kitablara baxsaq 8-ci əsrdən başlayıb müəyyən fasilələrlə hələ də davam edir deyirlər. fiktiv faktdır. faktiki fakt isə heçvaxt olmayıb yəni kütləvi şəkildə heçvaxt olmayıb. buna bariz sübüt fakt kimi götürək elə nizaminin poemalarını yaxud fizulinin şikayətnaməsini irəli gələk zakirin ictimai siyasi şeirlərini, bakıxanovun əsərləri və gözəl insanlar çağı axundov, köçərli, haqverdiyev, məmmədquluzadə, seyid əzim,zərdabi, sabir və adın saya bilmədiyim neçə-neçə dahi bu xalqı maarifləndirmək istəyib bu xalq isə hərzaman beyin sahiblərini atıb zorbaları tutub. ona görə 12-ci əsrdən bu günə dəyişən tək şey qərbdən gələn şəkil dəyişiklikləridir. beyin min ildir dəyişmir.
emrah serbesin eyni adlı romanının qəhramanı. həyat əleyhinə işlənən cinayətlər mütəxəssisi. orta statistik bir insandır, lakin həyatda bir məqsədi yoxdur. ona görə o vəzifə dalınca qaçıb yaltaqlıq eləmir, qadın dalınca qaçıb şitliklər eləmir. bir qızı var həyatda ən çox sevdiyi :
--spoiler--
o qız da atasının elədiyi səhvə görə intihar edir. romanda da serialda da seçilən cinayətlər mövcud cinayətkarlığdan daha çox xalqı maarifləndirməyə yönəlmiş cinayətlərdir. məsələn təcavüz olunan bir qız haqqında `açıq geyinməməli idi` dedikləri halda təcavüz edənə `neynəsine kişi xaylağıdı` deyən insanlara insan olmadıqlarını çatdıran serialdı. türkiyədə təcavüz gündəlik birşey olduğuna görə sırf bu cür cinayətlərə bir sezon ayırmışdılar. bundan başqa türk içtimayətinin əsas problemlərini ekranlara daşıyıb. burda `cumartesi annelerinden` tut taaaaaa hizmet camaatının kadrlaşma siyasətinə qədər və türk dərin dövlətinin şərəfsizliklərinə qədər türklərin hər pox püsürü verilib. yazarın özü solçu olduğuna görə romanda da serialda da marksizim-leninizm hiss ediləcək qədər təbliğ edilir. yazar 3-cü davam romanı üçün də bir ara söz vermişdi amma nəsə yatıb o söhbət deyəsən. kitablar müthiş axıcıdır, birinci kitabdan tez-tez ağlıma gələn bir replikanı da yazım: tezer özlünün leyla erbile yazdığı məktubdan " bu ölkə bizim deyil, bizi öldürmək istəyənlərin ölkəsidir". mən serial və filmlərindən daha çox romanı sevirəm və hər behzat ç. ağlıma gələndə bilirəm ki " behzat ç. və cinayət büro əməkdaşları sakarya prospektindən ayaşa qədər altını üstünə gətirir ankaranın".
sadəcə özü kimi olanları görüb həyatı elə analiz edən insanlarda əskik olan orqan. nümunə-i kəlamat: "əmtəə qiymətlərindəki artım xalqımıza təsir etməz" deyən məxluqat.
ölkəmizin sürətli inkişafı nəticəsində mobil şəbəkələri inhisarında saxalayan üç firmadan biri, inhisar dediyim yəni monopoli, tək əl yəni ki, bir sektorun bir firmanın əlində girinc qalması. bunun təbii və süni yolları olur. təbii inhisarda firma o qədər keyfiyyətlə xidmət göstərir ki cahamat ondan başqa heç bir firmaya müraciət etmək istəmir sünisində isə korrupsioner fəaliyyət nəticəsində inhisarlaşdırır bir sektoru hansısa ağıllı. biz də bütün qəlbimizlə inanırıq ki azərbaycanda təbii inhisar mövcuddur.
dünya idarəçiliyinin klassik formasıdır taaaa qalıb qədim yunanlardan yəni tabeçilik əsas götürülür burda da arxiya sözü öz fəaliyyətini aparır. yəni dünyada dövlətlər daxil qurulan bütün təşkilatlarda bu arxiya mövcuddur bircə bizim ürək dostlarımız anarxistlərdən başqa anarxiya da bu arxiya sözünə antonim məna kəsb edir `a` bildiyimiz kimi bir mənanı ifadə edən sözün qarşısına qoyulanda mənanın tam ziddin ifadə etdiyi kimi anarxiya da bu arxiyanın tam əksini ifadə edir.
