bacarıqsız olmaq

bacarıqsız, qabilliyətsiz olmaq. bilmədim necə başlıq açım. mətləbə keçirəm, bacarıqsız bir insanam. düzəməlli iş görə bilmirəm. necə deyərlər əlimdən götümdən bir iş gəlmir. biraz nəyisə yaxşı tənqid edə bilirəm. qıraqdan durub deyinim, nə qədər isdiyrsiz bunu edə bilərəm. ancaq bunla utanmıram nə də fəxr etmirəm. bacarıqsız olmaq utanılacaq ya da fəxr edilə biləcək bir şey deyil. beləsən, bitdi hər şey. bill gates olmalı deyilsən ki, ya cek london, tesla bunlar olmalı deyilsən. sən sənsən hər gün müəyyən vaxtda yuxudan oyanıb otağında rahatca osduran sıradan bir nəfər. heç kim tanımasın. televizora çıxma. səhər yeməyini özün hazırla, qəzet oxu. gərək nəsə kəşf edəsən?, kəşf etmədiyin üçün heçnəyi tənqid edə bilməzsən?. yəni tesla deyilsənsə soxub içinə oturmalısan ?. adətən belə olur, tesla vaxtı ilə əgər memarlıq haqqında fikirlər söyləsəydi indi hər kəs dəstəkləyərdi belə çıxırki ? iqtisadiyyatla əlaqəli bir şey. deyərdilərki vau içini sikdiyimi tesla deyib, ala, sən ağıllısan indi ?

dəfələrlə nəsə iş görəndə üzümə gözümə bulaşdırıram. bir çox insan bilir bunu.bəziləri məzələnir, bəziləri lağ edir, bəziləri sırf əsəblərimi oynatmaq üçün bunun alçaldıcı yanlarını deyir(adətən qohumlar). ancaq bir sikim olmur. tək fərq bunu indi başa düşdüyüm üçün bu insanların tam olaraq nəyə vurğu etdiklərini anlamışam. indi biraz qoyub mənə ki, dəyər verdiyin yerdən vurulmusan. yoxsa bacarıqsız olmaq utandığım bir şey olmuyub. işin gözəl tərəfi, bunu bilə-bilə yaşamışam həmişə. heç vaxt narahat olmamışam. əksinə rahatladıb məni. indi fikirləşirəm ki, məsələn yaxşı bir pol döşəyən adam olsaydım mazqimi sikərdilər. indi bildiyim işi belı gördürmürlər. bir dostum var vaxtı ilə biraz elektrik işlərimi örgəndi, indi görən tok çəkdirir bədbaxta pulsuz nəsiz. biri hərbi liseydə iri-yarı idi gedib indi beyləqanda şaqat eliyir.

deyəcəyim şey, bir neçə ağıllı çoxda dərd eləməsin belə şeyləri. yəni dahi deyilsənsə fikrin keçərsizdi deyə bir şey yoxdu. düzdü bir dəfə nədəsə ad san qazansan sənin yanındadı hər kəs. bunu etmədən nəsə fikr çatdıra bilirsizsə təbii olanı edirsiz. qurğulardan uzaq şəkldə


edit : burdakı bacarıqsız olmaq söhbəti, über isdedadı olmayanlar ücündü. yoxsa cox calışarıq edərik yəni. amma niyə calışaqki. calışmaq və calışmamaq arasındakı qərarsızliğın yazısıdır həm də

rövşən lənkəranski

deməli elə bir dünayadıkı səhv düz ya həqiqət yalan hamsı bir birinə qarışıb. adam haqqında hamı bilmədən danışır. biri deyir adama varlıdan alıb kasıba verirdi, biri deyir varlı adamlarla dolanırdı. indi özünüz fikirləşin bu adam, mərdan plaza kimi yerdə gəzir tozur. həyatında hər şeyi məhkəmədə atasının qatilini güllələdiyi üçün qazanıb. belə bir hərəkkəti ilə cəza almaq yerinə, südün qaymağını yeyir. xalq caniyə belə bir dəyər verir. bir gijdıllax çıxır deyir ki, varlıdan alır kasıba verir. bunu edir deyə deməli yaxşı adamdı? ay xiyar yaxşı adama olsaydı iqtisadi modul kəşf edərdi rəfah səviyyəsini yüksəldərdi nə varlıdan alardı nə də kasıba verərdi. xanlıq dövründə yaşıyrıq eləbil. kimin öldürmə cəsarəti varsa, o kingdi. hər kəs ondan nəsə dilənir. indidə hamı pis olub.

