bacardığım qədər kimləsə dost olunmamağa çalışıram, amma mütləq dost olunmaq lazımdırsa, oğlanla qızın dostluğunu üstün tuturam, hətta ən gözəlidir məncə. ilk olaraq oğlanların söhbətləri daha maraqlıdır. ikinci, günlərlə danışmasan, yazmasan qızlar kimi trip atmırlar. üçüncü istədiyin vaxt zəng edib hansısa problemivi bölüşə bilirsən, məsləhət ala bilirsən, ən əsası ərk edə bilirsən. oğlanlar qızlardan daha səmimidirlər dostluqda. oğlan dostunla puluvun son qəpiyinə kimi paylaşa bilirsən. daha etibarlı olurlar oğlanlar dostluqda. təcili bir iş çıxanda onu heç vaxt qız dostuva zəng edib tapşıra bilməzsən, mütləq oğlan dostu lazımdır. küsmürlər, kin saxlamırlar, xətirlərinə dəysən belə tez bağışlamağı bacarırlar. bəlkə də mənim oğlan dostlarım qızlara nisbətən daha yaxşıdı deyə belə düşünürəm amma yenə də mən bunu üstün tuturam. bir də bu dostluğun ən gözəl mərhələsi dostuvun sevgilisiylə səni tanış etməsidir. özüvü bir anlıq qardaşın olmasa da baldız yerində hiss edirsən. nə bilim oğlan dostuvun olması gözəl hisdi.
atama hər səhər 15 səhifə, hər axşam 15 səhifə oxuduğum kitab. oxumağımla əsəb krizinə girməyim bir olur. hər sürənin sonunda "allahdan qorxun" cümləsi verilməlidir. hər bu cümləni oxuyanda niyə qorxmalıyam axı, sevsəm olmaz? kimi suallarla deyinirəm. birdə hər cümlənin ortasında allaha xitab edilən "sən" əvəzliyi böyük hərflə yazılması elmlə dinin toqquşmasının göstəricilərindəndir. amma sağolsun atam nə qədər əsəbləşib, onun inandığı dinə, kitaba hörmətsizlik etsəm də heç vaxt sərt reaksiya vermir .
giorgio moroder musiqisinə qulaq asanda həmişə özümü jazz centre-dəki barabanın deyim, drumun deyim ya baterimin deyim- axır onun arxasında oturub səhnəni dağıtdığımı təsəvvür edirəm, ən çox da son 1 dəqiqəsində.
My name is Giovanny Giorgio but everybody calls me Giorgio- hər şey bu cümlədən sonra başlayır.
1979-cu ildə rejim dəyişikliyindən sonra iran filmlərinin bir qismi yandırılmışdır. Lakin Hümeynin bir filmi izlədikdən sonra " film yaxşı bir şeydir" deməsi ölkədə film sektorunu yenidən canlandırmışdır. və iran filmərinin dönüş nöqtəsi 1997-ci ildə çəkilən, Kann film festivalında "qızıl palma budağı" mükafatını qazanan Abbas Kiarostaminin "taste of cherry filmi hesab olunur.
2010-cu ildə Vice Guide to Cinema qrupundan Shane Smith iran filmlərini araşdırmaq üçün Tehrana getmiş, orada 3 şəhər film festivallarına qatılmışdır. və sonda 3 hissədən ibarət olan 20 dəqiqəlik sənədli filmdə iran film sektorunu əlindən gəldiyi qədər obyektiv şəkildə əks etdirməyə çalışmışdır.
mamalarımızın kitablarında harda "o" hərfi gördük içini qırmızılamaq. ümumiyyətlə hansı hərfdə yumru hissə gördük qırmızılıyırdıq. bir də yağış yağanda ağac budaqlarını x qoyurduq ki, kəssin yağış.
