2009-da vəkillər kollegiyasına üzvlüyə qəbul olandan sonra, artıq cinayət işləri üzrə təqsirləndirilən şəxsləri də müdafiə etməyə başladım.
ilk işlərdən birində vəziyyət belə idi ki, müdafiə etdiyim şəxs əməli törədəndən sonra gizlənmişdi. mən gedib müstəntiqlə görüşdüm, dedim adamı könüllü gətirirəm, bir şərtim var ki, könüllü gəlməsini rəsmiləşdirin və nəzərə alaraq həbs qətimkan tədbiri seçilməsi üçün addımlar atmayın. müstəntiq dedi, qoy rəislə məsləhətləşim. gedib gəldi, dedi rəis sizi çağırır. rəisin otağına girən kimi, rəis qışqıra-qışqıra başladı ki, cinayətkarı gizlədibsiz, hələ gəlib bir şərt də qoyursunuz. rəisin otağının qapısı ilə, rəisin otaqda oturduğu yer arasında təxminən 10 metr məsafə var idi, mən o danışa-danışa hardasa 5 metri qət etmişdim ki, birdən dayandım. birincisi, şəxsin cinayətkar olması üçün məhkəmə hökmü lazımdır. ikincisi də, mən vəkiləm, mənimlə bu cür danışacaqsınızsa, mən gedirəm. siz istintaqınıza davam edin, tapanda xəbər edərsiniz, gələrəm - deyib, qapıya çatmışdım ki, rəis yumşaldı. başladı ki, müəllim niyə əsəbləşirsiniz. beləcə 10-15 dəqiqə mənə əsəbsakitləşdirici moizələr oxudu. sonra gəldik mətləbə, dedi sən adamı gətir, əgər mən onu tutsam, mənim arvadım, qızım filan-filan (ən ağır söyüşlər) olsun. dedim yaxşı.
getdim, adamı gətirdim. dindirdilər, sonra isə tutub, həbs qətimkan tədbiri üçün məhkəməyə apardılar. məhkəmə də həbs seçdi. məhkəmədən çıxanda müstəntiqdən soruşdum, bu rəisin arvad-uşağı var?. dedi, hə, necə bəyəm?
dedim, axı mənə belə söz verib. güldü. görünür, bu onlar üçün adi hal alıbmış.
heç kimin xətrinə dəyməsin, o gündən sonra, mən bu polis rəislərin namusuna inanmıram. (c) vəkil
)