başqalarının arvadı ile yatan oğraşların həmkarlar ittifaqı

üzünə bismillah demədikcə baxılması mümkün olmayan insanların daxil olduğu topluluq.
mən bir şeyi bilmək istəyirəm də, sən bu entryni yazmaqla nəyinlə öyünürsən? bu qədər yaraşıqlısan, yaxud yataqda bu qədər bacarıqlı? əriylə xoşbəxt olmayan qadınlar elə hamısı düzülmüşdü sıraya ki bircə buna versəydik xoşbəxt olardıq. acınacaqlı insanlarsınız....
bəli belə insan tiplilər həmişə var olacaq, günümüzün reallığıdır, amma bunu açıq aşkar etiraf edən və buna insanları xoşbəxt etmək kimi baxanlara artıq nə desəm boşdur. kaş ki sizin kimi arsız, sırtıq bir insan ola biləydim.
camaatın qadınlarını xoşbəxt etməkdənsə birinci gedin özünüzü xoşbəxt edin, bir bunun üçün gedin çalışın, avaralanmaqda, sözaltıda döşünə döyüb onu-bunu xoşbəxt etməyini car çəkməkdə deyil xoşbəxtlik. gedin ailə qurun, gedin işinizlə gücünüzlə məşğul olun.
ya da bəlkə elə belə də xoşbəxtsizsə onda bu fəaliyyətinizi uğurlu biznesə də çevirə bilərsiniz. (bax: jigolo)

yazarların sevdikləri əsərlər

indiyə qədər oxuduğum ən sevdiyim əsər ernest heminqueyin əcəl zəngi əsəri olub.
uşaqlıqda isə təkrar-təkrar oxuduğum, hətta əzbərlədiyim mark tvenin şahzadə və dilənçi, françois rabelaisin gargantua və pantagruel, hamımızın ən az bir dəfə oxuduğu le petite prince əsərləri mənim ən sevimli əsərlərimdir.

2015-ci ildə facebook işlədən insan

2016-cı il və sonrakı illərdə də facebook işlədən insan olacaqdır. bundan daha təbii nə ola bilər.
məktəb, universitet bitirmişdir, müxtəlif şəhərlərdə işləmişdir, səyahətlərə getmişdir və bu dövrlərdə bir çox insanlar girmişdir həyatına. hər birinin telefon nömrəsini alası deyil, alsa belə nömrələr dəyişə bilər, məncə daimi əlaqə saxlamaq üçün facebook ən yaxşı vasitədir. birdən təcili bir şey lazım gəlir status yazırsan geniş bir kütləyə çatdırırsan kömək edirlər, birdən sadəcə illər əvvəlki sinif yoldaşıyla hal-əhval tutmaq istəyirsən, birdən yanında olmayan müəllimlərindən soruşacaq sualların olur, hansı ki telefonla zəng edə bilmirsən etik cəhətdən düzgün deyil.
xülasə, trollu yaman feed elədim amma bir açıqlama ehtiyacı duydum. mənə elə gəlir bu başlığı ciddi qəbul edib yazmaq mənasızdı.

naxçıvanlı olmaq

(baxma: açılın mən naxçıvanlıyam)

insana heç bir əlavə xüsusiyyət qazandırmayan hal.
naxçıvanlıyam, uşaqlığım və yeniyetməliyim məhz burada keçib. nə buynuzum var nə quyruğum. ekstra bir xasiyyətim yoxdu deyim ki bununla fəxr edirəm, yaxud bundan utanıram. tanıdığım bütün naxçıvanlılar da belədir. insanları əslində dar görüşlüdür, pul qazanmaq, ev maşın və s. almaq və evlənmək həyatlarının birinci amalıdır. qızlar 20 yaşından özünə cehiz yığmağa başlayır, oğlanları yaxşı oğlanlıq edirlər. kişiləri 3 arvad birdən saxlayır, qadınları da eşşək kimi həm evdə həm işdə qulluqçuluq edir.
amma bu onsuz da bütün azərbaycanlıların xüsusiyyəti deyilmi?

musiqi məktəbi

diplomuna sahib olduğum məkan. mənim yadımda unudulmaz xatirələrlə qalmışdır. qaranlıq və təmirsiz, rütubət qoxulu, amma yenə də ecazkar, hər otağından bir musiqi sədası eşidilən yer idi mənim məktəbim. hündür divarlarında heyranı olduğum iohann sebastian bach, mozart, beethoven, raxmaninov, üzeyir hacibəyov, çaykovski və bir çox dahilərin şəkilləri asılmış olardı. o şəkillərə baxaraq onları anlamağa çalışmaq mənim ən böyük zövqlərimdən idi. özümü həmişə böyük bir insan hesab edirdim orada. elə bir ab-havası vardı. sanki yarım səhifəlik etüd çalmaq üçün deyil, beethovenin 9-cu simfoniyasını ifa etməyə gedirdim.
çox dəyərli müəllimləri vardı. bir gün onlar kimi piano ifa edə biləcəyimi arzu edərdim. bu sahəni daha sonra bir xobbi olaraq davam etdirməyə qərar verməklə nə qədər düz iş gördüyümü sonralar idrak etdim.. çingiz abdullayevin bir reportajını oxuyandan sonra.. deyirdi insanın bir sənəti, bir də xobbisi olmalıdır və bunları bir-birinə qatmamalıdır. minlərlə yazıçı, musiqiçi, rəssam vardır amma bunların 1-i məşhur ola bilir. məndən də isfar sarabski çıxmayacağına görə, xobbi olaraq qalması daha xeyrimə oldu.
indilərdə ayağa düşüb çünki internet və sair kimi şeylər kəşf olunduqdan sonra daha maraq qalmayıb uşaqlarda. amma gözəl bir dövr idi o dövr. məncə tamamilə gərəkli və dünyagörüşünü, təxəyyülün inkişafını artıran, sözün həqiqi mənasında bir məktəbdir.