recep tayyip erdoğan

səninin tutulması səbəbi ilə bütün musiqilərə düşmən olmuş adam.

(baxma: youtube kan ağlıyor)

edit: o bu deyildə adam rəsmən Shrek filmində ki Gingerbread kimi danışır.

(youtube: )

corpus callosum

beynin sağ və sol yarımkürələrini birləşdirən sinir ''ağlarından'' yaranan ''yapı''.

bu ''yapı''nın qadınlarda, kişilərlə müqahisədə %25 daha böyük olduğu deyilir.
bəzi feminist düşünürlər bu fərqliliyin qadınlar üçün bir üstünlük olduğunu, beləcə qadınların birdən çox işi eyni anda edəbilmə qabilliyyətinin gücləndiyini, kişilərin isə hadisələri tək tək analiz etməklə məhdud olduğunu deyirlər.
bu səbəbdən imiş ki kişilər, qadınlarla girdikləri mübahisələrdə 1-0 geridə başlıyırmış..
osminoq kimi fərqli qollardan girən qadın, hadisələrə tək yönlü baxan kişini ışıq görmüş dovşan halına gətirirmiş.

eşq

yoxdur. insanın özünü var olduğuna inandırmaq məcburiyyətində hiss etdiyi şeydir. bir xəyaldır, kaşki doğurdan olsa deyiləndən sonra bir arayışa çevrilir. sevgi vardır, güvən vardır, sədaqət vardır bunların üçünün də bir arada olması nadirən olsa da vardır. ama eşq deyə "ahhh deyəsən eşqə düşdüm" deyə bir şey yoxdur. hər sehr kimi o da illuziyadır. çox sevmənin adı ola bilər, ama başa düşülməyəcək bir şey deyildir. insan müəyyən səbəblərdən ötürü sevər insanları ya da hər hansı bir şeyi. heyran olduğu müddətcə, başa düşə bilmədiyi müddətcə, məna verə bilmədiyi müddətcə və tam mənası ilə əldə edə bilmədiyi zamana qədər sevməyə davam edər. ama indi bunları fərqli bir şeymiş kimi göstərib insanları fərqli bir aləmə soxmağa ehtiyac yoxdu. " sevmə" nin bir üst modeli hissdən bəhs edilir ama bizim sahib olduğumuz ən yüksək duyğu sevgidir. yazarlar, şairlər, ssenaristlər tərəfindən istifadə edilən bir xəyaldır eşq. onlar yedizdirib, içizdirərlər və sonra bir yazı, mahnı ya da şeir çıxardarlar sonra hərkəs heyran qalır.

(bax: omnes vulnerant ultima necat)

recep tayyip erdoğan

xitab forması və xarizmatik lider olmasından dolayı qazanan insan. yaxşı artistdə deyiləbilər.

parti içərisindəki səs küyü kəsən, özündən başqasının liderlik xüsusiyyətlərini xor görən, bunu edərkən özünü bəyənmişliyini göstərən bir adamdır ərdoğan. ak parti genel başqanıdır o, ama kemal kılıçdaroğlu cehape' nin müdürüdür. mehape' nin başqanı da əsəbidi, xalqı çoşturmaqla məşğuldurlar guya ( yalan dolan xəbərlərlə coşdurmaq )

ama o, sahib deyil xidmətçi olmaq üçün gəlmiş könül işçisidir. təvazü sahibidir. çox çətinlik görmüşdür filan. misalçün taksi şoferiysən onun ''taksici kardeşisindir'' ve yüksələn benzin qiyməti onuda narahat eliyir.

birisiylə danışarkən, o kəs kimi hərəkət eləməyə yaxşı bilir. birilərini aldatmaqmağın yolu dərdlərini önəmsədiyini göstərməkdən və ortaq vicdan yaratmaqdan keçir.