92-də naxçıvanda yaradılan siyasi partiya 93-dən bəri 23 ildir azərbaycanın koalisiyasız tək iqtidarında dayanan partiyadır. haqqlarında bəzi şayiələr gəzir ay diktatura filan olmaz yəni diktatura dediyin hitlerdə idi o da 33-də seçilib 45-də könüllü şəkildə dünyadan getmişdi yəni 12 il. bu isə ondan iki dəfə çoxdur yəni ki diktatura deyil nəsə başqa bir şeydir.
ətraflarında elə əjdaha gənclər var ki o insanlar nəinki ölkəni hətta qalaktikani çox gözəl idarə edə bilərlər lakin özlərinə müxalifətin başıpapaqlıları deyən bir qrupun əlində girinc qalıblar o gənclər. o ağsaqqallar da ortaya yeni fikir qoyub heçbir təşviqat aparmadan ancaq mövcud problemləri tənqid edirlər ki bu gedişlə 3265-ci ildə parlamentə nümayəndə soxa bilərlər. heç ağız burun əyməyə ehtiyac yoxdur, müxalifət müxalifət olsa dağ oynadar yerindən olmadı dağın ətrafindan fırlanar bir yol tapar aq
dörd il oxuyub oxuduğun heçnəyə inanmamaq, karriyeranda yüksəlmək üçün şərəfsiz olmağı gözə alacaq qədər cəsarətli olmaq, ev yıxmaq bacarığının olması və də gözyaşı sənin üçün heçbir məna ifadə etməməlidir
sözlük, çox yalnızam o qədər yalnızam ki günə iki paket kompakt ligget duccat sömürürəm, amma "siqaret çəkmə" deyənim belə yoxdur. "sən də gəl" cümləsindəki "də" bağlayıcısı qədər yalnızam. çox sevirəm... ən pis tərəfi də odur ki özümə belə etiraf edə bilmirəm. elə gözəl rədd edib ki məni özümə belə "onu sevirəm" deyə bilmirəm. bir çarəsizliyin içində qıvrılıb dururam. hara gedəcəyimi bilmirəm. o qədər yalnızam ki çimərliyə hava qaralandan sonra gedirəm. çimməyə yox dənizə baxıb ligget duccatı yandırmağa. o insanların içində çarəsiz dalğalanan dəniz qədər yalnızam. klaviatura səsi və bir kitabı örtərkən səhifələrin bir-birinə dəyəndə çıxardığı səs doğmalaşıb sanki. qarşıdan sentyabr gəlir payız sentyabrda gəlir. qış... nəbilim bəlkə soyuqda istini istidə soyuğu arzulamaq kimi axmaq birşeydir bu, amma bilmirəm sanki qış gəlsə o şəhərin palçığa batmış ara məhəllələrindən keçərkən əl cibdə ayaqqabı palçığa batmış halda üstümə yağış yağarkən bəlkə özümü yalnız hiss etmərəm. çünki o gün o məhəllələrdə eynən mənim kimi minlərlə insan olacaq. o qədər danışmağa ehtiyacım var ki biri səhv düşüb zəng etsə "neçə vaxtdır zəngini gözləyirdim. hardasan ? mən bilmirəm neynirəm, elə şükür salamatçılıqdır. gecə gündüz bir boşluğun içində çobalayırıq. sən danışma bircə dəqiqə icazə ver sözümü qurtarım. indi gecədir saat birə işləyib. insanın danışmağa ehtiyacı olur üstəlik gecə on ikini keçibsə və külqabıdakı filterin sayı paketdəki ligget duccstın sayından çoxdursa. bilmirəm... arada qalmışam. bu özünü bəyənmiş, bakinec qlamur, bir poxa dərman olmayan, iki eşşəyin arpasını bölə bilməyənlərlə həyatı müzakirə edən, dünyanı müzakirə edən hədlərini aşıb sartrı müzakirə edən, meydanlara çıxa bilməsələr belə ən azından monitor arxasından həyacanlanan