sözaltı günlük

Maşallah, ayın 30u ömürdə bir dəfə rayonda yeni il qeyd edim deyə bakıda olmadım. Onda da bircə evli, uşaqlı ex'im xaric hamı zəng edib, yazıb görüşmək istəyirdi. Dedim qoy heç olmasa bu bazarı istisna edim, vaxtımı sırf özümə deyil də, ümumən dost-tanışa ayırım.

Dostum təzədən Lüksemburqa qayıdır deyə 2 gündü bazar günü axırıncı dəfə görüşmək istədiyini deyirdi. Səhər də elə ilk oxuyucum zəng eləmişdi ki, biz tərəfdədir, günortadan sonra görüşək. Baxdım ki, ikisinə ayrı vaxt çatdırmıram, dedim qoy həm ziyarət, həm ticarət olsun, görüşüb elə bir gedək uşaqların yanına. Ara yerdə qızı 15 dəqiqə məhlədə gözlətdim. Yaxşı ki, evə qalxmağını istəmədim e amk, çıxanda elə bizimkilərlə üz-üzə gəldim. Evdən yanımda qızla çıxdığımı görsəydilər, zibilin üstü açılacaqdı, xuy bir də mən evdəkiləri rayona göndərib tək qalardım ahahdjdj. nəsə, yaxın 1-2 gündə artıq qonşuluğumuzdan köçəcəyini dedi, it peşmanı oldum gözlətdiyimə də, rayona getdiyimə də. Day bundan sonra günə anlıq rəng qatan "məhlənizdəyəm. Evdəsənsə, düş aşağı" zəngləri gəlməyəcək..

Uşaqların da yanına Yaxşı ki elə couple getdim mk, yoxsa bunlar 2 couple, mən tək heç alınmazdı. Sağ olsun, ibnə dostum da uni vaxtı cazibədar bir müəlliməmizlə olan hoqqaları açıb tökdü hamının qabağında (u :d). Zatən ömründə birinci və axırıncı dəfə oldu yanımda bir qızla məni görməyi. Allahdan başqa heç bir şeyi bilmir özəl həyatımla əlaqədar, yoxsa təmiz zibilin çıxardardı amk. Hələ üzsüz-üzsüz də ship'ləyirdi bizi. Uje indidən hiss elədim gələn dəfə "aylıq hesabat" kimi telefonla danışanda döşüyəcək sualları. Qaqaşım mənə beynəlxalq sertifikatları aldırıb bərkgedən bir şirkətə salmamış, dalınca da bir qız tapıb toyuna couple olaraq gəlməyimi sağlamamış əl çəkən deyil. Sağ olsun, xanım qızımız da publik hesabında ancaq professional çəkilmiş fotoların paylaşır deyə fotoaparatımı görüb boynuma bir fotosessiya qoydu. illərin xətir-hörməti, səmimiyyəti var deyə, "yox" da deyə bilməzdim, gərək bir ara onu da aradan çıxarım.

Hamı demək olar ki, eyni pokoleniyanın uşağı, eyni yerdə oxumuş (və ya eyni xarici ölkələrdə yaşamış) uşaqlar idi deyə axşamkı ortamdan tez dağılışmalı olmasaydıq, bu 6 nəfərin söhbəti səhərə kimi gedərdi e. Bir şeyə pis oluram ki, eyni "состав" ən tez bir də gələn yay tam tərkibdə bir masada otura biləcək...
Bu gün konkret dolu keçib. Səhər 2, günorta 2, axşam da 2 nəfərlə vaxtı əməlli dəyərləndirdim. Ara yerdə planlarda anlıq dəyişimə görə 1 saat itirməyimi saymasam, zor keçib, təki pis günüm belə olsun.

2024

Dua etməyi uzun illərdir buraxmışam. Keçən il də etməmişdim, ancaq bu il edəcəm. Hələ də bir yaradıcının olduğuna inanmıram, heç duamı da ona etməyəcəm. Sadəcə həyatdan özüm üçün diləyəcəm, istəyimi özüm üçün təkrarlayacam, eyni zamanda sizinlə bölüşəcəyim əsəri düşünəcəm.

Keçən il elə bu vaxtlarda instagram hesabında antuan de sent-ekzüperinin "dua" əsərini paylaşmışdım. Həmin əsərlə tanışlığım da elə sözlükdə bir başlıqda olub, yazar yadımdan çıxıb. O əsər o gündən bəri heç vaxt ağlımdan çıxmır, necə də gözəl sözləri var. hamımıza qismət olsa, həyatlarımız gözəlləşər. istədim sizlərlə də bölüşüm, birlikdə təkrarlayaq.* Azərbaycancası xoş çıxmır deyə türkçə tərcüməsini paylaşıram.

«Dua»
«Tanrım, mucizeler ya da seraplar değil, her günün gücünü istiyorum. Bana küçük adımlar sanatını öğret.

Beni gözlemci ve becerikli kıl ki, günlük hayatın renkliliği içinde beni heyecanlandıran keşifler ve deneyimler üzerinde zamanında durabileyim.

Bana hayatımın zamanını nasıl düzgün yöneteceğimi öğret. Bana birincil olanı ikincilden ayırt etmem için ince bir yetenek ver.

Senden hayatta çırpınıp kaymamak, ancak günün akışını makul bir şekilde planlamak, zirveleri ve mesafeleri görebilmek ve en azından bazen sanatın tadını çıkarmaya zaman bulabilmek için temkin ve tedbirlerin gücünü istiyorum.

Ne geçmişe dair rüyaların, ne de gelecekle ilgili hayallerin yardımcı olamayacağını anlamama yardım et. Burada ve 'şu an'da olmama, bu dakikanın en önemli an olduğunu kabul etmeme yardım et.

Beni hayattaki her şeyin pürüzsüz olması gerektiğine dair saf inançtan kurtar. Zorlukların, yenilgilerin, düşmelerin ve başarısızlıkların hayatın sadece doğal bir parçası olduğunu ve bunlar sayesinde büyüyüp olgunlaştığımızı net bir şekilde anlamamı sağla.

Bana kalbin çoğu zaman mantıkla tartıştığını hatırlat.

Doğru zamanda bana gerçeği söyleme cesareti olan ama bunu sevgiyle söyleyecek birini gönder.

Hiçbir şey yapılmazsa birçok sorunun çözüleceğini biliyorum, bu yüzden bana sabretmeyi öğret.

Dostluğa ne kadar ihtiyacımız olduğunu biliyorsun. Kaderin bu en güzel ve nazik hediyesine layık olmama izin ver.

Bana öyle zengin bir hayal gücü ver ki, doğru anda, doğru yerde, susarak ya da konuşarak birine gerekli sıcaklığı verebileyim.

Beni gerçekten “düşmüş” olanlara erişmesini bilen biri yap.

Hayatta bir şeyleri kaçırma korkusundan kurtar beni.

Bana kendim için istediğimi değil, gerçekten ihtiyacım olanı ver.

Bana küçük adımlar sanatını öğret.»
(c) Antoine de Saint-Exupéry

2023-cü ildə əsərdə arzulanan şeylərin əksəriyyətinə çatdım. Gecə yuxuya gedərkən geridə qalan bir neçəsinin də olmasına ümid edəcək və daha spesifik istəklərimi təkrarlayacağam. Ümid edirəm 2024 xoşbəxt, əsərdə də deyildiyi kimi "həqiqəti demə cəsarətinə sahib, ancaq bunu sevgiylə söyləyən" birisi ilə, ailə saydığımız insanların çevrəsində, uğurlu, hər kəsin özünə layiq bir il olar.

uazya

Bu gün 38 yaşını tamamlamış dizayner, art direktor.

Uzun illərdir öz doğum günüm daxil, demək olar ki, heç kimin doğum günün qeyd etmirdim və təbrik etmirdim. Ən uzağı 5-6 nəfər var idi ki, yüngülvari də olsa, təbrik edirdim, hansı ki həqiqətən də doğulduğuna, həyatımda olduğuna sevindiyim üçün edirdim. Yoxsa tanışlarımın 99%-i olmasa da olar düşüncəsində olmuşam hər zaman. Son 1 ildə "ponyatka" xətrinə bu xasiyyətimdən qismən də olsa əl çəkməyə başlamışam, yoxsa "mindset"im hələ də eyni qalıb.

Röyal xətri dəhşət əziz insandır mənimçün. Səbəbini də deyəcəm.

