22 aprel 2012 sahib ol mitinqi

elə 22 aprelin də əvvəlkilərdən fərqi olmayacaq. xalqı təmsil ettiklərini zənn edən yap-dan fərqi olmayan digər sistem partiyalarının və özlərinə "gənclər təşkilatı", "vətəndaş hərəkatı" kimi zırıltı adlar seçmiş, ən yaxşı elədikləri parti təşkil etmək olan, seymur baycan və əli əkbər vurğunu liberalların təşkil etdiyi mitinqcik. siyasi inqilablarla nəsə edilə biləcəyini zənn edənlərin, sistemin dəyişməsi gərəktiyini, sosial inqilabın vacibliyini başa düşməyənlərin və ya başa düşmək istəməyənlərin mitinqciyi. jurnalist məmməd süleymanovun bundan qabaqkı mitinq haqqında mükəmməl şərhi: "iqtidarın demokratiya imitasiyasına müxalifətdən mitinq imitasiyası ilə cavab". bəli, iqtidarın qərbə "baxın, bizdə demokratiya var. istəyən mitinq eləyir, lap var yoxumuzu da söyür" mesajını göndərmek üçün ucda-bucaqda yer verdiyi, xalqdan qopmuş, yeri gəldi xalqa nifrət edən, imkan olan kimi siyasi mühacir kimi qaçacaq olan insanların da sırf mitinq etmək üçün etdikləri fəaliyyət.

50 50

"-yetim axşam gəl 50-50 vuraq
+mən içmirəm yetim, nənəm qurana əl basdırıb."

"-uşaqlar acınnan ölür, sen yenə çöldə tuluğuvu doldurub gəlmisən...
+qonşu çağırdı, 50-50 vurduq da. yox diyəydim kişiyə..."

kimi dialoqlarda keçən ifadə. 50, rumkanın 50 qramlıq olduğunu, 50-50 halında isə bir neçə nəfərin qarşılıqlı olaraq 50 qramlıq rumkalardan araq içidiyini ifadə edir. "50-50", vurma prosesin davamlı olduğunu ifade etsə də, nə qədər davam etdiyini bildirmir. bu "nə qədər", odlar yurdunun müxtəlif guşələrinə görə dəyişir. qusar, qazax bölgəsində bu nə qədər "çox qədər"dir. bəzi üzdəniraq bölgelərdə isə heç yarım butulka da eləmir. məsələn

qusarda:
-axşam 50-50 vurduq.
+ne qədər içdiz?
-3 nəfərə bir kaset araq qurtardıq.

üzdeniraq bölgede:
-axşam 50-50 vurduq.
+ne qədər içdiz.
-hərəyə 2 dənə 50 atdıq. sora men getdim qusdum.

duman

1999-da qurulan türk alternativ rock qrupu. "türk rockunun içinə zırrıyım" desəm, "bulardan başqa" deyəcəyim 3-4 qrupdan biri. üzvləri: kaan tangöze (vokal), batuhan mutlugil (arxa vokal, gitara), ari barokas (arxa vokal, bass gitara), cengiz baysal (baraban). pivəynən yaxşı gedir, sözün həqiqi mənasında. əslində elə də fərqi yoxdu; pive, vodka, tekila, viski...hansı müqəddəs içkini içirsən iç, dumandan nəsə açıb qulaq asmaq lazımdır. "eski köprünün altında"n girib "haberin yok"dan davam eləyib "manası yok"la yekunlaşdırsanız nirvanaya çatmağınız qarantiyadır. türkiyədə konsertlərinə biletlər 20-35 tl (10-12.5 azn) arasında dəyişsə də (hətta bəzən havayı da olur), bakıdakı konsertdə yeniyetmələrə biletləri 45 manatdan itəliyiblər.
duman türk rock qrupları arasında ən yaxşı canlı ifaya sahib qruplardan biridir. konsert boyu əllərindən pivə düşmür. konsertlərə onsuz da nəşələnib çıxırlar. mahnıları hiss edərək oxuyurlar. bu da tebii olaraq konsertə gələn tamaşaçılara da təsir edir. hətta getdiyim bir konsertdə kaan "haberin yok ölüyorum"u başın batuhanın çiyninə qoyaraq höngür-höngür ağlayaraq ifa etmişdi. konsertlərdə ən məşhur mahnılarını axıra saxlıyırlar. konsert vaxtının qurtarmasına az qala səhnəni tərk edirler. millət dağılışanda, ən güclü fanatları hələ də konsert yerində qalanda, çıxıb ən yaxşı mahnıları onlar üçün oxuyurlar.
albomları:
eski köprünün altında (1999)
belki alışman lazım (2002)
konser (2003)
bu akşam (2004)
seni kendime sakladım (2005)
en güzel günüm gecem 1999-2006 (2007)
rock'n coke konseri (2 eylül 2006) (2008)
duman i (2009)
duman ii (2009)
canlı (2011)

