yazarların sevdiyi şeirlər

baş+dan baş(la)maq (qırılma)
keç+mişdən, orda dava(m) edən bizlər və onlardan yola çıx+ma(q)
bunun (bir yol ol)ması haradasa yozulmayıb
bədənindən tanrının yuxusuna girirəm, bom+boş
tanrıdan bədəninə düşürəm baş+dan başa
(ayəm gəl+əcək)
bu çaxır(da) nağıl var(yoxu+du)
bədəninə bədənimlə xəyalət edirəm
məndən sad+iqlik göz(ləmə)
zaman sadəcə nəfəs alır( sətır)
başqatma yoxluğunun arxeoloji qalığı, metodoloji çəliyi
(ağır cinayətlərdən yotağıma necə get+ərəm)

(c) alyoşa qarsoveti

sözlük yazarları

bəziləri ciddi bekarçılıqdan əziyyət çəkir. bayaq bir dostumuz #244883- bu entryında kimisə ifşa edib. həqiqətən maraqlı gəlir deyə sual verirəm: bunları edəndə nədən zövq alırsız?. qəribə gəliree valla sizin kimi insanlar. ciddi bu həyatda sizə belə şeylər maraqlı gəlir? bütün vaxtınız belə şeylərə verirsiz. gülməyim gəlir həm də. ya sizin həyatda heç bir probleminiz yoxdu, ya daki belə şeylərdən həqiqətən zövq alırsız. bu zövqünüzü anlaya bilsəm. və yaxud da biri çox duyğusal bir şey yazır, girib o saat yazırlar ki, ətimi tökdü zad. niyə insanları çərçivəyə salmağa, qıstlamağa çalışırsız ki? yəni əgər oxumaq istəmirsənsə, blok düyməsi yaradıblar da sizin üçün. onu tıklamaq əziyyət olur sizə amma o boyda nikaltına dastan yazmaq yox? yazmaqları da cəhənnəme sadəcə insanlara icazə vermirsiz istədikləri kimi yaşasınlar həyatlarını. məcbur edirsiz ki, başqalaşsın, özgələşsin. valla öz həyatınıza başınız qarışsa, dəxli yoxdu, problemli həyat yadaki xoşbəxt həyatınız olsa heç belə şeylərə takmarsız. demək istəyirəm ki, öz yaşadıqlarınızla məşğul olun. henri miller yaxşı deyib

"yolumu azıb uzaqlaşmış kimi görünə bilərəm. amma həqiqətdə belə deyil. sadəcə başqa dildə ifadə edirəm. mən deyirəm ki, rahatlıq və sevinc hər kəsin öz ixtiyarındadır. mən deyirəm ki, bizim varlığımız tanrısaldır. mən deyirəm ki, nə düşüncəyə, nə hərəkətə heç bir məhdudiyyət yoxdur. mən deyirəm ki, biz birik, çox deyilik. mən deyirəm ki, biz buradayıq və inkar etmə halından savayı, heç vaxt heç bir yerdə ola bilmərik."

son olaraq insanları rahat buraxın, xahiş edirəm.

david august

26 yaşlı alman dj. son bir aydı ancaq bu adamı dinləyirəm, ancaq bunu qoyub rəqs edirəm. adamın musiqi ilə ilk tanışlığı 5 yaşından piano ilə başlayıb. vaxt keçdikcə musiqi üzərində irəliləmə edib. 19 yaşında ilk dəfə dj olaraq fəaliyyət göstərməyə başlayıb. özdə dostunun ad günü partysində başlayıb ilk olaraq. dj deyib keçməyin please. bundan sonra mən rejissorluğun başın buraxıb dj olmaq qərarına gəlmişəm. amma bilirəm keçici həvəsdi, yenə də -*

