ölüm tribi

Bunu mən dünən yaşadım. Əvvəla onu qeyd edim ki, nə siqaret nə də ot çəkən deyiləm. içki də ancaq soft içkilər. Bürcümləmi əlaqəlidi ya öz xarakterim belədir bilmirəm, amma özümü həmişə kontrol edən biriyəm. Plan üzrə hərəkət edən , punktual biriyəm deyə belə qeyri-müəyyən şeylər sevmirəm.
Nəysə keçək əsas məsələyə. Həyat yoldaşım Hollandiyadakı ixtisası üzrə konfransdan adi bildiyimiz şokaladlardan alıb gətirmişdi. Dünən rəfiqəm bizi evlərinə axşam yeməyinə çağırmışdı, yoldaşım da dedi elə bunları da götürək yeməkdən sonra. Yeməkdən sonra hərəmiz bir dişlək götürdük.
saat 22:00 yoldaşıma deyirəm evə getmək istəyirəm. Uşaqlar deyirlər yox biraz da oturun gedərsiniz.
saat 22:26 idi səhv etmirəmsə. Dedim kiç gedək yuxum gəlir. Dedilər 23:00da durarsınız. Bundan sonra başladı. Deməli hiss edirəm ki, uşaqlar danışırlar. Danışdıqları mövzünü unuduram, sonra biraz daha irəliləyir bir sözü bitirib, digərinə keçəndə artıq bundan əvvəlki sözü unutmuş oluram. Zehnimdə ha çalışıram ki, sözlərə çatım amma heç cür alınmır. Görürəm uje başım gedir. O da ona görə gedir ki, elə bilirəm atın üstündə sözün arxası ilə qaçıram ki, onu tuta bilim ki,yadımdan çıxmasın. beyin olaraq da bu başla əlaqəlidi deyə əlimi stolun dirsəyinə, başımı da əlimə söykəmişəm ki, başım getməsin, çünki sözün arxası ilə qaçıram. Uşaqlara deyirəm mən sizin cümlələrə çata bilmirəm bu niyə belə olur. Hiss edirəm ki, gülürlər ki. ilk dəfədi aha tutub. amma bilmirlər ki, özümdə deyiləm artıq. Birdən panik atakım tutdu. Vse başladı bədənimə həm istilik çökdü, həm də titrəyirəm. Ürəyim elə döyünür elə döyünür ki, elə bilirəm indi bu dəqiqə yerindən çıxacaq. Artıq bir yerdə elə bildim ölmüşəm artıq. Amma ölmək də istəmirəm. Çünki mənim ölüm qorxum da var.Hərdən yoldaşıma zarafatla deyirəm ki, sonsuz yaşamaq istəyirəm mən. indi bu anda da necə öldüyümü hiss edirəm. Amma bilmirəm ki, ölmüşəm ya öləcəm. Saniyələri sayıram ki, indi bu dəqiqə ürəyim partdıyacaq. Əlimə qoluma su vurdular, otağa gətirdilər. Deyirəm indi real həyatdayam mən ya ölmüşəm. Mən ölmək istəmirəm. qurban olum bitsin bu. Sol yarım keyiməyə başladı, ürəyimin elə bil içindən ağır daş asmışdılar. Başımın sol yarısı, sol qolum keyimişdi artıq. Hiss etmirdim. Bədənimə necə istilik çökübsə, içəridən yanıram. elə bilirəm əlimi harasa vursam ora alışıb yanacaq. Necə dəhşətli hislər yaşadım ancaq özüm bildim. Uşaqlar da sakitləşdirməyə çalışır. Mənim reallıqla əlaqəmin oldugunu deyirlər tez-tez. Zaman anlayışım silinmişdi sanki. Bir yerdə yoldaşımdan soruşdum ki, mən evə gedək dediyimdən nə qədər keçib? elə bilirəm 1 il filan keçib. Dəli olmuşdu. Bilmirəm belə olanda həqiqətən ölüm riski var ya yox, amma elə bilirəm sadəcə xoşbəxtlikdən həyata qayıtdım. Gecə 5-ə kimi yata bilməmişəm. Elə bilirəm gözlərimi yumsam, ürəyim -dayanacaq. Bu məndə 16-17 saat çəkdi. Tam olaraq özümə qayıtmağım yəni. yəqin ki, heç vaxt unutmaram bunu. ölümü indi başa düşürəm mən. həqiqətən saniyəlik bir şey imiş. o deyirləre ölmədən ölümü dadmaq, tam olaraq onu yaşadım mən.
Etməyin uşaqlar, eləməyin. Mən adi şokoladdan bu günə düşmüşəm. Sonra yoldaşım deyir ki, bunun içində haşhaş var imiş və üstəgəl sənin bədənivin də belə şeylərə imuniteti yoxdur deyə səndə belə reaksiya verib.
Dəhşət idi sadəcə, heç kim yaşamasın.

