sözlük yazarlarının xəyalındakı sevgili tipi

Doğmalıq, özümdən biriymiş kimi hiss edim, yanında özüm kimi ola bilim, etibar edə bilim, olduğu kimi bir-birimizi qəbul edək, hörmət, "saygı" çərçivəsində olsun hər şey - kifayətdi. Hə, bir də güvən önəmlidi. Düzdü şübhə toxumu hamının içində var, amma əsas məsələ onu cücərməyə qoymamaqdı.

Mənimçün önəmli olan bunlardır, hansılar ki sağlam bir münasibətin təməli, özəyi, skeleti sayıram. Qalan şeyləri yoluna qoymaq olur. Bundan sonra xarici keyfiyyətləri, gözəllik(yaraşıq) şeysini, ortaq zövqləri-filan dəyərləndirmək lazımdır. həm də ki zövqlər dəyişkəndir, bu gün bəyəndiyini sabah istəmir insan. Amma təməl uyğun olanda zamanla olan dəyişim də münasibətə ciddi təsir etmir.

real həyatda da görürəm, bu başlıqda da dəhşət çoxdur, fiziki özəllik barədə çox yazırlar. Mənə görə bunlar ikinci planda ələ alınmalıdır. Ona görə də Axtardığı sevgili və münasibət barədə xarici görünüş haqda çox danışan insan görəndə elə bilirəm seks partnyor axtarır, münasibət yox.

sözaltı günlük

Bir bu çatmırdı, o da oldu. Şükür Ölmədik bu günləri də gördük. Sözlükdə "i wanna dick in my mouth" mesajı aldıq. Qız olsa, bura niyə yazıb söhbəti açım aq, oğlan yazar idi.

Mən də səhər-səhər sevinmişdim ki, axır ki əziyyətimi, zəkamı təqdir edən, istəklərini açıq-açıq deyən cəsarətli bir sapioseksual qıza rast gəldim.
(baxma: garibanın yüzü gülür mü hiç?)

daun sindromu

Hər görəndə Mənə rəqs yoldaşlarımı xatırladan sindromdur. Axşam mama ilə danışanda tv-də gördük, yadımıza düşdü.

Baxça sonu və ibtidai sinif dönəmində 3-4 il milli rəqslərə getmişəm. Bir dəfəsində -deyəsən, novruz idi- hansısa bayram tədbirində edəcəyimiz rəqsə hazırlaşmaq üçün toplaşmışdıq. Rəqs zalının çox geniş olan "раздевалка* soyunub-geyinmə otağı "sında hamının gəlməyini gözləyirdik. Valideynlər özləri üçün söhbət edirdi, biz də paltarları dəyişib, çeşki* rəqqasların səhnədə geyindikləri ayaqqabı lərimizi geyib öz heyimizdə oturmuşduq. Birdən içəri iri qızıl sırğaları, sepi və uzun şubası olan xanım və yanında da 2 əkiz qız girdi. Danışacağım hadisənin qəhrəmanları olan Bu əkiz qızların ikisində də daun sindromu varıydı. Ataları çox varlı adam idi, rusiyada işləyirdi. Onları da hər gün sürücü aparıb-gətirirdi.

Bu qızlar həmişə mənlə oynayırdılar, dəhşət çox istəyirdilər məni. Anasının anama dediyinə görə bir suyum onların böyük qardaşına çəkirmiş. Ki onlar böyük qardaşlarını dəhşət çox sevirdilər. Digər yandan bu uşaqlar çox hərəkətli, enerjili idilər. Rəqsdə hansısa hərəkəti öyrəndiyimiz yerdə bir də gördün durduq yerə qəfil sıradan çıxıb gedib hansısa uşaqla anlıq olaraq (rəqs mənasında yox, oyun mənasında) oynamağa başlayırdılar. Yəqin belə anlıq, orada edilməməli və heç kimin də etmədiyi şeylərə görə digər uşaqlar onları o qədər də çox istəmirdilər. bəzən hətta kobudcasına itələməklə, vurmaqla və ya yıxmaqla özlərindən uzaqlaşdırırdılar. Halbuki mən (bəzən onların hərəkətlərindən narahatlıq duysam da) heç vaxt bunu eləmirdim. bunu eləmək qırağa qalsın, heç reaksiya belə vermirdim. Onsuz bilirdim ki, qapıdan baxan anaları tənbehləyəcək, müəllim də o dəqiqə qollarından tutub aparacaq sıradakı əvvəlki yerlərinə. Yəqin elə Məni bu qədər çox istəmələri və həmişə mənlə oynamaqlarının səbəbi həm də buna görəydi.

Nəsə, "раздевалка"da qalmışdıq. Anası girdi içəri, yanında da qızlar. Qızların içəri bir göz gəzdirib, məni görən kimi o dəqiqə "zobyiiis* r hərfini deyə bilmirdilər " deyə adımı möhkəmdən qışqırıb gülə-gülə yanıma gəlməkləri bir oldu. Elə bilirdim yenə hər zamanki kimi mehribancasına nəsə oynayacağıq, qolumu, yanağımı dartışdıracaqlar. Amma elə olmadı. Bacılardan biri gəlib yenə məni qucaqladı, amma o birisinin isə çatan kimi sifətimə möhkəmdən bir şapalağ ilişdirməyi bir oldu. Axşam mama söhbəti danışanda gülə-gülə yenə deyirdi ki "ay allah, bertrand, gözlərin bir dolmaq dolmuşdu. Yazıq-yazıq diyanıb baxırdın elə. Bir anda rəngin necə ağardısa ürəyim düşmüşdü birdən xəstəlik-zad tutarsan".
Dolar da day. Bu qızlar kök, yekəpər idilər, özü də zalımın qızının əli bir ağır idi ki gəl görəsən. Həm də ki yadıma gəlir, həqiqətən, çox pis təsir eləmişdi. Kimə eləməz ki? Mən deyiləm, sənsən. Təsəvvür elə, 2 qız var, bunların da ən favorit dostu sənsən, gəlib hər dəfə səni əzizləyib sənlə oynayırlar, amma bir gün durduq yerdə qəfil bir şapalağ yeyirsən. Necə olarsan? Elə həmin gün məşq sonu təzədən heç nə olmamış kimi yanıma gəlib oynamaq istəmişdilər. Anam görmüşdü narahatam, onları qoymamışdı yanıma. Dediyinə görə, heç o hadisədən sonra bir daha onlarla yaxın ola bilməmişəmmiş.

