heç cür xoşbəxt ola bilməyən insan modeli

(bax: change the world)

sözaltı günlük

salam. yenə mən. bu dəfə mən sənə müraciət edəcəyəm yuxarıdakı yazar kimi. ən sevdiyim mahnılardan birini dinləyə-dinləyə. sayəndə.
tək dostumun sən olduğunu bilirsən. məni sevdiyini də yaxşı bilirəm.
mənə nə etmək fikrindəsən. yenə ağrımaq tutub məni. o lənətə qalmış ümidləri, həyəcanları nəyə görə qəlbimə əkməyə icazə verirsən. bir yanım heç nəyin yaxşı olmayacağını çox yaxşı bilə-bilə, digər yanım 4 əllə sarılıb..
o gün o barda olanları bəlkə də ömrümün axırına kimi unuda bilməyəcəyəm. məqsədin nəydi. mənə nə öyrətmək istədin bununla. təzə bir yara açdın, təzə bir növ idi bu. yox idi beləsi.
hərdən səni anlamıram, məni çox istəyirsən amma bunları niyə mənə yaşadırsan. axı böyümək istəmirəm. qoy o otların içində rahat uzanıb göyə baxım. uzağımda məni çağıran insan səsləri..başımda günəş. qollarımı dalayan gicitkən kollarına baxmayaraq ən xoşbəxt mən olum, bunu mənə bəxş elə. bir də yaz fəslini mümkün olduğunca bu ölkədə keçirməyə şərait yarat.

sözaltı günlük

sevgili günlük..
bu gün ilk dəfə olaraq analar gününə anama hədiyyə aldım. balaca uşaqlar kimi, onun pulu ilə amma o yenə də sevindi.
dünən yaxşı bir gün keçirdim yenə onlarla. gedib gəzdik. söhbət etdik filan. artıq buraya nə yazacağımı da bilmirəm. olduqca bəsit idi hər şey. get, gəz. söhbət et. evə qayıt. bu gün yenə eynisini et. bilmirəm heç. həyat nə gətirəcək bilmirəm, amma nə gətirməyəcəyini çox yaxşı bilirəm daha. necə ki ümidsiz xəstələr qəbullanır bəzi şeyləri.
əsla onlar kimi xoşbəxt və qayğısız ola bilməyəcəyəm, çünki başqaları tərəfindən həyatım məhv edildi.
yenə də əllərimdən tutsunlar istəyərdim.
hələlik günlük.

sözaltı günlük

səhər saat 5-in yarısıdır amma yata bilmirəm. kompyüteri bir də yandırdım və bura gəldim. yenə ağrılarla boğuşuram.
artıq həyatımda yeni insanlar var. onları sevməyə başlamışam. sabahkı günümü də onlarla bərabər keçirəcəyəm. çoxdandır ki bu qədər sevinmirdim. düzdür boş bir sevinc olsa da. onlar da məni sevir deyəsən.

amma bu yazını bambaşqa birinə həsr etmək istəyirəm. dünyanın o başındadı indi.
əziz dünyanın o başındakı dost, bu gün uzun bir aradan sonra söhbət etdik.. burada sənə demək istəyib deyə bilmədiklərimi yazacağam.

ilk tanışlığımız çox uzun illər əvvələ təsadüf edir. bir təsadüf nəticəsində (onsuz da həyatımda demək olar ki hər şey qəribə təsadüf ilə başlayır) başlayan tanışlığımız sonrası məni universitetdə tapıb eyni potokda oxuduğum birini bəyəndiyini və onun həyatında kimsə olub-olmadığını öyrənməmi istəmişdin. uşaqlığından bəri sevirmişsən onu. basketbol oynayırmış həm də. əlimdən gələni etdim amma təəssüflər olsun ki sizin hekayəniz başlamadan bitdi.

eyni ixtisası aldığımız da təsadüf idimi? kimsənin almadığı o lənətlik ixtisası. sənin dözməyib buraxacağın, mənimsə hələ bir müddət davam edib boğazıma kimi çirkə bulaşacağım ixtisas.

universitetdən uzun bir müddət sonra yenə görüşdük. tale bu səfər ikimizi başqa bir şəhərdə qarşılaşdırmışdı. sən də, mən də orada məcburi xidmətdə idik. mənə tez-tez baş çəkməyə gələrdin. mən o şəhərin yerlisi olduğumçün rahatdım. sənsə əlbəttə 2 il sürəcək qorxu və yalnızlığın içində. yenə əlimdən gəldiyincə dəstək olmağa çalışdım. yenə eyni məqsədlər. azərbaycandan çıxıb getmə planları.
o günlərdə başladı bir yerdə getmək fikri. hətta bəlliydi rota. köhnə sovetin bir ölkəsi. mən demək olar ki hər şeyi hazırlamışdım..
sonra sən getdin. heç sağollaşmadıq da. əlbəttə ki heç nə artıq məni təəccübləndirə bilməzdi. planlarımı tək qurmağa davam etdim ancaq o ölkədəki dostum son anda köməkdən vaz keçincə hər şey alt-üst oldu.
yenidən plan qurdum və buraya, sonradan vətənimə çevriləcək gözəl ölkəyə gəlməyə qərar verdim. gəlməmişdən öncə isə sənin məndən bir qədər əvvəl dünyanın o başına getdiyini və orada yaşadığını öyrəndim.