dagur kari

Noi The Albino filmi ilə tanınan island rejissor. Yəni mən 5-6 il əvvəl ilk bu filminə baxmışdım. Amma tək bu deyil də. Dark Horse, The Good Heart, Virgin Mountain. Ən bomba filmi Virgin Mountaindi. Sakitləşmək və dincəlmək istəyirsinizsə, gecikmədən izləyin. Soundtrackləri də möhtəşəmdi. Dark Horse filmində bir hissə var, ani saniyəlik bir kadrdı. Deməli film bütünlüklə ağ-qara kadrlardan ibarətdir, ancaq 1 saniyəlik kadrda Francın qızılı rəngdə olan saçlarını görə bilirik. Oxşar hadisəni demək olar Chris Markerin La Jetee filmində də yaşayırıq. Yalnız fotolardan ibarət olan filmdə bir səhnə hərəkətlidir- qadının gözünün qırpdığı kadr. Anında yadına düşür bu kadr yada.

darıxmaq

elə qəribə hissdir ki. Sevgi hissinə bənzəyir. Sevəndə də bütün dünyaya car çəkmək istəyir ki, sevirəm. eynilə darıxmaq kimi. o qədər aciz hiss etdirir ki, adamı. o qədər zəifliyini çırpır ki, üzünə bu hiss. adam artıq darıxmaqdan da utanır. Kim qarşıma çıxır hamıya demək istəyirəm darıxıram. an olur hönkür-hönkür ağlayıram. heç cür özümü idarə edə bilmirəm Sumqayıt üçün çox darıxıram, hədsiz çoxxx. heç kim üçün, heçnə üçün yox tək Sumqayıt üçün darıxıram.

(youtube: )

