sinesteziya

yunancadan "syn" birlikdə, "aesthesis" qavrama,hiss etmə,alqılama kimi tərcümə olunan vəziyyət. bildiyimiz kimi 5 hissimiz var; toxunma, görmə, eşitmə, dadbilmə, iyibilmə hansılar ki, normal olaraq bir-birindən ayrıdır. sözü gedən vəziyyətdə isə bu hislər arasındakı sərhədlər zəifdir. belə izah oluna bilər ki, sinesteziyaya sahib olan kəs (sinestetik) orkestranı dinliyərdək onu titrəyən xətt kimi görə bilir və yaxud digər misal, kimsə arı vızıltısını eşidərkən bənövşəyi rəng görür. kimiləri isə mənim kimi rəqəmləri rəng olaraq görə bilir. mən 4 rəqəmini yaşıl, 7 rəqəmini mavi və s. kimi görürəm.

utopiya

ilk dəfə olaraq thomas more -un tələffüz etdiyi, "olmayan yer" mənasını verən söz. həmçinin yazarın eyniadlı əsəri vardır. əsər skolastik düşüncələrin mövcud olduğu dövrlərdə yazılıb, more öz fikirlərini hansı ki,dilə gətirə bilmədiyi düşüncələrini əsərdə raphael üzərinə köçürmüşdür. oxuyanda həm gülməli gəlir ki,yazar əməlli başlı doluyur camaatı, həm də yazma cəsarəti adamı təəccübləndirir baxmayaraq ki, sonunda boynu vurulur və onsuzda gec tez belə olacağını bilirdi. ölərkən belə öz yumorundan qalmır. əsəri oxuduğunuz zaman mükəmməl cəmiyyətin, idarəetmə sisteminin yaradılmasının elə də çətin olmadığının şahidi olursunuz. cəmiyyəti elə təsvir edir ki, bu qədər yaxşı topluluğun,idarənin olması, insanın egosunu,ehtirasını tapdalaması, hər şeyin hər kəs üçün olması, şəxsi mülkiyyətin olmaması və s. mümkünsüz göründüyü üçün istər istəməz məni qıcığ etdi, lakin oxunmalı əsərdir əlbəttə ki.

yalnızlıq

özüylə birlikdə verdiyi əzabla susmaqdır. öz səsinin dəyişdiyini ya da səsini unutduğunu hiss etməkdir. kimisə yola verəndə gülümsədiyində gözlərinin başqa nöqtəyə zilləndiyini və anlamsızlığı hiss edirsən. yaxşı deyilsən çünki. həm də heç. necə yaxşılaşmaq olar bilmirsən. istiyirsən beyninin acı hiss edən hissəsin söküb atasan. ölümdən pis nə var? heçnə. onun belə səni ani yaxalamasını istiyirsən. boş insanların mənasız söhbət edib orospu kimi gülmələri səni qıcıq edir. çünki sən onlar kimi deyilsən amma onlar gülür əylənir və heç də yalnız hiss etmir. sən isə onları küçümsəyirsən amma yalnızsan. nə qəribədi hə?
nedir bu ağa çekdiyimiz. keşke ölsek.

a history of god

1993-cü ildə karen armstrong tərəfindən yazılmış olan məlum 3 böyük dinin tarixi kitabı əsasında çəkilmiş sənədli film.
paganizmdən monoteizmə keçid dövrünü,bu sırada tək varlığa səcdə edilən xristianlıq və islamın yaranma tarixini,şərtlərini öyrənə biləcəyiniz sənədli filmdir. şəxsən bəyəndim.
izlədiyiniz zaman aydın olur ki,istənilən büt,din,peyğəmbər sadəcə ehtiyac duyulduğunda ortaya çıxmışdır. sadəcə insanlar acı çəkdiyində, köməyə möhtac olduğunda yaranmışdır yaxud yaradılmışdır həmin insanlar tərəfindən. izlədiyinizdə dinlər,nəyəsə, kiməsə səcdə etmək absurd,gülünc gəlir yəni ən azından mənə. elə indi də başqa vaxt heç allah,din,səcdə etmək,günahlar haqqında düşünmürük normalda lakin,çətinliyə düşən kimi başlıyırıq yalvarmağa. yəni məncə insanı bir ehtiyacdır özündən üstün olana inanmaq,onun kömək edəcəyini gözləmək. məncə isə tanrı elə insanın özüdür. demək istədiyim özümüz özümüzü yaratmağımız yaxud başqa sözlə yaradıcı olmağımız deyil yox, sadəcə özümüzə ən ali hisləri,gücü,mərhəməti yükləyib allah şəklində səcdə etməmizdir. bilməm anlata bildim mi. bu sənədli film nəsə eyni adlı rəsm çəkmə ideyası verdi. heç bilmirəm indi amatörcəsinə çəkim mi,ya praktika edib özümü bunu çəkmək üçün yetərli hiss edəndə mi çəkim. anyway guys.