36 rejissorun film haqqında hisslərini göstərən 3 dəqiqəlik qısa filmlərdən ibarət film yığımı.
rejissorlar və filmlərin adları
raymond depardon – cinéma d'été (open-air cinema)
takeshi kitano – one fine day
theo angelopoulos – trois minutes (three minutes)
andrei konchalovsky – dans le noir (ın the dark)
nanni moretti – diario di uno spettatore (diary of a moviegoer)
hou hsiao-hsien – the electric princess picture house
jean-pierre and luc dardenne – dans l'obscurité (darkness)
joel and ethan coen – world cinema
alejandro gonzález ıñárritu – anna
zhang yimou – en regardant le film (movie night)
amos gitai – le dibbouk de haifa (the dybbuk of haifa)
jane campion – the lady bug
atom egoyan – artaud double bill
aki kaurismäki – la fonderie (the foundry)
olivier assayas – recrudescence (upsurge)
youssef chahine – 47 ans après (47 years later)
tsai ming-liang – ıt's a dream
lars von trier – occupations
raoul ruiz – le don (the gift)
claude lelouch – cinéma de boulevard (the cinema around the corner)
gus van sant – first kiss
roman polanski – cinéma érotique
michael cimino – no translation needed
david cronenberg – at the suicide of the last jew in the world in the last cinema in the world
wong kar-wai – ı travelled 9000 km to give ıt to you
abbas kiarostami – where ıs my romeo?
bille august – the last dating show
elia suleiman – ırtebak (awkward)
manoel de oliveira – rencontre unique (sole meeting)
walter salles – à 8 944 km de cannes (5,557 miles from cannes)
wim wenders – war in peace
chen kaige – zhanxiou village
ken loach – happy ending
david lynch – absurda
rus dilini bilməyənlər üçün bu linkdən türkcə dublaj izləyə bilər. qeyd edim ki, Filmin təqdimatı 2009-cu ildə 87 ölkədə pulsuz keçirilmişdir, 36 ölkədə isə filmin nümayişi qadağan edilib. (səsləndirmədə işlədilən siyasi ifadələrə görə).
nəsə utancaq insanları sevirəm. mənə görə onlar utancaq olmaları ilə həyata 1-0 öndə başlayıblar. bəlkə də utancaqlar az danışırlar deyə sevirəm onları. yuxarıdakı entryları oxuyuram qızla tanış olmağa problem yaradır deyirlər amma mən hiss eləsəm ki, yanımdakı utancaqdı özüm padxod edərəm o dərəcədə sevirəm o insanları. hər şeyə gülməzlər, yüngül xasiyyət olmurlar, özlərini gözə soxma çabaları olmur ancaq kənardan izləyirlər hamını. yaxşı ki, varsız.
1991-ci ildə çəkilən, ssenari müəllifi isi Məlikzadə, rejissoru həsən və ənvər əbluc olan azərbaycan filmi. mənə görə azərbaycan filmlərindən ən təsirli üç film var ki, bu da onlardan birincisidir.
filmin ən təsirli səhnəsi əhsənin ilham babayev "dədə-dədə" deyərək özünü pəncərədən atmasıdır. və həmin səhnədə ulduzun kamançada ifa etdiyi musiqi adamı məhv edir.
(youtube: )
bir də filmin ən vurucu replikası var ki, bu da polis kapitanı elxan quliyev ilə əhsənin dostunun arasındakı dialoqdur:
-- spoiler --
- boynunda qırmızı qalstuk gəzdirən oğlana yalan danışmaq ayıbdır.
+ deyirəm axı böyüklər niyə qırmızı qalstuk taxmırlar.
-- spoiler --
filmin bütün soundtracklərini burdan yükləyə bilərsiz
Xarici Dildə Ən Yaxşı Film Oscar namizədliyi üçün yarışacaq 9 filmdən biri və fransada bu günə qədər ən çox izlənilən polşa filmi. film haqqında kiçik bir spoiler verim
film manastrda böyüyən ida(digər adı ilə anna) adlı gənc qızın rahibə olub, özünü tanrıya təslim etmə and içməsindən əvvəl yaşayan tək qohumu olan xalası wanda ilə tanış olması ilə başlayır. ida xalası ilə tanış olduqdan sonra həyatında köklü dəyişikliklər baş verir. o ilk olaraq yəhudi ailənin qızı olduğunu öyrənir və ikinci dünya müharibəsində anası, atası və qardaşının öldürüldüyünü biləndən sonra xalası ilə birlikdə məzarlarını tapmaq məqsədilə yola çıxır. bu yola çıxma ilə bərabər həm də həyatı boyunca manastrdan kənara çıxmayan, dünyəvi zövqlərdən bixəbər olan idanın yaşam yolculuğu da başlayır.