yazarların başına gələn maraqlı hadisələr

Uzun müddətdən sonra başıma gələn maraqlı hadisəni danışım sizə.
Deməli sevgilimlə yeni ili qərara gəldik ki, avropada qarşılayaq. Vizalar alındı, biletlər və airbnbdən evlər bron edildi. ilk uçuşumuz Bakı- Budapeşt olacaq, təyyarədən enəndən bir saat sonra flixbusla Budapeşt- Vienna yoluna düşəcəyik. Təyyaərədən endik. Gözlədik Vienna avtobusumuz gəlsin, gəldi mindik. Avtobus yola düşdükdən 20 dəq sonra Budapeştin avtovağzalında saxladıki burda coffeebreake edin, 20 dəqdən sonra yola düşəcəyik. Mən də baqajımı avtobusda qoyub,əl çantamı götürüb düşdüm. Getdik çay- kofe içib geri qayıdanda gördük ki, avtobus yoxdu. Saat 9da avtobusun yanında olmalı idik, 10a 1 dəq işləmiş çatdıq. Amma avtobus artıq getmişdi. baqajım, bütün əşyalarım hamısı da avtobusun içində qalıb. Necə edək, nə edək deyə 10-20 dəq fikirləşdik. Flixbusın Budapeştdəki nümayəndəliyinə zəng etdik amma çifayda. Heç bir kömək edə bilməyəcəklərini söylədilər. Bu arada bu macarlar çox rasist insanlarmış. xidmət sektoru 0 imiş. Bir saatdan sonra Viennaya eyni avtovağzaldan avtobus yola düşəcəkdi. Qərar verməli idik ya heçnə olmamış kimi yenidən ödəniş edib Viennaya gedib, tripimizi davam etdirməli idik, ya da Budapeştdə qalacaqdıq. Nəysə xeyli götür-qoydan sonra qərara aldıq ki, gedək viennaya. biletləri alıb, bir saatdan sonra viennaya yola düşdük. 3 saatlıq bütün yolu necə edəcəm, nə geyinəcəm deyə fikirləşirdim. Viennaya çatanda artıq hər şeylə barışmışdım. gəldik viennadakı evi xeyli axtarışdan sonra tapa bildik. evə yerləşdik, biraz gedib şəhəri gəzəndən sonra evə gəlib flixbusla əlaqə saxlamağa çalışdıq. yenə də heç bir nəticə əldə edə bilmədik. gəzəyənlər qrupunda yazdım başıma gələnləri. orda da hamısı flixbusun itmiş baqaj haqqında formu doldurmağı məsləhət bildilər, amma o da bir işə yaramadı. səhər üçün şəhər üçün planlarımızı hazırlayırdıq, elə bu ərəfədə gəzəyənlər qrupunda bir xanım yazdı ki, bəs mənim də başıma belə hadisə gəlmişdi, mən səhərisi gün avtobusun çatacağı saatda eyni avtovağzala gedib elə tapmışdım. elə bunu oxumuşdum ki, danq elədi. aha mənim avtobusum 12:05 də viennada filan avtovağzala çatacaqdı. qərara aldıq ki, səhər ilk işimiz həmin vağzala getmək olacaq, sonra şəhəri gəzərik. Səhər hazırlaşıb getdik həmin avtovağzala. bəxtimizdən avtobusun nömrəsi yadımızda qalmışdı. girdik içəri nə qədər gəzdik tapa bilmədik. elə çıxdıq çölə ki, bəlkə burdan keçər, elə də oldu. bir də gördük bizi qoyub gedən avtobus və həmin şofer düz yanımızdan ötüb keçdi. nə qədər qışqırdıq, fit çaldıq dayanmadı. əlacsız taksi ilə danışdıq ki, bu avtobusun arxasıyca get. o da güclə vəziyyəti izah edəndən sonra razılaşdı. nəysə gəldik çatdıq avtobusa. gedib yapışmışıq ki, bəs mənim baqajım hanı? şofer də çaş-baş qalıb. deyir baqajı dünən gecə budapeştə qayıdanda həmin avtovağzala qoymuşam. dəli olduq da biz. nəysə ora qoyduğunu dəqiqləşdirəndən sonra Budapeştdəki dostuma zəng elədim ki, gedim həmin avtovağzaldan baqajımı götürə bilər? onsuzda iki gün sonra budapeştdə gedəcəkdik. o da sağ olsun. gedib baqajımı eyni avtovağzaldan götürdü. amma bu gündə viennada ancaq sevgilimin paltarları ilə fırlanmışdım. yaxşı ki, belimdəki kəməri baqaja qoymamışdım. yoxsa çox əziyyət çəkəcəkdim -* iki gündən sonra Budapeştə gedib, baqajımı dostumdan təhvil alıb daha 4 gün Budapeştdə qaldıq. düzdü çox stress yaşamışdım amma maraqlı hadisə idi.