şeir' lərlə də arası yaxşıdı .
baş örtüsü məsələsi bu gün sol partilərin əyağına dolaşan vacib məsələdir və tayyip deyir ki daima : ''sən baş örtünlə üniversitetə girə bilmədin. mənim qızımda girə bilmədi.'' - paralellik qurur və məndə sənin dərdivi başa düşürəm. necip fazıl şeiri ilə də söhbəti bağlıyır.

"vicdan azabına eş, kayna kayna sakarya
öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya"

deyir ki sənə öz vətənində parya * avam * xor görülən kimsə olaraq yaşamaq haqqı verirlər. ama mənə bax ? mən həll elədim bu problemi !

ama həll eləmədi. ən azından qalıcı olaraq. çünki qanuni olaraq heç bir şey yoxdu. o iqtidardan getdiyi zaman sol parti gəlsə və bunun qarşısını almaq istəsə, dəyişdirəcəyi qanun yoxdu.

yəni, ''ben lafa değil icrata bakarım.'' pərdəsinin arxasında səmimiyyətdən uzaq sözlərlər doludur.

my name is khan

bollywood filmlərini heç sevmərəm ama iki istisna var. "black" və "my name is khan".

hansı dinə mənsub olduğumuz ya da heç bir dinə mənsub olmamağımız yaşanılan yeri zindan etməməlidi.
bir xristian, bir yəhudi, bir müsəlman, bir ateist vs.. əsas olan anlayışlı olmaq ən yaxşı nəticəni verəcəkdir.

etnik kökənə baxılmadan hər kəs " qardaş " ola bilməlidi. fenotiplərimiz bir ayrışmaya səbəb olmamalıdır.

sevdiyim filmlər arasındadır bu film, elə bir sujet xətti qurulur ki filmdə mesajı almamaq mümkün deyil. filmdə ən bəyəndiyim sözlərdən biri isə " sadəcə qan bağı olduğun insanlar qohumun sayılmaz, insanları ailə edən aradakı sevgidir".

sözaltı etiraf

90cı illərçün darıxdım sözlük.

qadınlar haqqında heç bir fikrim olmadan onları sevdiyim günlər üçün darıxdım.
seks olmadan sevəbilmək üçün darıxdım.

çıxarlar üstünə qurulmadan dostluqlar üçün darıxdım.
futbol oynadığımız torpaq sahələr üçün darıxdım.
hər oynadığımızda pəncərəyə çıxıb bizi qovan o yaşlı dayı üçün darıxdım.

ailəmlə bərabər oturduğumuz yemək süfrələri üçün darıxdım.
ailə söhbətləri üçün darıxdım.
bəlkədə qaranlığı sevməyimin səbəbi, uşaq vaxt tez tez kəsilən ışıqdan sonrası söhbətlərimizdi. səncə sözlük ?

musiqiləri üçün darıxdım.

mən uşaqlığım üçün darıxdım sözlük. saf, təmiz yanım üçün darıxdım.

həyatın mənasızlığı

həyatın mənasızlığı deyə bir şey yoxdur.

həyat bir mübarizədir.

harasından tutunduğunuzun fərqində belə olmadan bədənlərinizin anidən yox olduğu

mənamı axtarırsan, məqsəd mi axtarırsan ? al sənə bir məqsəd ''hər canlını xoşbəxt etmək''
insan demədən, bitki demədən… əməl eliyəssən bəs bu məqsədə ? qurtulassan mı egoisliyindən?
sahib olmaqmıdır yoxsa məqsədin ?
hər şeyə sahib olmaq… farmville tarlası olaraq mı düşündün həyatı ?