O vaxtı o şapalağı* bəli, bəli, şillə yox, şapalaq. Qapaz da demək olar. Çünki bildiyin "gavura vurur gibi" ilişdirmişdi sifətimə :d , türklər demiş, kişisel algılamışdım. Hətta uzun illər də belə düşünürdüm. Həmişə öz-özümə fikirləşirdim ki, "axı mən heç nə eləməmişdim, niyə məni vurdular?" Hər dəfə də hansısa down sindromu ilə bağlı yazı, kommentlər görəndə ancaq və ancaq "sevgi dolu/ nifrətdən uzaq/ yaşam enerjili/ uşaq saflığı" və s kimi müsbət şeyləri görürdüm. Bilirdim e elədirlər, amma bunlar mənim faktiki real həyat təcrübəmlə tam üst-üstə düşmürdü. Daha doğrusu, yalnız bunları görmək məndə özümü günahlandırmağı tətikləyirdi, daha da artırırdı və durmadan o anı, nəyi səhv etdiyimi düşünürdüm. Çünki "yer üzündəki mələk" deyilən biri məni vurubsa, mütləqdir ki, mən nəsə pis bir hərəkət eləmişdim.

Yalnız illər sonra təsadüfən elə bu hadisə ağlıma gələndə açıb bir az araşdırdıqdan sonra gördüm ki, həqiqətən də, mənim heç bir təqsirim yox idi. Mediada, sosial şəbəkələrdə, hətta elə sözlükdəki entrilərdə də görə bilərsiniz ki, bu sindroma sahib insanların yalnızca müsbət tərəfi göstərilir. Halbuki bu insanların bir sıra mənfi davranışları da var. Misalçün: mənim keysimdə olduğu kimi vurmaq. Həmçinin kompulsiv hərəkətlər etmək, dişləmək, zərər vermək, aqressiya, dağıtmaq və ya zorlayıcı davranışlar və s bu kimi hallar da bura aiddir. Lakin bunu nəzərə almaq lazımdır ki, bu insanlar bu hərəkətləri bilərəkdən eləmir. onların mənfi davranışları məqsədli, şüurlu şəkildə olmur, impulsiv xarakter daşıyır, yəni anlıq olaraq içlərindən o keçir və edirlər.

Bu Entrini də yazmaqda məqsədim o idi ki, bu mənfi hallar haqqında məlumatlı olasız, bir növ ehtiyatınızı saxlayasız. Ehtiyat eləmək qalsın qırağa, bir gün başınıza gəlsə, mənim illərlə elədiyim kimi durub özünüzü günahlandırmayın ki, nəyi harada səhv elədiz. Sadəcə bilin ki, onların xarakteristikasında sadalanan o qədər müsbət şeylərlə bərabər bunlar da var və onlara sadəcə xoş davrandığınız halda başınıza gəlmiş mənfi halın səbəbkarı siz deyilsiniz. Nə də ki belə hal olanda məndən beşbetər şoka girməyin, təəccüblənməyin.

sözaltı meme

(baxma: yaşamayan yoktur) * söhbət təkcə o başlıqlardan getmir, sadəcə nümunədir

Proseslərin davamında:

hər dəfə bir yazarın hesabına göz atıb wiki üçün entri axtarıram. neçə yazarda görmüşəm bu sondakı şeyi. adamlar nə yazıblar, nə yaşayıblar ala o dərəcədə məhv eləmək, yoxa çıxarmaq istəyiblər yazını. Ahsjskdk

tarixi fotolar

(bax: tarixdə bu gün)

ak-47

avtomatik rejimli döyüş silahı olan Kalaşnikov avtomatı(AK-47) — dünyada ən geniş yayılmış odlu silahdır. Həm tək-tək, həm də avtomatik rejimdə atəşaçma qabiliyyətinə malikdir. etibarlılığı yüksəkdir, qulluq olunması da çox sadə. Etibarlılığını bilmək üçün vyetnam müharibəsindən anlayışlı olmaq lazım deyil heç. Bu silah milli orduda 1 il, il yarım xidmət edib hətta düzgün şaqat vurmağı, addım atmağı belə öyrənə bilməyən əsgərlərin əlində xarab olmursa, ondan dözümlüsü ola bilməz. -*

Silahın Təyinatı, hissələri və taktiki-texniki xüsusiyyətlərinə deyinmədən öncə vacib bir şeyi qeyd edim. Ak-47 kalaşnikovun ilk versiyasıdır və çox köhnədir. artıq uzun müddətdir ki, deyil təkcə Azərbaycan ordusunda, ümumiyyətlə, müasir ordularda istifadə olunmur. Bizdə Onun yerini 7.62mm-lik akm* m hərfi modernləşməni bildirir , akms* əlavə s hərfi "Skladnoy", yəni qatlana bilməni bildirir və 5.45mm-lik ak-74 silahları alıb. Elə mən də onlardan danışacam. sadəcə olaraq, əksəriyyət bu görünüşdə olan silahların hamısını ak-47 bilir deyə bu başlığa yazıram.

Hərbi təyinatı. 7.62mm(və ya 5.45mm) kalaşnikov avtomatı əsgərin* hərə bu yerdə öz rütbəsini deyirdi. əsgərdisə əsgər, çavuşdusa çavuş, gizirdisə gizir. zabitdən də onsuz da soruşmurlar. (: fərdi silahı olub düşmənin canlı qüvvəsini məhv etmək və atəş vasitələrini susdurmaq üçün təyin olunmuşdur. Əlbəyaxa döyüşdə avtomata süngü-bıçaq birləşdirilir.

Silahın hissələri:

1) ümumi gövdə. yəni lülə, nişangah, lülə qutusu və qundaq
2) lülə qutusunun qapağı
3) süngü-bıçaq
4) qaytarıcı mexanizm(yay)
5) çaxmaq çərçivəsi qaz porşeni ilə birlikdə
6) qaz borusu
7) çaxmaq
8) lülə yatağı (yəni tutacaq)
9) daraq
10) tətik
silahı təmizləmək çox asandır. əl boyda parça, 1 diş fırçası 15-20 dəqiqə vaxt günlük təmizliyə "polnu" bəs edir.

Göründüyü kimi çox sadə hissələrdən ibarətdir və işləmə prinsipi də çox bəsitdir. Aşağıdakı gif-də də görəcəyiniz üzrə güllədən çıxan qaz təzyiqi qaz borusundan keçərək qaz porşenini geri itələyir və nəticədə silah içəridəki gilizi çölə atır. geri sıxılan qaytarıcı mexanizm(purjun) də porşeni əvvəlki yerinə qaytaranda yeni mərmi lüləyə girir.