O cəhənnəm azərbaycanda yetərincə dinləmə kütləsi yoxduki konsertini təşkil eləsinlər. çox bomba konsertləri olur bu cavan oğlanın, sıradan deyil yəni. yanvarın 1-i tiflisdə spacehall-da konserti oldu. uşaqlarla getdik axşam 11-dən gecə 4-ə kimi o şaxtada növbə gözləmişik. keçə bilməyib, üzü qara evə qayıtdıq. Heçnəyə bu qədər pis olmamışdım.

adamın bir də möhtəşəm rəqs etməyi var. mən ancaq onun live performanslarını dinləyirəm həm də baxıram. özü də çox yaraşıqlıdı. nə deyim vallah, azərbaycanda konserti keçirilmə ümidi ilə sizlərdən ayrılıram, sayın seyircilər.

1. https://www.youtube.com/watch?v=OWjJ75cjkn4
2. https://www.youtube.com/watch?v=mRfwdJx0NDE&t=2557s
3. https://www.youtube.com/watch?v=l9tRdSmVZAc&t=1479s

hələki bunları dinləyin, sonra özü gələcək

yazarların 2017-ci ildən gözlədikləri

2016-cı il çox pis il oldu mənim üçün, hərçəndi ki, öz ilim idi. amma 2016-nın sonu yaxşı bitir, yəni özümü çox yaxşı hiss edirəm, əsas da depressiyadan qurtulmuşam. bunun səbəbi də bütün hadisələrə əks reaksiya verməyib, səbr etməyimdi. tanrı da məni belə mükafatlandırdı. gələk 2017-dən gözləntilərimə. ilk olaraq yenidən vegeterian qidalanmağa başlıyacam. yoqa ilə məşğul olacam. piano dərslərimi davam etdirəcəm. yenidən ciddi-ciddi film izləməyə başlayacam. yeni musiqilər kəşf edəcəm. ielts score alıb budapeştdə təhsil üçün apply edəcəm. bunları planlayanda 2017-nin möhtəşəmliyini indidən hiss edirəm, ümid edirəm belə də davam edər. -*

gül, ey saf ziddiyyət!
bütün göz qapaqlarının altında
hər kəsin yuxusuzluğunun
sevinci…

la jetee

1962-ci chris maker tərəfindən çəkilən 28 dəqiqəlik fotoroman.
iii dünya müharibəsinin nəticəsi faciəvi olur. yer üzündə yaşayış yoxdur artıq, insanlar yeraltı mağaralara sığınıblar. və bir çarə axtarmaqdadılar. çarə isə zamana sayəhətdir; həm keçmişə, həm də gələcəyə. bu təcrübələrə dözə bilən adam demək olar ki, yox dərəcəsindədir amma sonda bir könüllü tapılır. hansı ki, uşaqlığında baş verən hadisəyə geri dönmək üçün qəbul edir bu təcrübəni. hər şey də bundan sonra başlayır. ilk olaraq keçmişə göndərilir. bu zaman uşaq ikən gördüyü qadını görür. ikisi birlikdə vaxt keçirməyə başlayırlar; zooloji muzeylərə gedirlər, uzun gəzintilərə çıxırlar. sonda bir-birilərinə aşiq olurlar. və hər şey birdən kəsilir. bundan sonra həmin adam gələcəyə göndərilir. orada enerji qaynağı almağı bacarır. buna görə də əgər adam istəsə gələcəkdə qalacaqdır. amma istəmir. nə olur olsun, qadının yanına getmək istəyir. insanların insanlığı unutduğu zamanda o sevgisini seçir. adam istəyinə çatır, onu keçmişə göndərirlər amma ....