Bilirsiz, bəzən bəzi insanlardan elə hərəkət görürük ki, bir anda simpatiyamız oyanır və həmin insanı doğma hesab etməyə başlayırıq. Röyalın "həmin" hərəkətin əsgərlikdə olanda görmüşdüm * Uzun müddət yayım platformalarında moderatorluğunu etmişəm. Hətta redaktorluq da təklif etmişdi, müəyyən səbəblərdən geri çevirmişdim. Tanışlığımız ordandır . O vaxt əsgərlikdə olanda telefonumu gətirmişdilər yanıma. Bu duyğunu yalnız əsgərlikdə olan oğlanlar bilər. Nə qədər daydaylı olursansa ol, nə qədər xidmətin yüngül keçirsə keçsin, insanın yaxınlarından, bağı olan kəslərdən, adicə tanışlarından belə uzaq olması, ordakı stress, gərginlik və azadlığın olmaması nəticəsində kiminsə səni itirib axtarması, hal-əhvalını soruşması insanı dəhşət duyğulandırır, adama bir güc verir. Mən telefonu açanda ən yaxın dostum, keçən entridə yazdığım o Lüksemburqdakı dostum, keçmiş sevgilim* hansı ki biz onda çoxdan ayrılmışdıq və universitetdən bir qız dostum xaric, demək olar, heç kimdən mesaj yox idi. Bir də baxdım ki, gmail bildirişləri var, hansı ki bildirişi siləcəyim dəxlisiz olmadığını görmüşdüm. Adam sözün əsl mənasında dünyanın o biri başındakı nyu-yorkdan hal-əhvalımı soruşub yayımdakı uşaqların salamların çatdırdığı bir email atmışdı. Ondan qram gözləntim yox idi, bəlkə də elə ona görəydi ki, dəhşət duyğulanmışdım, heç vaxt yadımdan çıxmır. Soruşmadım, heç gərək də duymadım mail adresimi hardan tapmışdı: Patreon idimi, youtube idimi, twich idimi, ya hardan. Əsas odur eləmişdi. 12 yaşımdan əsas nömrə olaraq eyni nömrəni istifadə edirəm, o halda belə heç bir text mesaj yox idi, amma adam hardansa tapıb mail yazmışdı. Düzü, kimdənsə incikliyim qalmayıb, nə də olsa keçən ilə qədər heç doğru-düzgün sosial media hesablarım belə olmayıb və sırf ətrafımdakı insanların yaxşılığı üçün tam planlı şəkildə öz istəyimlə hər kəsi ətrafımdan uzaqlaşdırmışdım* səbəbini bəlkə nə zamansa yazaram . Ancaq insan o vəziyyətdə istər-istəməz umur, hardasa kiminsə onun vəziyyəti ilə maraqlandığını bilmək istəyir. Məhz elə bu şeydən sonra hörmətim birə-beş artdı ona qarşı, səhər də elə bu fikirlərimi də qeyd elədiyim bir təbrik mesajı atdım özünə. Əsgərlikdə də olan hansı dost-tanışım varsa da, mütəmadi danışıb maraqlanıram ki, könlü məndəki kimi* kimdənsə yox, ümumən incik qalmasın.

Bir az haşiyədən qıraqdır, ancaq Sözlükdə də elə eyni səbəbdən dolayı, aramız soyusa belə üstündən xətt çəkə bilmədiyim 1-2 yazar var. Hansılar ki mən o vaxt xəstə yatanda ara-sıra hal-əhval tuturduq və bu mənə təkbaşına ayağa belə dura bilmədiyim, bütün günü mal kimi uzanıb tavana baxdığım palatada çox böyük bir mənəvi kömək olurdu.

Nəsə, belə. Röyalın özünə qayıdası olsaq, öpürəm, bağrıma basıram. Qismət olsa mən gələrəm nyu-yorka, qismət olar o bakıya gələr, görüşüb bir üz-üzə də söhbət edərik. Özünə də dediyim kimi, keyfiyyətli, sevdiyi insanların əhatəsində ürəyincə bir həyat yaşamağını diləyirəm.

günü gözəlləşdirən anlar

1 ildən yuxarıdır xaricdə yaşayan yaxın dostumla elə onun sayəsində tanıdığım favorit kofeşopda qarşılamağım.

Bazar günüdür və ənənəvi başlığıma yazmadan günü bitirə bilmərəm. -*
Bu gün hər zamankı kimi işləri aşırıb 7-də favorit kofeşopuma getdim. Beynimdə keçən gün danışdığımız bir sözlük yazarının entrilərini ələk-vələk etmək planım vardı. Girişə yaxınlaşanda qulaqlığı çıxarıb laptop çantama keçirdim, qapını açanda necə oldusa düşdü yerə. Elə yerə əyilib götürürdüm ki, içəridən gülə-gülə "dəymə, dəymə, brat, mən götürərəm" səsi gəldi. Bir anlıq deyənin barista olduğunu düşündüm, amma başımı qaldırdım ki, bıy, Lüksemburqda yaşayan yaxın dostum! Görən kimi təəccüb içində görüşdük, keçdim içəri ki, həyat yoldaşı və qiyabi tanıdığım 2 dostu da ordadı. Mənə oranı tanıdan o olub elə. Həyatın təsadüfünə bax ki 1 il öncə həmin kofeşopda axırıncı dəfə görüşüb yola salmışdım, indi də orda qarşılaşdıq. Telefonla danışanda ora tez-tez getdiyimi demişdim, ilk sözü də elə o oldu ki, "ağlımdan elə sən keçirdin ki, görüm haçan gələcəksən, surpriz olsun".

Uzun illərdir tanıyırıq bir-birimizi. Universitetin mənə qazandırdığı, 1 əlin 5 barmağını keçməyəcək qədər az olan dəyərli insanlardan biridir mənimçün. Nəticə olaraq da, bakıda olanda instagram üçün fotolarını hər zaman mən çəkirdim* portret məsələsində çox həssasam. Gərək həqiqətən istəmiş olum, yoxsa nə qədər pul təklif olunsa da isnişmədiyim heç kimi çəkə bilmirəm . Türklər demiş, tabiri caizse gözümün qabağında yetkinləşib. Adamın, demək olar, hər şeyini bilirəm. Ailədə, münasibətdə, işdə, həyatda nə çətinliyi olubsa, gəlib mənə danışıb məsləhət istəyib. Nə xoşbəxt hadisə olubsa, hamısın bölüşüb. Hətta nikah planlamasını belə birlikdə eləmişdik. Sağ olsun, elədiklərimi də yerdə qoymamışdı. o vaxt ayaqlarım tutulub xəstəxanaya yerləşdiriləndə xəbər bilən kimi yanıma xəstə ziyarətinə gəlmişdi. Hər zaman da nə istəyim olursa, nə əlindən gəlirsə, hər şeyi edir.

2 gün qabaq danışmışdıq ən son, polşada olduğunu demişdi. Elə bildim yenə gəzmək üçün getdiyi ölkələrdən biridir, sən demə, kanadada yaşayan həyat yoldaşı ilə görüşüb bir gəlmək üçün gedibmiş. Hələ keçən dəfə soruşdum e Bakıya haçan gələcəyini, mənə ordan saat alıb gətirməsini istəyəcəkdim, ibnə ümumiyyətlə heç kimə demədən gəlibmiş.

Ara yerdə yoldaşı ilə də tanış oldum. Məni "həmişə soruşurdun, bu da həmin o məşhur bertrand" deyə təqdim eləməsindən hiss elədim ki, haqqımda çox danışıbdı yengəyə. inşallah ki, haqqımda çox da detallara girməyib :d. Əslində, yoldaşını mən ondan öncə tanıyırmışam e, o da ayrı təsadüfdür. Əsgərlikdə öyrənmişdim. O vaxtlar 3 illik sevgilisindən xəyanət görmüşdü, çox ağır depressiyada idi. Düşün, əsgərlikdə mənəvi çətinlikdə olan mən idim, amma o mənə verməkdən, mən ona ürək-dirək verirdim, o dərəcədə vəziyyət pis idi. Bir gün telefonla danışanda şey demişdi: "bir qızla tanış olmuşam. səni tanıyır özü də, instagramda səhifəni izləyir. X-i deyirəm, girib baxarsan".
Normalda hər ay "aylıq hesabat" olaraq ən azı 1 saat telefonla danışırıq. Bu ay danışmamışdıq, fikrimdəydi ki, bu dəfə ümumi illik olaraq uzunca bir danışaq həyatlarımız barədə. Təsadüfə bax, bu dəfə üz-üzə olacaq.

Yoldaşı da film fotoqrafiyasından digital fotoqrafiyaya keçid edib artıq, hələ təzə kamerasına öyrəşməyib* kameranı da mənlə məsləhətləşib almışdılar :d . Ara yerdə həm şəkillərini çəkməyi, həm də yengəyə masterclass keçməyi boynuma qoydu. Foto da, öyrətmək də qurbandı. Bu həftə vaxt edib gərək aradan çıxarım.

Nəysə, Uşaqları yola salandan sonra da film izləyirdim. Öncəki entridə yazdığım o podcast keçirmiş qaqaşlar gəldilər. Mehriban bir salamlaşma, hal-əhval tutmadan sonra yenə nəyi izalədiyimlə maraqlandılar. Keçən dəfə görüşəndə "gear" olaraq məsləhət alandan sonra studiya axtardıqlarını demişdilər. Sağ olsun telefonumu izləyən fbi agenti, instagramda podcast və çəkilişlər üçün studiya kirayəsi ilə bağlı reklam postu çıxartmışdı qabağıma, uşaqlara göstərmək üçün "save" eləmişdim, onu göstərdim. Söhnətarası seriallar barədə yüngülvari diskussiya da elədik, sağ olsunlar, bir neçəsini önərdilər, yazdım bir kənara.

Həmin o yaxın dostumla qarşılaşmağımız lap yerinə düşdü həqiqətən, sözün əsl mənasında günümü gözəlləşdirdi. Tenboli də bu gün özümü heç yaxşı hiss eləmirdim. kim çağırmışdısa, bir bəhanə ilə geri çevirmişdim. Yaxşı ki də elə eləmişəm. Düzdü, yenə də bir neçə düşüncə narahat edir, ancaq Şükür, bu bazar da xoş keçdi.

araz əliyev

Həmçinin fəlsəfə müəllimi və bakı fəlsəfə akademiyasının təsisçisidir. Tərcümə edib youtube-da paylaşdığı videoları da həyat yoldaşı səsləndirir, eyni zamanda, fəlsəfə ilə bağlı bir neçə kitabı da dilimizə qazandırmış şəxsdir. Şəxsi tanışlığımız yoxdur, ancaq Bir neçə dəfə seminarlarında olmuşam. dəhşət savadlı, dünyagörüşlü insandır. 3-4 il əvvəl flora hosteldə şərq və qərbin inkişafı barədə möhtəşəm bir seminar keçirmişdi, hansı ki şərqin tarixdə daha zəngin olmasına baxmayaraq geriyə düşməsinin, qərbdəki demokratik və akademik inkişafın səbəblərini çox gözəl şəkildə izah etmişdi. Siyasi fəallığı haqqında məlumat sahibi deyildim, həbs olunmağına pis oldum açıqcası. Belə savadlı insanların yeri həbsxana olmamalıdır, ancaq təəssüf ki, inqilabi dəyişim də o qədər asan deyil.

sözaltı günlük

Bayaq uşaqlarla işdən gələndə gördüm yolun qırağında 2-3 nəfər birinin başına yığışıb. Mən belə şey görəndə özümdən asılı olmadan tez gedirəm ki, görüm nolub. Sən demə, qızın astması tutub, yıxılıb yerə, yanındakı gijdıllağ gədə ilə kişi qızı məcbur ayağa qaldırmağa çalışır. Dedim ala uzadın yerə, başının yox, boynunun altına bir şey qoyun, nəfəs borusu açılsın, lom kimi elədiklərinə davam edirlər. Başına yığışan qadın və bir kişi ilə birlikdə sevgilisi* çox güman sevgilisi idi qızı məcbur qucağına alıb otuzdurdu maşına. Qoyunlardan soruşuram ki, "bayaqdan belədi? 103-ə zəng eləmisiz?". Dedilər ki "zəng eləməmişik həlş. bayaqdan neynirik ayılmır".