nail zeynalov

mən bu insan kimi düşük, tupoy, bambılı, dayaz yazı yazan insan görməmişəm indiyənə kimi. işi-gücü ancaq qadınları əzmək və bu statusları ilə eqosunu tavana qaldırmaqdır. deyir xarici dil bilməməyin cəhənnəm, iki sözü yan-yana deyə bilmirsənsə, yumor hissin yoxdursa mən sənə necə ət kimi baxmıyım. adam bu qədər iyrənc necə ola bilər bilmirəm. yox bilməmişdik sən bizə ət kimi baxmayasan deyə sən sadaladıqlarını edəcəyik. belə çıxır ki, o bu rayonlarda yaşayan qohumlarına. tanışlarına, doğmalarına insan kimi yox ət kimi baxır da. lap heç doğması olmasın. və bunun bu düşük statuslarına ürəkdən gülən qadınlar vare. niyə də niyə. niyə bu zibilə bu haqqı verirsiz siz. deməli oxuduqlarını, izlədiklərini, gəzdiklərini kiməsə özünü göstərmək üçün edirmişsən. həqiqətən və özü üçün mütaliyə edən insan heç vaxt sənin kimi dayaz yazılar yazmır. görün bu insan nə qədər komplekslidi. özünü çox sıxma, qaqaş, bir az rahat ol, boğularsan yoxsa

budapeşt

olduqca gözəl və möhtəşəm şəhər. getməmişdən öncə dedilər ki, 1 gün kifayətdir, amma elə deyil. balaca, tarixi yerləri bol olan, bir dənə də hündürmərtəbəli binası olmayan(tikilməsinə icazə verilmir), zəngin təbiətli, küçələri təmiz, havası gözəl, insanları gülərüz olan şəhərdir. ən əsası da sən qətiyyən şəhərdə aza bilmərsən. hərlənib, fırlanıb tanış bir yerə çıxırsan sonda. o qədər çox sevmişdim ki, şəhəri viennadakı bir gecəmi azaldıb, budapeştə qayıdıb daha bir gecə qaldım. doymaq olmur şəhərdən -*