''yaxşı yaşamaq'' deyəcəkmişsən kimi durursan, ama deyə bilmirsən..

yaxşı, yaxşı fəlsəfə filan eləmədən, içini tök, rahatla..
yaxşı yaşayacaqsan təbii ki, hər şeyə sahib olacaqsan.. yaxşı bəs biriləri səndən daha pis yaşamadığı zaman onda yaxşı yaşadığıvı necə biləssən..

bütün insanların 1 milyon dollarlıq gəmisi var ikən, sənin də 1 milyon dollarlıq gəmiyə sahib olmağın daha yaxşı yaşadığını mı göstərəcək..

biriləri ac olmalı, biriləri möhtac olmalı.. olmalıdı ki sən yaşantına '' yaxşı bir həyat'' deyə biləsən..

həyatın dadı vardır ..
həyatın an`ları vardır… sevindirən, ağladan.. anlar vardır səbəbsiz yerə düşündürən.
anlar vardır.. həyatdan anlar.

ölüm

insanı yaşantısı boyunca maraqlandırıb ağlını bulandıran ən mühim şeylərdən biridir əslində. kimisi o anı yaşamaqdan qorxar, kimisi mühakimədən qorxar, kimisi də ölüm sonrasında əslində heç birşeyin olmadığından qorxar..

(montaigne`a görə isə : dindar insanlar ölümdən sonra mühakimə olunmaqdan qorxar, digərləri isə ölüm anında hiss edəcəyi ağrıdan)

görəsən insanların neçəsi ölüm qapılarını döydüyündə, yaşadıqları həyatın film səhnəsi kimi gözünün qarşısından keçər ? görəsən neçəsi etdikləri, etmədikləri ya da edəbilmədikləri üçün peşmanlıq hiss edər ? görəsən neçəsi uşaqlıq günlərini həsrətlə xatırlayaraq o günlərə geri qayıtmağı istər, o ən saf xəyalları təkrar qurabilməyi istər ? neçəsi qırdığı qəlblərin peşmanlığını duyar və son dəfə olsun geri dönüb əfv istər ? neçəsi sevdiyi ya da sevdiyini düşündüyü qızı / oğlanı tərk etdiyi və ''sağol'' deyərək həyatından çıxartdığı o saniyələri düşünərkən ağlına gəlirmi ki görəsən onunla birliktə olsa necə bir həyatı olardı..

sırf daha yaxşı bir evdə yaşayıb, daha yaxşı maşınlara sahib olmaq üçün çəkdiyi əziyyəti və özünün öldürərmişcəsinə işlədiyi o günləri xatırlayarmı ? bəs insanların gözündə dəyərini yüksəltmək və özünü bəyəndirmək üçün şəxsiyyətindən keçdiyi o günləri ?

ölüm anında bütün bunları və daha çoxunu düşünərkən tərəzinin xoşbəxtlik tərəfi bədbəxtlik tərəfindən ağırdırsa, narahat olmamalı və qorxmamalıdır çünki bu, kimilərinin var olduğuna inandığı cənnəti yaşadığına sübutdur yox əgər bədbəxtlik tərəfi daha ağırdırsa onda o şəxs illərdir varlığından qorxduğu cəhənnəmi yaşamışdır.

(youtube: )