Mən də skoruya zəng elədim, ünvanı başa saldım, görürəm gəlmək bilmir. 3-5 dəqiqə sonra yenə yığdım, deyir həkim xəstə yanındadı, çıxıb gələcək. Deyirəm "ala ölkədə skoru maşını 1 dənədi blət? tez gəlin də". Deyir "gözləyin". Deyirəm ala neçə dəqiqə gözləyim, 3 de, 5 de, bilək işimizi. Yenə qayıtdı ki, "gözləyin". Soruşuram ki, "həkim indi hardadı? Yerini deyin, bilək ki gözləyək ya maşınla aparaq?. Bu dəfə də "xahiş edirik gözləyin" deyəndə qəfil qayıtdım ki, "durun sikdirin də camaat ölür, bu elə deyir gözləyin". Tez bacıma yığdım ki, bir həkim məsləhəti versin. Iynə-dərman adı dedi ki, aptekdən alım. Məsləhətləri də uşaqlara deyib tez qaçdım aptekə. Gördüm bağlıdı. Soruşub yaxınlıqdakı digər aptekə qaçdım. Ətağa, uzaqdan görürəm ki, işığı-zadı yanmır, amma gərginlikdən idimi ya nə, içəridə gözümə qaraltı dəydi, elə bildim ki, apteki bağlayıblar, amma işçilər içəridə nəsə iş görür. Qaça-qaça gəlib əlimi atdım qapının dəstəyinə, var gücümlə dartdım, açılmadı. Bu dəm qıraqdan qaqaş qayıdasan ki, "nağarsan?! görmürsən bağlıdıı?!". bir anlıq necə başım çöndüsə, Birbaşa küçənin ortasında üstünə qışqırdım ki, "qapı sikən gəlib ala?! Qız orda huşun itirib, bu qapı dərdindədi". Qaqaş nəsə "нето" tonla bir şey deməyə çalışanda üstünə getdim ki, "ala gijdıllağ bu dəqiqə səni vurub göt-baş eliyəcəm burda, sikdir get o biri tərəfə". Ətağa, əsəbdən gədəni ordaca parçalayacaqdım, allahdan adamlar girdi araya, metronun yanındakı polis gəldi. Xiyar hələ öz aləmində saxlıyıb məni sorğu-sual eləməyə çalışacaqdı, aralayanlardan biri sağ olsun, "qaqaş metronun o biri çıxışında bir aptek var, get ora bax, biz yoluna qoyarıq" dedi, qaçdım o aptekə.

O da bağlı olandan sonra qızın yanında qoyduğum uşaqlara yığdım ki, "oturum taksiyə ən yaxın aptekə gedim? ya skoru gəlib çatıb?". Dedilər bəs qız uje ayılıb, birtəhər özünə gəlibdi, qayıt dala, biz də gəlirik, ortada görüşək. Görüşəndə uşaqlara dedim məsələləri, biri döndü ki, "sən dediyin şeyləri deyirəm ki, qaqaş özü süni nəfəs versin, məcbur otuzdurmasın, uzatsın, bir açıqda hava alsın filan fəsməkan, qaqaş da lom kimi sifətimə baxır, deyir elə yox, birdən bir şey olar. Xiyar qızı otuzdurub maşına, qapını da bağlıyıb, məcbur açdırdım qapını. Dalbayobu az qala vuracaydım".

Şükür ki, qız ayıldı. Ətağa, mən o qızın yerində olsam, ilk edəcəyim iş o gədəni həyatımdan sikdir eləmək olar. Ala insanda bir qram kişilik duyğusu olmaz? Ala bacın, sevgilin olmasın, lap olsun ən adicə bir dostun, tanışın, nə bilim ala yoldan keçən olan biri. insan da bu qədər lom, götüboş olar? Qaqaşa hələ aptekə qaçmamış neçə dəfə dedim, axırda bezib qayıtmışdım ki "mən gəlim süni nəfəs verim? yanındakı oğlan sənsən, elədə!". Yenə də mal kimi baxırdı.
qız yox e, adi salam sağ olum olan bir oğlan tanışım belə olsa, mənim yanımda başına belə iş gəlsə, özündən getsə, Bərəkət haqqı ilk iş çıxıb yola maşınları tək-tək saxlıyıb içində apteçka olub-olmadığını yoxlamaq olardı. Bu gijdıllağ mal kimi oturmuşdu, diriyib ki, elə məcbur ayağa qaldırsın, hansı ki qızın heç ayaqları tutmur, reaksiya sıfırdı, üstəlik də imkan vermir kimsə nəsə eləsin. Arada sorğulayıram ki, qızlar belə çurban gədələri hardan tapıb birlikdə olur ala.

Nəsə, heç skorudan da xəbər-ətər olmadı. Doğmalarına qarğış eləmək istəmirəm, amma inşallah öz başlarına gələr, çarəsiz duruma düşərlər, yardım edənləri olmaz, onda bəlkə anlayarlar nə deməkdir bu.

Heç nə yox, üçüncü aptekin də qapısın yoxlamaq üçün qapısın açmağa çalışanda düz yanında oturan* fikir vermədim nəsə satırdımı, yoxsa dilənirdimi bir qadın vardı, o da yerindən dillənib "bala, işıqları sönülüdü e, görmürsən bağlanıb?" dedi. Mən də bir yandan gərginlik, bir yandan da gədə ilə haqq-hesabın təsiri ilə çox kobud tonda "bibi, sən allah, başıvı sal, işinlə məşğul ol, bu dəqiqə bütün əsəbimi sənə tökəcəm" deyib üstünə çımxırdım. Bibi də sadəcə gülümsünüb diqqətlə gözümün içinə baxdı, mən də ki təsəlik uzaqlaşdım. Bu dəqiqə heç nə yox, sırf o bibiyə elədiyim hərəkətin verdiyi vicdan əzabı içindəyəm, ürəyim sıxılır, yoxsa sikim o aptekin yanındakı gədənin də sortunu, həkimin də, təcili tibbi yardım operatorunun da, qızın qandon sevgilisinin də. Sabah tezdən duran kimi ilk iş gedib heç nə almasam da 5-10 manat verib, o bibiyə üzrxahlıq edib məni bağışlamasını istəyəcəm, yoxsa həqiqətən nə edəcəyimi bilmirəm. Görək hələ sabah operatoru söydüyümə görə bölməyə çağıracaqlarmı. Bir də bu yaşda dayıya ağız açmağın verəcəyi xəcalət də bir tərəfdən diriyib.

unudulmaz uşaqlıq xatirələri

https://www.instagram.com/reel/CzovYHcsXZb/?igshid=N2ViNmM2MDRjNw==

bayaq video qabağıma çıxdı, zəng eləyib mama ilə də dəqiqləşdirdim. həmin yeni ildi, dəqiq xatırlayıram. birincisi 2004-5 yeni ili olmaqla, internat yataqxanasında qaldığım o illərdə ikinci dəfə idi ailəm ilə birlikdə çölə çıxmışdım. Balaca dayım qarayevdə qalırdı, sabunçudan ora "peşkom" getmişdik. Hava eynilə videodakı kimi tutqun idi, astadan qaralmağa doğru gedirdi. "böyüyəndə də geyinər" adı ilə aldıqları, 4-5 il geyindiyim kurtkam, türklərin "ottoman kumaş" dediyi xət-xətt qalın qış şalvarım əynimdəydi. Necə sevinirdim ala, elə yerlər vardı ki, qar dizimdən idi. Bacardığım qədər qabaqda gedib qarda yol açmağa çalışırdım. Atam da hey deyirdi ki, gəlim onlarla birgə bizdən əvvəl keçənlərin ayaq izləri ilə gedim. Mən də həmişəki kimi tərsliyimə salıb öz bildiyimi edirdim, çox keçməmiş də təngnəfəs qalırdım ortada, qayıdırdım yanlarına. Yorğunluğum keçən kimi də təzədən yenə eyni şeyi edirdim.

Dəqiq yeri yadımda deyil, küçələrin birində heç bir ayaq izi olmayan geniş bir hissə vardı. Yataqxanadakı köhnə, arxası yekə jvc televizorda multifilm izləyəndə görmüşdüm, ordan yadımda qalmışdı. Ona görə də tez mamadan icazə alıb qaçdım ora, çatan kimi arxası üstə uzandım, başladım yerdə öz izimlə mələk eləməyə. Bacımı da yanıma çağıranda atam gördü, acıqlandı ki, durum ayağa. Mama da onu acılamışdı ki, "uşaqdırlar, ildə bir dəfə qar görürlər, qoy əylənsinlər". Bunu deyəndən sonra bacım da gəldi uzandı orda.

