türkiyədə təxminən 5-6 şəhərdə olmuşam, hamısı çox gözəl yerlər idi məkan görünümü olaraq, kamusal alanlar olaraq, təbiəti olaraq. ankara içlərindən bu cəhətdən ən aşağı olan bir yerdir mənim üçün, amma ən çox ankaranı sevirəm. bağımlılık yaradır. izmirdə, kütahyada 1 gün qaldıqdan sonra ankara üçün darıxdım. hamısı ankaradan çox gözəl yerlərdir, amma ankara necəsə haliyeti ruhiyeme daha çox xitab edir. istər kampüsdə, istər tunalıda, istər gecələri konur sokakda, istər seğmenlerde elə bir hava var ki, daha çox yalnız hiss edə bilirəm. izmirdə gəzirsən, karşıyaka falan hamı gülür, əylənir, neşelidir. burada hərkəs yalnızdır eləbil ki. altındağ tərəfləri sevməm, işim olmadıqca da çox getməm o tərəflərə. bahar gəlməsini istəmirəm, baharda hamı devrimde çimlerde falan oturacaq dostlarıyla; mən də ya tək sigaramı içe içe uzanacam, ya da gecələri onunla gezeriz, gündüzləri o da pek sevməz. hep gece buluşuruz yurt önündə.
ankarada iki ən sevdiyim xatirə var: 1) teras barda içib, gecə gizlicə azərbaycanlı tanışımın yurduna girib orada qaldığımız gecə
2) kampüs qarla dolduğu gün yurtlar arası kartopu savaşı vardı. qatılmaq istəmədim, əlcəyim falan da yox idi zatən. savaş bitdikdən sonra ikimiz getdik devrimə, saat 12 falan. hava buz kimi, stadyon buzdu, heçkəs yoxdu. o da əlcəyin sağ əlini mənə verdi, sol əlini özünə. ezginin günlüğü- ay kız açdıq. mənim sigaram bitmişdi, o verdi, yaktık və uzandıq buzda: göyə baxırıq. sonra hər yerimiz islanmışdı və xəstələndik *
:d
)
və 