filmin başlığnda "bu film uşaqlıq illərində bir görüntüdən təsirlənmiş insanın hekayəsidir" yazılır. film ancaq fotolardan ibarətdir amma yalnız bir səhnə hərəkətlidir- qadının gözünün qırpdığı kadr.
tamam film demək olar ki, sevgi hekayəsini göstərir amma mənə görə hər şeydən öncə müharibənin insan həyatlarında olan təsirini əks etdirir. belə olan halda niyəsə bu film mənə alan renenin "night and fog" filmini xatırlatdı. la jetee iii dünya müharibəsindən sonrakı nəticələri göz özünə sərirdisə, night and fog nasist həbs düşərgələrinin müharibə bitimindən 10 il sonrakı vəziyyətini əks etdirən sənədli filmdir. özümçün araşdırdım ki, bəlkə alan rene ilə chris makerin bu iki filmdə əlaqələri olar amma deyilmiş. düzdü birgə işləri olub amma bunlar deyil.
ayrıca bu filmdəki müharibədən sonra insanların yeraltı mağaralara sığınması hissəsi də mənə kurt vonnequtu xatırlatdı. belə ki, 1945-ci ilin fevralında amerika və ingilis hərbi aviasiya qüvvələri heç bir hərbi qüvvəsi, hərbi obyektləri olmayan drezdeni bombalayırlar və bunun şahidi olmaq vonnequta çox ağır təsir edir.
bu bombardmanda vonnequt və digər əsirlər zirzəmidə, sallaqxanada işlədikləri üçün sağ qala bilirlər.

son olaraq mvözudan kənar olsa da yazım. tarix müəllimimiz müharibə siyahəsətin zorakı yolla həllidir deyirdi. vonnequt müharibədən geri dönməyini də qəribə formada xatırlayır: “mən evə qayıdanda dayım den məni bağrına basdı və dedi : hə, bax sən indi kişisən ! bu sözdən sonra mən az qala həyatımda ilk dəfə olaraq bir almanı öldürəcəkdim.” alan renenin müharibə kimi faciələrə yönəlmiş "niyə? " sualına bruno dumont "faciəvi olan yararlıdır, bəşəriyyətin daha yüksək mədəni səviyyəyə çatmağına kömək edir" kimi cavab verir. rey bredberi isə mövcud olmuş ən dərin qəbri tapıb bütün müharibələri birdəfəlik orada basdıracağımıza ümid edir.

bütün müharibələrin müsbət tərəfi ancaq belə möhtəşəm filmlərin çəkilməsidir.

nicat məmmədov

bu adam haqqında vikipediada məlumatın olmaması heç də burda niyə yoxdu onu anlamadım. yəni heç biriniz tanımırsız bu insanı. özü həm şairdi, həm tərcüməçidi, həm də nasirdi. eyni zamanda musiqiylə yaxından məşğul olur. şair olmasaydı yəqinki bəstəkar olardı.iki kitabın- " Axın" və " Dilin xəritəsi"nın müəllifidir. hələki axın kitabını oxumuşam. rus dilini bəlkə də azərbaycanda onun kimi bilən yoxdur. 2004-cü ildə Azərbaycan Gənclər, idman və Turizm Nazirliyinin "ilin ən yaxşı tərcüməsi" nominasiyasında mükafatın laureatı olmuşdur. tərcümələrdən qazandığı bütün pulun hamısını yeni kitablara yatırır. bütün bunların yanında olduqca sadə və gözəl insandır. şair demiş mən bu tanışlığa hələ də şadam.

yuxarıdan görüntü-məğlubiyyətdir.
kosmosdan müstəviyə tərcümə seçilmiş sümükdür, ilikdir, ilkə işarətdir.
Bir dəfə yuxuda gördüm ki, müxtəlif hadisələr baş verir, mən isə olduğum kimi quruyub qalmışam. Elə yuxudaca öz-özümə, hansı özümə dəqiq yadımda deyil, söz verdim ki, oyananda gördüyümü tərsinə yozacam. Oyandım, yozumum belə oldu. dünyanı tərsinə çevirəndə, buludlara yağış yağır və hadisələr durağandır, yalnız mən öz-özümlə reaksiyaya girib dəyişirəm.