O vaxtı "point and shoot" deyilən lentli olympus kameramız vardı. Mama başa salmışdı, onların şəklini çəkmişdim. Onlar da mənim o yerdə uzanmağımı, qabaqda yol aça-aça getməyimi çəkmişdilər. Müəyyən səbəblərdən dolayı, 18 yaşımdan əvvələ aid heç bir şəklimi nə dijital, nə də fiziki olaraq saxlamamışam. Amma indi köhnə albomları eşələdim, o yerdə uzandığım şəkil qalır. Bəzi şəkillərdə bacım da düşür deyə ona hörmətsizlik olmasın deyə dəyməmişdim, yalnızca tək düşdüklərimi götürmüşdüm.


Rəsmi olaraq fotoaparatla çəkdiyim ilk şəkil:

Bu da həmin kamera. Balca vaxtı Lentsiz halıyla falsh'ını yandırıb öz aləmimdə guya şəkil çəkirmişəm deyə oynadırdım, axırda xarab elədim.

Üzərindəki stikerləri uşaqlıqda yapışdırmışdım, hardasa 19-20 yaşları var. Bunun bir də uzun, boyundan asmaq üçün asqısı vardı. Dedim heç olmasa o bir işə yarasın, bir sözlük yazarına balaca bir kamerayla birgə hədiyyə elədim getdi. Ümid edirəm dolu-dolu xatirələr yaratmağı bacarar.

sözlük yazarlarının tqdk qəbul imtahanında topladığı ballar

Ay maşallah, 600-lər yığışdı ki. Alın biri də məndən.
(baxma: 626)
Nazirlik əsas olmayan fənlərin suallarını çətin hazırladığına görə müəllimlərin müəllimliyini əlindən almaq yerinə, yenidən "normal" imtahan təşkil eləsəydi, daha da çox gələrdi, amma buna da min bərəkət. istənilən halda, girən mənə girdi, pulluda oxudum, ara yerdə də yüngülvari fame olmuşdum. -*
(baxma: 600+ balla pulluda oxuyan yeganə tələbə)
(baxma: aaa o qaqaş sənsən?)

sincab

insta hesabıma əlavə edəndən bu yana bütün "keşfet"imi dağıdan, derek demiş, indilərdə tərbiyəsizləşib çöllərə düşmüş 9-cü nəsil partizan.

Ala bir insanın sözlük nick'i ilə insta "keşfet"i bu qədər mi uyğun olar? Follow etdiyim gündən bəri uçan, qaçan, tullanan, salto vuran, çöldə gül qoxlayan, tərbiyəsizcəsinə partneri ilə öpüşən - bir sözlə, hər cürə sincab çıxıb qabağıma. Hətta və hətta pilot olanı da! Amk baxıram ki, maket təyyarəni uçurmağa çalışırlar, bu dəm bir sincab gəlib girdi içinə, başladı təyyarə ilə birgə uçamağa Sjdjdjd. Pişik, bull terrier, meme'lər, bmw e34, dodge challenger, qol saatı və civi kimi qızlarla dolu gül kimi "keşfet"im vardı, gəldi korladı hər şeyi (xd).

Bəzən elə olur ki, ilk tanış olduğumuz vaxtları xatırlayıram. O vaxtı bir hərəkətim (hansı ki, mənim elədiyimi bilmirdi) dəhşət möhkəm əsəbiləşdirmişdi onu, konkret sinir krizinə girmişdi. Cavab versəm, çox pis münasibətimiz olacaqdı deyə susmağı üstün tutmuşdum. Axırda üstündən 1 ay keçəndən sonra o şeyi mənim elədiyimi etiraf edib uzun-uzun subyektiv səbəblərimi qeyd edib, yaşatdığım şeylərə görə də üzr istədiyim bir mesaj yazıb sözlükdən getmişdim. Yaxşı ki, elə bu cür addım atmışam. Elə o vaxtdan hər şey zordu. Təzəlikcə də ortaq bir tanışımız çıxdı, gərək bir ara onun da qeybətin qıraq. -*

Yadıma düşmüşkən bir şeyi də deyim. Keçən dəfə danışanda şərt kəsdik ki, mənim diaqnozumu birinci dəfədən düz tapmasa, mənə terapiya borclu olacaq. Dediyi çox yaxın olsa da, tam dəqiq deyildi deyə uduzubdu. indi ayağımı ayağımın üstünə atıb gözləyirəm ki, gələn il pulsuz terapiyama başlayım -*. indilərdə də elə bilir ki, bu tip videoları storisində paylaşaraq söz soxmaqlarını yanına buraxacam. Eybi yox, qoy elə düşünsün. Demişəm də, gün o gün olsun, uzmanlığın bitirib qayıtsın, ilk pasiyenti özüm olacam. Özü də, elə-belə yox a, tam da bu şekil gedib başına elə oyun açacağam ki, peşəsinə tövbə eləsin ahahahha.

Zarafat bir yana, bir ara gözümçıxdıya salmışdılar yazıq qızı. Bayaq danışanda yaman "sitem" elədi nickaltısından, dedim "nickaltı sənin eşşəyün, nə qədər istəyirsənsə, qurbandı sənə". Həqiqətən də, illər ötdükcə həyatdakı bir çox şeydən dərs çıxarmağı bacarıbdı, fikirləri və düşüncələrində yetkinliyə doğru ciddi bir dəyişiklik olduğu bariz ortadadır. peşəsinin də etik dəyərlərini və professionallığını dərindən mənimsəyəcəyinə qram şübhəm yoxdu. Üstəlik, dar gündə adama arxa-dayaq olan bir yoldaşlığı var ki, nəyə desən dəyər. Sırf bu yoldaşlığına görə, necə deyərlər, "uğruna kurşun atar, kurşun yerim".

Uzun sözün qısası, həyatda və karyerasında bolluca uğur arzulayıram. Nə olur olsun, xətri də hər zaman əziz olaraq qalacaq, hansı ki istədiyi zaman istədiyi məsələdə nə çətinliyi olsa, işimi-gücümü atıb canla-başla yardımına çatmağa da hazıram. Ümid edirəm, arzuladığı və layiq olduğu gözəl bir həyat yaşayar.

fantamaz

O vaxtı, entrilərimdə, ya da yazarlarla müzakirələrdə, öz təbirincə desək, mənim uzun-uzun hər şeyi xırdalığına qədər ayırıb qarşımdakını nəzərə alaraq anlaşıqlı formada yazmağım barədə maraqlanmışdı. Özü də əvvəllər elə olsa da, bu cür qala bilmədiyini deyib soruşmuşdu ki, necə olur ki, hələ də belə qala bilirəm.

Sözlüyə il yarım ara verib qayıdanda anlıq yadıma düşdü, girdim hesabına baxdım ki, entrilərini silibdi. Özünə yazanda düz yeni il günü cavab vermişdi, təbrikləşib bir az hal-əhval tutmuşduq.

Bu gün səhər marketə girəndə keçən il onla danışarkən tv-də oxuyan həmin o yeni il mahnısı oxuyurdu, anlıq təzədən yadıma düşdü.

Bir çox düşüncələrinə(xüsusən də, militarist mövzulardakılara) qatılmasam da, qəşəng yazar idi. Lazımsız informasiya deyil də, təhlilli, fikir dolu, ədəbi, sözlüyə gərəkli entriləri vardı, hansı ki silməyini o vaxtkı kimi hələ də doğru hesab etmirəm. Mənim də incik qaldığım çox məqam olub, bir yazarın sözlükdən getmək istəməyini anlaya bilirəm. Ancaq bir yazarın bütün entrilərini silərək yoxa çıxmaq istəməsini heç vaxt anlaya bilməmişəm. Qismət də olmasın heç.

Keçən yeni il nə qədər dilə tutdum, qayıtmadı. Hələ də qayıtmayıb. Ümid edirəm, özünə olan əsəbi soyuyub, özüylə barışa bilib və həyatı, mental durumu qaydasındadır. Önəmli olan da budur.

Entrilərini üzdən silsən də, paneldən silmədiyini bilirəm, fantamaz, ən azından köhnələri qaytar dala. Bir gün yenidən qayıdıb, yazıb-yaratmağın diləyilə.

sözlük yazarları ilə görüşlərdən yaddaqalan hadisələr

(baxma: keçmiş tələbə yoldaşıma travma yaşatmağım)

Demək, tələbəçilikdən tanıdığım bir dostum var, özü də eks sözlük yazarıdır. Fakültəni dəyişmədən öncə 1 semester onla eyni dərslərə girmişik. indi də (maşallah, tü tü tü) öz ixtisası üzrə top 10 şirkətlərin birində yaxşı bir pozisiyada işləyir. Onun başı qarışıb iş-gücə, mənimki öz həyatıma, ona görə də ayda-ildə bir dəfə dialoqumuz olar, ya olmaz. Amma ki mənim ən yaxın dostumla əlaqələri yaxşıdı.

Elə təxmini keçən ilin bu ərəfələri idi, dostum dedi ki, bəs "o gün unidən 'x'-lə görüşmüşdük, səni soraqlaşdı. Dedi sənə çatdırım ki, sənlə görüşmək istəyir". Mən də "tmm cnm, yaparız bi şeyler" deyib keçdim.
Üstündən 2-3 həftə keçmiş elə o dostumla şəhərdə gəzəndə qəfil işi çıxdı, qoydu məni şəhərdə təkbaşıma. "nağayrım, neyniyim?" deyərkən, "kakraz bazardı, yaz x-ə, gör alınırsa, onla görüş, o dəfədən deyibdi". Sağ olsun, yazdım, yarım saata çatdırdı özün sahilə.

