viski

Son vaxtlar pivədən keçid etməyi düşündüyüm içki. Mənim içki zövqüm həmişə sadə və ata şilləsi kimi sərt olub: Pivə və araq. Onlarla müxtəlif içki çeşidi yoxlamışam, amma heç nə bu ikilini qəlbimin dərinliklərindən çıxarıb ata bilməyib. Açığı son vaxtlar hiss edirəm ki, pivə yorur. 2-3 litr içirsən, yanında da bir yığın çərəz, qəlyanaltı. Ondan sonra gəlsin könlümün əfəndisi mənasız kalorilər, gəlsin bütün gün tualetdə qalmaq.
Viskini heç vaxt, su da daxil, heç bir poxla qarışdırıb içməmişəm. Birincisi heyifdir, ikincisi ayıbdır. Mən şəxsən ilk təmasdan aşiq olmamışam. Çaxır və konyakla da belədir. Əsla araq, pivə, tekila kimi sadə içki deyil, öyrəşmək, özünü tərbiyələndirmək lazımdır. Görək nə olur.

football manager 2019

Football Manager seriyasını 2010. ildən oynayıram. 2019 çıxan kimi də aldım. Oyun son versiyalarında xeyli ağırlaşıb. Ağırlaşıb dediyim odur ki, həddindən artıq çox verilənə nəzarət etməlisiniz. Skautlar, həkimlər, analitiklər, elmi işçilər, məşqçilər, klub rəhbərliyi, agentlər, oyunçular - hamı, hamı sizə bilgi ötürür və tərs kimi, bütün bu bilgilər də çox önəmlidir. Bir yerdən sonra sizə elə gəlməyə başlayır ki, əməlli-başlı bir işdə çalışırcasına zəhmət çəkirsiz və yorulursuz. Əvəzində heç nə qazanmamaq bir yana, zamanınız da məhv olur.
Nəhayət ki, Almaniya çempionatı üçün rəsmi lisensiya ala biliblər. Taktika bölməsində də xeyli irəliləyiş var. Artıq beyninizdəki oyun quruluşunu gerçəkləşdirmək imkanınız artıb. Və mənim üçün ən önəmli olan yenilik isə odur ki, komandanız əməlli-başlı pressinq etməyi öyrənib.
Bunlar hamısı gözəl söhbətlərdir, problem, hətta faciə isə ondadır ki, FM seriyası insanın həyatını məhv edir, əmir, puç edir, yoxa çıxarır. Oturursan, bir də 8 saat, 10 saat sonra ayılırsan ki, orda hardasa həyat davam edir, yaşamaq lazımdır. 650 saat oynadıqdan sonra sildim, ciddi-ciddi bütün həyatım sikdir olmuşdu. Bütün seriyalarda belə olur, FM masturbasiya kimi bir şeydir: əvvəl həzz verir, sonra sonsuz peşmanlıq. Bununla belə, məni çox sevdiyim futbolun daxili dünyası, bütün çətinlikləri və iş mexanizmləri ilə tanış edib. Bircə, oyun almaq, rüşvət vermək və s. də olsaydı, lap bomba olardı.

