sözaltı günlük

"yalnız olduğunu ən çox başqaları sənə "yalnız deyilsən, biz varıq" dedikləri zaman hiss edərsən" deyib kimsə. 7 il öncə paylaşmışam fb -dan, bu gün xatırlatma funksiyası qarşıma çıxardı. bir daha əzib keçdi bu cümlə. o zamanlar nə çətin zamanlar idi.. artıq əvvəlki kimi deyil. indi min şükür edirəm. amma yenə də yalnızlığı çox dərindən hiss edir bəzən insan.
o gün yenə boşluqda hiss etdim özümü. 10-15 il əvvəlki kimi yenə də ilk işim telefonu götürüb sənə mesaj yazmaq oldu. yalnızlığımı mənimlə ən çox paylaşan insan olaraq səni axtarmağım təbiidir. indi isə heç düşmən belə deyilik. çox etinasız rəftar etdin, haqqın varmı yoxmu bilmirəm, ki məncə sən məni mənim etdiyimdən daha artıq yaralamısan, indi sənə etdiklərimdən sonra ağız büzməyin yeri yoxdur.. çox darıxmışdım, hətta etiraf edim ki bir az yaxşı sözlər eşitmək üçün xəstə yatdığımı belə deməli oldum. amma yox, eləcə soyuq sözlər. bundan sonra daha yazmayacam heç vaxt, söz verirəm. nəvaziş, anlayış dilənməkdənsə elə tək qalmaq yaxşıdır.
gute nacht...

alman dili

öyrənmək üçün məncə ən vacib şərtlərdən biri bu dili almaniyada öyrənməkdir. 6 ay almaniyada intensiv kurs keçdikdən sonra tam rahat danışırdım, ki bu müddətdə azərbaycanda hər halda sadəcə i go to school səviyyəsində almanca öyrənə bilərsiniz.
bir çox almandan soruşuram, filan qrammatik qayda niyə belədir misalçün, heç özləri də bir məntiqli cavab tapa bilmirlər və deyirlər ki sadəcə əzbərləmək lazımdır başqa yolu yoxdur... fikrimcə bu dil sadələşdirilməlidir gələcəkdə, hətta buna məhkumdur, yoxsa heç kim özləri demiş, perfekt danışa bilməz. der -die -das məsələn, danışıqda az istifadə edilir artıq..
hal-hazırda 80-90% səhvsiz danışsam və 100% səhvsiz yazsam belə, yenə də bir çox şeyi demək olar bilmirəm və heç vaxt bilməyəcəm də. ömür yetməz çünki.

azərbaycan cəmiyyətindən utanma səbəbləri

azdan-çoxdan dünyagörüşü olan bir çox insanların belə eşşək kimi axmaq olması, özündən maddi cəhətdən aşağı insanlara xor baxması, özündən yuxarılara götəgirənlik eləməsi. bayaq tanınan və hörmət etdiyim bir həkim fb- da status paylaşıb məsələn, "oğlum bağçaya getmək istəmir, mən də dedim getməzsən zibildaşıyan olacaqsan", və onlarla insan buna dəstək verib, evlərində öz uşaqlarına eynilə belə dediklərini qeyd ediblər. şüur çatmır ki, uşaq bunu dərk etmir, zibildaşıyan yaxud kanalizasiya təmizləyən insanları özündən aşağı kateqoriyada görür artıq bu söhbətdən sonra, və sonradan qarşılaşdığında yuxarıdan aşağı baxır, yaxud bağçada, məktəbdə kiminsə valideyni belə bir işdə işləyirsə uşaqlar onunla dostluq etmir, uzaqlaşır, öz aralarında deyib- gülürlər filankəsin atası küçə süpürür deyə..
mən anamdan öyrənmişəm hamıya eyni cür rəftar etməyi. bir dəfə xalam demişdi ona, "heç utanırsan ki, yolda gedərkən küçə fahişələri belə səni qucaqlayıb öpür, yaxud toylarda yaslarda qapının ağzında aşağı təbəqə insanlarla bərabər oturursan? öz yerini bilmirsən." anam deyir mənə həmişə, öz tay-tuşlarına hörmət et, amma cəmiyyətin çıxdaş etdiyi insanlara 100 dəfə artıq hörmət et. o zaman uşaq idim və mən də anlamırdım niyə belə edirdi. amma indi yaxşı başa düşürəm.
belə şeylərə görə sevmirəm, bu ayırımçılıq çox güclüdür bizdə.