Nəsə, görüşdük, gəzdik dolaşdıq bir az, bir az abrımı bükdü ki, "üzünü görən cənnətlikdi, itib batmısan, arada bir xəbər elə". Atışdırmağa bir-iki şey alıb döndük keçmiş universitetimizin* unec, əsas korpus binasının yanındakı skamyalarda oturub bir az köhnə günləri yad elədik. Söhbət söhbəti açdı, mövzular hərləndi, gəldi psixologiyaya, ordan da travmalara. Sözarası "insan bəzən çox adi şeylərdən belə travma yaşaya bilir" deyəndə, mənə qayıtdı ki: "həə. Elə mənim bir travmamın səbəbkarı sənsən". Məni dəhşət maraq bürüdü ki, görən nə eləmişəm axı buna ki, durub travmatik bir şey kimi yadında qalıb? Başladı danışmağa.

Elə uni vaxtından sakit, necə ki indi ev-iş gedib gəlirsə, o vaxt da ev-dərs-ev dairəsində dövr edən biriydi. Savadı, intellekti çox idi, mizahımız da üst-üstə düşürdü deyə əksər vaxtı gəlib yanımda otururdu. Bəzən də mən gecikəndə yazırdım ki, yanında mənə bir yer saxlasın. Bir az fağırlıq vardı deyə bunu "pozmaq", "gözünü açmaq" (:d) adıyla tez-tez məzələndiyim də olurdu.
Demək, günlərin bir günü qəfil internetdən nəyəsə baxası oldum. Mən də o zamanlar sosial şəbəkə-filan işlətmədiyimdən mb- götürmürdüm deyə ondan telefonu istədim; kodu açıb verdi. Lazım olan şeyə baxandan sonra gördüm arxamızdakı uşaqlarla söhbət edir, "fürsət bu fürsət" deyib tez girdim google tarixçəyə. Məndə belə anlıq "tema tutmaq" şeyləri tez-tez olur. Bəzən yolda gedəndə şəkil çəkdirən qızların kadrına paz olub əlimlə "peace" işarəsi tutaraq poz verirəm, bəzən yanımdakı insanın diqqəti yayınan kimi xəlvəti telefonun götürüb öz barmaq izimi yaddaşa yazıram* bununla heç nə eləmirəm. sırf aça bildiyimi göstərmək üçün edirəm sadəcə , ya da gizlicə kameraya girib gic-gic selfie çəkirəm ki, evdə təsadüfən qalereyaya girəndə görüb gülsün və s. Nəysə, tarixçəyə girdim, 1-2 porno sayt yazan kimi linklər çıxdı, tez göz atdım. Yerimdə qımışdığım üçün geri çönəndə ibnə gülüşü ilə "ooo qəşəy zövqün varmış a" kimi şeylər deyərək məzələnməyə başladım.

Amk sən demə mənim bir neçə dəqiqə məzələnib sonra varlığını belə unutduğum bu hərəkətim onda iz buraxıbmış. Söhbətimiz əsnasında dedi ki, bəs həmin vaxt həddən artıq çox utanıbmış. Nəticədə də, o gün bu gündür illər uzunu Google-dan ancaq və ancaq "incognito mode"da istifadə etməyə başlayıb. Hətta Wikipedia-da ən adi bir şeyə baxmağa girəndə belə gizli səhifə açırmış. Ətrafındakı dost-tanışı da ən adi şeyləri axtarış edərkən belə gizli səhifə açıb ordan axtarış etməsini qəribsəyəndə vərdiş olduğunu deyib keçirmiş.

Aq bunları danışanda məni bir gic gülmək tutdu, başladıq birlikdə haykırmağa sjsjsjdjdj. Axırda gülməyim keçəndən sonra üzr istədiyimi bildirib könlün almağa çalışdım ki, bəs əslində, niyyətim qətiyyən onu incitmək, aşağılamaq, ya da utandırmaq olmayıb. Sadəcə, tipik mənəm də: sözüm tutan adamla, necə deyərlər "tema qaynatmaq" üçün moment olub, mən də götürüb məzələnmişəm. Yaxşı ki, özü də qəsdən etmədiyimi elə ən başından bilirmiş, əksi olsa, çox vicdan əzabı çəkərdim həqiqətən.

Hər şey qırağa, sırf bir hadisə var ki, ona görə xətrini çox istəyirəm. Onların qrupundan çıxandan sonra dediklərini heç vaxt unutmuram, universitet zamanlarından yaddaşımda qalan azsaylı xoş anlarımdan biridir. Növbəti semestrin ilk həftəsi idi, dərslər 3-4 gündü başlamışdı. Söhbət əsnasında qayıtdı ki, "bertrand, yerin görünür e, sənsiz neyniyəcəm o qrupda?". Niyə belə düşündüyünü soruşanda qayıtmışdı ki: "ilk gün otağa girdim. avtomatik gözüm sənin partana getdi ki, gəlim yanında oturum, gördüm boşdu. Sonra uşaqlara göz atanda elə qəribsindim ki, dedim aq bunlar kimdi? Elə bil birinci dəfəydi girirdim o qrupa".

Belə, bu da bir xatirədir. Deyil həmin görüşdə, illərdir mütəmadi olaraq mənim sözlük hesabımı tapmağa çalışsa da, sinəsi tüklü şairdən, molla nəsrəddindən tutmuş üzü bu yana onlarla yazar adı çəksə də, heç vaxt demədim bu nick'imi. Amma o vaxt bu temanı bu başlığa yazacağımı və ordan nick'imi tapa biləcəyini bildirmişdim. Sözlüyə girib-eləməsə də, bəlkə nə vaxtsa təsadüfən ağlına gəlib buralara göz atar.

Özünə həyatda uğurlar arzulayıb yazını da bitirirəm.

durduq yerdə adamın içini soyudan şeylər

Ananın bir anda sözə girib, sənlə dərdləşməsi.

Bu gün bütün günü ayaq üstə olmuşam. Ayağımda yastıpəncəlik və belimdə də yırtıq var deyə ayaq üstə çox zaman keçirəndə ayaqlarımda dəhşət ağrılar olur. Bayaq anamdan xahiş elədim ki, mümkündürsə ayaqlarımı isti suya qoysun. Elə də elədi. Sonra qurulayanda başın salıb işini görə-görə birdən sözə başladı.

"bertrand, indi bunlar sənə adi gəlir, amma vaxt gələcək qəribsəyəcəksən, deyəcəksən 'kaş anam olardı, ayaqlarımı yuyardı'. Bax onda yadına salarsan bunları, xatırlayarsan...
Sənin yadına gəlir, dayıngilin qapısının ağzındakı taxta oturacaq? Rəhmətlik papam biləndə ki, mən gələcəm, həmin gün çıxıb orda oturub bizi gözləyərdi...
O vaxtı kənddəki evimizi tikdiyimiz yay idi, axşam təkcənə oturmuşdum fındığın altında. Birdən həyətin qapısı açıldı. Özü də adi yox e, axıra kimi açıldı. Mən də səs çıxarmadan diqqətlə boylanıb baxdım, gördüm papam girdi içəri. Bax sənin canınçün, diqqətnən papama baxıb öz-özümə demişdim ki "vaxt gələcək diqqətlə o qapıya baxacam, amma papam içəri girməyəcək"...
Bilmirəm yadına gəlir, yoxsa yox. Papamda bir adət vardı, biz həmişə yay sonu bakıya qayıdanda arxamızdan su atardı. Allah rəhmət eləsin, basdırdıq, 3, 7-ni yola verdik, səhəri gün tezdən bakıya çıxdıq. Həmin moment maşın tərpənəndə güzgüdən arxaya baxdım, papamı görmədim. Bax onda hiss elədim ki, papam uje yoxdu"...

Düz 15 dəqiqədir doluxsunub durmuşam, içimdə bir buruqluq yarandı... Sonuncu dəfə anamla nə zaman bu cür dialoq yaşadığımızı bilmirəm heç, Amma birdən-birə fərqindəliyim artdı. Mama, sən bunları oxumayacaqsan, amma söz verirəm ki, bundan sonra hər vəchlə çalışacam ki, qəlbindəki bu cür düşüncələri daha çox dilə gətirib mənlə dərdləşəsən...

günü gözəlləşdirən anlar

Oturduğun kafedə sevdiyin bir mövzuda kiminsə kömək istəməsi.

Son 1 ay yarımdır içəridə siqaret çəkməyə icazə var deyə 28-də bir kofeşopa dadanmışam. Hər bazar günortadan sonra, ən geci 5-6 üçün gedirəm ora gecə bağlanana qədər oturub işlərimi aşırıram. işdən vaxt tapanda həftəiçi də getdiyim olur. ya lightroomda foto edit'ləyir, ya kitab oxuyur, əsasən də kino/serial izləyirəm. Keçən dəfə* müsəlmannın keçən dəfəsi gedəndə yenə rozetkanın yanında bir stolda oturmaq üçün şey-şüylərimi harmanlayanda barista bildirdi ki, arxa tərəf xaric zaldakı bütün yerlər rezevrdir, saat 8-də standup keçirəcəklər. Baxdım ki, arxa tərəfdəki boş yerdə rozetka yoxdu. Dedim eybi yox, 8-ə qədər oturum, sonra keçərəm arxaya, kompüter də o vaxta zaryatka yığmış olar.

Saat elə 8-ə qalırdı ki, mənlə üzbəüz küncdəki divanda əyləşən 18-19 yaşlı uşaqlar ayağa qalxdılar ki, stolları özlərinə uyğun səliqəyə salsınlar: sən demə elə standup edəcək qaqaşlar da bunlar imiş. Mən tərəfə gələndə bildirdim ki, bəs digər masaları düzəldin, axırda mənimkin edərsiz, işimi bitirmiş olum, rozetka önəmlidir mənimçün. Elə də elədilər. üstəlik, bomba kimi bir jest edib özlərinin oturduğu yeri* düz yanında rozetka vardı mənə təklif elədilər. Qaqaş mənə "gözləyin, düzəldək, sonra keçərsiniz" deyib oranı səliqəyə salıb əsl centlmen ədası ilə bir azca önə əyilib əliylə "buyurun, mösyö" işarəsi elədi, sonra da o biri gəlib kömpüter və fotoaparata görə əlimə sığışmayan qulaqlıq və padnosumu götürüb gətirdi yeni masama. Dedim ala nə zor uşaqlardı!