sonda idanın manastra geri qayıtması ən düzgün düşünülmüş addım idi. çünki məncə rejissor idanı manastra geri qaytarmaqla hamının gözlədiyi sonluğu dəyişmiş oldu. geri qayıtmasaydı film bu qədər dəyərli olmazdı. bir də wandanın intihar səhnəsi var ki, *Mouchette*nin intihar səhnəsindən sonra ən yaxşı intihar səhnəsidi mənə görə. yuxarıda dostumuz bütün soundtrackləri qeyd edib amma intihar səhnəsində gedən musiqini qeyd etmiyib, mən edim. ki o intihar səhnəsi ancaq bachla bitə bilərdi.
Dağların rüzgarına öleyim
Yarimin boyuna öleyim
Bir yıldır ki görmemişim
Görenin gözüne öleyim
Durmuşum gelemiyorum
Dolmuşum ağlayamıyorum
Bir yıldır ki görmemişim
Görenin gözüne öleyim
ən gözəl illəri uşaqlıq illərində olan insandır-və bu mənəm. niyə bilmirəm amma emin sabitoğluna qulaq asanda, yeni il yaxınlaşanda bir də keçmiş azərbaycan filmlərinə baxanda o illərimə qayıtmaq istəyirəm. ən çox ən çox da "yuxu" filmini izləyəndə. bu gün sentyabrdan açmadığım televizoru açıb aztv, mədəniyyət tv kanallarına baxmışam bəlkə azərbaycan filmlərindən hansınısa verirlər.( chinawoman yazdığı kimi bizim filmlərə ancaq tv-də baxasan gərək.) çox qəribə hisdir. uşaqlığıma qayıtmaq istəyəndə bütün gələcək planlarımın heç birinin reallaşmağını istəmirəm. heç sevdiyim insanı da sevmək istəmirəm. 2 həftə sonra çıxıb gedəcəyim ölkəyə də getmək istəmirəm. eləcə uşaqlığımın xatirələri olan yerlərə gedib yada salıram həmin illəri. bir də son 2 aydı texnologiyadan uzaq durmağa çalışıram. əvvəla ağıllı telefonumu məhv etdim, sonra digər "ağılsız" telefon verdilər onu da söndürüb atmışam kənara. bütün sosial şəbəkələrdən deactive olmuşam. elə bilirəm bunları elədikcə uşaqlığıma qayıdacam axı biz bunlarsız yaşamışıq. amma olmur, qayıtmır. indi heç olmasa xatırlaya bilirik, yaşın üstünə yaş gəldikcə ümumiyyətlə heçnə yada düşməyəcək. elə buna görə zamanı indidən dayandırmaq istəyirəm. nəysə çox keçmişə bağlı insanam deyəsən mən. qəbul etməliyəm bunu.
p.s bunu da emin sabitoğlunun "bizim cəbiş müəllim" musiqisinə qulaq asa-asa yazdım.
mahnını atmazdan əvvəl br şeyi qeyd edim ki, Devendra bu mahnını "CocoRosie" qrupunun (hansı ki, 2 bacıdan ibarətdir qrup) üzvü Bianca Cassady-ə həsr edib. Biancanın 2-ci adı inaniel olur. elə mahnının adı da inanieldir. ayrıca mahnı 2008-ci ildə çəkilən "Eldorado" filminin soundtrackidir.
1960 doğumlu ingilis bəstəkar, pianist və skiripka ifaçısı. daha çox filmlər üçün bəstələdiyi musiqiləri ilə məşhurdur. və ən çox Kubrik filmləri üçün musiqi bəstələmişdir amma mən ilk dəfə onu "room in rome" filmində kəşf etmişdim. film boyu səslənən demək olar əksər musiqilər jocelyna məxsusdur. "aprodite", "strange fish tango" və s. mənim ən sevdiyim mahnısı isə "libera me"dir. sevməkdən keçib artıq.
)
mahnısı var ki, 1973-cu ildə yazılıb. Amma bu mahnının musiqisi də eynidi digərləri ilə