Taktiki-texniki xüsusiyyətləri (ttx)
Silah: akms (ak-74)
lülənin çapı: 7.62mm (5.45mm)
yivlərin sayı: 4 ədəd
yivin dönmə istiqaməti: sağa (saat istiqaməti) (niyə bunu qeyd etdiyimi sonda izah edəcəm)
Mərmi ölçüsü: 7.62x39mm (5.45x39mm)
Mərminin çəkisi: 16q (10.5q)
silahın çəkisi(daraqsız): ~3.5kq (3.07kq)
Darağın* plastik çəkisi: 230q
Darağın tutumu: 30 mərmi * müharibədə 1 mərmi də önəm kəsb edir deyə çox vaxt döyüşdən qabaq silahı "zarejat" edib bir mərmini silahın içində saxlayıb, sonra tam dolu daraq taxıb ümumi 31 mərmi əldə etmək olur
Silahın boş daraqla çəkisi: ~3.8kq (3.3kq)
Silahın dolu daraqla çəkisi: 4.2kq (3.6kq)
Güllənin maksimum uçuş məsafəsi: 3000m (3150m)
Güllənin öldürmə məsafəsi: 1500m (1350m)
Güllənin uçuş sürəti: 715 metr/saniyə (900m/s)
Nişangah məsafəsi* 100 metr aralıqlarla nişangah məsafəsini dəyişmək olur. Ayarı 200metrə qoyub 800 metrdəki düşmənə atanda güllə nişan alınan yerə getmir. : 1000m
Effektiv atış məsafəsi: 500m
Duran hədəflərə atəş: 440m
Hərəkət edən hədəflərə atəş: 625m
atış sürəti: 600 mərmi/dəqiqə
Döyüş atış sürəti(avtomatik rejimdə): 100 mərmi/dəqiqə
döyüş atış sürəti(tək-tək rejimdə): 40 mərmi/dəqiqə

Qeyd1: ümumi atış və döyüş atış sürəti arasındakı fərq odur ki, ümumi atış sürəti ideal şəraitdə, yəni deyək ki, sonsuz mərmi tutumuna malik daraq taxılsa, mexanizmin dəqiqəyə nə qədər mərmi atacağını göstərir. Döyüş atış sürəti isə ideal döyüş şəraitində 30 mərmilik daraqlar dəyişdirilsə neçəsini atacağını bildirir.

qeyd2: yuxarıda yivlərin sayını və istiqamətini də qeyd elədim. bilməyən üçün yiv nədir onu deyim. filmlərdə və ya oyunlarda atəş açılanda slow-motion halında gördüyümüz o lülənin içindəki, burulan, cığır kimi xəttlərdir . ümumiyyətlə, yivin təsiri böyükdür. çünki nəticədə güllə düz yox, fırlana-fırlana gedir. bu da havanı yarması və düzgün, dəqiq, stabil getməsində böyük rol oynayır. eyni zamanda, yivlər içəridən çölə sağa doğru burulduğundan güllə hər 100 metrdə 1 santimetr sağa çəkir. bu da 500 metr effektiv atış məsafəsi olan avtomat silahı üçün çox da böyük bir problem deyil.

qeyd3: Əsgər gedəcək olan kim varsa, yuxarıda yazdığım silahın təyinatını, hissələrini və ttx-sını indidən öyrənsə çox yaxşı olar. Çünki bunları bilmək hər bir əsgərin birbaşa vəzifə borcudur, hər dəfə də soruşacaqlar. Gedəndən sonra fiziki və psixoloji gərginlik içində nəsə öyrənmək çox çətin olacaq. Öyrənməmək kimi də bir seçiminiz yoxdur. Komandirlərin də dediyi kimi, ya sevə-sevə özünüz öyrənəcəksiniz, ya da ki onlar sizi si....nəysə, anladınız başqa nə cür öyrədəcəklərini.

Qeydləri bitirdiksə, həmçinin mərmi tiplərinə də toxunum. göründüyü kimi, 7.62mm ilə 5.45mm arasında çəki və ölçü fərqi var. 7.62 daha böyük və ağırdır. elə ona görə də 5.45mm mərminin uçuş sürəti çox(900m/s vs 715m/s) və uçuş məsafəsi daha uzun(3150m vs 3000m) olsa da, öldürmə məsafəsi daha qısadır(1350m vs 1500m). ümumiyyətlə, 5.45 daha çox, yaralama məqsədlidir. məhz elə buna görə də ikinci qarabağ müharibəsində ermənilər bir sıra istiqamətlərdə əsasən 5.45 istifadə edirdilər. nəticə olaraq bir nəfəri yaralayırdılar, ən az bir nəfər də onun hərəkətinə kömək edirdi deyə real döyüşən sayı azalırdı. aşağıdakı şəkildə də bu iki mərminin fərqini görürsünüz.
Solda 5.45mm, sağda 7.62mm

ekstra və önəmli məlumat daha verim, bunu heç bir çox hərbçilər özləri bilmirlər. mənə də silahlarla çox maraqlandığımı görəndə xtq* xüsusi təyinatlı qüvvələr -dən gəlmiş tağım komandirim izah eləmişdi. 7.62mm güllə ilə 5.45mm-in ən önəmli fərqi ağırlıq mərkəzləridir. 7.62-də ağırlıq mərkəzi ortadadır və atılanda qaya, divar kimi xüsusi bərk maneəyə dəymədiyi müddətcə istiqamətini dəyişdirməyəcək. halbuki 5.45mm güllədə isə ağırlıq mərkəzi arxadadır. nəticədə disbalans yaranır və ucu yüngül olduğundan adi kiçik budağa dəydikdə belə istiqamət dəyişə bilər. eyni zamanda, düzdü, bizim inventarımızda da var, ancaq eşitdiyim qədərilə 5.45mm-lik mərmilər qadağan olunmuş mərmilərdir. səbəbi isə "yeriyən" olmasıdır. yəni bədənə girəndə eyni yerdə qalmır, hərəkət edir. dolayısılə, dəydiyi nöqtə öldürücü olmasa da, əgər vaxtında müdaxilə olunmazsa, kritik orqanları zədələyib sonradan öldürə bilir.
Solda 5.45, sağda 7.62
dtx üçün Qeyd: şəkil redditdən götürülüb, mən çəkməmişəm. zatən bizim 7.62-lər bu cür arxası kəsik deyil.

Özüm şəxsən yoxdursa bir ən azı 10 dəfə poliqonlarda olub, həm ak-74, həm də akms-dən atmışam. istər uzanaraq, istər dizüstü, istərsə də ayaq üstə. oyunlarda göstərilənin əksinə, bu silahların təpməsi heç də yüksək deyil. ancaq burada bir nüans var. silahın tutuşunun düzgün olması önəmli faktordur. Silahın qundağını çiyin və döş arasındakı o "çiyin boşluğu" deyilən yerə maksimum sıxmaq və düzgün, təmiz otuzdurmaq lazımdır. Bəli, bəli, qundağı çiyinə yox, körpücük sümüyünə toxunacaq şəkildə də yox, məhz çiynin yanında bir azca aşağıdakı o boşluğa dayamaq lazımdır. belə olanda ayaqlar da düzgün pozisiyadadırsa, heç bir təpmə hiss olunmayacaq, çox rahat şəkildə atış açmaq olacaq. əks halda, düzgün tutulmayanda silah geri təpib çiyni yerindən çıxara və ya körpücük sümüyünü çatlada/sındıra bilərr.