barda

filmin gerçək hekayəsi


--spoiler--

17 saat dayak, elektrik, tecavüz bize bunu yapanlar rahşan affıyla çıktı
1997 yılında, 18 yaşındaydım ve ankara’da şapka bar’da şarkı söylüyordum. olayın olduğu apartmana taşınalı henüz 15 gün olmuştu. bir tarafında cumhurbaşkanlığı köşkü, bir tarafında başbakanlık, diğer tarafında dışişleri bakanlığı konutu ve mesut yılmaz’ın evi vardı.
yani dağ başında değildik. ilk dört daire boş, diğerleri doluydu. o gün üniversiteli iki erkek arkadaşım, akşam yemeğe gelecekti. aynı gün mersin’den komşum, 18 yaşındaki a.t.g. bir kız arkadaşıyla ankara’ya gelmiş ve beni arayıp "görüşelim" demişti. onları da yemeğe davet ettim. beraber yemek yedik, eğlenmeye çıktık. gece 2’de eve döndük, hemen uyuduk. sabah 5 civarında gürültüyle uyandık. eli silahlı, yolda yürürken korkup karşı kaldırıma geçeceğiniz korkunçlukta 7 adamla burun buruna geldik. yüzlerinden pislik akıyordu. sonradan öğrendiğimize göre, apartmanın üst katını tutmuşlar. kuruyemiş dağıtımı yaptıklarını söyleyen, aslında barlardan haraç toplayan bir çetenin adamlarıymış. ellerindeki silahları ve bıçakları gösterip,"napıyorsunuz lan, bizden habersiz karı mı s... burada" diye bağırıyorlardı. aslında amaçları para alıp gitmekti. kızları görünce kalmaya karar verdiler. hepimizi odanın duvarına dizdiler, ellerine geçirdikleriyle dövmeye başladılar. sopayla yorulduklarında tekme atıyorlardı. dövmekten sıkılmışlardı. "elektrik verelim lan bunlara" demeye başladılar. dayaklardan çığlık atacak halimiz kalmamıştı, elektriği yiyince avaz avaz bağırdık. bu da yetmedi. içlerinden biri elindeki bıçakla penisimi kesmek üzereyken, en gençleri ve kötünün iyisi murat gökgöz müdahale etti. beni kurtardı. yine de vücudumun her yeri bıçakla kesildi, hálá izlerini taşıyorum.

bir yandan içiyor ve uyuşturucu alıyorlardı. ilk üç saat çığlığımız hiç dinmedi. "imdat bizi öldürüyorlar" çığlığı attıkça, kahkaha atıp "biz allahız, kimse dokunamaz" diyorlardı. o kadar bağırmıştık ki, nasılsa birileri duyup polisi aramıştır, diye umutlanıyorduk. fakat ne gelen vardı ne de giden. 17 saat boyunca kimse yardımımıza gelmeyince "adamlar haklı, gerçekten bunlara kimse dokunamıyor herhalde" diye düşünmeye başladık. bugün bile aklım ermiyor: o çığlıkları bir allah’ın kulu duymadı mı? kırık kapıdan hiç mi ses çıkmadı dışarı? duyup, polisi aramayanları affedemiyorum.

birkaç saat sonra erkek arkadaşlarımızdan ş.ş, kaçmayı başardı. peşinden silahla gidip, herkesin ortasında onu geri getirdiler. hatta o sırada bir nakliyat kamyonunun şoförü, eli silahlı adamı gördüğünde "naber abi yine mi kurban kesiyorsunuz" diye gülmüş.

hepimizi öldüresiye dövdükten sonra, 18 yaşındaki a.t.g.’yi diğer odaya götürüp tecavüz ettiler. "bakireyim, yalvarırırm beni bırakın" diye ağladı ama dinlemediler. sonra da kocasından yeni boşanmış ve dört yaşında bir kızı olan 23 yaşındaki n.k.’ya tecavüz ettiler. o da, "dört yaşında kızım var, ne olur beni ona bağışlayın" diye yalvardı, dinlemediler. kızların ikisine de 17 saat boyunca defalarca tecavüz ettiler. yalvarmaları hálá kulaklarımda.

içkileri bitince beni karşıdaki tekel bayiine içki almaya yolladılar. "polise haber verirsen kızlardan birinin kafasını uçururuz" dediler.

görenler polisi aramadi
dükkándakilerin her yerimin kan revan içinde olduğunu görünce polisi arayacağını düşündüm. adam beni süzdü. "yalvarırım polise haber ver, ne kadar para istersen veririm, senin de çocuğun vardır" dedim. cevap "başımı belaya sokamam" oldu. sonradan öğrendiğime göre, olay ortaya çıktıktan sonra, polisler o adamın kırılmadık yerini bırakmamış.