p.s margeret adasına mütləq və mütləq gedin

yağış

istanbula getməyi qərarlaşdırmışdır artıq. istanbulda magistr oxuyan bakalavr qrup yoldaşlarımdan biri türkə ərə getmişdi, digəri isə başını götürüb çıxmışdı ölkədən, oxuya-oxuya həm də işləyirdi. Mən də bu qrup yoldaşımla bütün planlarımı qurmuşdum. Hansı ki, ora gedəndə 15 gündən sonra bir evə çıxacaqdıq və işim də var idi artıq. türkə ərə gedən qrup yoldaşımla karyera qurmaq istəyən bir-biri ilə universitet vaxtı çox mehriban idilər. Yaxın dost idilər demək olar. Universitetdən sonra nə oldusa, dava edib əlaqələri kəsdilər. Türkə ərə gedən qız istanbula gəldiyimi eşidəndə çox sevinmişdi, amma əlaqəsini kəsdiyi keçmiş rəfiqəsiylə eyni evdə qalacağımı biləndə bir az incimişdi. Nəysə ki, təyyarə atatürk hava limanına endi, hava limanından birbaşa, əlimdə çamadanlar karyera qurmaq istəyən qızın mənim üçün tapdığı işə getdim. o da orda işləyirdi, məni yanına götürəcəkdi. işi danışdıq. 6-cı gün idi, yanvarın 9u. dedilər 1-ci gündən işə çıx. Həmin gün sevincək evə qayıtdıq. evdə kirayə verən 29 yaşlı qız özü, karyerə qurmaq istəyən qrup yoldaşım və 5 ildən çox tanışım olan qız qalırdı. qrup yoldaşımla bu qızı azərbaycanda olanda istanbulda ikisini əlaqələndirib bir evə çıxmaqlarına vəsilə olmuşdum. 5 ildən çox tanışım olan qızla kirayəçi yola getmirdilər. məni də yalandan demişdilər ki, guya bu qızın əmisiqızıyam. nəysə getdik evə. həmin günü normal keçirdik. bazar günü də başqa sənəd işlərimi həll etməyə çalışdım. 1-ci gün işə gedəcəkdim. bazar ertəsi idi.günorta işə getməyə hazırlaşırdım. qızlar hələ yatmışdı. mən də azərbaycanla istanbul arasındakı saat fərqinə öyrəşməmişdim ya nə idisə səhər tezdən 7-dən oyanırdım elə. günorta hazırlaşıb işə getdik. işdəki türk qızlar mənə işi öyrədirdilər. bir-iki saatdan sonra gördülərki öyrənə bilmirəm, həm də dildə çox çətinliyim var və il və ilçələri bilmirəm deyə dedilər ki, sən get bir-iki aya türk dilini öyrən sonra gəl səni işə götürəcəyik. məni də ağlamaq tutub ki neyniyəcəm mən? hardan iş tapacam? bu sualları verə-verə qalmışdım həm də ev yoldaşımı gözləyirdim ki, iş saatı bitsin bir gedək evə. axşam 12 deyildi. evə çatdıq. evə çatmışdıq ki, kirayəçi ilə diəgr ev yoldaşımın yenə dava etməsini öyrəndik. sən demə kirayəçi məni qəbul etmirmiş. biz qərarlaşdırmışdıq ki, 10 gün burda qalıb sonra yeni evə çıxacaqdıq. amma kirayəçi ev yoldaşıma deyib ki, ya evin pulunu ödəsin ya da çıxsın evdən. mən də pulu verə bilməzdim çünki tutacağımız evin pulu idi, onu versəydim sonra nə edəcəkdim bəs? nəysə ki, həmin gecə evdən çıxmalıydım. türkə ərə gedən qrup yoldaşıma zəng etdim ki, mənə ev tap. dediki sən mənim düşmənimlə bir evdə qalırsan. sənə kömək etməklə ona da kömək etmiş oluram deyə etmiyəcəm. dedim yaxşı. istanbulda yaşayan digər dostuma zəng elədim dedi 500 tl kirayə haqqıdı. bilmədim nə edim. nədəki evdəki qızlar kirayəçi ilə danışmırlar ki, bu gecə qalsın heç olmasa. bərk də yağış yağır. istanbul yağışı da başladısa dayanmaq bilmir. leysan yağır. çamadanlarımı götürüb düşdüm aşağı. ev yoldaşlarımın biri də kömək etmədi, nədəki məni yola da salmadılar. soruşmadılar bu yağışlı havada hara gedirsən? onsuzda heç özüm də bilmirdim hara gedəcəkdim. bakıdakı rəfiqəmlə danışırdım bu ərəfədə. o bircə kömək etməyə çalışırdı. düşdüm aşağı. pilləkanın ağzında dayanmışam. yağışa baxa-baxa fikirləşirəm hara gedəcəm? bu anda bakıdakı rəfiqəmin dostu yazdı mənə. tanımıram, görməmişəm. amma istanbulda yaşayır. yazdıki hardasan denən gəlim götürüm bizdə qal. dedim axı sizdə 4 oğlandı, 4 oğlanla bir evdə necə qalım. dedi bir otağı sənə verəcəyik, açarı da götürərsən. istədiyin müddət qala bilərsən. razılaşdım, başqa çarəm yox idi onsuz. o leysanda iki dost gəldilər məni dediyim yerdən götürdülər. öz otaqlarını da mənə verdilər.25 gün onlarda qaldım. istanbulda olduğum müddətdə ən xoşbəxt olduğum günlər də elə o günlər idi. sonra başqa yerdən bir iş də tapdım. hər şey öz axarına düşdü. amma mən həmişə belə yağışlı havalarda o günü xatırlayıram. o gözəl insanlara ölənəcək borcluyam. mənəvi borcum var onlara. yaxşı insanlar var hələ də. ümidimi itirdiyim anda həmişə onlar yadıma düşür. digərlərinə qaldıqda isə məni qapıya kimi yola salmayan ev yoldaşlarımı da bağışlamışam, türkə ərə gedən qızı da bağışlamışam, 500 tl deyən dostumu da, hətta məni istanbula getməyə vadar edən insanı da . "allah bağışlayandır" deyimində deyəsən allah mən oluram. hamını bağışlaya-bağışlaya həyatımı yaşayıram.