həyatın mənası

deyəsən, tarkovski belə bir söz demişdi "həyatın mənası bir az bilmək, bir az sevməkdir". əyləncələrimiz, başımızı qatdığımız hər şey mənasızdır deyib heç kimin ümidləri ilə oynamaq istəmirəm. son zamanlar bir az optimist mövqe tutmuşam. biri gəlib böyük pislik eləsə belə, bəlkə yenə göz yumaram. həyatın mənası ilə nə əlaqəsi var? deyirsinizsə əgər, deməli, fikirlərimi ya mən yaxşı çatdıra bilmirəm, ya da siz oxumursuz. beləliklə, elədiyimiz bir çox şeyin tək səbəbi var, əlimizdən gəldiyi qədər özümüzü sıxıntıdan kənara atırıq. hətta bəzi ağıllılarımız sıxılmasınlar deyə artıq özlərinə məqsəd seçiblər. bəzilərinin isə məqsədlərinin yanında hobbiləri belə var. "vizyona bax sevgilim", bəziləri artıq qəhrəmandılar, öz beyinlərində hər şey həll ediblər. məsələn, fizika bilən biri, elə bilir ki hər şeyi bilsə, dünyanın hər sirrini açsa, bütün bu dava-dalaşlar, ürək sıxıntıları, içində söydüyü söyüşlər, dünən çöldə ağzını-burnunu qırmadığı biri artıq olmayacaq. necə deyərlər, dərmanı tapacaq və rahat olacaq. inan ki, ən təhlükəli insan haqqında danışıram bəlkə də. 50 il boyunca bir otaqda qalmağı bacaran biri niyə görə öyünməlidir ki? dünyaya xeyr verdiyinə görə? belə ülvi hədəflər, öləndə təsəlli verər ümid edirəm. belə bir söz də işlədər, rahat ölə bilərəm. minlərlə icadın sahibi indi heç kimin sikində deyil inciməsinlər. başa düşürəm, onların sayəsində indi rahat yaşıyırıq. məsələn tesla olmasaydı, indi sosial insanlar olmaq yerinə evimizdə oturub kompüterlərimizlə, ya da televizorlarımızla, elə paltaryuyanlarımızla sevişməzdik. nəyə lazımdı ki, balaca şəhərin hər-hansı bilinməyən yerində pivə içmək. dünyanın ancaq xəritəynən tanımışıq. ilk xəritə tərtib eləyən adam görəsən özündən utanır? getmədiyi bəzi yerləri necə çəkib? 6-cı sinif uşaqları baykalı xəritədə görür. 11-ci sinifdə siqaret çəkməyə başlayanda qınamağa başlayır atası. ata demişkən, o da həyatın mənasını 10 saat işləməkdə görür.

rusiya dağılacaq

soz6 üçün yazılan yazını ya da beyinqatıqlamasını oxudum. 3 cü cümləyə gələndə, bunu yazan adamın harasına nəyinə söyməyə elə başım qarışdıkı oxuya bilmədim. elə bir necə deyərlər elə qurğulamaları var ki, aztvyə qulaq asmaq bundan daha verimli olar. burda elə yazarlar var ki, elə fikr bildirirlər nəyəsə elə bil über zəkadılar. əksəriyyətidə mütəxəsisləri olduqları sahəni özdəri üstündə işdiyə işdiyə örgənib.