5-10 dəqiqədir təzə masamda oturmuşdum, biri yaxınlaşdı mənə ki, "bağışlayın, narahat edirəm. Fotoaparatınızı gördük deyə yaxınlaşdıq. bizimçün videokameramızın 'nastroykasın' düzəldə bilərsiniz?". Dedim "ala nöş düzəltmirəm, nastroyka sənün eşşəyün! Təki sən foto mövzusunda kömək istə, səhərə kimi mentorluq edim". Şaka la şaka. sadəcə fotoqraf olduğumu, videodan o qədər də başım çıxmadığını, amma bir əl ata biləcəyimi dedim, qalxdım gəldim ştativə bağladıqları kameranın yanına. "nə cür fotolar çəkirsiniz? Nə qədər müddətdir məşğul olursunuz?" kimi suallar olan, qısa kəsdiyimiz söhbətin ardından gördüm ki, uşaqların ilk cəhdidi, kameranı təzə alıblar, o qədər də başları çıxmır, üstəlik, ekipmanları da tam yetərli deyil. Çox dərinə getmədən qısaca fotoqrafiyanın təməl biliklərin başa saldım ki, gələn dəfələrdə kimsə olmadan da özləri edə bilsinlər. bir az da məkanın işıqlandırılması, düzülüş barədə məsləhət verdim, sağ olsunlar ona da o dəqiqə əməl elədilər. Qaqaşların yuxarıda dediyim jesti o qədər ləzzət eləmişdi ki, dedim bəs özlərində olan sadə "kit lens"ləri bu iş üçün yetərli deyil, götürdüm öz kameramın üstündəki "prime lens"i çıxardıb verdim ki, işlərini aşırtsınlar, gün sonunda qaytararlar.

Qayıdıb yerimdə oturdum, amma kameraman qaqaş 2-3 dəfə daha sual vermək üçün yaxınlaşdı mənə, hər dəfə də işimi böldüyü üçün mehriban şəkildə üzrxahlıq edirdi. Mən də, əslində, onlara kömək etmək, kamera, fotoqrafiya barədə söhbət, çəkiliş, müzakirə - ümumən, hər-hansı bir şey üçün ürəyimin getdiyini palit eləmədən sadəcə gülümsünüb "problem deyil" deyərək suallarını cavablandırdım. Bir gözüm, bir qulağım da qaqaşda idi ki, görüm kameradan, fotoqrafiyadan nə danışır, nə deyir.
Nəsə, qızlı-oğlanlı 20-ə yaxın dost-tanış çevrələri yığışmışdılar, yaxşıca deyib-güldülər. bəlkə nəsillər arası fərqdəndir, bəlkə zövqlərin uyğun olmaması, bəlkə də 40 dəqiqə telefonla danışdığım üçün temaları qaçırdığıma görəydi - bilmirəm, ancaq mənə uyğun deyildi deyə qulaqlığı taxıb, başımı salıb öz işimlə məşğul oldum.

Həmin gün onlar üçün əsl göydəndüşmə nemət idim. Day bilmirdilər ki, əsl nemət onlardılar: mən yetimin qol saatı ilə birlikdə ən favorit, ən sevdiyi mövzusu, hobbisi elə kamera/fotoqrafiyadır; gecə saat 5-də ən şirin yuxumdan da oyatsalar, canla-başla müzakirəyə qoşulub, dinləyib, lazım gəlsə kömək edərəm. O gün o qaqaşlar sözün əsl mənasında günümü gözəlləşdirdilər. işləri bitəndə də bilməm neçənci dəfə daha təşəkkür edərək ehmalca lensimi qaytardılar. Bu söhbətdən sonra 2-3 dəfə daha kameraman qaqaşla elə orada rastlaşmışıq: Görən kimi o dəqiqə əlin sinəsinə qoyub, gülümsünüb hörmətlə salam verir.

indi hər o cofeşopa gedəndə o dəqiqə həmin gün beynimdə canlanır, avtomatik sevinc hissi keçirirəm. Sabah ənənəyə sadiq qalıb yenə gedəsiyəm. Ya qismət, görək sabah başımıza nə gəlir. -*

eşidilməkdən bezilən şeylər

namazqılansan? sualı.

Müdirimiz yaşıdım olan cavan bir oğlandı, mehriban aramız var. Sağ olsun, yağış yağırdı deyə evə maşınla ötürdü. Çoxdandan verməyini gözləyirdim, amma bu günə qismət imiş. Yolda qayıtdı ki:
+ bertrand, namazqılansan?
- saqqala görə deyirsən?
+ həə
- yoo, deyiləm. Xoşum gəlir deyə uzadıram. Niyə soruşdun ki?
+ uşaqlarla içməyə gedəcəkdik, sənə də təklif edəcəkdim.
- 1 ildi içmirəm, dərmanlara görə həkim qoymur, yoxsa gələrdim.

Elə bir ortam olmayıb ki, bu sualı verməsinlər. iş, qonaqlıq, məclis, dost-tanış ortamı və s hər yerdə, hər zaman soruşulur iman əhli olub-olmadığım. Adam bezir həqiqətən. Hələ bəzən rəngli corablarım* qarderobumda rəngli olan yeganə şey corablarım və qırmızı bandanamdı görünsün deyə şalvarın balağını bir azca qaldırıram. Onda "В общем" soruşmamış "əxi" deyirlər. Amk bığıburma, rənglicorab əxi olar ala? Sjdjdjd

dostluq və seks

Deyil təkcə azərbaycanda, bütün dünyada əksər insanlar tərəfindən tərəzinin eyni gözünə qoyulmayan iki mövhum. Əslində, bu entrini (bax: oğlanla qızın dostluğu)

telefon nömrəsi

Bayaq yenə instagramda birisi danışırdı. Hər dəfə biri çıxıb qərb ölkələrindən danışılanda "zerkalniy" olmasının nə qədər gərəksiz olduğu və oralarda əsasən seks işçilərinin, müştərilərin yaddaşında daha rahat qalsın deyə aldıqları deyir. Halbuki bizim kimi ölkələrdə nömrələr: həm maşın, həm telefon nömrəsi status göstəricisi sayılır. Xırdalığına gedəndə bir mənası olmadığı aşkar bir həqiqətdir, lakin eyni zamanda bu da bir həqiqətdir ki, bəzən işivin yolunda getməsi üçün çox köməyi olur. Xüsusilə də dövlət və xidmət(paqon) işində olan kimsə tapılmaz ki, "200/210/211" ilə başlayan nömrədən gələn zəngdən, necə deyərlər, tıncıxmasın(səbəbi zatən hamıya məlumdur).

Sözün düzü, mən də əsgər gedənə qədər çox da qozlamırdım bu temaları. Gərəksiz sayıb ağız-burun büzmürdüm o marjinallar kimi, eyni zamanda insanı necə qabağa sala biləcəyindən də bixəbər idim.
Nəsə, bir dəfə çoxdandı danışmırdım, bölükdə də maxelər filan yox idi deyə, getdim bölük komandirinin yanına ki, telefonla danışım. Məlum, dayıya "məruzə" eləməliydim ki, hər şey qaydasındadı, yeyib-içməyim yerindədir, pul-zad da var, narahat olmasın. nömrəsin dedim, yarıyacan yığmışdı ki, qayıtdı ki:
+ bu kimdi? kimə zəng eliyirsən sən?
- dayımdı, canab baş leytenant.
+ dəqiq dayındı?
- doğma dayımdı, cənab baş leytenant.
+ dayın kimdi sənin?
Donuq ifadəylə dedim ki:
- vallah sizin, mənim kimi ətdən, sümükdən olan adamdı.
"keç otur görüm", - deyib otuzdurdu qabağında, başladı mənlə hal-əhval tutmağa ki, nəsə problemim varmı, hər şey qaydasındadırmı, kimsə incidib edirmi və s. Oxuduğum yerləri soruşub bie partiya "maşallah" eləyib mehriban danışdı. Bunu əmin elədim ki, hər şey yaxşıdı, sadəcə adicə danışıq olacaq. Götürdü yığdı, telefonu qoydu mikrofona dedi "yanımda danış". Narahatlıq bürüdüyü bariz bilinirdi. Mənə də hələ tam çatmırdı ki, bu niyə belə edir. Amma indiki ağlımla çox da qınamıram: 1 il deyildi rütbədən vurulmağı, üstəlik general gələndə bərk pazlamışdı, problem istəmirdi. Adi danışığımızın sonunda dayım qayıtdı ki: "bax, bertrand, ora sənə zarafat gəlməsin. Nə dedilər 'oldu' de keç, çox dilləşmə. kimisə birinci söymə, birinci vurma ha. Amma fərqi yoxdu rütbəsi, vəzifəsi nədir, kimsə artıq-əskik danışsa, əl qaldırsa, cavabın ver, dayun arxandadı. Soruşanda da Kimsən, kimlərdənsən, nəçisən - çox danışma. Gördün uje prokurorluğa-zada düşmüsən, mənə xəbər verə bilmirsən, onda deginən ki, bəs filankəsin adamıyam". Bunları deyəndə mən təkərə düşdüm ki, ala dayım bilmir mikrofonda olduğun, o yandan da bölük komandiri eşidir, birdən xoş qarşılamaz. Sağollaşandan sonra gülümsünüb qayıtdı ki "get bölüyə, əsgər. Nə vaxt ürəyin istəsə, gəl yanıma evlə görüntülü danışdırım". Bax ilk onda anladım ümumən 200 neçə ilə başlayan "zerkalniy" nömrə nələrə qadir olurmuş. Bu və dayımın yanıma görüşə gəldiyi haqq-hesabdan sonra yerə uzanmağıma belə icazə vermirdi bölük, tağım komandiri, o dərəcədə ehtiyat edirdilər.