bu da burda qalsın

(youtube: )

yalan

böyüdükcə heç cür qəbul etmədiyin mövzu. ən çox da inandığın biri tərəfindən deyilirsə onda ümumiyyətlə dəli olursan. qabaqdangəlmişlik edib deyirlər ha "sənin yaxşılığın üçün demişdim" o anda heç tərəddüdsüz məhv etmək istəyi gəlir insana. bu cümlə ilə səni necə asanlıqla axmaq yerinə qoyurlar ilahi. ən son tanışım kredi kartımla özünə telefon alıb. indi ödəyə bilmir amma qaçmır da. yalandan yola vermir məni, konkret deyir ki, pulum yoxdu. mən də başa düşürəm, artıq pulu ödəməmyi məni əsəbləşdirmir. təxmini bir həftə əvvəl həyatımda çox önəmli insanın mənə "n" qədər dediyi yalanların üstünü açmışam. özü də hamısı dalbadal açılırdı, zəncirvari idi. adam dəhşətə gəlir. yəni bu qədər yalanı insan necə deyə bilsinki? özü də bu sənin güvəndiyin, inandığın insan olanda çox pis təsir edir. niyə də niyə? axı mən sənlə bacardığım qədər dürüst olmuşam. axı mən sənə o şəraiti yaratmamışdım. niyə sonda verdiyimiz dəyəri burnumuzdan gətirirsiz ki? həqiqətən yazığım gəlir sizə. bu cümlədə nə ironiya var nədəki sarkazm. ciddən yazıqsınız, etməyin bunu özünüzə, qarşınızdakı insanlara.

sözaltı etiraf

təzə-təzə özümə gəlirdim, hiss edirdim az da olsa qurtulmuşam bu depressiyadan amma dünən aldığım zərbəylə çökdüm artıq. ən güclüsü bu oldu. 2015-in sentyabrından 2016-nın bu gününə kimi hamıdan, hər kəsdən zərbə ala-ala gəlirəm. bütün bunlar məni normalda qəddarlaşdırmalıdır, insanlara güvənimi sarsıtmalıdı, daha xoşniyyətli olmamağa təkan verməlidir amma mən yenə də eyni cür qalıram. yenə bağışlıyıram, yenə keçirəm, düzələr deyirəm. Olmur, təkrar amma fərqli yerlərdən vuruluram. elə bil vəziyyətdəyəm ki, sanki ayağımdan təpiklə vurublar dizim üstə çökmüşəm yerə. qalxa bilmirəm, qalxmağım çox uzun zaman alacaq. ya da o filmlərdə olure taqeti yoxdu artıq yeriməyə, hər addımda ayağı biraz da qatlanır, sonda gücsüzlükdən yıxılır. elə bir vəziyyətdəyəm. Fikirləşirəm neyləmişəm? hansı günahımın cavabıdı bütün bunlar? ya da insanlardan gözləntilərim çoxdu deyə belə tez təsirinə düşürəm hər şeyin. Amma sizə də bütün bunları etsələr, siz də tab gətirə bilməzsiz. hər dəfəsində də deyirəm, heç bir qarşılıq vermə, if i were a boy, səbr et. Allah haqqı işə gələndə artıq ayaqlarım getmirdi. bir yerə yıxılıb qalmaq istəyirdim elə orda. Hara gedim, necə yox olum ki, bütün bu olanları görməyim, unudum getsin? heçnəyə cavab tapa bilmirəm.

https://www.youtube.com/watch?v=o2zf28T0LFU

26 sentyabr 2016 referendum

deyəsən ilk nəticə gəlib bizdən keçdi.
"torpaq üzərində mülkiyyət hüququ qanunla məhdudlaşdırılacaq. əlinizdən şəxsi mülklərinizi istədikləri vaxt qanunla alacaqlar. (ikinci әn tәhlükәli maddә. mәsәlәn, bir sosial layihə edәrlәr, gәlib deyilәcәk ki, eviniz, hәyәtiniz layihәyә düşür, buranı tәrk elәmәlisiz. etmәsәz, bu maddәni әsas gәtirib sizi ordan rәdd edәcәklәr, heç nә ödәmәdәn, etmәdәn.)"