edith piaf

daha çox "la vie en rose" (1946), " non je ne regrette rien" (1960), " hymne a l amour" (1949), "milord" (1959), " la foule" (1957), " l accordeoniste" (1955), və " padam padam " (1951) ve s. kimi mahnıları ilə tanınan və ölünü bele dirildə bilən səsə sahib fransız ballada müğənnisi. əsl adı edith giovanna gassion-dir. haqqında bir çox bioqrafiya olmasına baxmayaraq həyatının bir çox nöqtəsi qaranlıq olaraq qalan bu böyük insan, dahi şəxsiyyət, fransanın mədəniyyət rəmzlərindən biri, səsin və balladanın tanrısı 19 dekabr 1915-də anadan olub. atası kəndirbaz olub, anası da kafelərdə mahnı oxuyurmuş. edith adını bu xanıma, 1-ci dünya müharibəsində alman əsirliyindən qaçan fransız əsgərlərinə kömək etdiyinə görə edam olunan ingilis tibb bacısı edith cavell-in şərəfinə verilib. atası 1916-da fransız ordusuna girib ve edith-i baxmaq üçün normandiyada fahişexana işleden nənəsinin yanına qoyub. infeksiya səbəbindən 3 yaşından 7 yaşına kimi kor olub, daha sonra nənəsinin obyektində işləyən fahişələr tərəfindən yığılan pulla müalicə olunub. 14 yaşından atası onu öz kəndirbazlıq tamaşalarında iştirak etməyə məcbur edib, edith-də ən yaxşı bildiyi mahnını, fransanın himnini- la marseillaise'- küçələrdə ifa etməyə başlayıb. 17 yaşından isə atasından ayrılaraq tək olaraq küçələrdə ifa etməyə davam edib.
1935-də klub sahibi louis leplee edith piaf-ın istedadını hiss etdi ve əsəbiliyinə ve 142 sm olan boyuna baxmayaraq onu səhnəyə çıxması üçün razı etdi. leplee ona səhnə qaydalarını öyrətdi, səhnəyə qara rəngli geyimlə çıxmasını dedi ve qısa boyuna görə ona " la mome piaf" ( kiçik serçe) səhnə adını verdi. bundan sonra edith, kariyerasının sonuna qədər edith piaf adını istifadə etdi və səhnəyə qara geyimlə çıxdı. klubdakı çıxışları həmin il ona ilk iki valını buraxmağa imkan verdi. 1940-da edith piaf jean cocteau-nun uğurlu "le bel indefferent" birperdeli oyununda başrollardan birini oynadı. şair jackues borgeat və chevalier kimi o dövrün məşhur insanları ilə dostluq etməyə başladı. edith piaf mahnılarının sözlərini özü yazırdı, musiqilərdə isə bəstəkarlarla əməkdaşlıq edirdi.
2-ci dünya müharibəsindən sonra edith piaf qastrol səfərlərinə çıxmaqla abş, avropa ve cənubi amerika başda olmaqla bütün dünyada tanınmağa başladı. əvvəlcə, edith piafın ifası abş dinləyiciləri tərəfindən "çox qəmgin" kimi qiymətləndirildiyinə görə abş-da az uğur qazana bildi. lakin nyu-yorklu meşhur bir musiqi tənqidçisinin parlaq rəyindən sonra o tanınmağa başladı ve məşhurluğu 8 dəfə "the ed sullivan show"-a və 2 dəfə " carnige hall"-a çıxacaq qədər artdı. edith piaf həmçinin 50-ci illərdə bir neçə mahnısını buraxmaqla ve özü ilə abş ve avropadakı qastrollara aparmaqla, diger bir məşhur müğənni charles aznavour-un da kariyera qurmasına kömək etdi.
piaf son şöhrətini fransanın ən məşhur konsert yeri olan "paris olympia"-nın zalında 1955-1962-ci illər arasında verdiyi konsertlərlə qazandı. 1963-də isə son mahnısı olan "l'homme de berlin"-i buraxdı.
2-ci dünya müharibəsi illərində edith piaf alman əsgərlərininin ictimai yığıncaqlarında tez-tez çıxış edirdi və buna görə ona vətən xaini kimi baxan insanlar çox idi. o isə o illərde fransız müqavimət hərəkatı üçün işlədiyini ifadə etmişdir. edith piafın bu açıqlamalarını dəstəkləmək mümkün olmasa da, müharibə illərində bəzi insanlara alman təqibindən qaçmağa kömək etdiyi bilinir (ən az bir yəhudiyə kömək etdiyi bilinir). bir dəfə isə "one two two club"-da yüksək rütbəli bir alman zabiti üçün ifa etdikdən sonra, əsirlikdə olan fransız əsgərlərinin ruh yüksəkliyini artırmaq üçün onlarla şəkil çəkdirmək haqqı əldə etmişdir.
edith piaf-in şəxsi həyatı səhnə heyatı qədər uğurlu olmayıb. çox içki içirdi. 17 yaşında marcelle adlı uşaq dünyaya getirmiş ve bu uşaq 2 yaşında miningitdən ölmüşdür. onun bir daha övladı olmamışdır. 1949-da çox sevdiyi sevgilisi, fransa orta derece çəkidə boks çempionu olan, evli və 3 uşaq atası marcel cerdan nyu-yorkdan parise piafi görmek üçün gələrkən təyyarə qəzaya düşmüş, cerdan da daxil olmaqla heç kim qəzadan sağ çixmamışdır. bu hadisədən sonra edith piaf təsəllini narkotik maddələrdə axtarır və morfin aludeçisi olur. əllərinin əsməsi də bundan sonra başladı.
edith piaf 1963-cü il 11 oktyabrda 47 yaşında qaraciyer xərçəngindən vəfat etdi. son sözü "bu həyatda etdiyin hər axmaq şeyin əvəzini verirsən" oldu. " pere lachaise" məzarlığında, qızı marcelle-in yanına defn olundu. katolik kilsəsi paris yepiskopu həyat tərzinə görə edith piafın cənaze mərasimini etməyi rədd etməsinə baxmayaraq onun cənazesinə yüz minden çox insan qatıldı. məşhur müğənni charles aznavour, edith piaf’ın cənaze mərsaimi haqqında danışarkən “ikinci dünya müharibəsi qurtarandan paris yollarını durduracaq qədər tıxaca səbəb olan başqa bir hadise yoxdur" demişdir.
son müsahibəsi belə olmuşdu:
-bir qadına məsləhət versəydiniz nə deyərdiniz?
+sev.
-bes gənc bir qıza?
+sev.
-bes bir uşağa?
+sev