bu gün danışdıq yenə. az qalsın hönkür-hönkür ağlayacaqdım. həm sevinc həm kədərdən. sevinc, çünki məni yüzlərlə problem və minlərlə kilometr uzaqlarda düşünən, gələcəyimə görə qəlbən narahatlıq keçirən, özümü qorumağım üçün az qala yalvaran biri var idi. kaş ki orada olsaydım, o zaman sənə heç kim zərər verə bilməzdi dedin. sözlər mənim üçün çox dəyərliydi, quru söz də olsa.
kədər, təəssüf hissləri. bu qədər uzaqlarda olduğumuza baxmayaraq yenə də eyni həyatı yaşamağa davam etdiyimizin fərqinə varmaq.

biz bir-birimizi heçmi görmədik? bəlkə həyatdakı ən böyük səhvimiz elə bu idi?

oldboy

bu gün nəhayət ki izlədiyim maraqlı film. başdan-sona qədər narahat edici səhnələrlə doludur. 20 dəqiqə sonra izləməkdən vaz keçdim, amma sonra səbr edib sonuna kimi izlədim.

--spoiler--

filmin əvvəlindəki polis səhnəsində dae-sunun nə qədər çox danışdığına vurğu göndərilir. başına gələcəklərinin dilindən ötrü olduğunu təxmin etmişdim. amma harada nə danışdığını əlbəttə ki bilmirdik. sonlara doğru öyrənmiş olduq. filmin əvvəlində qəhrəman zənn etdiyimiz və intiqam almasını gözlədiyimiz adam əslində boşboğazın biriymiş. filmin tam sonluğunda isə boşboğaz olmaqla yanaşı həm də zəif, alçaq xarakterli biri olduğunu sübut edir hərəkətləri ilə. məncə filmin baş qəhrəmanı əslində dae-sunun düşməni olan qaqaşdı.

--spoiler--

sözaltı günlük

bu gün yenə eyni yuxunu gördüm. dünənkiylə demək olar ki eyni. deyəsən yaxınlaşır təhlükə.
nə deyəcəyimi bilmirəm, bu yuxuları mənə gördürən beynimdir. səhrada sərab kimi məni aldadır.
qızılı saçları və ağ dərisi vardı. qollarının pambıq kimi ağ dərisi fonunda gömgöy qan damarları açıq nəzərə çarpırdı, gözlərinin ətrafı da göy idi, sanki kimsə əlini mavi mürəkkəbə batırıb gözlərinin altına və qollarına çəkmişdi. üzündə nə qədər ciddi, yaxud qəzəbli mimika olsa belə, məzəli üz quruluşuna görə insan onun üzünə gülmədən baxa bilmirdi. paltarı da ağ rəngdəydi və üstündən yuyucu tozun kəskin iyi hiss olunurdu. qəribəydi. məndən utanmırdı. yanımda aclıqdan çıxmış kimi yemək yeyirdi hətta.
davamı gəlməsin..

edit: davamı da gəldi... əgər gələcəksə birdəfəlik gəlsin o zaman. razıyam. gəlsin.

atasız böyümək

qoltuqlarda yaşamaq.
yaşadığın hər günü ona nifrət edərək, qarğış tökərək və başına gələn hər şeydən onu günahkar bilərək keçirmək.
insanların yuxarıdan aşağı, iylənmiş ətə baxan kimi, bəzilərinin isə acıyaraq baxdıqlarını görmək və bunların hamısını anlamaq. hələ o yaşlarında. ən yaxın qohumlarının belə səninlə alay etməsi. evinə gələn və səninlə məzələnən cavabsız telefon zəngləri. dayının hər hirsləndiyində etdiyi təhqirlər. 17 il sürən bir yalnızlıq. utanma. 17 il davam edən kimsəsizlik. o günlərin 1 saniyəsinə belə qayıtmaq istəmirəm.
gəncliyi birtəhər yola vermək olur dostlar, atan yoxdur deyə gənclikdə də bir çox aşağılamalar, təhqirlərə məruz qalırsan. amma ən ağırı, ən dəhşətlisi uşaqlıq illəridir. adamın bütün həyatına birbaşa təsir edəcək yaralar açır. sevgi dolu uşaqdan bir canavara çevrilir insan hər yaralandıqca... sonra baxıb görürsən ki o canavar artıq dayandırılamaz bir vəziyyətə gəlib..
indi qəbirdədir, o biri dünyada. 2014-cü ildə başıma gələn ən gözəl şey idi bu. allah varsa və görürsə bizi, ümid edirəm cəhənnəmin ən axırıncı yerindəsən və bizə etdiklərinin cəzasını sonsuza qədər çəkəcəksən.