rimworld

Kəşf etdiyimdə "axı mən səni niyə daha əvvəldən tapmamışam?" dediyim PC oyunu. Oyun özünü "heyrətamiz hekayələr generatoru" kimi təqdim edir və zərrə yalan demir. Hər şeydən öncə, "Rimworld" qalib gəlmək, oyunu bağlamaq yox, yaşayacağınız hekayələr və alacağınız təəssüratlar haqdadır.
Deməli, kosmosun dərinliklərində sizin gəminiz qəzaya uğrayır və bir neçə kolonistiniz əndrəbadı bir planetə düşür. Məqsəd isə burda koloniya qurub inkişaf etmək və kosmik gəmi qayırıb buralardan sikdir olub getməkdir. Amma oyuna adam elə dalır, kolonistlərə elə bağlanır ki, heç çıxıb getmək istəmir. Otaqlar tikirsiz, silahlar, xüsusi vasitələr, müdafiə qurğuları hazırlayırsız. Geyim, dərman, yemək hazırlayırsız. Bitki əkirsiz, heyvan yetişdirirsiz. Zədələnmiş və ya itirilmiş bədən orqanlarını yeniləri ilə əvəz edir, insanları kiborqa çevirə bilirsiz. Oyun çox dərin və maraqlıdır. insan münasibətlərinə çox böyük diqqət ayrıldığı üçün isə koloniyadakı varlığınız çox çətinləşir. Abraham Maslow'un o məşhur piramidi burda da bütün varlığı ilə aktualdır və sizi gic edəcək. Modlarla oyun daha da dərinlik qazanır. Bütün bunlar az-çox başqa oyunlarda da var, Rimworld isə hər şeydən öncə hekayələri ilə məşhurdur. Mən də sizə son koloniyam haqda danışacam.
3 kolonistim yeni planetə düşdü. Samantha - aşpaz, fermer; Mogadishu - əsgər və heykəltaraş; Nine - cərrah və elmi araşdırmalar aparacaq mütəxəssis. Yavaş-yavaş inkişaf edirdik, kolonistlərin sayı artırdı, qəsəbəm böyüyürdü. Artıq 12 nəfər olmuşduq, xəbər gəldi ki, bizdən bir az aralıda yaralı biri var, onu xilas etsək, bizim qəsəbəyə qoşulacaq. Bu oyunda insan resursu çox önəmlidir, təbii ki, onları yedirə, geydirə və digər tələbatlarını ödəyə bilirsinizsə. 5 nəfər ən yaxşı döyüşçümü ayırdım, onları göndərdim yaralını xilas etməyə. Heç bir məlumat yox idi ki, o getdiyimiz yerdə bizi hansı bəlalar, təhdidlər gözləyir. Hardasa 2 günə mənimkilər yaralıya çatdı. Bu arada, 2 gün Rimworld'də xeyli uzun zamandır. Bu müddət ərzində asanlıqla koloniyanız meşə yanğınlarında məhv ola və ya hücumlar zamanı yağmalana bilər. Və məlum oldu ki, bu yaralı 92 yaşlı, gözləri yaxşı görməyən, qulaqları eşitməyən və mental problemləri olan qarıdır. Təsəvvür edin, xüsusi təyinatlıları sərhədin o biri tərəfində çox önəmli bir əməliyyata yollamısınız, məsələn, düşmənin önəmli şəxslərini və ya texnikasını, bilgisini ələ keçirmək üçün və onlar geriyə məsələn əllərində 2 toyuq ilə geri dönürlər. Əvvəl düşündüm ki, qadını aparmayım geriyə, qalıb canı çıxsın burda, sonra amma fikrimdən daşındım. Nə yaxşı ki, daşındım da. Adam çox ciddi sənətkar imiş. Geyim və silah hazırlamaq işlərimizə çox töhfələr verdi. Yeganə pis cəhəti isə odur ki, hərdən bizə hücum olunanda güllə səsi eşidən kimi ağlını itirir və hamını poxa salır. Məsələn, bizimkilərə atəş aça, yaxud da müdafiə qurğularımızı dağıtmağa cəhd edə bilər. O qədər dəlisov və qeyri-adekvat tipdir ki, atış qabiliyyəti yaxşı olsa da, əlinə silah vermirəm. Yoxsa növbəti tutması tutduğunda heç şübhəsiz bizimkilərdən birini vurub öldürəcək.
Bir digər hekayəmdə isə tanrı bizi aclıqla sınağa çəkirdi. Adam sayımız hədsiz çox idi, amma yeməyə bir pox qalmamışdı. Əkinlərim isə hələ 3-4 gün sonra məhsul verəcəkdi. Oturub düşünürdüm ki, bəlkə kolonistlərdən ən yararsızlarını kəsim, qalanları heç olmasa, acından ölməsin. Baxmayaraq ki, bu sakinlərimin ruh halını darmadağın edəcəkdi və hər şey qorxunc bir hal ala bilərdi. Çox sevdiyim qəsəbəmlə artıq vidalaşırdım ki, təxminən 15 gərgədan koloniyaya hücum çəkdi. Kor nə istəyər, iki göz. Hamısını ovladıq, xeyli ət və paltar tikmək üçün dəri əldə etdik. Aclıq başlamadan bitdi və əkinlər yetişdi. indi kosmik gəmi hazırlayıb buralardan azad olmaq üçün hər şeyim var, amma qalıram. Niyə, çünki adamlarla qorxulu səslənsə də doğma olmuşam. Həm də, güya gedəcəyimiz yer bundan yaxşı olacaq?

behzat ç

Blutv abunəsi olma səbəbim. Qayıdışı ilə təəssüf ki, hələlik məni sevindirməməkdədir. Hər şeydən öncə, 45 dəqiqə nə amk? 45 dəqiqəyə bir Amerika və ya ingilis serialı yerləşə bilər, amma Behzat Ç. bunu bacara bilməyib. Yəqin ki, bacarması da mümkünsüz idi. Niyə? Çünki bu serial sıradan, boş görünən söhbətlər, həyatın ən adi sevincləri və kədərləri, bir də Ankara haqda idi. Və əlbəttə cinayətlər: Mən daha çox məişət cinayətlərini sevirdim. Bir-birini öldürən ailə üzvləri, iş yoldaşları, sevgililər, dostlar, qonşular. Və sıradan səbəblər: paxıllıq, qisas, xəyanət, namus.
indi isə serial çox sürətlənib. Bir bölümdə olduqca çox adam çıxır qarşımıza, hamı bir-birini qaçırır, öldürür, işgəncə verir. Mövzu da dərinləşib, əvəzində bizim o çox sevdiyimiz, Behzat Ç. serialını Behzat Ç. edən şeylərdən kəsiblər. Ümid edirəm, növbəti sezonda heç olmasa, 70-80 dəqiqə olacaq, yoxsa əlindəki pivə bitməmiş serial bitir.