https://www.youtube.com/watch?v=3U2qh__Ppas

mən

keçənlərdə bir fb dostum çox gözəl status paylaşmışdı. mən də sizinlə paylaşmaq istiyirəm.

təcrübəsi hələ balaca “mən”i boyda olan insan nəyinsə dadını damağında qoyduğu üçün həyatdan inciyir, üzdə olmasa da, içəridə bunu ona bağışlamır, bu “haqsızlıq”a özünü layiq bilmir. “niyə mən, niyə mənimlə, niyə bu qədər, niyə bu cür..?” küskün sualların sayı-hesabı yoxdur, etirazın min cür çaları var. həyat onunçün o qədər özündən ibarətdir ki, başını qaldırıb ətrafa baxa bilmir, görə bilmir ki, bu vəziyyətdə olan tək o deyil, hamı bu “çatışmazlıq”lara məhkum edilib və hamı bu narazılığın məngənəsindədir. həyatı hiss etmə səviyyəsi o qədər aşağıda, hər şeyin vəhdətdə olduğu yerdən o qədər aralıdadır ki, gözü bir az uzağı görmür. görmür ki, ətrafdakı hər kəs onunla bir yerdə ağrı çəkməkdədir. şəxsi ağrının gücündən ətrafdakıların naləsi eşidilməz olur. “mən” o qədər böyükdür ki, “biz”in varlığı diqqət çəkə bilmir.
şəxsi bəxtindən narazılıq edən insan! ətrafına bax. qonşuna bax, iş yoldaşına bax, “facebook”da növbəti ağrılı statusu paylaşana bax, televizorda ağlayana bax. fərqsizliyi gör, bütün zahiri müxtəlifliklərin fövqündəki eyniliyi gör. tarixə bax, ən qədiminə və ən yenisinə. başqa millətlərə də bax, yaxın və uzaq ölkələrə, inkişaf etmiş avropaya, inkişaf etməkdə olan “ikinci”lərə və heç cür inkişaf edə bilməyən afrikaya bax, “ayıran”ların içərisində asanlıqla seçilən “birləşdirən”ləri gör, təbiəti gör, mahiyyəti gör, insan psixologiyasının mütləqliyini gör. öz bəxtini yazandan əl çək artıq, insanlığın bəxtini yazanı qınamağa başla ki, bu, səni daha irəli mərhələyə – qınamamağa, qınamağın mənasız olduğu yerə aparsın. “niyə mən?” sualını yadırğa, “niyə biz?”i yarat, “mən”i unut, “biz” deməyə başla. bu daha cazibədardır, sənə daha çox yaraşır, səni daha sevimli göstərir. amma bundan da sevimlisi var.

