android

2012. ildən iPhone işlətmişəm və əksər mənbələrdə Android haqda yaxşı olmayan fikirlər oxumuşdum. Tez-tez ilişir, donur, intuitiv deyil, narahatdır, eybəcərdir və s. Sonra bir az dərindən araşdırmaq qərarına gəldim. Samsung S8 modelinə vurulmuşdum deyə, risk etmək qərarına gəldim. Çox razıyam. Sonradan fikir verdim ki, iOS vs Android qarşıdurmasında premium model Apple smartfonları ilə 200-300 manatlıq mənşəyi naməlum eşşək əti kimi Çin telefonlarını müqayisə edirlər. Halbuki, hər iki cəbhənin flaqmanlarını qarşı-qarşıya gətirdiyimizdə aşkar favoriti müəyyən etmək çox çətin olur.
Belə başa düşürəm ki, Android son 5-6 ildə çox böyük yol qət edib və indi kifayət qədər yaraşıqlı və funksionaldır. Ən böyük üstünlüyü isə orasındadır ki, Apple smartfonları ilə müqaisədə Android bazalı flaqmanlar daha ucuzdur və seçim imkanı daha böyükdür. Növbəti dəfə telefon alacağım vaxt yenə Android seçəcəm, buna əminəm.

battle royale

Bu janr oyunlarının əksərinə aid göstəricilər hansılardır: Digər FPS oyunları ilə müqayisədə çox böyük bir xəritə olur. Oyunun əvvəlində heç bir silahın olmur. Silahlar, onların modulları, digər xüsusi vasitələr və müdafiə geyimləri xəritə boyu səpələnmiş olur. Bir də ən önəmlisi, tədricən məhdudlaşan bir ərazi var. Bu da onunçün düşünülüb ki, oyunçular bir-birini tapa bilsin. Kimsə xəritənin ucqarlarında əbədi gizlənib qalmasın. Qalib yalnız 1 nəfər, yaxud da 1 komandadır. Oyunçuların sayından asılı olaraq, məsələn, qalan 99 nəfər, yaxud da 24 komanda isə məğlubdur.

FPS oyunlarında zəngin bir təcrübəyə malik oyunçuyam. CS ilk çıxan vaxtlardan, yəni 2000. illərin əvvəllərindən oynayıram. BR janrı ilə yeni qarşılaşdığımda - söhbət DayZ, H1Z1 yox, PUBG zamanından gedir, maraqlı gəlirdi. Əvvəl PUBG mobile və Çin istehsalı müxtəlif oxşar mobil oyunları oynayırdım. Çox da güclü oynayırdım. Güclü reflekslər və təcrübə istər-istəməz özünü göstərirdi. Sonra özüm üçün yaxşı bir PC yığdım və artıq böyük PUBG'a keçdim. Əvvəl-əvvəl zəif idim, hətta UZI'nin təpməsini belə idarə edə bilmirdim, amma zamanla hər şey düzəldi. Tərs kimi, bu janra marağım da o zaman yoxa çıxdı. Bir müddət Fortnite və COD BO4 də oynamışam. Bu janrın mənim üçün ən pis cəhəti sessiyaların midgame zamanıdır. ilk 40-50 nəfər ölüb, hardasa 50-60 adam sağdır, amma ərazi hələ kifayət qədər böyükdür və dolanıb durursan. Ya aqressiv davranıb, arada qalıb vurulub öləcəksən, ya da ehtiyatlı oynayıb ürək sıxıntısından öləcəksən. Tertium non datur

yeniyetmə

Həyatın ən çətin dövrü. Belə baxanda, hansı dövr çətin deyil ki? Amma bu həyatın bu hissəsi daha çətindir. Artıq uşaq deyilsən, bunu qəbul etmək istəmirsən. Eyni zamanda böyük də deyilsən - sən nə istəyirsən, səndən nə istəyirlər, fərqi yoxdur. Böyüklərin dünyasına hələ daxil deyilsən, amma o dünya yavaş-yavaş sənə girməyə başlayıb. Uşaqlığın gətirdiyi imtiyazlar get-gedə yoxa çıxmaqdadır. Onların yerini məsuliyyətlər, gözləntilər alır. Bir yandan da hormonlar insanla pis oyunlar oynamağa başlayır. intellektin, erudisiyan kifayət qədər ola bilər, amma həyat təcrübən sıfra yaxındır, müdrik deyilsən. Bu da səni sonsuz səhvlər etməyə, sonsuz kədərlənməyə və özünü dünyanın ən tənha, ən anlaşılmayan adamı hiss etməyə gətirib çıxarır. Bir sözlə, həyatın ən rəzil, ən iyrənc dönəmidir. Xüsusən, tabuların, qadağaların və yoxsulluğun hökm sürdüyü toplumlarda.

azərbaycan serialları netflixdə çəkilsəydi olacaqlar

Əslində özümüzü yormağa, çox düşünməyə ehtiyac yoxdur. Toy mövzusu çəkilsə, Netflix'i partladarıq. Özü də sənədli film çəkmək lazımdır. Az-çox bütün üçüncü dünya ölkələrində bu mövzu çox qabarıqdır, bizdə isə bütün sərhədləri aşıb. Ölkənin özü bütöv bir toya çevrilib. Biz yaşayırıq ki, toy davam etsin. Gəlin paltarları kirayə verilən yerlər, tort düzəldənlər, manıslar, fotoqraflar, kameramanlar, yengələr, xidmətçi yeniyetmələr, avtomobil kirayəsi, fişənglər, zərlər, hələ bir ara tavandan mələk deyə uşaq asırdılar, bilmirəm, indi qalıb ya yox. Qısası, gül kimi mövzu itib batır.
PS. Elə itsə yaxşıdır, o ayrı.