Mənbə: əsgərlikdəki hərbi ədəbiyyatlar.

artıq 2 ildi, amma günü bu gün belə ən şirin yuxumdan qəfil oyadıb: "əsgər zobrist! silahıvın kodunu de, təyinatın, ttx* taktiki-texniki xüsusiyyətləri -sın danış!", - əmri versələr bir an belə duruxmadan bülbül əzbər danışaram, necə ki bu entrini əzbərdən birbaşa yazmışam. Pkm, rpk-74 kimi pulemyotları, hətta türklərin mpt-55 silahını belə qismət oldu gördüm, əlləşdirdim. Amma heç biri mənimçün gözüm kimi baxdığım, 1962 istehsalı, bizə ermənidən qənimət kimi qalan, kirini-pasını öz əllərimlə qaşıyıb çıxardığım, hər yerini par-par parıldatdığım kalaşımın yerin vermədi. Öz silahıma sözün əsl mənasında aşiq idim. Hətta ad belə qoymuşdum: "Михаил" deyirdim ona, "Дядя Михаил"* düzdü, arada moodumdan asılı olaraq "balaşka", ya da "can-ciyər" də dediyim olurdu . O qədər olub ki, soyuqdan titrədiyim, ölüm səssizliyi olan gecələrdə postda öz silahımla hal-əhval tutub, danışıb dərdləşməyim. Boynumdan asıb gəzəndə elə bilirdim qucağımda, qollarımın arasında 4 kiloluq pişik tutmuşam. Bir də gördün kefimə düşürdü, sevib tumarlayırdım silahı. Bəyəm Sevməyib neynəyəsiydim ki? Heç bir qızı o silahı qucaqlayıb gəzdiyim qədər qucaqlamamışam heç. entri niyə belə bitti bilmirəm, amma Xatırladıqca gözlərim doldu.. Михаил, i miss you so much, my dear comrade.

ilk dəfə birinin sənə dayı ya əmi deyə xitab etməsi

20-li yaşlarda eşidənlər oturub şükür namazı qılmalıdır. Mən ilk dəfə eşidəndə 16 yaşında idim.

Məndən 5-6 yaş balaca dayım oğlu var, dəhşət xətakar uşaq idi* elə indi də tam düzəlməyib . Hər gün azı 1 nəfərlə dalaşmasa, qonşu uşaqlarından kimisə döyüb-eləməsə dincəlmirdi. Qeyd-şərtsiz hər gün görürdüm ki, küçənin ortasında yenə kimləsə söyüşür, dalaşır. Bir yandan bunu pazlayırdım ki düzəlsin, o biri yandan da özündən böyüklə dalaşanda gedib vəziyyətdən çıxarırdım ki, deməsinlər o boyda bibisi oğlu var, dalında dayanmadı. Bu dursun bir qıraqda.

Həmin il yenə rayona getmişdik. Bizim rayondakı evin hasarının dibində də şirin, narıncı alça ağacı var, həmişə çıxıb ondan yeyirəm. Bir dəfə yenə yay vaxtı idi, çıxmışdım hasarın üstünə, alça tıxışdırırdım. Bir də gördüm "əmi! Əmi!" deyə səs yaxınlaşır. Mən də fikir vermədim ki, kimdisə yəqin atamı çağırmağa gəlir, qapını açıb girəcək içəri. Hasarın o hissəsi enli idi, Bardaş qurub oturmuşdum üstündə, kefimi də pozmadan alçamı yeyirdim. Baxdım ki səs yaxınlaşdı, amma bizim qapı açılmadı, heç kim girmədi içəri. Çevrilib Aşağı boylananda gördüm qonşunun 7-8 yaşındakı oğludu, başın qaldığıb mənə baxır. Mən buna baxan kimi də yazıq-yazıq, məzlum şəkildə "əmi, ay əmi. Noolar, gəlin bu kamrana deyin də mənnən qardaşımı döyməsin" dedi* görüb ki, dayım oğlunun qənimiyəm, ona görə mənə şikayətə gəlibmiş . Bu uşaq da çox sakit, mədəni, öz aləmində olan uşaq idi. qardaşı da 3-4 yaşında, haçan baxırdım ikisi bir fırlanırlar, məni də hər görəndə salam verib keçirdilər. Gördüm uşağın Gözləri də dolub, səsindəki tonundan hiss elədim ki, bizim dayı oğlu həqiqətən bunları haqsız yerə incidib. Səsinin tonu qırağa e, bu götverən dayım oğlunun haqlı yerə kimləsə dalaşdığı olub ki bəyəm?! Böyük-kiçik, Gücü çatdı-çatmadı hamı ilə dalaşırdı, döymədən də əl çəkmirdi. Düşdüm, getdim, gördüm ki, sən demə uşaq balaca qardaşın orda qoyub gəlibmiş. Bizim gədə də bunun qardaşını pişik siçanla oynadığı kimi gic eləyir, məzələnə-məzələnə zorbalıq edir. Uşağın da gücü çatmır gedib qardaşın dayım oğlunun əlindən alsın, nəsə edəndə də basıb bunu da qapazaltı edir. Uzun sözün qısası, çatan kimi dişimin dibindən çıxanı deyib, abrın büküb göndərdim dayım oğlunu. Evə qayıdıb yeniyetməliyin verdiyi qaz ilə saxladığım "chinstrap style" saqqalı da qırxmışdım ki, bir də hansısa uşaq "əmi-dayı" deməsin. Bilmirəm ilk dəfə idimi, ya nə, amma O vaxtı çox pis təsir eləmişdi.

indi artıq tamam öyrəşmişəm. hətta uzun saqqallı və kostyum geydiyim vaxt özümdən 2-3 yaş balaca oğlanın dayı dediyi olub. Adicə Bu yay baku book centerin yanında dostumla* yaşıdımdı söhbətləşirdik. Bir də gördüm hardasa bir 2004-5 təvəllüd qaqaş yaxınlaşdı bizə, "dayı, burdan bulvara necə düşmək olar?" dedi. mən də qayıdıb yolu göstərdim. Döndüm ki, dostum düşüb təkərə, gözləri bərəlmiş şəkildə, təəccüblə, gülə-gülə mənə baxır. Buna həmişə deyəndə ki, üzümü tük basıb, saçlar seyrəlib, çox böyük görünürəm, inanmırdı; onda canlı şahidi olmuşdu. Hiss elədim ki, ikimizin də içindən eyni şey keçir ki (baxma: şair nə tez qocaldun sən)

sözaltı sözlük üçün tövsiyələr

Əvvəla, nə xoş mənə ki, mobil interfeysdə "qarışdır" butonunun sol freymə əlavə olunması təklifim qəbul görüb. nə qədər can rahatlığı olduğunu sözlə ifadə edə bilmirəm. Keçən dəfə söz-söhbət oldu deyə postlarda qeyd edə bilməmişdim, ona görə Buradan çoxlu-çoxlu təşəkkürümü bildirirəm.
Digər təklif və ya tövsiyələrimə keçəsi olsam:

1) ən, ən, ən əsas və önəmli məsələ: sözlükdən uzaqlaşdırılan və ya umbay edilən yazarların da entriləri "wiki" bölümünə əlavə edilə bilsin. Neçə-neçə entri var ki, çox əla, möhtəşəm entridir, əsl wikiyə salınasıdır, amma yazarı uçurulub deyə əlavə edilə bilmir. Əlavə edirəm, sonra girib baxıram ki, görünmür, wikiyə düşməyib. Bu məsələyə əncam çəkmək lazımdır. Bu şey Heç məntiqli deyil. Çünki Bir şəxs sözlükdə yazar olacaq kriteriyalara uymursa, bu o demək deyil ki, onun yazdığı bilgi dolu entrilər wiki bölümündə özünə yer tapmamalıdır. Məqsədimiz bilgi və məlumat dolu entriləri digər minlərlə yazıdan ayırıb bir yerə toplayıb, oxuculara təqdim etməkdirsə, o zaman gəlin malı mala qatmayaq. Yazarın yazarlıq statusu ilə yazdığı entrinin dəyəri ayrı tutulmalıdır ki, məqsədəuyğun olsun.

1.1) həmçinin uzaqlaşdırılmış yazarların hesablarının bağlı qalması da o qədər də məntiqli deyil. Nəsə bir yanlış edib, uzaqlaşdırıb, lap yaxşı. Bundan gözəl nə ola bilər? Hesaba girişi banlanır onsuz da, day niyə profili də görünməz olur ki? Hesabı açıq qalsın, bio bölümünə, ya da nə bilim, hara məsləhətdirsə o hissəyə uzaqlaşdırılması qeyd olunsun. Biz də nə zamansa girib hansısa entrisini axtaranda zülüm çəkməyək. Kimsə qaydaları pozub deyə onun sözlüyə "erişim"inə məhdudiyyət qoyulmalıdır və qoyulur da. Amma day sənin, mənim və ya x bir şəxsin o yazarın entrilərinə "erişim"i məhdudlanmalı deyil. Bu şey bir baxıma bizi də cəzalandırmaqdır.

2) "maraqlı" səsi anonimlikdən çıxarılsın. "umbay" verilmə anonim olmaqla bərabər, həm də verilərkən heç bildiriş belə gəlmir. Hardasa görmüşdüm, Yazarın motivasiyası düşməsin deyə edilibmiş. Çox yaxşı addımdır, sonuna kimi dəstəkləyirəm. Başa düşüləndir ki, bəzən sırf entriyə umbay verilir. halbuki yazar özü dəyərli yazardır və hansısa yanlış anlaşılma olmamağı üçün istəmirik ki, birbaşa müzakirəyə girmədiyimiz halda o entriyə olan mənfi reaksiyamızı bilsin. Amma maraqlı səsi ki belə deyil. Bu səs özü motivasıya artıran şeydir. Qoy yazar görsün ki, onun entrisi kimlərə maraqlıdır. Bir neçə yazardan bu fikri eşitmişəm və mən də bunu istəyirəm ki, qoy qarşıdakı yazar bilsin ki, entrisi mənim üçün maraqlı idi.

2.1) "maraqlı" səsi başlıqlarda 6 əjdəha səsi nəticəsində entrinin yanında yaranan o yaşıl xəttə təsir göstərə bilsin. Çünki bu səs özü müsbət reaksiyadır. "favori" seçməyi başa düşmək olar, nə də olsa, yazar o entrini özüyçün saxlamağa görə edir. Amma maraqlı səsi ən az "əjdəha" qədər dəyərlidir. Çünki sözlükdə saysız-hesabsız entri var ki, onlar "əjdəha" deyil, sözün əsl mənasında "maraqlıdır".
Ən son başıma gələn şeyi deyim. O gün hansısa başlığa baxırdım. Entriləri Ard-arda oxuyanda Birdən gözümə qəşəng, həqiqətən çox maraqlı bir entri sataşdı. Baxdım ki, 3 əjdəha səsi var, 8 maraqlı. indi deyəcəksiniz bunun söhbətə nə dəxli? Dəxli odur ki, o başlığa əvvəllər də göz atmışdım. Çoxlu entri yazılmış başlıqlarda səhifələri tez-tələsik "scroll down" edib ötəri göz atıram və əsasən də yanında yaşıl xətt olanlar diqqət çəkir deyə o yuxarıda dediyim entri gözdən yayınmışdı. Halbuki "əjdəha lazımdır" bölümündə 20-25 reaksiyanın olduğu entrilərin arasına da düşməmişdi. Mən inanıram ki, bu və ya bu tip hadisə tək mənim başıma gəlməyib. indi Sözümün canı odur ki, bayaq dediyim kimi, çox entri var ki, onlar "əjdəha" verilməlik deyil. Mənə görə, 3 əjdəha, 4 maraqlı səsi almış, ortaya fərqli görüş və ya məlumat qoyan entri də sadəcə 7 əjdəha səsi alıb yanında yaranan yaşıl xətt ilə diqqət cəlb edən entri qədər dəyərli və diqqətəlayiqdir.

ağlayan insana ağlama demək

Çox geniş yayılmasına baxmayaraq, eyni zamanda, çox yanlış davranışdır.

Türkiyəli klinik psixoloq beyhan budak "senin suçun değil" kitabında deyirdi ki, insanlar ağlayan birini görəndə ola bilsin ki, öz içlərində yaranan narahatlığı aradan qaldırmaq və ya sırf qarşı tərəfə yardım etmək istədiyinə görə önündəki insanı təsəlli etməyə, susdurmağa çalışır. Əslində isə bu, belə durumlarda edilməməli olan ən əsas şeylərdən biridir. Biri ağlayırsa, ona, ağlamasına hörmət etmək lazımdır. Gözləməlisən ki, qarşıdakı insan sonacan ağlayıb bitirsin, rahatlasın.

--sitat--

ağlamaq insanın içində yaranan təzyiqin, bir növ, çölə çıxmasıdır. O təzyiq çölə çıxmaq istəyirsə, izin verilməlidir.

--sitat--
sifarişi verən: qaçaraddımdanenənanənan

polşa

Azərbaycanlıların ukraynadan sonrakı ikinci məskəni. Artıq adamın xarici ölkə deməyə Dili də gəlmir.