güldürən qəribə yuxular

bu yuxunu yaxın uşaqlara da danışmışam. deməli bir axşam, uşaq da meni bağışdasın, işəmiyib uzandım yatmağa. axot yox idi. təbii ki sulu, çaylı, dənizli yuxular görmək də fərz oldu o vəziyyətdə. görürəm dəniz kənarıynan gedirəm, yanda da meşə. mənim də işəməyim gəlir, yer axtarıram işəməyə. verdim özümü meşəyə. girib meşədə gəzinirəm yer axtarıram yenə. ora bura baxınanda gördüm bir dənə canavar dayanıb, əlin ağaca söykəyib siqaret çəkir. bir-birimizə baxdıq biraz. birdən canavar mənə ağacın dibin göstərib, "işə dəə bura" dedi. ala nətər attım ala özümü kravatdan. canavarın sözünə baxsaydım bulamışdım yorğan döşəyi.

çempionlar liqasını 0 xalla tərk etmək

fənərbaxça 1/4 finala qalxan tək türk komandası deyil. qalatasaray 1994 ve 2001-də iki dəfə 1/4 finala, 1989-da yarımfinala çıxıb. beşiktaş da 1986-87 sezonunda 1/4 finala çıxıb.
həmçinin fənərbaxça da çempionlar liqası tarixinde qrup mərhələsində 0 xal yığan 2 komandadan biri deyil, 15 komandadan biridir, amma ikincisidir. bunlar:
košice (1997-–98)
fenerbahçe (2001-–02)
spartak moscow (2002-–03)
bayer leverkusen (2002–-03, ikinci qrup mərhələsi)
anderlecht (2004-–05)
rapid vienna (2005-–06)
levski sofia (2006–-07)
dynamo kyiv (2007–-08)
maccabi haifa (2009–-10)
debrecen (2009-–10)
partizan belgrade (2010-–11)
msk zilina (2010-–11)
dinamo zagreb (2011-–12)
villareal (2011-–12)
otelul galati (2011-–12)
gələk söhbətin əxlaqi tərbiyəvi mezmununa: fanatizm yaxşı şey deyil, əsəbləşdirməyin bir-birinizi, dalaşmıyın, ağıllı balalar olun. futboldu da ala. fənərdə oynayanın da qalatasarayda oynayanın da qozuna deyilsiz. siz onları niyə bu qədər qozunuza alırsız?