Əsgərdən sonra da elə vəziyyət oldu ki, (200-xx-xx) bir nömrə gəldi əlimə, dedim hər ehtimal qoy qalsın qıraqda. 2-3 ən yaxın dostum xaric heç kimə vermirəm o nömrəni, ancaq bu kimi məsələlər üçün ayırmışam.
O dəfə polisə işim düşmüşdü. Mənimçün önəmli olsa da, polis üçün çox da vecə alınacaq şey deyildi. Bilirdim ki, adi formada getsəm, qozlanmaz - uşaqlıqdan görə-görə bunların düşüncəsini əlimin içi kimi bilirəm. Pataloku 50-100 manat xeyir çırpışdıracaqdı, ya yox. Nəsə, Şöbədən öyrəndim ki, bəs kapitan filankəsovla danışım. Buna elə o nömrəmlə zəng elədim, danışdıq. Elə oldu ki, bir dəfə bu şəhərdə olmadı, bir dəfə növbədə oldu, mənim vaxtım olmadı filan-fəsməkan, nəsə görüşümüz 3-4 gün yubandı. Amma whatsapp'da danışanda yüngülvari dedim məsələni. Axır, bir gün vaxtı danışıb getdim şöbəyə. Gəldi görüşdü, hal-əhval tutdu, məsələni ətraflı dinlədi. Qayıdıb şəkli göstərməyimi istəyəndə çıxartdım blackberry-ni ki "qadası, bunda whatsapp yoxdu, smartfon evdədi -*". Öz telefonunda girib soruşdu ki "sən o nömrəsi 200 olan oğlanıydın da, hə?". Barmağımla chat'ı aşağı edib: "hə, amma whatsapp nömrəm budu", - deyərək göstərdim. Nəsə, iş elə oldu ki, çox adi, çox bəsit formada yoluna qoyuldu. Bir an məni xəcalət bürüdü ki, amk necə belə diqqətsizlik edə bilərəm? "üzrlü hesab elə, sənin də vaxtını aldım", - dedim, gülə-gülə qayıdıb əlimi bərk sıxıb ləyçəylə: "o nə sözdü? Xoşdu. işimiz budu. Vəzifə borcumuzdu. Bə biz buna görə maaş alırıx da", - dedi. Bax onda bir də ürəyimdə dedim ki, "kəramətinə qurban olum, ay nömrə!". O dəfə gəldiyim gün şöbədə içəridə bir ana fəryad edirdi ki, balamı tapın, biri bir can yandırmırdı, donuq ifadə ilə şablon cavablarla yola verirdilər. Nədi-nədi arxamdakı adamları simvol edən "blatnoy" nömrəm var deyə mənlə can deyib, can eşidirlər.

Birin də danışım, bitirəcəm entrini. Bu, çox ironik olmuşdu çünki.
Dostlarımdan biri 1 il oxuyandan sonra phd-ni yarıda atıb əsgər getdi. Buna demişdim ki, aq mən də o yolları keçmişəm, bilirəm nə nədi. Gedəndə hər ehtimala qarşı komandirin telefonu ilə mənim bu nömrəmi yığ, astadan hiss eləsin ki yiyəsiz deyilsən. Bu da mənə istehza edirdi ki, ala bəsdi də zad. Srağagün birtəhər bir maxenin telefonundan məni yığıb danışır ki: "ala götüm açılıb ətağa. Bütün günü toz-torpağın içində ora-bura süründürüb, sıra meydanında sikirlər ömrümüzü. Bumbuz suda formamı yumaqdan əllərim cadar-cadardı. Bölük komandirimin nömrəsin verirəm, qardaşımsan, yığıb bir danışarsan. Nəsə xərcin çıxsa, gələndə xəcalətindən çıxaram". Mən də bunla mırtlaşa-mırtlaşa gülməkdən cırılmışam ki "ala bax o vaxtı niyə götüvə-başıva yaxırdın axı? Adam kimi deyəndə başa düş də". Nəsə, sağ olsun bölük komandiri, mehriban oğlan idi. Sözümüz də şirin tutdu, xahişimi də yerinə yetirib qaqamı ayrı bir işə ayırdı, süründürmür uje. Gərək ona da bir "dəyim", xəcalətdən çıxın. indi də bizim bu lümpenə başa salıram ki, filan-filan hərəkətləri eləsin ki, bölükdə qan-qaraçılıq olmasın ki, niyə onlar əziyyət çəkir, bu yox. Bəxti onda gəririb ki, dedofşeniya olan yerdə deyil. Yoxsa çoxdan sındırmışdılar djdjjdjdjd

Uzun sözün qısası, başda da dediyim kimi: əgər hər şeyin ideal olduğu bir sistemdə yaşasaydıq, əlbəttə ki maşın, telefon nömrəsi və s bu kimi şeyləri mənasız adlandırmaq olardı. Ancaq həqiqət budur ki, ideal sistemdə deyilik və hərə bir yolla öz işini aşırmağa çalışır. Çox dərindən fikirləşəndə vəziyyət lap qəribə hal alır. Baxırsan ki, ard-arda düzülən gözəgəlimli rəqəm yığınağıdır və "kim"lərdən olduğunun sadə bir göstəricisidir, amma daşıdığı qüdrət oyunlarda istifafə olunan "boost" kimi bir şeydir. Tək fərqi budur ki, oyunda yox, real həyatdasan. Digər yandan, kim ki buna gərəksiz deyir, onun səmimiyyətinə heç inanmıram. Sosial həyatda, adicə platformalarda belə əlinə bir damcı ixtiyar düşən kimi adamlar 180 dərəcə dəyişdiyi diyarda olduğum yerdən baxanda əli ətə çatmayan pişiklərin "iylənib" deməsi kimi bir şeydir buna mənaslz baxmaq..

günü gözəlləşdirən anlar

Elə indicə 28də qarşılaşdığım anlardır.

Qatara çatdırmaqçün tələsdiyim yerdə ətrafa boylananda bir də gördüm yolun digər tərəfində 18-19 yaşlarında bir qız düz səkinin tini ilə gedir. O ki uşaqlar nazik uzun bir şeyin üzərində gedirlər e, qollarını da açıb yıxılmamaq üçün tarazlıqlarını saxlamağa çalışırlar, bax o cürə formada, sakit, başını salıb ayağı altındakı səkinin tininə zillənərək, yola düşməmək üçün müvazinətini saxlamağa çalışaraq asta-asta gedirdi. Uşaqcasına sevinərək elə edirdi ki, sanki ətrafda heç kim yoxdur, tək budur və heç kim də bunu görmür - yanından keçənlərin qəribə baxışları vecinə də deyildi, Özü öz dünyasına dalıb özü üçün əylənirdi. bu soxa-soxda və hərənin harasa tələsdiyi yerdə yolun bu tərəfində dayanıb qızı axıra kimi izlədim: Gəldi düz mall'un yanında hoppanaraq səkidən düşdü, sonra əli ilə saçını qulağının arxasına çəkib heç nə olmamışcasına yolu keçib öz yoluna getdi. Mən də uzaqdan gülümsünüb siqareti söndürüb yoluma getdim. Sanki hansısa film, ya da serialdan bir səhnə izləyirmiş kimi idim. Heyif ki, fotoaparat yanımda deyildi, yoxsa qəşəng kadr alınardı. Oturduğum kafedən iş vaxtı bitdiyinə görə serialı yarımçıq qoyub çıxmışdım, dilxor idim. Bunu Gördüm, içim açıldı, sözün əsl mənasında günüm gözəlləşdi.

Qeyd: yazar bu entrini yolda gördüyü qıza axıra kimi tamaşa etdiyi üçün qatara gecikib taksi ilə evə qayıdarkən yazıb.

sözaltı günlük

5 il, düz 5 il sonra ilk oxuyucum bakıya qayıdıb... Yola saldığım günü dünən kimi xatırlayıram.

illər, illər əvvəl hələ instagram təzə-təzə azərbaycanda trend olmağa başlayarkən orada yazılar yazırdım. Bəziləri sözlükdə yazdığım subyektiv entrilərim kimi bir şeylər idi. Əsas da ki o zamanlar inancımı təzə-təzə itirmişdim deyə araşdırdığım dini mövzulardan yazılar vardı. Amma hesaba real həyatda tanıdığım və "bezbaş" olmayan tanışlarım xaric heç kimi qəbul etməmişdim. Aradabir kimsə də istək atanda belə şeylər yazıb paylaşdığımı, dini inanclı birisidirsə, xoşuna gəlməyəcəyini bildirirdim. Zatən az idi follow atanlar, bunu öyrənəndən sonra da sağollaşırdıq.

Hətta o günü də dəqiq xatırlayıram. Qeyd etdiyim son doğum günüm o olub. Günorta bir qızdan follow istəyi gəldi. hələ məclis başlamağına vardı deyə yenə hər zamankı bildirişimi etdim ki, bəs belə-belə postlar paylaşıram, uyğundursa, qəbul edim, yoxsa izləyici toplamaq kimi bir niyyətim yoxdu. Gözəl də olsa, xeyri yox idi e, düşüncəm uymurdusa heç kimi qəbul etmirdim. Qız da qayıtdı ki, "nə gözəl. elə mənə də x səhifənin altına o cürə comment yazan birinin düşüncələri maraqlı gəlmişdi". Elə ordan da ünsiyyətimiz başladı. Qıza da baxırsan həm gözəldi, həm yaradıcılıq fışkırır: həm piano ilə məşğuldur, həm rəsm ilə. Üstünə də gəl rus sektor (rus sektor simpatiyam o vaxtdan var :d).