Bilmirəm kimin yadında qalıb, bir vaxtlar(2010-ların əvvəllərində) kimə baxırdın ukraynada idi. aşağıdakı misal, uçan-qaçan gedirdi ora: "qəbul balı olmadan, imtahansız, təkcə attestatla ali təhsil". indi eyni şey polşaya aiddir. Bayaq dostumla danışırdım, başlığı da gördüm, üst-üstə düşdü.

O gün yaxın dostum danışır ki "bizimkilər taksiyə minəndə götürüb birbaşa elə Azərbaycanca deyiblər yeri. Görüblər sürücü mal kimi baxır üzlərinə. Uje sürücü Azərbaycanlı çıxmayanda təkərə düşürlər Ahahha". Hələ bunu da görüb nə qədər gülmüşəm.

Bu gedişlə polşa vizanı əməlli-başlı çətinləşdirəcək, hətta bildiyimə görə artıq başlayıb da. Hər yerindən tullanan getdiyi kimi, gedənlərin bir çoxu da qayıtmır heç. Götlü-başlı kriteriyaya sahib olanlar getsə, cəhənnəm e Aq sıfır ingilis dili ilə belə gedirlər. Nədi-nədi ad olsun ki, xaricdə oxuyacaq. Mənim bir tanışım vobşe day-day şotuna getdi. iş o yerdədi ki, bizimkilər artıq bariqalığa belə başlayıb. məlum, qızlı-oğlanlı xaricə addım atan kimi yurdum insanının ağlına ilk nəşə, bar, əyləncə gəlir.

pufpuf

Sözlükdən qalıcı şəkildə uzaqlaşdırılmasını tələb etdiyim yazar.

məsləhətxana-da "ne edeceyimi bilemedim" başlığına göz atsaz, niyə bunu istədiyim açıq-aşkar görünür.
https://soz6.com/meslehetxana/17073
Edit: məsləhətxana başlığı silinib. * şaşırdık mı? Hayır. Sağ olsun müəyyən yazarlar, xəbərdarlıq etmişdilər, tədbiri görmüşəm. Söhbətin nədən getdiyini görmək üçün bura göz ata bilərsiniz.

Bunu açıq-aşkar görə bilməyənlər üçün izah edim:
insana vurulan mənəvi zərbə ona olan fiziki şiddətdən qat-qat daha böyük miqyasda təsir yaradır. mən bunu hələ il yarım əvvəl yazmışdım ki, insanı təkcə söyüşlə təhqir etmirlər. Şiddət sadəcə birinin üzündən yumruq vurmaqla olmur. Şiddətin və bir insana sarsıdıcı şəkildə zərər vurmağın digər növləri də var. Açın sözlükdə "sözaltı günlük" başlığından tutmuş, "ana", "ata", ümumən ailə, sosial əlaqələrlə bağlı olan bütün başlıqlara baxın: orada olan 90% şəxs nə fiziki zorakılıqdan, nə də təhqirdən danışmır. Oradakı əsas məsələ hətta bizimçün çox adi gələ biləcək şeylərin belə necə mənəvi sarsıntılar yarada biləcəyi, illər boyu bunun izinin necə qaldığı və həyatdakı digər neçə-neçə şeylərə təsiridir. Daha bir real nümunəsi isə hazırda gözümüzün önündə baş verir.

Linkini qeyd etdiyim başlıqda bir yazar anasının atasına xəyanət etdiyini öyrəndiyini deyir. Atasının bunu öyrənəcəyi halda anasını öldürə biləcəyindən danışır. Çətin halda kömək istəyir. ölümdən söhbət gedir, adam açıq-aydın deyir ki, sabah bir də gördün atam vurdu anamı öldürdü. Lap o olmasa belə, aradakı münasibət və bağın hansı səviyyədə olmasından asılı olmayaraq Bir övladçün anasının xəyanətini öyrənmədən daha böyük çox az travmatik hadisə ola bilər. Bu mövzunun axırı ananın ölümündən, öldürülməsindən övladın intiharına qədər gedə bilər. Ki, məsləhət istəyən yazar da bundan xəbərdardır və bilir. Bunlar olmasa belə, Bu insan bunu ömrünün sonuna qədər unutmayacaq. ilk andan etibarən də deyir ki, günahkarlıq hissi duyur. Ən yaxşı psixoloq belə bu günahkarlıq hissini yatıra bilməyəcək, bundan xəbəri olan neçə nəfər var? Ona sadəcə bununla necə yaşamalı olduğunu başa sala bilər, o da hələ nisyə söhbətdir, pasiyentin yeni fikirlərə açıq olması və qavraması ilə əlaqəlidir. Bu yazarın durumu ilə lağlağı etmək nə dərəcədə doğrudur? Ona necə təsir edəcəyini təsəvvür edən var? Baxın bu, insanı alçaltmaqdan daha betər hərəkətdir. Çünki bu, onun durumunu ciddiyə almamaq, görməzdən gəlmək, türklər demiş, "ihmal" etməkdir. Onda ömürlük bir iz qalacaq. Adam son çarə kimi gəlib hesab açıb buradan kömək istəyir, bu yazar isə gülür, məzələnir. Emosional durumda olduğunu dili ilə deyir. Elə bu gecə durub intihar eləsə, bilirsinizmi ki, bunda bizim də payımız olacaq? Və ya bilirsiniz ki, Gələn dəfə həyatının vacib bir anında kömək istəsə, nə qədər normal qarşılanacağını bildiyi halda hər zaman bunu xatırlayacaq? Bu gün 50 yaşında birisi 10 yaşı olanda sinifdə dostunun onu necə xor görməsini belə həmin ankı kimi hiss edir, bəs belə hadisə necə?

Bu işlər Mənəvi zərər çəkən insanların halına acımaqla, dözməyib intihar edənlərin ardınca poetik cümlələr qurmaqla olmur. hazırda biz göz görə-görə birinin "zəhərlənməsinə" şahid oluruq, amma eyni zamanda onu zəhərləyən ortalıqda heç nə olmamış kimi ortalıqda gəzir. bu insan qəsdən belə davranış sərgiləyir, elədiklərinin fərqindədir və yenə də edəcək. Bütün sözlüyə bəllidir ki, tez-tez intriqalar yaradaraq insanların əsəbləri ilə oynamağı sevir. Bir insanın həyat tragediyasını məsxərəyə qoymaq isə ona ediləcək ən murdar və iyrənc hərəkətlərdən biridir. Bu, fikir azadlığı deyil, insanlara qəsdən psixoloji zərər vurmaqdır və mənəvi yaralar insanda ən qalıcı, bütün həyat axarına, yaşam keyfiyyətinə önəmli ölçüdə təsir edə biləcək şeylərdir. Bu yazar psixoloji problemli, ciddi travmaları olan insandır. Onun bu hala düşməyini anlamaq çətin deyil, bir azca tanıyanlar ailədə necə şiddət gördüyünü çox yaxşı bilir. Lakin bunları bilməyimiz onun hərəkətlərinə tolerant yanaşacağımız, bəraət verəcəyimiz anlamına gəlməməlidir. Sözlükdəki Fikir azadlığı bu olmamalıdır. Sənin azadlığın başqalarının çərçivələrinə qədərdir. Başqalarına qarşı dağıdıcı hərəkət edən birinə göz yummaq, Ona qarşı tədbir görməmək onun əməllərinə şərik olmaqdır.