ananın dur qar yağıb deyə oyandırması

çoxundan fərqli olaraq zəhləm gedən şey idi. bazar günləri xaric, çünki o gün heç olmasa dərs olmurdu. dərs olan günlər isə dərd götürürdü nə geyinəcəyəm deyə. evdə də, sinifdə də soyuqdan donurduq, qızdırmağa bir şey yox..
oyanıb saata baxırdım, o zamanların modası olan qızılı rəngli qol saatı formasında olan divar saatına (demək olar ki hamının evində var idi o vaxtlar). sonra büzüşürdüm yerimdə, bir neçə haraydan sonra durub yavaş-yavaş hazırlaşırdım getməyə. sularımız donmuş olduğu üçün mama əlimə bardaqdan su tökərdi. buz kimi soyuq.
bütün mənfilərinə baxmayaraq yenə də o günlər üçün çox darıxıram...

bohemian rhapsody

axır ki dünən izlədiyim queen filmi. queen sevən biri olaraq çox bəyəndim, bəzi xətaların olmasına baxmayaraq. kinoya baxmağa gedəndə dəsmal aparın, bəzən çox hüzünlü anları var, bəzən sevincdən gözlər dolur, qısacası duygusal baxımdan çox dolu bir filmdir.

--spoiler--

freddie mercury rolunu ifa edən rami malek aktyorluq cəhətdən olduqca uğurlu bir seçim olmuşdur, freddie'yə çox oxşamaması bir az gözümə batdı, amma mükəmməl oynayıb adam. digər oyunçular isə həm oxşarlıq, həm ifa baxımından olduqca yaxşı idi, xüsusən brian mayi ifa edən aktyor sanki adamın özü idi. şəxsi favoritim isə roger taylor oldu.
fikrimcə mary personajına həddən artıq çox yer verilib. onun yerinə, son illərdəki sevgilisi jim haqqında məlumat daha yaxşı olardı deyə düşünürəm.
konsert səhnəsi möhtəşəm idi, özümü orda hiss etdim o 20 dəqiqəlik müddətdə.. o konsert olanda heç mən həyatda yox idim, necə xoşbəxt insanlar varmış belə konsertləri canlı görmək qismət olan..
gerçəkdə necə olub bilmirəm, amma mən hesab edirəm ki, freddie'nin dostlarında da bir az günah var, adamı yalnız qoyublar, bəlkə də onun yanında olsaydılar bu qədər səhvlər etməzdi. yanlış insanlar ilə münasibət qurmazdı.
çox duygulandığım 2 səhnə oldu: ilki, freddie'nin bohemian rhapsody 'ni bəstələdiyi səhnə, orda öz -özünə oxuması. ikincisi, xəstəxanadakı oğlanın freddie'ni tanıması və "eeyo" deyə səslənməsi, onun da qarşılıq verməsi.

bütün film boyunca the show must go on mahnısını gözlədim, necə olar bu mahnısız film çəkilə bilər deyə deyinə-deyinə qalmışdım ki, sonunda böyük sürpriz etdilər mənə -*


--spoiler--

bir izləyən bir daha izləmək istəyəcəkdir, queen sevməyənlər queen fanatı olacaqdır bu filmlə.

sözaltı etiraf

yenə yuxusuz gecələrimdən biri, danışmağa heç kim yox, başımı götürüb bura gəldim. bu yuxusuzluq necə pis xəstəlik imiş, adamın lap anasını ağladır. bütün dərdləri yada düşür. yuxuya gedən kimi də kabus görüb oyanıram və oyandığıma şükür edirəm, yoxsa o kabuslardan ürək dayana bilər hətta.
bugün yadıma düşən böyük dərddir. mövzu: dostların atış gəlməsi. çox şey adamı yandırır, amma dost dediyin, ən gizli sirrlərini bölüşdüyün insanların sənə atması qədər yandıran birşey yoxdur. hansı ki pula satırlar səni. a kişi axı mən pis adam olmamışam pis dost olmamışam axı mən inanmışam sizə, niyə belə aldadırsız məni..
istəməyə üzüm gəlmirdi, amma bu aldadılmışlıq, istifadə olunmuşluq hissi məni rahat buraxmır. düzdür günahın böyüyü mənimdir ki belə adamlara inanıb pul vermişəm, amma axı bu qədər alçaq olar insan? bu qədər adidir insanlara kələk gəlmək? götürdüm ürəyimi boşaltdım bir whatsapp mesajı ilə ona da, gecənin bu vaxtı yenə də yüz dəfə ölçüb biçib yazdım ki çox pis çıxmasın. nə axmaq insanam mən. kimləri özümə dost yoldaş bilmişəm.
hərlənib- dolanıb yenə ailəmdə görürəm günahı. hamısı tək uşaq olmağımdan, asosial olmağımdandır bu. bacım qardaşım ailəm olsa bele olmazdı. türklərin sözü olmasın, hər gördüyü xiyara duzqabı ilə qaçanlar kimi, mən də hər səmimi bildiyim insana inanmışam, o saat etibar eləmişəm. bu axmaq alçaldılmışlıq hissi ilə yaşaya bilmirəm. lənətə gəlsin hər şeyi...
siz siz olun qardaşınıza belə pul verməyin. söhbət pulda deyil, bütün inancınız itəcək, iyrənəcəksiz hər şeydən. çox çox pis duyğudur bu.
bu entry sonradan silinəcək.