referendum vaxtı ən əsəbləşdiyim maddə bu idi. nə qədər anamgilə dedim ki, getmiyim səsverməyə getdilər. hələ atamı demirəm. deməli qaçqın gələndən yataqxanada qalırdıq amma bu fərqli yataqxana idi. digərlərindən fərqi onda idiki, hərənin öz eyvanı, koridoru, tualeti, hamamı. bir sözlə normal bir otaqlı evlər necə idisə elə idi sadəcə adı üstündə yataqxana idi. nəysə bir müddət burda qalandan sonra özümüzə ayrı ev aldıq. yataqxananı da onsuz pul verib almışdıq bu heç. ev alandan sonra o evi kirayəyə vermişdik. ayda heç olmaya 150 azn gəlirdi əlavə olaraq. indi amma gəlmir. dövlət deyir istifadə etmirsiz deyə kirayə verirsiz ona görə də dövlətə verin. beləcə bu mülkümüzü də əlimizdən alırlar. bax sənə nə axı. bu mülk mənimdi istədiyim kimi edərəm də. necə bir dövlətdə yaşayırıq axı biz. atama yaxşı olur elə, əccəb olur. səhər tezdən yığıb aparırdıe anamgili ki, səs verin. indi di get yaşa o referendumun o da sən. guya mənim atam da o vaxtın müxalifətçilərindən idi də

gözəl hekayələr

bir tanış qız var. adı mələkdi. bu qızın hekayələri ilə tanış etmək istəyərdim sizi

