ata olmaq

ata olmağın nə olduğunu hələki bilmirəm ama atamın hələki atalıq etməyinə qibtə edirəm. yaşım 28i keçib qardaşımda 30u, hələ kişi gecələri otağımıza gəlib üstümüzün açıq olub olmadığını yoxlayır, pəncərəni açıb qısa bir müddət otağın havasını dəyişdirir, hətta mən və qardaşımın saçını oxşayıb alnımızdan öpür. çoxvaxt oyanıq olanda özümü yuxuluğa vururam. utanıram, bilmirəm niyə ama nəsə utanıram. mən sevgimi bu dərəcə ifadə edə bilmirəm valideyinlərimə qarşı. onlar üçün ölərəm.sözsüz. sonrası yoxdu yəni. deyirəm görəsən mən övladlarım üçün belə olabiləyəm? gecə 3də oyanıb başlarına sığal çəkəbiləcəyəm? atası rəhmətə gedən oxuyuculardan sonsuz dərəcədə üzr istəyirəm bu yazıdan ötrü. kimisə keçmişə aparıb xatirələrini yaralarını təzələmiş olabilərəm bəlkə deyə.

yaran lətifələr

biroğlanın söyüşçül bir papuqayı varimiş. oğlan deyirki bəs qız qələcəy bugünlüy yola ver məni söymə, papuqay deyir bəs neyniyim, oğlan deyir ki bəs sağ ayağına ağ ip sol ayağına qırmızı ip bağlayacam. ağ ipi dartanda denən salam, qırmızını dartanda da xoşgəlmisən denən. papuqay razılaşır. qız gəlir yeməy çay sora qız görür ki pəncərədə papuqay var, yaxınlaşır görür ki susub, qaqaşa deyir ki papuqay danışır? qaqaş deyir ki həə. qız deyir bəs bayaqdan dayanmışam danışmır, qaqaş deyir ayağndaki ipləri dart. qız ağı dartır papuqay deyir salam salam, qırmızını dartır, papuqay deyir xoşgəlmisən xoşgəlmisən. qız qaqaşa qayıdıb deyir bəs ikisini dartsam nə diyəcəy? papuqay qayıdır: qəhbə yıxılaram axı...

sen vurdun da ben ölmedim mi

ahmet selçuk ilkanın ela şeiri.

yokluğunda ne ateşleri hasretimle yaktım da
bir seni yakamadım, beni yaktığın gibi
çölde su, mahpusta gün, oruçta ekmek gibi
bekledim seni
sense araya korkular koydun.
yasaklar koydun... şimdi nerdesin diye sakın sorma
sen çağırdın da ben gelmedim mi? sen varken darılmazdım çiçeksiz baharlara,
yağmurlu havalara...bu kasvetli akşamlara
sen varken
bakıp içlenmezdim tren istasyonlarına
otobüs duraklarına...
sen varken ayrılanlara ağlamazdım... yıkılmazdım biten sevdaların ardından
gidenlere küsmezdim
kalanlara acımazdım...
sen varken böyle üşümezdim-titremezdim
masumdum, çocuklar gibi
böyle delirmezdim-küfretmezdim... hele ölmeyi hiç düşünmezdim.
şimdi soruyorum sana
adı sevdaysa bu cehennemin
sen yaktın da ben yanmadım mı?
biliyorsun
bütün acılarına 'yeşil ışık' yaktım olmadı
bütün korkularına'arka çıktım'olmadı
dağlara merdiven dayadım olmadı
haziranda kar oldum yağdım avuçlarına olmadı
sevdim olmadı,yandım olmadı,taptım olmadı
artık benden pes
bu aşkın biletini istediğin gibi kes
nasılsa gidiyorsun
biliyorum git...
ama ardında
ağlayan bir çift göz paramparça bir yürek
ve yıkılmış bir dağ görmek istemiyorsan
çek silahını daya sırtıma
titrersem namerdim...
sen vurdun da ben ölmedim mi?

ahmet mümtaz taylan

leyla ile mecnunda irdal bakkalın otağında gece ceyhun yılmazın radyo yayımına canlı bağlantı edip yalnızlıq haqqında ettiyi monoloq. “yalnızlık..yalnızlık gece ayazında sabaha kadar beklemek gibidir.ısınmak için güneşin doğmasını beklersin ama o güneş hiç bir zaman doğmaz.yalnızlık bulmadığın sevgiyi başka yerlerde aramak gibidir.ne yaparsan yap onu bulamayacağını bilirsin ama yine de denemekten vazgeçmezsin onun boşluğunu hep başka şeylerle doldurmaya çalışırsın.yalnızlık aynı havaya soluyup da bir türlü yan yana olamamak gibidir..aldığın her nefeste onun kokusunu duymak istersin ama yapamazsın.aldığın her nefes ciğerini acıtmaya başlar.yalnızlık dediğin eski bir sandalyenin gıcırdamasıdır yalnızlık..” iskender abi

avtobusda yer verməmək üçün edilən hərəkətlər

(baxma: cavan qıza yer verəndən sonra özünü marşruta atıyla minmiş prens hesab etmək)
(baxma: cavan qıza verilən yerdən sonra qarşılığında sənə nömrəsini verməsini gözləmək)