Son yazılanlar
yazarların ruh halı
Altıncı ya da yeddinci sinifdə oxuyurdum, bir gün dərs danışırdım. Uşaqlardan bir-ikisi işarə elədi ki, şalvarının zamoku açılıb. Mən də əlimi şalvarın qabağına qoyub üzümü lövhə tərəfə çevirib zamoku çəkdim. Geriyə dönüb dərs danışmaq istəyəndə uşaqların və müəllimin üzündəki ifadəni görüb qıpqırmızı olmuşdum. Hələ deyəsən, hansısa dedi ki, "jaketini aşağı çəkərdin də". Yəni ki, nə ehtiyac var idi elə bir şouya.
Heç gözləmədiyin, yatsan yuxuna görməyəcək şeylər yaşayacaqsan.
O nifrət elədiyin məktəbi bitirməklə daha yaxşı bir həyata sahib olmayacaqsan. Çox istədiyin ali təhsildən məhrum qalmaq səni olduğundan daha bədbəxt etməyəcək. Həyatda daha başqa şeylər var, daha böyük sevinclər və əzablar.
istəmədiyin məsuliyyətləri yükləyəcəklər sənə məsələn. Razı olacaqsan, boyun əyəcəksən. Eləmə. Yazığın gəlsin özünə.
Çox böyük, çox gözəl xəyallar qurursan. Tərk eləsinlər, ac-susuz saxlasınlar, adam yerinə qoymasınlar. Vazkeçmə.
bu sifarişi verən: lucifermorningstar
(bax: kiçik xoşbəxtliklər)
Səsini hər eşitdiyimdə kövrəldiyim sənətçi.
Orta məktəbdə oxuduğum vaxtlar dərsdən gələn kimi otağın küncündə qonşunun wifi ilə youtube'a girib dinləyərdim. şafak türküsü ilə tanımışdım, sevmişdim ilk.
Səsində nə var bilmirəm, özünə bu qədər çəkən, sevdirən. Amma yaxşı ki, dünyada belə bir insan yaşayıb.
(baxma: dinləmədiyim gün öldüyüm gündür)
Çox üzsüz adamsan e, deyirəm. Hələ utanmaz-utanmaz "sön mönö gövönmörsön" zad deyib tripə girirsən. Loxlamaq istediğiniz kişiye ulaşılamıyor da başa düş day.
hər şey bu qədər ziddiyyətli olmasaydı kaş ki. bəzən o qədər itib batıram ki, hər xırda hadisədə həm öz, həm də başqalarının dəyərlərini, vicdanını və s. sorğulayarkən.
martin pajın "mən necə idiot ola bilərəm?" romanındakı antuan kimi hiss eləyirəm özümü. Yenə.
Bir çarəsi var bəlkə. insanların arasında olmaq, havadan sudan danışmaq, real problemlərdən uzaq qalmaq.
Ümid edirəm bir gecədə evrim keçirmiş olarsan, yoxsa sabah heç istəmədiyimiz şeylər yaşanacaq, baby.
#325467
Ümumiyyətlə, dünyanın etibarını söydürən hər cür hiss.
(baxma: nankör kedi)
)Kaş ki bir siqaretim olsaydı
Bundan sonra hər fürsətdə qız övladım olsun deyə dua eləmərəm yəqin.
Elədiyin hərəkətə görə dəstək, ya da ən azından normal yanaşma gözlədiyin, dəyər verdiyin insandan "pox yemisən" cümləsini eşitdiyin an.
Utanaraq paylaşdığım, 2019-cu ildə platonik sevgimə yazdığım şeir:
"Bəlkə də, sən məni sevə bilərdin,
Bəlkə elə imiş, nə bilmək olar?
Yox, əgər sevsəydin hiss eləyərdim,
Bəlkə yanılıram, nə bilmək olar?
Solmuş güllərinə yeni can verib,
Bağban üz döndərib, getsə nə olar?
Bu yorğun ruhuma həyəcan verib,
Bəlkə də gedirsən, nə bilmək olar?
Başımda yenə min sual dolaşır,
Cavab istəmirəm, sən gəl nə olar
Sevən ürəyimə həsrət yaraşmır,
Bəlkə sən yaraşırsan nə bilmək olar?!"
Getdikcə daha yaxşı hiss eləyirəm, sözlük Bir həftə olacaq, idmana başlamışam. Yoqamı sınasam, zumbayamı başlasam yenidən deyə düşünürəm. Ya da hansı sərbəst işi daha əvvəl yazmalı olduğumu. Bunlar o qədər gözəl şeylərdi ki. Sıradan şeylərə baş yormaq, gündəlik işlərlə məşğul olmaq, digərləri kimi dərs oxuya bilmək. Bəlkə nə vaxtsa bunlardan sıxılıb həyəcan axtarmışam da, amma indidən sonra inanmıram ki belə bir şey istəyim.-*
Bu arada, yuxu rejimim də düzəlir, bir az arıqlamışam amma bu dəfə fikirdən, yuxusuzluqdan yox-*, sağlam bir şəkildə. Artıq gecələr ağlamıram və yemək yemirəm.-*
Bura yaza-yaza yeni ildə aldığım dəftər-gündəlik yadıma düşdü, ora da yazmıram neçə müddətdi. Onu yazmağa başlayaram bəlkə yenidən, etmək istədiyim o qədər şey var ki.
Amansızca-* stalk'ladığın şəxs haqqında heç gözləmədiyin məlumat tapdığın an.
(baxma: hansı hormonları hərəkətə keçirirsə artıq) -*
Həyat yoldaşının xəyanətlərini bağışlaya bilməyən, amma ayrıla da bilməyən "üsyankar ruhlu" qadınların xəyanəti tək çıxış yolu kimi görməsi. Aldadılmayan, fiziki/psixoloji şiddət görməyən heç bir qadının həyatındakı kişiyə xəyanət elədiyini görməmişəm indiyə kimi.
Xüsusilə duyğusal tələbatları ödənilməyən qadınların xəyanətə daha meylli olduğunu düşünürəm.
Üstündə durulmamalı hərəkətdir. Yandıranda yandırsınlar da, bizimkilər də onların bayraqlarını ayaqaltı eləmişdilər. ikisi arasında bir fərq görmürəm.
Niyə öz hərəkətimiz xoş gəlir, bənzərini rəqib ya düşmən eləyəndə ağır gəlir?!
Həm də nə gözləyirdik ki?! "Biz peysərik, azərbaycanlı, türklər oğuldu" deyəsi deyildilər axı.
Not: nə onların, nə də bizimkilərin elədiyi hərəkətə haqq qazandırmıram.
Hər gördüyümdə ürəyimi gizildədən başlıq.
Yemək bişirməyə təzə başladığım ərgən vaxtlarımda, anamın bazara getməyindən istifadə eləyib bir yemək bişirmişdim. Çünki normalda, ət əmanət eləmirdi mənə ki, birdən yandırıb eləyərəm.-*
Cəmi iki dəfə hazırlamışam, bir quru formasını, bir də şorba. Anam sonradan nə qədər sınadı, eynisi alınmadı. Özüm də nəsə əskik olacaq, unudacam deyə bişirmirəm ki, sonra ağlamayım. Ciddən ağlayaram, çünki indiyə qədər bişirdiyim ən dadlı yemək idi. Bir gün yenidən eyni ləzzəti tapa bilsəm, burda tam reseptini və şəklini paylaşacam.
(bax: oğraş)
Son bəyənilənlər