ağlayarak eve döndüm. zorbalar, "arabaya atıp bir yere götürüp orada mı öldürsek, yoksa öldürüp cesetleri bir yere mi taşısak" tartışması yapıyorlardı. akşam saat 21.00’e yaklaşırken ibrahim ural, en sessizimiz ş.ş’nin kafasına silah dayayıp "yürü" dedi. öldüreceklerini sandım "nereye" diye sordum. ş.ş’yi bırakıp, "sen gel o zaman" dedi. apartmanın bodrumuna götürdü. "buraya kadarmış, öldürecek" diye düşünürken bana tecavüz etti. tekrar yukarı çıktığımızda, herkese "s... herifi" deyip beni koltuğa fırlattı.

kaçip polise gittim
sonra yanıma oturdu, tişörtümün içinden göğüslerime doğru elini soktu. o sırada, "bana bir duble rakı verin" diyerek herkesi şoke ettim. bir dikişte içtim, ikincisini istedim. "oh, oh keyiflendi bak, madem şarkıcısın bize şarkı söyle" dediler. istedikleri türkünün iki dizesini mırıldanıp, ingilizce şarkıya geçmiş gibi yaptım. arkadaşlarıma "i will run away, don’t afraid" (kaçacağım, korkmayın) dedim. kaş, göz işaretiyle "yapma" dediler. üçüncü dubleyi istedim. dört ve beşinci dubleleri kendim aldım. 10 dakikada beş duble içmiştim. tecavüz edip, 17 saat dövüp rahatlamış olmalılar ki, bizimle "memleket nere" muhabbetine geçmişlerdi. altıncı duble için ayağa kalktığımda saat 23.00 civarıydı. muhabbet koyulaşmıştı. kırık kapıya iyice yanaştım, dışarı çıktım, bardağı bırakıp merdivenlerden aşağı koşmaya başladım. caddeye çıktığımda ilk gördüğüm arabaya kendimi atıp, "gaza bas abi, polise" dedim. karakol 3 dakikalık mesafedeydi. nöbet değişim saatiymiş, olması gerekenden daha fazla polis vardı. beni kan revan içinde görünce donakaldılar. "ne oldu sana" dediklerinde "sabah 5’ten beri işkence görüyoruz, arkadaşlarım hálá onların elinde, silahlılar" deyince beni de arabaya atıp, çok kalabalık bir grup polisle eve gittik. evin etrafını sardılar ve diğerlerini de kurtardılar.

mahkeme devam ederken, bir araba önümde durdu. daha önce hiç tanımadığım ünlü bir mafya babasının adamları beni arabaya bindirdi. korkmuyordum çünkü başıma gelebilecek en kötü şeyler gelmişti. daha kötüsü ne olabilirdi ki? mafya babası babacan tavırla bir kadeh viski ikram etti. elime bir telefon tutuşturdu. "öldür dersen, hattın ucunda bekleyenler, size bunları yapan adamların hepsini içeride öldürecek" dedi. bir saat düşündüm. bize biraz daha iyi davranan murat gökgöz hariç hepsinin öldürülmesinden yanaydım. ikinci saatte, bana tecavüz eden ibrahim ural, en acımasızları murat yıldırım ve murat kandemir’in öldürülmesini düşündüm.

bir türlü karar veremiyor, ağlıyordum. onlar karar vermem için sıkıştırıyordu. birden bu kararı benim veremeyeceğimi, o kadar cani olamayacağımı düşündüm. bize bunu yapanlar insan değildi ama biz insandık. daha sonra olayı ş.ş’ye anlattım. iyi ki yapmadın, dedi. sonradan öğrendiğimize göre murat gökgöz hariç hepsi içeride tecavüze uğramış.

cinselliğimizi sorguladilar
olay ortaya çıktıktan sonra, ankara’da barlarda şarkı söylediğim için gece fotoğraf çeken bütün fotoğrafçılardan benim sahnede ibne gibi giyinip süslenmiş fotoğraflarımı aradılar. bulamadılar tabii. olaydan sonra en ağırıma giden, en entelektüellerinin bile, "çocuk zaten eşcinselmiş" demesi oldu. herkes manidar şekilde "niye siz" sorgulamasına başladı. bizden öncekilere neden olmuşsa, bize de o yüzden olmuştu. sanıklardan biri, 11 yaşındaki erkek çocuğa tecavüzden sabıkalıydı. çocuk neden tecavüze uğramıştı? olayı manidar şekilde sorgulayan herkesin başına allah aynısını versin. "tecavüze uğrayan sen miydin" dediklerinde bir hafta bunalımdan çıkamazdım. şimdi rahatım. ne yüzümü gizliyorum, ne adımı. utanması gereken ben değil, onlar ve onları hapisten çıkaran politikacılar.