sözaltı etiraf

dünyada olanlarla, öz həyatı, məqsədi ilə əlaqədar 2-3 cümləni bir araya gətirə bilməyən, amma özünü hamıdan düz, ən bomba, en dünyagörmüş, ən ağıllı görən cahil insanların özünə inam hissinə heyranam. belələri bu saydıqlarım haqqında danışsa da torbada pişik qoymayan tiplər olur. dünyanı illuminatinin ya da yəhudilerin idarə etdiyinə inanırlar, inanmayana tupoy kimi baxırlar. azərbaycanın en böyük probleminin qarabağ olduğuna inanırlar, baxmayana xain kimi, erməni kimi baxırlar ve s. bəlkə de ətrafda beləlerindən çoxdur deyə, onların arasında yox olub gedirik, əriyirik. ona görə nəyəsə inanmağı keçirəm, özümüzə inamımız belə itir. ama çox istəyərdim bu hissdən məndə də olsun.

manpası

milləti təkərə salmaq üçün hərənin bir sorğu hazırlıyıb, cavabdan sonra da arada gic-gic şərhlərin edildiyi videolardan fərqlidir məncə. əvvəla çəkilişləri daha keyfiyyətlidir. sonra canım sənə desin, maraqlı suallar verirlər. diger sorğularda olan "sizcə eurovision-da kim udacaq: venesuela yoxsa ərəbistan" kimi düşük, insan intellektinə təhqir sayıla biləcək, tek məqsədin qabaqdakının lom olmasına özləri öz aləmlərində gülsünler deyə suallar vermirlər. manpasıda mənə maraqlı gələn budur. ümumiyyətlə. çox vaxt sual verən də gülür, sual soruşulan adam da.
indi deye bilersiz ki, "bəs "hollandiya böyükdür yoxsa niderland" sualı ilə "eurovisionda kim udacaq: venesuela yoxsa ərəbistan?" sualının nə fərqi var? ikisi də milləti təkərə salıb gülməkçün deyil?"
yox. birinci sual diyir baxım görüm bu bədbaxt heç olmasa 5ci sinif coğrafiyasından nəsə bilir, ya yox. ikincisi diyir ki, baxım görüm bu adam hər gün televizora baxır, ya yox. qəti dünyagörüşüynən əlaqəsi yoxdu. ingilis dilin bilməyən bir adam hardan bilsin orda euro nədi, vision nədi. sonra da əlaqe qursun.
qısaca manpası, məncə, daha yaxşı suallar verir. manpasıdakı gədələr insanlarla daha düzgün ünsiyyət qurur.

devrimden sonra

kinotetatra ilk buraxıldığı gün gedib baxdığım filmdir. tkp’-nin sosializm ve inqilab anlayışını göstərən "devrimdən sonra" filmində, bu mövzulardakı şikəst anlayışlarını da aydın görürük. filmdən tkp-’nin inqilabının proletariatın həyata keçirmədiyi bir inqilab olduğunu aydın görürük. bunu, məsələn, fabriklərin milliləşdirilməsini fəhlələrə elan edildiyi səhnədə, həm də xalqa radiodan inqilabın olduğunu qərarnamə ilə elan edildiyi səhnədə görürük. kimlərsə xalqın, proletariatın yerinə inqilab edib, kapitalizm yerlə yeksan olub, amma xalqın bundan xəbəri yoxdur. oktyabr inqilabından behs eden "dünyanı sarsıdan on gün" filmində adi bir fəhlə menşevik bir gəncə "ya proletariatdan tərəfsən ya da burjuaziyadan" deyirdi. bu filmde isə o boyda fabrikdə milliləşdirməni fəhlələrə izzah edəcək bir fəhlə belə yoxdur.
əfqanıstandakı türk ordusunun komandirinə inqilab qərarnaməsi gələndə verdiyi reaksiya da mırtdı: "heyt be ben de bunu bekliyordum". dünyanın bir ucunda imperialist müharibənin maşası olmuş bir ordunun komandiri kommunist inqilabı gözləyirmiş, amma fəhlələrin inqilabdan xəbəri yoxdur, hətta işlərini itirib-itirməmə qorxusu içindədirlər. ordu dostu tkp...
filmdə ən diqqəti çəkən nüans ise türkiyənin ən vacib problemi olan kürd problemi haqqında bir kəlimə belə edilməməsidir.
qısaca filmde inqilab havasından əsər yoxdur. inqilabı etməli olan fəhlələrin öz yeni cəmiyyətlərini yaratma coşğusu yoxdu. çünkü "inqilab" olduğundan xəbərləri belə yoxdur. qərarnamedeki "işsizlik qadağan olunacaq" ifadesinə "əvvəlcə bizi işdən çıxarıb sonra türməyə atarlar?" reaksiyasını verəcək qədər mövzudan bixəbərdilər.
baxmamısınızsa baxmayın, ətağa...