yazarların paylaşmaq istədikləri şeirlər

açılmış sarmaşık gülleri
kokularıyla baygın
en görkemli saatinde yıldız alacasının
gizli bir yılan gibi yuvalanmış
içimde keder
uzak bir telefonda ağlayan
yağmurlu genç kadın
rüzgâr
uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
mor kıvılcımlar geçiyor
dağınık yalnızlığımdan...
onu çok arıyorum, onu çok arıyorum!
heryerinde vücudumun
ağır yanık sızıları,
bir yerlere yıldırım düşüyorum
ayrılığımızı hissettiğim an
demirler eriyor hırsımdan

ay ışığına batmış
karabiber ağaçları
gümüş tozu
gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar
yaseminler unutulmuş
tedirgin gülümser
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
çünkü ayrılık da sevdâya dahil,
çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili.
hiç bir anı tek başına yaşayamazlar
her an ötekisiyle birlikte,
herşey onunla ilgili.

dürüstlük və kobudluq arasındaki incə fərqlər

bu sifarişi verən: adsız dəyirmandaki xoruz

fərqdən daha çox, dürüstlüyün bir çox hallarda gətirib çıxardığı vəziyyətdir kobudluq. dürüst insanların fikrini diplomatik formada ifadə edə bilməməsi nəticəsində, tərəf müqabili onların kobud olduğunu düşünür. biri var sevgilinə deyirsən ki, makyaj səni çox çirkin göstərir, bacarmırsan etmə bunu. bu dürüstlük olsa da, eyni zamanda kobudluqdur. qarşı tərəf küsür sizdən. biri də var deyirsən ki, sən mənim makyajsız daha çox xoşuma gəlirsən, çox daha gözəl, təbii görünürsən. bu da dürüstlükdü, amma diplomatik dürüstlük. ikinci halda da məqsədinə nail olursan, sevgilin makyaj etmir və təbii olmaqdan zövq alır, sənin də göz zövqün pozulmur.
(bax: based on a true story)
çalışın yalan deməyin, amma qarşınızdakı insanları da incitməyin.

sözaltı günlük

ən çox xoşbəxt olmalı olduğum bir gündə yenə də kədər gəlib məni tapdı. bir yandan nankor olduğum üçün vicdan əzabı çəkib, bir yandan da bu hüzünlə təkbaşına başa çıxmağa çalışıram. deyəsən hamısı uşaqlıqda yaşadıqlarımdan irəli gəlir. mamam məni evdə tək, ya da qohumların yanında qoyub gedirdi işə, ya da xəstəxanaya dayıma baxmağa, o zaman özümü bütün dünyada tənha hiss edərdim. hamı mənə yad gələrdi. o qayıdana kimi bağrım çatlardı. doğma olmaq nə deməkdir o zamandan dərk etmişəm. doğma yalnız ana ola bilər. nə bacı, nə qardaş, nə ata, heç kim.
indi anama çox ehtiyacım var, özümü yenə o evdə tərk edilib tək qalmış uşaq kimi hiss edirəm, heç nə dərman ola bilmir. öz yaşadığım evə, mamamın yanına getmək istəyirəm. qayğıya ehtiyacım var. bütün ətrafdakılar mənə yaddır və belə zamanlarda heç nə kömək etmir. bəzən anandan savayı heç kim səni başa düşmür, başa düşməsə belə, o qədər səbrli davranmır.
mən niyə belə yarandım axı. bunlar heç biri mənim günahım deyildi. bəlkə indi aşağıdan keçən və içində caney caney caney mahnısı son səs oxudulan maşının içində olsaydım çox daha xoşbəxt olardım.
belə vaxtlarda bir qədər narkoz alıb yatmaq istəyirəm. kabus görmədən, dərin yatmaq. oyananda da hər şey yaxşı olsun..