1-2 dənə dılğır natamamlıq kompleksi olan azikdən başqa deyillər inciməsinlər. bu fiction ilə onları ancaq üzeyr dinləyənlər dəstəsi, milliyətcilər dinləyər. hələ onada şükr eləsinlər

yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar

biriləri ağlına gələndə onla uzunmüddətli xəyal qura bilməməkdi bəzən. məsələn bir dostu düşünürsən 3 il bundan əvvəlki getdi indi yoxdu ya da olmayacaq olsada gedəcək. ya da atanı düşünürsən o da öləcək deyə bütün düşüncələrinə son verirsən. nəbilim bəlkə bacı ? o da evlənəcək yenə tək qaldım. ana və ölüm yenə. hamsı boşluğa çıxır bütün münasibətlər. əvvəllər ümid yeri var idi əslində məsələn küçədə gedən gördüyün bir qadın, gələcək sevgilin ola bilirdi indi o da yoxdu, hər nəfərdən, hərkəslərdən biridir gedir qarşı küçədən. uşaqlıq dostları ilə artıq ancaq içəndə danışırsan söhbət var deyə yox, içkilisən və xatirələrin daha da ləzzətli olub. keçmiş darıxmaq üçün var axı, elə bu söz yalnızlığın özüdür girib beyninin bir yerinə

yazarların qısa hekayələri

bu gün oyandı. sabah 11 idi, ətrafına biraz göz gəzdirdi. yenidən yatıb-yatmamaq üçün götür-qoy edirdi. əslində hər sabah bunu etdiyi üçün bezmişdi artıq. ona görə bu bezginliklə ayağa qalxdı və ağzındakı aclıq dadını hiss etməyə başladı. bir il əvvəl olsaydı siqaret çəkərdi. siqaretdə onu bezdirmişdi. su içərkən uşaqlığı yadına düşdü eyni qayda ilə elə həmin vaxtlarda nələrdən bezdiyini xatırlamağa başladı. bəlkə də siqaret üçün belə darıxırdı.

hamamda balaca alminum ləyəndə üzən ağ-və göy rəngli gəmini yadına salmağa başlamışdı. 1 iyun günü 6 yaşında hədiyyə sözünü ancaq kitablarda keçən və kaftar məllimlərin dərsdə ağzına aldığı sadə bir söz olmadığını başa düşmüşdü. oğullarına aldıqları bu kiçik hədiyyəni seyr edən valideynlərdən biri ləyənin kiçik olduğunu başa düşmüşdü, ancaq dəyişdirməyə vaxtı yox idi çünki bir sürü ev işi onu gözləyəyirdi. digər valideyn isə işə tələsəydi üçün gəmini elə ev şəraitində uşaqla sürürdü. başqa vaxt olsaydı əmin ola bilərsiniz ki, övladı ilə birlikdə vaxt keçirərdi. uşaq, təbii ki özü suyun dayaz olduğunu, ləyənin niyə kiçik olduğunu başa düşmürdü. gəmilər dənizdə olurdu, dənizlərdə filmlərdə uşaq isə evdə. ancaq nəyin səhv olduğunu bilmədiyi üçün o gəminin necə yoxa çıxdığını bilmədi illər keçsədə. yenə yatağına qayıtdı.

yazarların sevdiyi şeirlər

abbas kiarostaminin "hamrah ba bad" (küləklə yoldaş) şeiri:

addım atıram
sarı və qızıl dalğaların üstündə
payız günbatımında.

gecə və gündüzün
sonuna inandığım qədər
heç bir şeyə inanmıram.

indi haradadır?
nə edir?
unutduğum insan?

küləyə yoldaş gəlmişəm
yazın ilk günündə
özü ilə birgə götürəcək məni
payızın son günü

gəlirəm tək başıma
içirəm tək başıma
gülürəm tək başıma
ağlayıram tək başıma
gedirəm tək başıma

şərq deyil
qərb deyil
şimal deyil
cənub deyil
dayandığım yer, ancaq bura aid.

bağırıram
dərin vadinin təpəsindən
əks səda gözləyərkən.

göz yaşımı saxlaya bilmirəm
ağlamağın yeri olmadığı zaman...

hər zaman biri ilə
görüşü gözləyirəm
ki gəlməyəcək...
adını xatırlamıram.

illərdir
saman çöpü kimi
mövsümlərin arasında
avara olmuşam...

facebookda film fiction səhifəsi abbas kiarostami öldüyü zaman bu şeirini paylaşmışdı. bir-iki dəfə şeiri azərbaycan dilində axtardım, tapa bilmədim. yaxşı səhifəni bəyənmişəm.