andrey zvyaqintsev

Zvyagintsev sevdiyim rejissordur, istər filmləri, istərsə də həyata baxışları və ictimai duruşu ilə. Müasir sinematoqrafiyada bəlkə də ən ciddi baxışları olan rejissorlardandır, eyni zamanda filmlərində formal axtarışlara yuvarlanmır, kiçik mövzuları böyüdüb dünyanın ən böyük mərəkələriymiş kimi göstərməyə çalışmır, əksinə hamımızın içindəki bizim üçün böyük olan mövzulara dünyanın necə biganə olmasından, qoz qoymamasından danışır və bu zaman küləyə qarşı işəyən uşaq kimi görünmür. Sizi əmin edirəm, bu çox çətin şeydir. Bircə xoşuma gəlməyən tərəfi, bəzən didaktikaya dalır. Bu da, fikrimcə, dini duyğularının güclü olmasından irəli gəlir. Buna xüsusən "Sürgün" filmində rast gəlmək olar.
Başlığı gördüm, yaxşı yadıma düşdü, hər dəfə "Нелюбовь" ("Sevgisizlik") filmini izləmək qərarına gəlirəm, amma necəsə olur və unuduram. Digərlərinə isə sevgimi azalan sıra ilə düzürəm: "Возвращение" ("Qayıdış"), "Изгнание" ("Sürgün"), "Левиафан" ("Leviafan") və "Елена" ("Yelena"). "Yelena" yəqin ki, ən zəif filmidir, amma sonda işıqların sönməsi və cayılların məhəllə-məhəlləyə dava səhnələrinə heyranam.

apex legends

Yeni çıxdığında Twitch'i və ümumiyyətlə oyun dünyasını partlatmışdı. Hamı bu oyundan danışırdı, pulsuz idi də üstəlik, bilgisayarı imkan verən hamı oynayırdı. Lap əvvəldən launcherin narahatlığı və nadirən oyundan düşməniz xaricində, demək olar bug yox idi. PUBG oynayan bütün silahdaşlarım içi mən qarışıq Apex'ə keçmişdik. Əsas işi adam vurmaq olan Bangalore ilə oynayırdım, bir də hərdən support Lifeline ilə. Sonra yavaş-yavaş oyunun səs-küyü yatmağa başladı. Fortnite yenidən öz yerini geri aldı və biz də niyəsə oyundan uzaqlaşdıq.
Apex Legends yeni çıxanda hamı düşünürdü ki, PUBG və Fortnite arasında bölünmüş Battle Royale dünyasına yeni ağa gəlib, amma belə olmadı. PUBG oyunçuya realizm, amansız həyəcan təqdim edir. Fortnite isə sıradan bir oyun olmaqdan çıxıb mədəni hadisəyə çevrilib. Yaraşıqlıdır, maraqlıdır, əyləncəlidir. Üstəlik, daim yenilənir. Apex Legends isə oyunçuya yeni heç nə təqdim edə bilmədi. Üstəlik, eşitdiyimə görə, hal-hazırda oyunu fantastik miqdarda çiter basıb.

fortnite

Əgər PUBG realizmi ilə oyun dünyasında hadisə ola bildisə, Fortnite buna qrafikası və dizaynı ilə nail oldu. Oyun çox rəngli, vizual olaraq çox gözəl, az qala qüsursuzdur. Fortnite çox az oyunun nail ola bildiyi bir şeyi bacarıb: sadəcə oyun olmaqdan çıxıb, mədəni bir hadisəyə çevrilib. Bir çox idmançının, sənət insanının oyundakı rəqsləri təkrarlaması buna ən gözəl nümunədir. Məsələn, əvvəl-əvvəl mənim də çox böyük ümid bəslədiyim Apex Legends bunu bacarmadı.
Bir ara, PUBG'dan sıxılıb Fortnite'a başlamışdım, amma getmədi. Hər şeydən əvvəl atış konsepsiyası mənə çox əndrəbadi görünürdü. Mərmi konkret nöqtəyə yox, müəyyən bir əraziyə random olaraq girir. Digər bir problem isə memarlar və mühəndislər idilər. Qarşı-qarşıya gəldiyin adam atəş açmadan öncə tikinti işlərinə başlayır və sən reallığı dərk edənə qədər Babil gülləsi ucaldıb yuxarıdan əlinə verir, qalırsan ağlaya-ağlaya. Bir sözlə, atıcılardan daha çox memarların və mühəndislərin uğur qazanmaq imkanı olan oyun. Mənlik deyil.