Nə paylaşsam hər zaman axıra kimi oxuyur, bəzən fikirlərini, bəzən də komplimentini bildirirdi. Ən önəmlisi də, dialoqumuz birtərəfli olmayıb. Yəni əksər hallarda olduğu kimi "mən soruşum, qarşımdakı danışsın, amma o özü mənə sual verməsin, mən özüm söhbəti açmaq məcburiyyətində olum" şeysi çox az olurdu, çünki özü o dəqiqə mövzuya fikrimi soruşurdu. Ona görə də mənə olan marağı illər əvvəl instagram, facebook'da, elə burada - sözlüyün özündə də yazılarımı oxuyan və ya real həyatda olduğum mühitlərdə dediklərimi eşidən və mənə diqqət göstərənlərdən fərqli olub. Fərqi də bu idi ki, gördüyüm diqqət və marağın 90%-i heç də şəxsi iradə və sağlam düşüncə ilə olan davranış olmayıb * sözlükdəkilərlə də xoş ünsiyyətim olduğu halda belə, sosial media və ya real həyatda görüşməkdən qaçmağımın təməli budur əslində . Çox vaxtı sırf kütlə psixologiyasının məhsulu idi, şəxslərin özü özlüklərində əsaslandığı şey deyildi. Təzə terminlərlə desəm, hype'ma görə idi. Ona görə də hörmət çərçivəsində qarşılıq verib çox da ciddiyə almamışam.

Nəysə e, gəl zaman, git zaman qızımız başqa ölkəyə köçməli oldu. Demişdim ki, getmədən öncə vaxt eləsin, görüşək. O günü də dəqiq xatırlayıram. Bərk depressiyada olduğumdan yemək belə yemir, ancaq siqaretlə qidalanırdım deyə məcbur salmışdı məni indiki "chaplin" kofeşopunun altındakı restorana ki, yemək yeyim. Çıxanda da yanında siqaret çəkməyimə söz atırdı ki, yaraşmır və s.

iş elə gətirdi ki, sosial media hesablarımı silib hər şeydən uzaqlaşdığımdan onla da əlaqəm itdi. Əsgər getməmişdən öncə birtəhər tapıb bakıdadırsa görüşmək istəyəcəyimi demişdim. Deyildi. söhbətimiz də görüntülü danışıqdan o tərəfə keçmədi. Elə o vaxtdan söhbətimiz qaldı.

Bir neçə ildir elə həmin o köhnə məntiqlə açıb hələ də saxladığım, 5-6 nəfərin olduğu insta hesabımın izləməsində qalmışdı. O dəfə təsadüfən o hesabıma girəndə storidə gördüm Bakıda yaradıcı işinə uyğun fotoqraf axtarır, mən də götürüb bir neçə fotoqraf önərdim (yep. Gördüyüm işi kommersiya məqsədli görmədiyim üçün özümü önərməmişdim. O da cəhənnəm, könlümdən gəlmədiyi halda heç vaxt ürəyimə yatmayan kiməsə şəklini çəkmək istəyəcəyimi demirəm, xüsusilə də qızlara və kommersiya tiplidirsə). O da qısa dialoqun sonunda Bakıya qayıtdığını, görüşmək istədiyini dedi. Dedim yəqin ponyatka xətrinə deyir, nə də olsa çox uzun zamandır heç salam-sağoıumuz olmayıb. ona görə topu ona atdım ki, özü məndən daha məşğul adamdır, vaxt eləsə deyər, görüşərik.

Keçən dəfə planlamışdım ki, səhəri gün çıxıb bir neçə qalereya/rəsm sərgisi gəzim. son söhbətimizdən də 2-3 həftə keçmişdi. Axşam kəlləmi atıb yatacağım yerdə mesaj atdı ki, səhəri gün vxadnoydu, bəlkə görüşək?
Gün oldu ertəsi, vaxtı danışdıq, Hər zamankı kimi də gecikmişdim. -* Çatanda artıq əvvəlki yaxınlığımız olmayacağını düşünüb dədə-baba üsulunda toqquşdurmaq üçün yumruğumu uzatmağı düşünürdüm ki, gördüm ala qolların açıb qucaqladı. indi oturub 5 ili 5 saata necə sığışdırasan axı? Danış, danış, mövzu bitmir, söhbət söhbəti açır. Amma məsələnin məğzi bu deyil...

Nə yalan deyim, bəzən doğum günlərini qeyd etdiyim, bayramlarda sevindiyim, fikir eləmədiyim, peşmanlıq duymadığım, yas tutmadığım o köhnə günlər üçün çox darıxıram. Bu qız da məni 1-2 nəfər xaric heç kimlə danışmadığım və bütün yaşama sevincimi itirdiyim o hadisələrin öncəsindən tanıyan və əlaqəm qalan 6ca nəfərdən biri, yeganə qızdı. O vaxtlar da çox yaxın səmimiyyətimiz vardı. indi - yetkin halımızla belə səmimiyyətin qalması o qədər xoş hiss etdirdi ki.. Söhbət əsnasında diaqnozlarımızın eyni olmasını öyrənəndə lap doğma hiss elədim. Mental problemlərdən əziyyət çəkən, dərmanlarla boğuşan adamlar yaxşı başa düşər insanın özü ilə eyni diaqnoza sahib birini tapması, üstəlik bunun da keçmiş bir dost olması necə sevindirici haldır. Üstəlik, bizdən 2 məhlə uzaqda qalır deyə vxadnoy olmasa da görüşmək alınacaqdı...

Dünən 6 saat yuxu ilə yola çıxıb yolboyu dayanıb allahın bir çayını da içmədən birbaşa 250km yol gəlmişəm ki, atam gedəsi yerə çatdırsın. Planlamışdım ki, axşam onla görüşərik. icazəli olduğum halda yolda müdir zəng elədi ki, axşam da olsa gəlim, iş axsayıb, kömək lazımdı. Mən də guya planlamışdım ki, axşan boş olaram, görüşərdik. Bu da yazdı ki, 3 gün birində, 4 gün də birində olmaqla 2 işdə işləyir ki, zehnini, özünü məşğul saxlasın, "düşməsin", işdən 12 də çıxacaq, ondan sonra alındırmaq olar. "Kakraz" mənə də uyğun idi. Məndən olsa, hamı ilə gecə görüşərəm, özümü gecələr daha çox özüm kimi və rahat hiss edirəm, amma çox insana uyğun olmur. Ünsiyyətim, ən əsası səmimiyyətim olan qızların əksəriyyəti də gecə çıxa bilmir deyə həmişə o cəhətdən özünü şanssız hiss edirəm (baxma: yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar/-323872). Ona görə də şansı qaçırmaq istəmədən yorğun-arğın özümü çatdırdım. Nə də olsa bir-birimizi çox əvvəldən tanıyırıq axı. Zəifliklərimi, problemlərimi, narahat edən fikirlərimi bilən, mənə başqalarının deyil də, öz gözü ilə baxan, öz dediyi kimi "big picture" olaraq görməyə çalışan biridir, necə bu şansı qaçıra bilərəm?

2018 ya da 2019 idi. bir dəfəsində gecədən xeyli keçmiş yenə içərişəhər tərəfdə fırlananda sabir parkında 3 oğlan, 3 qızın palaz sərib piknik etdiyini görmüşdüm. Elə qibtə eləmişdim onlara ki necə də səmimi ortamdadırlar, görəsən mənə nə vaxt qismət olacaq? Bu şey o vaxtdan ürəyimdə arzu kimi qalmışdı...
Dünən elə bu vaxtlar gəzəndə qəfil gülməli bir tema oldu, gülüşümüz sakit küçənin hər tinini bürüyəndə bir anlıq o gecə ağlıma gəldi və gördüm ki, tam da istədiyim andayam - içimi xoşbəxtlik bürüdü.

Belə... Dünən qruz, nostalgiya, keçmiş günlər, gələcək planlar, indiki vəziyyət, çəkdiyi rəsmlər, bəstələdiyi musiqilər, mənim heç yerdə paylaşmayıb özümə və yaxın insanlara saxladığım fotolar ilə dolu bir gecə keçdi. Ən ironik şey isə bir zamanlar mənə siqaret çəkməməyimi deyən qızın oturub mənlə bir siqaret çəkməsi idi. Özünün də dediyi kimi: "doğrudan elə eləmişəm? -* anyway, həyatdı da, hamımızı dəyişir". Doğrusu, oturub son illəri fikirləşəndə görürəm ki, elə mən də heç gözləmədiyim yöndə çox dəyişilmişəm. il sonuna yaxınlaşdıqca 2022 başlığına yazdıqlarım da yadıma düşür. Bu yaxınlarda elə sözlükdən bir nəfərlə görüşəndən sonra "sənə həqiqətən içkidən, nikotindən daha çox yaxşı mənada təsiri altına alan insanlarla birlikdə olmağı arzu edirəm" demişdi. Son bir neçə ayda həyatım həqiqətən də bir düzənə oturmağa doğru gedir hər nə qədər çoxlu dalğalanmalar olsa da. Lazımsız insanlardan uzaq, keyfiyyətli, mənə yaxşı təsir edən insanlarla ünsiyyətdə bir həyat yaşamağa başlamışam. 'Sevgili günlük', çox uzun zamandır heç olmadığım qədər rahat və dinc olduğum dönəmlərdəyəm, bacardığım qədər elə bu cür salxmağa çalışacam, görüm başıma nə işlər gələcək. Xeyirlisi..

az bilinən mükəmməl musiqilər

Barang band - shoor angiz
O qədər şey danışa bilərəm ki, bu musiqidən: rəhmətə gedən müəlliməmdən tutmuş uşaqlıq illərimə, ayrılığa, intihar, insanın özünü axtarması və ruhuna qədər...

(youtube: )