yazarların qısa hekayələri

gerçəkləşməyən istəkləri “bu insanı” həddindən artıq təngə gətirmişdi, hətta bu yaşında intiharı belə düşünmüşdü. hə, intihar; cəmiyyətimiz hazırda bu “çıxış yolu” ilə alt-üst olub. gənc yaşda, parlaq gənclərimiz intihara meyl edirlər və “bu insan” onların sırasına qatılmaq istəyirdi. əvvəldən intihara qarşı ciddi olmayan “bu insan” indilərdə nəsə intihar haqqında çox fikirləşirdi, “çıxış yolu"nu belə axtarırdı. əslində həyatında rəng yox idi, hərgün eyni şeylər, eyni söhbətlərdən bezmişdi, bir şey axtarırdı, vaxtını xoş keçirməyə köməy edən biri, bir kəs. və, tapdı da. tapdı. tam da istədyi kimi gedirdi hər şey, hər gün xoş söhbətlər, hər gün xoş söhbətlər artıq “bu insan” monoton, depresif həyatdan uzaqlaşıb, normal həyatına geri dönmüşdü. sanki yeni tanaışdığı bu “biri” ona antidepresan kimi təsir edirdi, hər gün “biri” ilə edilən söhbətlər bu insana daha da yaxşı təsir göstərirdi. əvvəlki depresif, qarabaq insan itmiş və yerinə daha gülərüz, pozitiv biri yaranmışdı. özüdə bunu hiss edirdi. bu duyğudan əlavə başqa bir də duyğu vardı içində, aylardan bəri söhbətləşdiyi, dərdlərini bölüşdüyü “biri"nə qarşı qarşısı alınmaz bir hiss. “bu insan” o “biri"ni sevirdi, lakin onların arasında yaranan dostluq əlaqəsi elə bir səviyyədə idi ki, bu hisslərini "biri"nə deyə bilməzdi, o gedərdi. və biri getsə, "bu insan” yenidən əvvəlki halına qayıdacaqdı. qərara aldı ki, dostluq əlaqəsini saxlasın və sevgisini içində yaşasın, buna bir tərəfdən də “platonik eşq” deyirlər. hə. platonik eşq. “bu insan"ın qorxusu onda idi ki, "biri"ni hər an itirə bilər, özünə pozitiv enerji verən, həyatını onda tapdığı birini hər an, hər an hər hansı bir kəs əlindən alar. bu fikir hər gün onun beynini yeyib bitirirdi, nə qədər də güc yığıb sevdiyini etiraf etmək istəsə, hər dəfə bir əngəl çıxır deyə bilmir, bir günü də belə boşa gedir və bu bir günlər "biri"ni özündən uzaqlaşdırmaya aparırdı.
"bu insan” yeni günlərdə, yeni bir halı müşahidə etdi. “biri” özünnən getdikcə uzaqlaşırdı, soyumuşdu sanki, bu halın səbəbini soruşduqda isə, “yox birşey” “heçnə yolmayıb, sadəcə xəstəyəm” “bu gün heç kefim yoxdu” deyə cavablarla söhbəti ötüşdürürdü. bir neçə həftə davam edən bu tipli söhbətlər və “biri"nin həddən artıq soyuqluğu, əvvəl olduğu kimi şirin söhbətləri yox olmuşdu. "bu insan” özlüyündə bunun səbələrini axtarırdı, günlərlə hətta hər gün bunun səbəbini fikirləşirdi. “bu insan” gün keçdikcə daha da “biri” olurdu, büsbütün bağlanmışdı “biri"nə.
bir gün, heç istəmədiyi, heç görmək belə istəmədiyi birşey oldu, "biri” və “hər hansı bir kəs"in birlikdə şəklini gördü. bir anlıq dondu, bədəni başından, ayağına qədər buz bağladı, o qədər buz ki, hətta toxunsan qırılıb tökülə biləcək qədər. "bu insan” bunu qəbullanmadı, özlüyündə “yox” “olmaz belə” “axı belə birşey necə olsun” “o etməz” -deyə deyinirdi. cəsarətin toplayıb yazdı. aldığı cavab biraz da yıxdı “bu insanı”. sevgilisi idi.
bununla da söhbətləri kəsildi, hərgün-hərgün “onların” birliktə şəkillərini gördükcə biraz da yox oldu. heç ağlına gəlməyəcək birşey, başına gəlmişdi. “biri” əlindən uçub getmişdi. özünü çox danlayırdı, gecikdiyi üçün, cəsarətli olmadığı üçün, qorxtuğu üçün özünü çox danlayırdı. beləliklə “bu insan” şizofren oldu, hər gün öz-özünə danışır, bəzən aynada özünə baxıb, öz qorxaqlığına, cəsarətsizliyinə gülürdü və ardınca bağıraraq çox bərkdən ağlayırdı.
günlərin birində özünü ələ alaraq cəsarətini topladı, qərara aldı ki ona bir mesaj yazsın və hərşeyi desin, sonra rahatlığa doğru getsin. yazdı. salam, “"biri” bilirəm indiyə qədər aramızda ancaq dostluq münasibəti olub, lakin sonralar sənə qarşı qaşısını ala bilmədiyim bi hisslə əziyyət çəkirdim, səni itirəcəyimnən qorxub heçnə demirdim və yenə də itirdim, qorxaqlığıma görə, cəsarətsizliyimə görə səni itirdim, hər dəfəsində demək istəyib də, boğazımda düyümlənən iki cümləni sənə deyirəm və bir mənası da olmayacağını bilirəm, buna görə də səndən uzaqlaşacam, çox uzaqda olacam səni birdə narahat etməyəcəm. “biri” səni sevirəm.“ -mesaj göndərildi. cavabı belə gözləmədən ipi boynuna keçirdi, ayağının altındaki stulu itələyərək yıxdı. boğuldu.

sözlüyün gələcək nəsillərə faydaları

bele pis çıxmasın, men çox vaxt nese öyrenmek istedikde ilk olaraq ekşi sözlük e baş çekirem, çox melumatı ordan alıram, dimirem sözaltı sözlük mene kömek olmayıb, buranın da az çöreyini yimemişem, sadece bir neçe ile buranın da melumat bazası daha geniş olacaq, o vaxtı da, menim kimi bir nefer çıxıb deyecek ki, bu sözlükden yerden göye qeder melumat toplamışam.

ona göre de, başlıq açanda, filankesin filan şeyi yerine, daha melumatlandırıcı başlıqlar, entryler olsa, gelecek nesil de, demiyecek, ala bular ne idimsiz-idimsiz yazılar paylaşıb deye.
"meni yanlış anlamayın"