o həssas insanların arasında qalmışam. bircə dəqiqə də xahiş edirəm dinləmək mədəniyyətiniz olsun. yoxdur amma... bu ölkədə artıq çox şey səthi qalıb. əvvəllər fikirləşirdilər ki, yəni siyasətçilər fikirləşirdi xalq görüntüsünü hansı fikirə uyğunlaşdırsa o fikrə uyğunlaşacaq beyni. amma 68-də geyim inqilabı edən o bohemiya gənclərinin geyimlərində beyni əllərindən alınmış robotlar gəzir indi. sevgililər ahmet batman oxuyur. postmodern yazıçılar öyrədir sevməyin şəklin və plazalarında oturub fərdi inkişaf kitabı yazanlardan öyrənir gənclərimiz həyatı. halbuki həyat ayaqqabı boyayan o ağsaçlı dayının gözlərindədir. bircə dəqiqə... bəs necə dözmək olar buna. sənət feodal avropasındakı kimi glamur birşey olub. insanlarda yumor hissi o qədər paslanıb ki başqasının faciəsində yumor tapırlar o ağızların yaymağ üçün, hətta televizor adlanan güzgünün qabağında dayananda özlərinə baxıb güldüklərini bilmirlər. onlar hərşeyi sərbəst yaşamaq istəyirlər amma niyə görə bunu istəyirlər bilmirlər. onlar öz beyinlərində şəkilləndirdikləri azadlığın qulu olublar. onlar azadlığın o dözülməz rahatçılığının dadını bilmirlər, mən də bilmirəm gərçi amma illah ki var onun dadını bilən kimlərsə.çox yalnızam başa düşə bilmirəm bunları niyə danışıram amma danışmalıyam. o qədər ehtiyacım var ki heç tanımadığım birinə "sən" deyə bilməyə. sizin də birgün ehtiyacınız olar. bir gecə saat birdə evdə həzin bir musiqi dinləyərkən "kaş biri zəng edərdi danışaydım" deməyə ehtiyacınız olar birgün. çünki bu dünyada həyat pox kimidir və hərkəs yalnızdır. mən indi ligget duccatdan çəkdiyim nəfəsi gecəyə doğru üfürürəm və bilirsiniz necə ? elə bil... baxın... ətrafındakı hərkəs tərəfindən sömürülmə obyekti kimi ya da iyrənc bir laqeydliklə baxılan azərbaycan qədər yalnızam. yalnızlığın yox etmək üçün insan içinə çıxarkən eşitdiyi tək səs qorxu bağırtıları olan ilan qədər yalnızam. səhv düşdüyünüzü bilirəm amma imkan düşdükcə zəng edin biraz dərdləşək. ən səmimi dərdləşmədir heç tanımadığın biriylə dərdləşmək sən indi söndürəcəksən telefonu kimə zəng etmək istəmişdinsə ona zəng edəcəksən amma yenə də biləcəksən ki bu şəhərdə oxunmayan operator mesajı qədər yalnız bir insan siqaret çəkir" deyərəm...
bəzilərinin eqosu tatmin olsun bəziləri ümidsizliyə düşsün deyə yaradılan məşhur silah taciri alfred nobelin adına və onun fondu tərəfindən təşkil edilən mükafat
edward scissorhands-ə baxanda ağlamışdım 9 yaşımda və trt-də. alice in wonderland-ı da çəkib öz üslubu ilə. sonuncu filmi bir roman uyarlaması olacaq `bayan peregerinin tuhaf çocukları`.
bu dünyada heçbir şey əldə etməmiş, rəngli tələbəçilik arzulayarkən orta məktəb dadında bir tələbəçilik görən, karriyera qurmaq üçün rüşvət verməyə məcbur olan, evlənəcək qız tapa bilmədiyi üçün ailəyə müraciət edən, yəni bu dünyadan artıq heçnə gözləməyən tutunamayan bir insanın ümidi.