oğlundan kurasavanın ikiru filmini gətirməsini xahiş etməsindən sonra demək olar ki, özünü dərk etdiyi , ağrılarından müvəqqəti gizləndiyi vaxtlarda xəstəxanada, palatasında hər gün bu filmi izləyirdi. o yaşda kurasava izləyə bilmək də xəstə üçün bir təsəlli idi.
başqa qan xərçəngi xəstələrindən tək fərqi onda idi ki, nə qədər ömrünün qaldığını bilmirdi. ya da bilirdi , lap elə kinodakı kimi. amma, cəhənnəm heç ölümü azca olsa da hiss eləyə bilmirdi. hiss etsəydi bəlkə hər şey daha rahat olardı. özünü keçilməz bir labirintdə düz xətt çəkməyə çalışan şəxs kimi hiss edirdi. tək ölümü deyil, heçnəyi hiss etmirdi. hərşeyinin var olduğu , hərşeyə malik olduğunu düşündüyü anda zərblə özünə çırpılmışdı. xoşbəxtlik uçmuşdu. içində özünü zəhərləyən qanından başqa heçnəyin olmadığının fərqinə varmaq , başını gicəlləndirirdi.
elə xəstəxanalarda da həyat monotondu. nə qədər eyni ağrını eyni yerdən, saatlarla duymaq olar. ağrıların ritminin olması bəlkə onu darıxdırmağa qoymazdı. öz ağrılarının bəstəkarına çevrilərdi ya da rəssamına. lap elə van gogh kimi ya da picasso, schubert , ya da ən əla seçim bach. mənim qəhrəmanım isə, arada nəsə qaralayırdı , ya da ağrıların ağuşunda ölümcül səslə zarıyırdı. ağlamağa cəhd eləmirdi. çünki , gözyaşı fiziki ağrını azaltmır. arada anası üçün darıxanda ağlayırdı, vəssalam. o da 15 dəqiqədən artıq davam eləmirdi. bütün xatirələrə 15 dəqiqədən artıq tab gətirmək yaşayan adamların işidi.
ən çox yandıran da elə o idi ki, onun haqqında bütün qərarları xatirələr, içindəkilər verirdi. hansı dərmanlar alınacaq , hansı terapiya olunacaq , hansı həkimə nə qədər şirinlik veriləcək, hansı tibb bacısı ondan iyrənəcək , hansi sevgilisinin ona yazığı gələcək , bütün qərarlar verilirdi, hökm oxunurdu. məhbus özü idi. izlədiyi və susduğu vaxtlar bergmanın “susqunu” idi, ağzında son tüpürcəyi quruyanadək ən hündür səs tonu ilə danışdığı vaxtlarsa kamyunun “yad”ındakı ən sonda rahiblə danışan elə yadın özü.
nəsə hiss etməyəndə istədiyin şeyin nə olduğunu anlamaq da bir o qədər qəlizdi. sahibini axtaran at kimi vurnuxurdu. özünü axtarırdı. dərmanların iyindən doğmalarının ətrini yadırğamışdı. ümid edirdi bugün pəncərəsində bir dənə də olsa göyərçin görəcək. otağında olan tək-tük əyləncələrdən biri ağrıların içində qıvrılanda azadlığın içində qıvrılan göyərçinlə baxışmaq idi.
aylar keçdikcə bilmirdi ümidini itirir ya qazanır. itirirdi ona görə ki, ağrıların ardı arası kəsilmirdi. qazanırdı ağrılar artırsa demək ölüm də yaxındadı. yazdıqlarımın təsirində olub ölüm arzulayan xəstənin bu halı təbii ehtiyac kimi görülə bilər. ölüm arzulayan insanın seçimini intihar adlandırıb , bütün kədərini də bir sözə sığışdırırıq. amma mənim qəhramanımda heç də intihar deyil. hadisələr eyni olsa da ona gedən tunel, hisslər başqadır.
palatasından küçədə və dəhlizdəki səsləri tam aydın olmasa da eşidirdi. bu dəfəki söhbətin hədəfi də o idi. dəhlizdə uzaqlaşan və yaxınlaşan addım səsləri onun haqqında döşəməyə nələrsə pıçıldayırdı. ayaq səsləri arabir dodaqlarda tappıldayırdı. yenə onun haqqında doğmalar, sevgilər, yaxınlar , həkimlər hökm çıxarır, bədənini dərmədeşik edirdilər. indi o, onu qoruyanlara bir o qədər təəccüb edirdi və bu hiss ağrılara qarışaraq nifrətə çevrilirdi.
xəstənin eşidə bilməyəcəyi səs tonunu seçən həkimlər onun haqqında qərarı hər dəfə səhv seçirdilər. həkimlər bilmir, sağalacaq şəxsi xilas etmək daha arzuolunandır nəinki çarpayıda qıvrılan varlıq və idrak arasında qalan cismi. bu dəfə də məqsəd onun həyatını saqqız kimi uzatmaq idi. həkimlərin ayaqüstü söhbətlərinin arasında eşidilən xəstə insan naləsi himn, ya da elə rekviem kimi idi. bir tərəfdə onun talehini vurub, çıxıb hesablayan doğmaların səsləri , digər tərəfdə isə ağxalatlıların rabitəsiz , tələsik ayaqüstü nitqi.
bütün bunların arasında əsəs məsələ söyüd kölgəsində qalırdı. bir səs heç cür gedib qulaqlara çatmırdı. hər dəfə gücünü toplayıb ucadan qışqırdıqca səsinin duyulması bir o qədər çətinləşirdi. aylarla içində yığıb saxladığı o istək baş qaldırmışdı. elə hey ah-nalə ilə sayıqlayacaq tərzdə təkrarladığı söz tilsim olmuşdu heç kim onu eşitmirdi. heç kim onu ciddiyə almırdı, özündən çox xəstəliyi danışılırdı. özündən çox sağ qalması debata çevrilmişdi. o unudulmuşdu , xəstəlik onu unutdurmuşdu. indi bunun hamısını dərk edirdi. o məhv idi.
palatanın qapısını açıb bir nəfəsə bağıran , ayaqyalın, qolunda iynə izləri, saç və qaşlarından məhrum, göyərmiş sima hamını acı naləsi ilə özünə tərəf döndərdi.
o, bütün varlığı və bir də gözyaşları ilə qışqırırdı :
evtanaziya!
mələk bayramlı