yenə mən gəldim.
Dünəndən privat günlük yazmağa başlamışam yenidən. Amma buranın yerini heç nə vermir. Çünki burda yazdığımda sanki başqaları ilə dərdləşirik kimi hiss edirəm, bu sıxıntılar əslində heç kimin vecinə olmasa da, heç olmasa axıra kimi oxuyan olur 2-3 adam. Reallıqda isə danışacağın heç kim yoxdur. heç kim qulaq asmır, görmürlər səni. Yaxın adamların belə.
Nə isə.
Yenə başlayacam modern insanın böyük problemlərindən biri olan yalnızlıqdan, onunla başlayıb onunla bitir hər problem...
bu sifarişi verən: you touch my tralala (baxma: qırxmaq ya da qırxmamaq işte bütün mesele bu)
sifetdeki böyüklü-kiçikli sızanaqlarla birlikdə gözəl harmoniya təşkil edən, teenager'liyin vazkeçilməzi.
bu sifarişi verən: qu quşu körfəzi Johann Sebastian Bach 'ın Matthäus Passion adlı oratoriyasından bir ariya, islam adı ilə desək, bir ilahi. bach'ın bu dünyadan gəlmiş- keçmiş ən böyük musiqiçi olduğunun bir sübutudur mənə görə. almanca "mərhəmət et" deməkdir. ilahidə Allaha yalvarış o qədər səmimidir, musiqi o qədər ruha işləyir ki, özün də bu an diz çöküb Allaha yalvarmaq və bağışlanmağı gözləmək, tövbə etmək istəyirsən bu ariyanı dinləyən zaman.
bir çox ifaçısı vardır amma mənim fikrimcə qüsursuz ifa (həmçinin skripka ifası) delphine galou ve françois-xavier Rotha aid ifadır.
Böyük arzularımdan biri bu ilahini məhz thomaskirchede, Bach 'ın qəbrinin üstündə dinləməkdir.
bu sifarişi verən: hechliyin_menasi cahillikdir. bu insanları ya enerji sərf edib başa salmağa çalışmaq, ya da uzaq durmaq lazımdır ki, mən həmişə "düz deyirsən, haqlısan" deyib onlardan qaçmağı üstün tuturam. necə ki şair deyib, inan değil sana kastım, cahille sohbeti kestim.
söhbət sözlük yazarlarının tanımaq istədiyi sözlük yazarlarından gedirsə, tanımaq istədiyim (bax: injohny),
ümümiyyətlə, yazarlardan söhbət gedirsə anar ilə elçini tanımağı çox istərdim.
bu gün də anket doldurduq çox şükür.
Sen benim hiçbir şeyimsin
Yabancı bir şarkı gibi yarım
Yağmurlu bir ağaç gibi ıslak
Hiç kimse misin bilmem ki nesin
Uykumun arasında çağırdığım
Çocukluk sesimle ağlayarak
vətənim.
hər dəfə naxçıvan-bakı aeroportunda olanda arzu edirdim ki bir gün mütləq bu şəhərdən heç vaxt geri qayıtmamaq şərtilə çıxıb gedəcəyəm. hazırda rekordum 5 ildir. hərdən çox darıxıram o getməyə can atdığım evim, şəhərim üçün... yenə də ən az 3-4 il keçmədən getməyə vaxt olmayacaq..
2 gün əvvəl çox maraqlı bir şeylər yaşadım. sevgilim çox nadir hallarda, ailəsinə qonaq getdiyimiz zaman axşamları çıxar dostları ilə görüşər bir neçə saat əylənərlər sonra qayıdar. dostlarını tanısam belə, bu cür səsli-küylü görüşlər mənə çox da xitab eləmədiyi üçün getmirdim. bir yandan da adam özünü pis hiss edir, sanki inteqrasiya olunmaq üçün heç bir şey etmirəmmiş kimi özümü günahkar hiss edirdim.