mağdurlar ne halde?

tunç erden yakar

28 yaşında. olaydan sonra ingiltere’ye gitti ve üniversite okudu. türkiye’de can güvenliği olmadığı gerekçesiyle hollanda vatandaşlığına kabul edildi. şimdi istanbul’da reklam şirketi sahibi.

a.t.g

28 yaşında, küçük bir kasabaya yerleşti. yalnız kalamıyor. her yıl birkaç kez intihara teşebbüs ettiği için yanında sürekli birileri var.

o.y

29 yaşında. olaydan kısa süre sonra büyüdüğü ülkeye, almanya’ya geri döndü.

ş.ş

29 yaşında. tunç erden yakar’ın yardımıyla hollanda’ya yerleşti.

n.k

33 yaşında. kızıyla birlikte, geçmişini kimsenin bilmediği küçük bir kasabada, incik boncuk satarak hayatını kazanıyor. kızının varlığı sayesinde hayatta kalma gücü buluyor.

--spoiler--

səmimiyyət

gözəl bir şeydir.

hər kəs səmimiyyəti axtarar, hər kəs səmimi olduğunu, təbii olduğunu deyər. yaxşı bəs soruşuram sizdən, səmimiyyət nədir ? açıq sözlü olmaq mı, ağlına gələni demək mi, filankəslə yaxın olmaq mı, hörmət mi, sevgi mi ?

heç biri.

şəxs, özü olduğunda, maskalarında qurtulduğunda tam olaraq səmimidir. lakin maskalardan qurtulmaq o qədər də asand deyil. maskalar, insanlağın bir refleksidir, avtomatik olaraq hərəkətə keçər, qarşı qoymaq imkansıza yaxındır.

ən sağlam münasibətləri, işə yaramaz yoldan qurdurur səmimiyyət. türklər demişkən ya heptir, ya hiçtir. bu səbəbdən az ama öz münasibətlər səmimiyyətdən qaynaqlanır.

şəxs, özü üçün ən doğru olanı, ancaq səmimi olduğunda edər. bəlkədə edilən hərəkət və ya atılan addım zərər verəbilər, pis nəticələri ola bilər; ancaq xoşbəxt edər. çünki təsir altında qalmadan verilmiş bir qərarın ağrısı o qədərdə çətin olmaz. çünki bu o şəxsin seçimiydi, onun istəyi idi. çəkdiyi əziyyət, aldığı zərər nə olursa olsun, hələdə istiyəcəkdir.

səmimiyyət başqaları tərəfindən anlaşılmaz bəzən. cəmiyyətin basqısı tərəfindən əzilməyə çalışılır.
''əxlaqsız'', ''tərbiyəsiz'' kimi əlaqəsi olmayan sifətlərə/ damğalara məruz qalır. başa salmağa çalışsanda başa düşməzlər. çünki onların qırmızı xətləri, başqaları tərəfindən çəkilmişdir, hələ uşaq ikən qaydalar qoyulmuşdur və şəxs hədəflənmişdir. istəniləni etmənin xoşbəxt edəcəyi haqqında da hədəflənmişdir.

hər kəs idarə olunur əslində. sadəcə biraz düşünmək, biraz cəsarət bu idarə olunmadan sıyırır insanı. sadəcə öz seçdiyiniz maskalarden deyil, başqalarının sizə verdiyi maskaları da çıxarmağınız lazımdır səmimiyyət üçün.

çətin işdir vəssəlam.