antoine de saint-exupéry

allahım, mən səndən möcüzələr və xəyallar yox, hər bir günün gücünü istəyirəm. mənə kiçik addımların sənətini öyrət.
gündəlik təlaşın içərisindəki kəşflərə və təcrübələrə vaxtında nəzər yetirə bilməkçün məni diqqətli və cəld et.
mənə zamanı doğru sərf etməyi öyrət. birinci dərəcəlini ikinci dərəcəlidən ayıra bilməkçün mənə incə fəhm ver.
nə uçmamaq, nə də sürüşməmək, günün axınını ağılla planlaşdırmaq, yüksəklikləri və uzaqlıqları görə bilmək və heç olmazsa hərdənbir incəsənətdən zövq ala bilməkçün səndən imtina etməyin və ölçülü davranmağın gücünü istəyirəm.
nə keçmiş, nə gələcəklə bağlı arzuların kömək olmadığını öyrət mənə. indi və burda ola bilməyi, bu anı ən vacib zaman kimi qiymətləndirə bilməyi öyrət.
məni həyatda hər şeyin hamar olması kimi sadəlövh inamdan qoru. çətinliklərin, məğlubiyyətin, yıxılmanın və uğursuzluqların həyatın sadəcə tərkib hissəsi olduğunu və məhz onların hesabına böyüdüyümüzü mənə aydın dərk etdir.
ürəyin ağılla tez-tez mübahisə etdiyini mənə xatırlat.
ehtiyac anında elə birini göndər ki, mənə həqiqəti deməyə cəsarəti çatsın, amma bunu sevərək etsin!
mən bilirəm ki, bir çox problemlər heç nə etmədiyin zaman həll olunur, odur ki, mənə səbri öyrət.
sən bilirsən, bizim dostluğa nə qədər ehtiyacımız var. taleyin bu ən gözəl və ən incə hədiyyəsinə məni layiq et.
lazım olan zamanda və məkanda zəruri mehribanlığı susaraq və ya danışaraq kiməsə verə bilməkçün mənə zəngin təxəyyül bəxş et.
məni tamamilə “aşağıda” olanlara səsini yetirə biləcək insan et.
məni həyatda nəyisə qaçırmaq qorxusundan qoru.
mənə mənim istədiklərimi yox, mənə həqiqətən lazım olanları ver.
mənə kiçik addımların sənətini öyrət.
antuan de sent-ekzüperi

isfar sarabski

məllim electro proyektinin ikinci single-ı dünən paylaşıb. çox bombadı amma gözləmədiyin anda bitən filmlər kimi bunda da gözləmədiyin anda, anidən qırılma baş verir. birdəki niyəsə həm də hüzn hiss etdim bu trackdə. elə bir hər hansısa yalvarış qəddar cavabla nəticələnir, ya kimsə intihar etmək istəyir, nə qədər cəhd edir ki, boynundakı ipdən qurtulsun amma son sondu. bax anidən qırılma nöqtəsi elə bil bunlardı: sonda bilmirsən nə baş verir. çox qəribə trackdi. bunu ağlaya-ağlaya rəqs edə də bilərsən . Nəysəki əjdahasan, məllim

https://www.youtube.com/watch?v=vzjwEoe3BDE

heç nəyə maraq və həvəsin olmaması

əslində tam olaraq da bu cür deyil. heçnədən zövq almamaqdı məsələ. bu hissi itirmişəm, yadırğamışam elə bil. amma bu məni incitmir qətiyyən. öyrəşmişəm elə bil. indi abel korzeniowskinin table for two musiqisi gedir qulaqcığımda. hə harda qalmışdım. zövq almamığımın məni məyus etməməsindən. əvvəl hədsiz dərəcədə pis olurdum, hətta depressiyaya da düşürdüm ki, niyə vəziyyət belədi amma indi belə də olmalıymış kimi qəbul edirəm. məsələn içməkdən zövq ala bilmirəm artıq, içənlərə baxıb bundan nə ləzzət alırlar deyə sual veirəm. çox mənasız gəlir içib-sərxoş olmaq. ən sevdiyim məşğuliyyət rəqs etmək idi. uşaqlıqdan bu yaşıma kimi bircə buna sadiq qalmışdım. amma bu yaşımda artıq rəqs edib əylənmək də sıxır məni -*bu keçirilə eventlər, partylər necə ikrah hissi doğurur məndə. deyəsən çox insan olan yerdən də qaçmağa başlamışam. zövq almağı qoyum bir qırağa həm də bütün bu sadaladıqlarım mənəvi olaraq yorur məni. sakitliyə çəkilmişəm. rahatlıq düşkünü olmuşam elə bil. bir tanışım həmişə 25 yaşdan sonra bütün çılğınlıqlar öz yerini ağırlığa verir deyirdi, inanmırdım. qısası çox mənasız və ağır olmuşam. (gülür....)