sözaltı günlük

fonda şopenin valsları çalır. sevimli dost şopen bəlkə dünənki yuxumu unutdura bilər deyə bu gün ona müraciət etməli oldum.
gəlmə də yuxuma axı. bəsdir narahat etdin.

həyatda çox qərarlar almışam, amma heç birində bu dövrdəki qədər radikal qərarlar verməmişəm. bu yaşlar həlledici dövrdür, keçid vaxtlarıdır. uşaqlıqdan gənclikdən çıxış və olduqca axmaq bir həyata qədəm qoyma. məsuliyyətdən oldum-olası zəhləm gedib. indi isə hər tərəfdən məsuliyyətli olmağımı tələb edən səbəblər üstümə gəlir. boğuluram...

heç amma heç bir vaxt rahat yaşaya bilməyəcəyəm, başımı rahat yastığa qoyub yata bilməyəcəyəm.

son zəng

13 il keçib üstündən.
srağagün idi deyəsən, bir yazıya rast gəldim məzəli səhifələrin birində. yazıb ki indi müəllimlər məzunlara bir gün bu günləri yada salıb uşaq kimi ağlayassız yalanını soxuşdurur, uşaqlar gələn son zənglərdə mütləq göruşək yalanının biri bir qəpikdən havada uçuşur, kiminsə dayısının avtobusu ilə qəbələyə getməyə hazırlaşırlar, gün barəsində qərar verə bilməyəndə deyirlər bizdə birlik zad yoxdu..
bunların birəbirini mən də yaşamışam, o zamanlar o qədər real problemlər kimi görünürdü ki. indi isə fikirləşəndə özümə inana bilmirəm, gülməyim gəlir, doğrudan da necə uşaq imişik..
yadımda yalnız kədərli şeylər qalıb son zəngdən.. sinif yoldaşlarımızdan birinin babasının şadlıq sarayı var idi, orda yığıncaq təşkil etmişdik. hamı oynayırdı filan. videoya çəkilmişdi. ordan bir səhnə yadımda qalıb, əlimi qoymuşam üzümə, gözümü harasa zilləmişəm baxıram, fikrim xəyalım özümdə deyil, bitse de gitsek havasındayam. oynaya da bilmirdim deyə həvəsim yox idi, bir kənarda oturmuşdum. müəllimələr arada gəlib yalandan oynadırdı.
sinif yoldaşlarımın bir çoxunu sonuncu buraxılış imtahanından sonra bir daha görmədim. sonuncu imtahanımız da 13 iyunda idi. o da başqa bir mövzudur. dəhşətli bir gündür. uzun illərdən sonra dərk edirsən nə qədər dəhşətli olduğunu. 11 il hər gün gördüyün insanlar bir anda həyatından yox olub gedir və demək olar ki ömrünün sonuna kimi heç vaxt onları görmürsən. yada çevrilirlər.
o gündən xatirə qalan məzun lenti bir də 1-2 şəkildir. mənə nə qədər nifrət elədiklərinin bir xatirəsi.

bir oğlanın ağlamasına səbəb olan amillər

səbəbi bir çox hallarda hisslərini ifadə edə bilməyəcək dərəcədə şiddətli yaşadıqları zamanlardır.

bir dostum var idi, sevdiyi qızı bilmədiyim bir səbəbdən ötrü tərk eləmişdi. hərdən içib yadına salır, qıza zəng edib ağlayır. amma nə üçün tərk etdiyini, nə qız bilir, nə mən, nə də başqaları.
biri də o gün yenə bir qıza görə ağladı. çətinlikləri var idi münasibətində, amma yenə də onunla davam etmək istəyirdi. mən təkcə səni istəyirəm dedi, başqa heç nə vecimə deyil dedi. mən də ordaydım.
səbəb olan amillər nə olur olsun, səmimidir. qadınlardakı kimi deyil.