2 gün əvvəl getdim mən də. min bir gecə nağıllarında olur belə şeylər, əsər qəhrəmanı hiss edir ki sevgilisi gecələr harasa gedir və səhərə yaxın qayıdır, axırda düşür dalınca görür ki cinlərlə qonaqlığa gedir, əslində sevgilisi də insan donuna girmiş cindir. düzdür mənimki cin deyildi amma orda olanlar cinlərdən çox da fərqli deyildilər. özlərinin bir qrupu var, biri gitara, biri sintezator biri bateri çalır, bir neçə nəfər siqaret və pivə cütlüyündən həzz ala-ala onları dinləyir. mənə də mahnı oxumaq vəzifəsi həvalə edildi. yenə də xarici olduğum üçün uzaylı kimi davrananlar da az deyildi.
həyatımda bu qədər bədbəxt insanı bir arada ən son onkologiya şöbəsində işləyəndə görmüşəm. çalıb-oxuyurdular əylənirdilər amma bunların hamısı yalan idi. sadəcə bir maska. yaşamaq uğrunda mübarizə aparan bir qrup insan. həyata tutunmağa çalışanlar. fikirləşirəm ki, görəsən biz də belə görünürük, onlar kimiyik ya həqiqətən də xoşbəxtik. heç bilmirəm..
sabah da yeni il olacaq, yenə yuvasızlar dəstəsi bir yerə toplanacaq içib mahnı oxuyacaq və əyləndiklərini zənn eləyəcəklər. biz də onlarla olacağıq yenə. heç arzulamıram onlarla yeni il keçirməyi, amma bilmirəm başqa harada olsam daha da xoşbəxt hiss edərdim özümü...
2019-cu il gəlir, hamınıza uğurlu bir il arzu edirəm.
məni hamıdan yaxşı tanıyırdın axı sən. mənim sevgilim, valideynim, bacım -qardaşım, dostum, hər şeyim idin. nəyim yox idisə səninlə əvəz etmişdim. artıq tək olmadığıma inanırdım. heç kimlə bölüşməyəcəyim şeyləri səninlə bölüşürdüm. bu indiyədək belə qaldı.
mən normal bir ailənin normal övladı deyildim, artıq bir çox şey yaşamışdım və sən mənim hər şeyim idin bu həyatda. elə buna görədir ki, nəinki mənim hisslərimlə, bütün həyatımla oynadığına görə cəza olaraq həmişə bədbəxt qalacaqsan. bunu dəyişdirə bilməyəcəksən.
mənə gəlincə, son dərəcə xoşbəxt olsam belə, ürəyimin bir hissəsində o yara qalacaq. ümid edirəm ki bir gün səni bağışlayacaq qədər güclü ola bilərəm.
bakılı deyəndə ağlıma ilk gələn insanlardan biri. son illər qulaq asmıram, çünki mənə keçmiş həyatımı, xatirələrimi yada salır. bakıya getmək istəyi doğurur.
naxçıvanda yaşadığım və evdə yalnız türk kanallarına baxıldığına görə, təzə çıxan heç bir müğənnini tanımırdım o zamanlar. söhbət 2000-ci illərdən gedir. sonra internet çıxdı, o vaxtlar ki kompüter müəllimləri bizə dərsdə çata girmək öyrədir, icq, mirc kimi proqramları başa salırdılar. indi təsəvvür edə bilmirəm elə müəllim ola. o zaman internetdə bir söhbət otağında tanış olduğum biri soruşmuşdu, unutdun məni xoşuna gəlir? axtarış verib tapdım kim oxuyur, axşam lider fm'ə sms yazıb xahiş etdim səsləndirdilər (o vaxtlar tək caz yox, bütün mahnılar olurdu liderdə). sonra çox sevdim mahnılarını. xarici ölkələrdə azəri torpağı mahnısını qoyub oynayırdılar tələbələr, elə deyirdi bu tanış.. üstündən 20 ilə yaxın vaxt keçib. indi özüm uzaqdayam, amma cəsarət edib dinləyə bilmirəm. çünki bilet alıb səhəri günü bakıya uçmaqdan qorxuram. bakını qoyub getdiyim kimi tapmamaqdan qorxuram. heç nə yoxdur artıq o zamana aid.
və sair və sair..
türklərin sözü olmasın, görüyor ve arttırıyorum, sadə duş almaq yox, məhz kisələnmək də lazımdır, o zaman bu hiss qat-qat artır, özünü dünyanın 7-ci qatında hiss edirsən. çox zaman da dərin yuxuya gedir adam bundan sonra.