Biz bu insanın bütün hərəkətlərinə məhdudiyyət qoya bilmərik. Şübhəsiz ki, o gedib başqa yerlərdə də bu cür hərəkətlərə davam edəcək. Amma sözlük rəhbərliyi onun ən azından burada o hərəkətlərə yol verməsinin qarşısını ala bilər. Məhz elə bu saydığım və əsəbdən heç toparlayıb deyə bilmədiyim onlarla şey bu yazarın buradan uzaqlaşdırılması üçün lazımı qədər yetərli səbəblərdir. Kim nə cür qarşılayırsa, qarşılasın. Amma mən belələrinə daha bir əməlini həyata keçirəcək şəraiti yaradan və ya onun qarşısına keçmə imkanı olub da bunu etməyən platformada qalmaq istəmirəm. Vicdanıma bunu yedirə bilmərəm. Elə bu səbəbdən Cəzasını alana qədər qeyri-müəyyən müddətə sözlük fəaliyyətimi dayandırıram. Xudahafiz.

Update: entri aktuallığını itirib və yazarla olan hazırki münasibətimizi əks etdirmir.

unudulmaz azərbaycan film replikaları

(bax: axırıncı aşırım)

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

2022

Sağlamlığımın dibinə vurduğum il oldu. Ömrü boyu xəstəxana üzü görməmiş biri olduğumçün çox pis təcrübə idi. Xəstəxana üzü görməmək deyəndə turp kimi sağlam olduğumu nəzərdə tutmuram, əksinə, xəstəliyi vecinə almamağı nəzərdə tuturam. Nəticəsi də ağır oldu: ayaqlarım tutuldu, 1 həftəyə yaxın yeriyə bilmədim. Divara tutuna-tutuna gəzirdim, prosedur üçün aparanda qoluma girib aparırdılar. 3 ay ara ilə 2 kurs müalicə aldım. Həkim də bu müalicəni, fizioterapevtik idmanları davam etdirməsəm, bu gedişlə 30 yaşımda düz-əməlli yeriyə bilməyəcəyimi dedi* yenə də davam etdirmirəm. . Amma bilmədim məni qorxudub sağlamlığıma diqqət ayırmağım üçün dedi, yoxsa həqiqət idi. Çünki kağız üstündə vəziyyət heç də ağır deyildi, hətta orta-aşağı sayılır. Ancaq faktiki reallıq bu idi ki, kor-kor, gör-gör gəzə bilmirdim. Bu mövzuda bura yazmaq istəmirəm, bəlkə ayrıca entridə detallı qeyd edərəm. Amma o vaxt həqiqətən dəhşətə gəlmişdim.

Eyni zamanda yaxın münasibətlər barədə fikir və niyyətlərimi bütünlüklə kənara qoyduğum il oldu. Bu həm ikili münasibətlərə aiddir, həm də həmcinslərimlə dostluq. Artıq Biriylə hər Nə qədər deyib-gülsək də, oturub həyati məsələlərdə söhbət etsək də, kiməsə doğmalıq hissi duymuram. 6-10 illik bir neçə dostum xaric heç birinin yanında özüm kimi ola, səmimi şəkildə yaxın hiss edə bilmədiyimi başa düşdüm. Bundan əvvəl belə olduğunu bilirdim, anlayırdım, amma bu il tamamilə qəbullanıb sanki yeni bir səhifə açdım. Belə nəticəyə gəlmişəm ki, təəssüf ki, yaş ötdükcə insan yeni tanış olduğu insanlarla doğmalaşa bilmir. Hətta bu məndə son 4-5 ildə tanış olub, ara-ara görüşüb səmimi olduğum insanlarla da bu alınmır: elə bu il 2 qız, 2 oğlan olmaqla yaxın saydığım 4 nəfərlə münasibətim soyudu. Bütün bunların nəticəsi kimi köhnə, əziz dostlarımdan bərk yapışmağa başladım. Hər fürsətdə ayrı-ayrı görüşürəm. demək olar, hər həftəsonu da ümumi kruq olaraq görüşürük. Dolayısilə, dostlara olan sosial ehtiyacımı sadəcə bu formada ödəyirəm. Qızlarla münasibət də ya sosial şəbəkələrdə elədiyim söhbətlərdir(ki, real həyata daşımamağa çalışıram), ya da bel altı. Ara-sıra görüşdüklərimlə də bu il əlaqəni zəiflədib aranı açdım. Ciddi münasibət də düşünmürəm deyə ara-sıra olan flörtləri də dəyərləndirmirəm.

Eyni zamanda, 2022-də başa düşdüm ki, hər zaman özümüzə doğma saydığımız insanlarla birlikdə ola bilmərik, hətta olmamalıyıq da. Daha doğrusu, başa düşməkdən ziyadə, bu məsələni də qəbullanıb buna uyğun yaşamağa başladım. Əvvəllər hər zaman hər şeyin mükəmməlinə qaçırdım. istənilən mühitdə ancaq istədiyim tip insanlar olmasını istəyirdim, buna çalışırdım və olmayanda uzaqlaşırdım. Hətta sırf bu prinsipə görə 3 qrup, 2 fakültə dəyişmişəm universitet vaxtı. indi-indi qəbullanmağa başlamışam ki, həyatımın geri qalanında(artıq nə qədər qalıbsa) olduğum, demək olar, bütün kollektivlərə içim isinməyəcək, özümü xoşbəxt hiss etməyəcəm. Deyəsən, elə bu məsələ həm də doğma, "ailədən biri" saydığımız insanların dəyərini göstərir, onların qədrini bilməyimizi xatırladır. Əsas məsələ isə dəyər verdikcə qudurmayan, səni xor görməyə, istifadə etməyə çalışmayan və səni olduğun kimi qəbul edib qayğı göstərən insanları tapmaqdır.

