Bir gün görürsən ki, artıq nə Şopenhauer kimi bədbin, nə də Leybnits kimi nikbin ola bilmirsən və bu dünyanı nə ola biləcəklərin ən pisi, nə də ola biləcəklərin ən yaxşısı hesab etmirsən.
Bir gün görürsən ki, sən ümumiyyətlə hesab etmirsən. Sən sadəcə hiss edirsən. Sən sadəcə varsan – ot kimi, ay kimi, kəpənək kimi.
Bir gün görürsən ki, sən, torpağın altında həvəslə öz mövcudluğunu davam etdirən soxulcan kimi, bu möhtəşəm oyunun adi iştirakçısısan (ki, bu heç də bəd xəbər deyil!) və soxulcandan tək fərqin bunu görməkdir. Soxulcan sadəcə var, sənsə həm də bilirsən ki, varsan.
Bir gün başa düşürsən ki, bu dünya mənasız, amma maraqlıdır.
Və məhz o gün ilk dəfə həvəslə yaşamağa başlayırsan.
Hətta, başqa sözlə, sən ilk dəfə o gün yaşamağa başlayırsan.
Soxulcanın torpaqda yaşadığı kimi. g