dost

bu qədər adi, eyni zamanda bu qədər qəribə olmağı necə bacarırsan görəsən? həm hamı kimi yaşamaq, həm də fərqli yaşamaq, axı bunların ikisi bir arada mümkün deyil.
bilmirəm necə yaşayacaqsan, amma nədənsə təcrübə və eyni zamanda intuisiyam deyir ki peşman olacağın bir yola doğru gedirsən. sənin yaşlarında olanda yaxşı ki sənin kimi düşünmürdüm. yoxsa indi məhv olardım.. dünən haqqında danışdığımız o duyğular, o şərqli qanı ki var, məhv eləyir əslində bizi. bir az soyuqqanlı olmaq və realist düşünmək lazımdır. təəssüflər olsun ki..
nə qədər də beyin yaşının çox olduğunu düşünürsənsə də, məncə elə hal-hazırdakı yaşdasan, bunu sənə 7 il sonradan bildirirəm əmin ol o qədər dəyişəcəksən özün belə məəttəl qalacaqsan. və mən istəyirəm ki dönüb geriyə baxanda həmişə yaxşı şeylər xatırlayasan.

sözaltı günlük

bu gün növbədəyəm. bu may ayı mənə hec düşərli olmadı. 5 növbə... bunun 3-ü həftə sonu növbəsi. <br />
gələn ay da belə olacaq. <br />
darıxıram. evimə getmək istəyirəm. saatları sayıram. növbə o qədər pis bir şeydir ki, hec nə olmasa belə insan özünü narahat hiss edir, sanki pis bir xəbər gözləyirmişcəsinə. <br />
ürəyimin sıxıldığını hiss edirəm. hüzurlu bir şəkildə ölmək istəyərdim. görəsən bu mənə qismət olacaq, hüzurlu yaşamaq və ölmək. bir müddət də olsa stressdən uzaq şəkildə yaşamaq istəyirəm. <br />
amma buna haqqım yoxdur. çünki pulsuzam. pul üçün işləmək lazımdır.

gözəlim sənsən

ilk dəfə orta məktəbdə oxuyanda eşitdiyim mahnı. məktəbin bufetində bir piano var idi. tənəffüsdə aşağı düşmüşdük. baxdım 11-ci sinif şagirdlərindən bir qaqaş pianoda bu mahnını ifa edir, digərləri də oxuyurdu xorla. sadəcə bu cümləsini eşitdim:
- yaralıyam dəymə, dəymə......

o vaxt da google zad yoxdu ki axtarasan.. uzun bir müddət mənim üçün sirli bir mahnı kimi qalmışdı. tapandan sonra hər şey kimi onun da dadı qaçdı.

bir də özünü postmodern hesab eləyən, metal rocka falan qulaq asan bəzi gülməli insanlar var ki, arada vətənə millətə də bağlı olduqlarını nümayiş elətdirmək üçün bu tipli mahnılardan istifadə edirlər, hər söz düşdükcə ay da nə dərin sözləri var gör ee deyir uca dağ başında ceyran yol eylər zad deyə adamın baş-beynini aparırlar.
nəsə babat mahnıdı da nə bilim.

sözaltı günlük

həyatımda indiyə kimi yaşamadığım hissləri yaşayıram son günlərdə. insan nələr nələr görərmiş məgər. bu hisslərdən qorxuram. mənə qətiyyən tanış deyil.. nə gətirəcəyini bilmirəm. ancaq bir gün nə zamansa bu baş verəcəkdi. həyatım boyunca hər bir qorxumun üstünə cəsarətlə yerimiş və demək olar ki hər şeyin öhdəsindən gələ bilmişəm. amma bu. məhz bu mənim axill dabanımdır. bu nöqtədən vurulsam geri dönüş yoxdur.
günlük, sənə də yaza bilmirəm artıq dərdlərimi. burda bir çox insanla artıq əyani tanışıq. yazılarımı oxuyub görəcəklər nə yaşadığımı, heç kim bilsin istəmirəm.
həyatda ən zəif cəhətlərimdən biri də bu idi: heç kim mənə tamamilə bələd deyil. ən çox 50 faiz tanıyırlar. tanıdıqları da şübhəlidir..
son günlərdə başıma gələnləri böyük məmnuniyyət ilə dostlarıma demək istərdim, məsləhət gözlərdim. amma edə bilmirəm. saxlayır məni nələrsə. və bunlar olduqca kəskin hisslərdir. mənim kimi bir insan- artıq ümumiyyətlə heç kiminlə danışmaq istəmir..

günlük, sənə belə danışmayacağam bunları. bəlkə bir gün cəsarət tapdım.