Son olaraq, 2022-də sözün əsl mənasında azadlığımı əldə elədim: həm maddi, həm hüquqi. illərdir bu anı planlamışdım. Elə bir nöqtədəyəm ki, bir oğlançün çəkəcək hər qayğıdan uzağam: nə təhsil, nə əsgərlik, nə karyera, ən əsası isə, işləmək dərdim yoxdur, 2023-ün ən azı ilk yarısında da olmayacaq. Necə deyərlər, fələkdən vaxt oğurladım. Ya da buna "satın aldım" deyək. Bunu eləməyimin tək səbəbi və məqsədi isə bütün zamanımı özümə ayırmaq idi. Mental olaraq rahatlıq tapmaq, Zehnimi məşğul edən fikirlərimi harmanlamaq, hər şeyi götür-qoy edib "resume or quit?" seçimi etmək, özüm üçün həyatım barədə hər şeyi aydınlaşdırmaq istəyirdim. Düzü, 3-4 aydır hələ də heç nə etməmişəm, çox şeylə üzləşməyi ertələyirəm, günlərimi boşa keçirirəm. 2023-dən də gözləntim bu ertələməni, günü günə satmağı dayandırıb, özümə bu qədər zaman qazandırmaqdakı məqsədimi həyata keçirməkdir.

qəribə təsadüflər

2016-cı ilin yayı idi. Hövsan tərəfdəydim. Yadımda qalmayıb heç oralarda nə itim azmışdı. Dənizin qırağı ilə gəzirdim. Sudan gözümü çəkib Dönəndə gördüm düz sahildə, yolun qırağında bir-birinə bitişik 3 dənə qəşəng həyət evi var. Həyət Evi deyəndə ki, adi 30-40minlik hövsan evi yox da, yəni baxanda bilinir ki, əməlli pul qoyulub. Birinin qabağında da ən təzə toyota land cruiser dayanmışdı. Mən də Baxıb öz-özümə deyirdim ki, "ala adamın belə babat evi ola da. Düz sahildə, qapıdan çıxıb yolu keçirsən birbaşa dəniz. Sən öl indi bu kimdisə 100% hansısa məmurdu. Yanındakılar da ya oğlunundur, ya da qardaşının". Bunları deyə-deyə sahildə olmanın da verdiyi vibe ilə artıq özümçün xəyallara dalmışdım ki, guya bizim evlərin birini satıb gəlib buralarda birin də biz tikdiririk, mən də axşamlar otururam sahildə, ay işığı altında ləzzət ala-ala dənizə baxıram-zad.

Nəsə, gəldim evə. Üstündən heç 1 həftə keçməmişdi. 3-4 gün sonra atam axşam evə gələndə dedi ki bəs: "işinizi düz-qoş edin, bacıoğlu asif* ad şərtidir qonaq çağırıb, sabah onlara gedəcəyik". Gün keçdi, oldu sabah. Oturduq maşına, gedirik. Mən də baxıram ki, səhv gedirik axı. Kişi sağa "raboçi"yə dönməkdən, döndü üzü aeroport yoluna.
Mən: asif əmi* bibim tez, atam da çox gec evlənib deyə bibim oğlunun məndən 6-7 yaş balaca uşağı var. Ona görə hörmət kimi balacalıqdam əmi deyirəm. təzə evə köçübdü ki? Üzü o yana hara gedirik biz?
Atam: yoo, köçüb-eləməyib. Hövsandakı Bağ evlərinə gedirik, onlar yayda orda qalırlar.

Bu başlığa yazdığıma görə təxmin elədiniz yəqin? gəldik düz dayandıq həmin evlərin qabağında (wtf?! ahshhahahha). Bibioğlu çıxdı qapıya, görüşmək-filan, keçdik oturduq süfrədə. Vəziyyəti belə görəndən sonra məni də təəccübdən konkret gic gülümsəmə tutdu, başladım bir-bir hər yerə diqqətlə göz gəzdirməyə. Ala sən demə baxıb xəyala daldığım bu evlərin biri bibim oğlunundu, biri onun balaca qardaşının, biri də bir qohumumuz var, şərikləridi, onun. indi üçü də oturub qabağımda 50-50 vurub bacımın universitetə girməyini təbrik edirlər.

Nəsə, ara yerdə söhbət gəldi evlərə. Mən də hadisəni danışdım bibioğluna ki, bəs o gün elə burdan keçirdim, çox xoşuma gəldi, Sağlığına qismət filan-fəsməkan. Qayıtdı ki:
- ə bə gələrdin də bizə, yekə kişisən, niyə bir qapını döymədin?!
- (çiynimi çəkib) mən nə bilim e bular sizin evlərdi. -*
- əə köpəyoğlu! bilmərsən də! Arada bir bizi də yada sal, bir dədən tərəfə də qonaq gəl. Nədi o Yapışmısan elə dayılarınnan.
- ay əmi, özün də bilirsən ki, oğulunku dayıya çəkir. -*
Dönüb qardaşına:
- ə bular belə danışanda təmiz həvsələdən çıxıram da. Bizimkilərdən beşbetər elliyi yıxılıb mamaları tərəfə.
Sonra Üzün çevirib mənə:
- demirəm e getmə. heç olmasa bir bu biri qohum-əqrəbanın da qapısın tanı, bilginən kimin evi hardadı.
- yaxşı, ay əmi, yaxşı. -*

Heç nə, ara yerdə yaxşıca abrımı büküb verdi qoltuğuma. Mən də üstündən qəşəng yeyib-içib gəldim evə. -*

sözaltı sözlük üçün tövsiyələr

Discordda yazmışdım bir müddət əvvəl, indi Bura da atıram. Tövsiyədən də çox, xahiş, istək olaraq yazıram.

1) mobil interfeysdə "qarışdır" butonunu sol freymə əlavə olunsa, çox daha yaxşı olardı. "bugün" hissəsinin lap yuxarı hissəsində "yenilə/gündəm/ana səhifə" butonlarının yanında olması daha praktikdir, nəinki indiki yeri. mobildə konkret elə bil gizlədilib o buton. gün ərzində daimi olaraq ora girən biri üçün çox zülümdür.

1.1) cəhənnəm, heç olmasa bildiriş hissəsinin yanındakı o 3 xətt (menu) olan hissədə "son entrylər" ilə yeri dəyişdirilsin. kimsə ana səhifədəki "bugün" butonunun yanındakı "son"u qoyub, gedib ordan "son entrylər" hissəsinə girəsi deyil. ən azından "qarışdır" orda olsa, nisbətən daha əlçatan olar.

2) "qarışdır"da hansısa başlığa girib qayıdanda həmin səhifə itir. Bəzən siyahıda 2-3 maraqlı başlıq olur. Əlin dəyib girirsən, geri qayıdanda da görürsən ki, səhifə yenilənib. Məncə O siyahı biz "yenilə" düyməsinə basmamış yenilənməsə, daha yaxşı olar.

3) bayaq bir entrisi qabağıma çıxdı, avtomatik refleks kimi yazar adına klikləyəndən sonra çatdı ki, sevilin hesabı (bax: adsız dəyirmandaki xoruz)