yunancadan "syn" birlikdə, "aesthesis" qavrama,hiss etmə,alqılama kimi tərcümə olunan vəziyyət. bildiyimiz kimi 5 hissimiz var; toxunma, görmə, eşitmə, dadbilmə, iyibilmə hansılar ki, normal olaraq bir-birindən ayrıdır. sözü gedən vəziyyətdə isə bu hislər arasındakı sərhədlər zəifdir. belə izah oluna bilər ki, sinesteziyaya sahib olan kəs (sinestetik) orkestranı dinliyərdək onu titrəyən xətt kimi görə bilir və yaxud digər misal, kimsə arı vızıltısını eşidərkən bənövşəyi rəng görür. kimiləri isə mənim kimi rəqəmləri rəng olaraq görə bilir. mən 4 rəqəmini yaşıl, 7 rəqəmini mavi və s. kimi görürəm.
blok başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
ilk dəfə olaraq thomas more -un tələffüz etdiyi, "olmayan yer" mənasını verən söz. həmçinin yazarın eyniadlı əsəri vardır. əsər skolastik düşüncələrin mövcud olduğu dövrlərdə yazılıb, more öz fikirlərini hansı ki,dilə gətirə bilmədiyi düşüncələrini əsərdə raphael üzərinə köçürmüşdür. oxuyanda həm gülməli gəlir ki,yazar əməlli başlı doluyur camaatı, həm də yazma cəsarəti adamı təəccübləndirir baxmayaraq ki, sonunda boynu vurulur və onsuzda gec tez belə olacağını bilirdi. ölərkən belə öz yumorundan qalmır. əsəri oxuduğunuz zaman mükəmməl cəmiyyətin, idarəetmə sisteminin yaradılmasının elə də çətin olmadığının şahidi olursunuz. cəmiyyəti elə təsvir edir ki, bu qədər yaxşı topluluğun,idarənin olması, insanın egosunu,ehtirasını tapdalaması, hər şeyin hər kəs üçün olması, şəxsi mülkiyyətin olmaması və s. mümkünsüz göründüyü üçün istər istəməz məni qıcığ etdi, lakin oxunmalı əsərdir əlbəttə ki.
yazdığı #195108 entrysində günümüzün əsas problemləminə toxunmuşdur,hansı ki bu təmbəllikdir. və təmbəlliyimizi haqlı çıxarmaq üçünsə bəlli bəhanələr uydurmamızdır. potensialı olmaq hər şey deyil,hər kəs istəsə oxuyar, edər amma oxumur,öyrənmir etmir sadəcə asan olan yolu seçir. motivasiya səbəbi oldu. afərin. uğurların davamlı olsun.
özüylə birlikdə verdiyi əzabla susmaqdır. öz səsinin dəyişdiyini ya da səsini unutduğunu hiss etməkdir. kimisə yola verəndə gülümsədiyində gözlərinin başqa nöqtəyə zilləndiyini və anlamsızlığı hiss edirsən. yaxşı deyilsən çünki. həm də heç. necə yaxşılaşmaq olar bilmirsən. istiyirsən beyninin acı hiss edən hissəsin söküb atasan. ölümdən pis nə var? heçnə. onun belə səni ani yaxalamasını istiyirsən. boş insanların mənasız söhbət edib orospu kimi gülmələri səni qıcıq edir. çünki sən onlar kimi deyilsən amma onlar gülür əylənir və heç də yalnız hiss etmir. sən isə onları küçümsəyirsən amma yalnızsan. nə qəribədi hə?
nedir bu ağa çekdiyimiz. keşke ölsek.
dərman içib mümkün qədər tez yatmaq.
nitşenin dediyi və tam razılaşdığım aforizmdir. orta hallar hər zaman qırmışdır,üzmüşdür bizləri. o ki,qaldı umid məsələsinə əgər buna ilişmisənsə çətin sən özünə gələsən dostum. səni elə sovurur ki,geriyə heç tanımadığın biri qalır. umid etmək hər gün,hər saat hər saniyə ölməkdir, nəzərə alsaq ki bu zaman vaxt elə gec işləyir ki. mən özüm indi heç bilmirəm necə yaxamı qurtarım, durmadan düşünmə heç bir umid etmə desəm də yenə də özünü inandıra bilmirsən.sanki bir neçə hissədən ibarətsən və digər hissələr buna icazə vermir.
insanın öz gözündə bitdiyi andır.o zaman ne tanrı ipliyirsən nə başqa üstün varlıq. ən üstünü özünsən o da öldükdən sonra geriyə böyük sıfır qalır.
hər dəfə yalnış anlaşılmaq, hər dəfə haqq etmədiyin əzabı çəkmək. haramısa vurub əzmək istiyirəm ki, bəlkə fikrim yayınar dəli edir məni.
indiyənə kimi təklikdə belə sadəcə özümü saxlamışam ağlamamaqçün, çünki özümü zəif hiss etmək istəməmişəm halbuki, bu zəiflik məsələsi deyil göstərdiyim şərtdə. bu gün isə sanki hərşeyi siktir etdim evdə tək olmağım isə buna təkan verdi. yüksəkdən ağladım indi soyuğam amma rahatam.
xəstələnəndə adam içəndə olduğu kimi oluram. adamın üzünə deyirəm sevsene bir az -*
orta əsrlərdə kilsələrin sadəcə incildəki yazılanların həqiqət olduğunun və "mütləq həqiqət"ə qarşı çıxan hər hansısa adamın edam olunması ilə nəticələnən düşüncə tərzi. bəli məhz dünyanın düz olmasına inanıldığı əksini deyən "kafir"lərin edam olunduğu dövr.
sistemində insanların real yaşamını, maddi dünyasını, real əlaqələri yaradanın sadəcə fikirlər olduğu alman filosof.
1993-cü ildə karen armstrong tərəfindən yazılmış olan məlum 3 böyük dinin tarixi kitabı əsasında çəkilmiş sənədli film.
paganizmdən monoteizmə keçid dövrünü,bu sırada tək varlığa səcdə edilən xristianlıq və islamın yaranma tarixini,şərtlərini öyrənə biləcəyiniz sənədli filmdir. şəxsən bəyəndim.
izlədiyiniz zaman aydın olur ki,istənilən büt,din,peyğəmbər sadəcə ehtiyac duyulduğunda ortaya çıxmışdır. sadəcə insanlar acı çəkdiyində, köməyə möhtac olduğunda yaranmışdır yaxud yaradılmışdır həmin insanlar tərəfindən. izlədiyinizdə dinlər,nəyəsə, kiməsə səcdə etmək absurd,gülünc gəlir yəni ən azından mənə. elə indi də başqa vaxt heç allah,din,səcdə etmək,günahlar haqqında düşünmürük normalda lakin,çətinliyə düşən kimi başlıyırıq yalvarmağa. yəni məncə insanı bir ehtiyacdır özündən üstün olana inanmaq,onun kömək edəcəyini gözləmək. məncə isə tanrı elə insanın özüdür. demək istədiyim özümüz özümüzü yaratmağımız yaxud başqa sözlə yaradıcı olmağımız deyil yox, sadəcə özümüzə ən ali hisləri,gücü,mərhəməti yükləyib allah şəklində səcdə etməmizdir. bilməm anlata bildim mi. bu sənədli film nəsə eyni adlı rəsm çəkmə ideyası verdi. heç bilmirəm indi amatörcəsinə çəkim mi,ya praktika edib özümü bunu çəkmək üçün yetərli hiss edəndə mi çəkim. anyway guys.
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1336
blok - başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1343