25 noyabr 2000ci il bakıda zəlzələ

3-cü sinifdə oxuyurdum o vaxt. özümüz də 4-cü mikrorayonda qalırdıq. oturmuşduq evdə, lovizna serialının modda olan vaxtıydı. elə təzəcə yazıları yazılıb başlamaq istəyirdi ki, bir da onu gördüm ki stoldakı qatıq bankası özünü intihar edər kimi atdı yerə. arxasıyca möhkəm vibrasiya dalğası, mebellərin cırıltısı, lüstraların yellənməsi, stenkadakı qab qaşığın yerə gəlməsi və mənim qapını açıb elə ayaqyalın formada çölə vıyıldamağım... 4-cü mərtəbədən məhəlləyə bir neçə saniyə içində vardım. blokdan dəlicəsinə fırlamışdım ki məhəlləyə, bir anlıq dayandım. titrəyiş dayanmışdı, çönüb arxama və məhəlləyə baxdım. sən demə ilk qaçıb çatan mənəm, bloklardan çığırtı, hay-şüvən və gur insan uğultusu səsləri gəlirdi və birdən... bütün bloklardan eyni anda insan sürüsü nə cür axdısa həyətə, sanki çin qatarının qapıları açıldı. bütün qonşular həyətə toplaşıb bir neçə saat qaldıq orda, illərlə üzünü görmədiyimiz qonşuları gördük. xeyli söhbətləşib danışdılar. hamamdan sabunlu halda qaçıb gələn iranlı qonşumuz da vardı, getdi əyin başın geyindi, gəldi.

rus dilini bilməyib rusca danışan tiplər

olmuş bir əhvalatı nəql edim sizə. bir iş yoldaşımız vardı. bu insan həmişə buraxdığı təkrarsız və analoqu olmayan quşlara görə bülbül adını qazanmışdı. bir dəfə də gedib hardansa pizdeç (пиздец) sözünü öyrənib. xoşu gəlib sözdən. gəlib işdə qadınların arasında başdıyıb pizdeç pizdeç salmağa. bir dəfə göz ağartdıq, xeyri olmadı, iki dəfə öskürdük, səs küy saldıq, bu xiyar yenə söhbəti tutmadı. axırı bunu çağırıb çəkmişik qırağa, başa salmağa çalışırıq ki, o sözü işlətmə də qızların içində. dialoq təxminən belə oldu:

- bülbül, bəsdi də ağzıva gələni danışdın.
+ nə dedime?
- ala pizdeç sözünü diyirəm, demə o sözü, yaxşı söz deyil
+ niyəe? pizdeç nə deməkdi ki? mən evdə də işlədirəme o sözü.
- ay bla, bülbül ki bülbül də, quş buraxmaqdan əl çəkmiyəssən də

köhnə sevgilinin unudulmayan sözləri

köhnə sevgililərimdən ən sonuncusu nəsə kəsərli bir söz deyə biıəcək qədər ağıla və zəkaya sahib deyildi. fikri ərə getməkdə idi.

ondan əvvəlkinin unutmayacağım sözü isə əməliyyatdan çıxandan sonra bu olmuşdu: mən sənə övlad verə bilməyəcəm. bir bax mənə... artıq mən xəstə bir qadınam. bilirəm, hər ikimiz övlad sahibi olmağı ürəkdən arzu edirik, amma bu məndə daha alınmayacaq və mən istəmirəm sən mənə görə bu arzuna çatmayasan. mən səninlə də olmadısa, kimsəylə ailə qurmayacam, qura bilməyəcəm. zatən mənə daha kimsə də yaxın durmayacaq.
p.s. həmin qızın qadın orqanlarında şiş olduğu üçün əməliyyat olunmuşdu və orqanları tamamilə çıxarılmışdı.

ondan daha əvvəlki sevgilimin unudulmaz sözü isə bu idi: mən həyatda ən çox anamı itirərkən üzülmüşdüm. səni itirməyim də o qədər canımı acıtdı

nə döşləri nə üzü nə ayaqları gözəl olan qız

bir dəfə netdə biri ilə tanış olmuşdum. bu gic qızı da dini şəkillər zaddar paylaşardı deyə sifətini görməmişdim. bir iki həftə danışandan sonra axır ki şəkil göndərməyə bir təhər razı saldım. göndərdi... baxıram və düşünürəm. şəkildə iki qız var. birini elə bil pamela anderson doğub. döş desən var, göt desən var, üz desən rəssam işləyib sanki. digər tayı isə iyrəncmi iyrənc. nə götdən, nə döşdən, nə sifətdən yarımıyıb da bədbəxt. yerlə göy qədər fərq olan bu qızların yeganə oxşar cəhəti vardı. hər ikisi yaşıl kofta geyinmişdi. şəkilə baxıb bir nəticəyə varmadan yeni mesaj yazdı. səncə hansı mənəm? lənət şeytana, nə deyəsən indi buna... mən də həmin ortaqlıqdan istifadə edib dedim ki yaşıl koftalı sənsən? düşündüm ki o da hər ikisinin yaşıl koftalı olduğunu bilib mənim məzələndiyimi anlayar və söhbətə gülüş qatıb bağlayaram. düşündüyüm alınmadı. qız mənə yazdı ki aaa nə bildin? həmin an sanki milyonçu şousunda 15-ci suala qədər gəlib 50/50-yə variantını istifadə edib iki seçimdən birini bəxtə xuda seçmək məcburiyyətindəymişəm hissi ilə dolu idim. nəysə, ikinci bir şəkil də göndərmədi. günlərlə maraq içində qalmışdım. amma yenə də ümid edirdim ki qəşəng olanı budur. bir müddət daha keçdi və görüşmək levelinə çatdıq. əcəmi metrosunun yanında görüş yeri təyin etdik. centlmenlik edib birinci çatmışdım məkana. bir də gördüm uzaqdan gəlir. şəkildə gördüyüm qızdır, bəli bu odur. içimdəki səs durmadan danışır. neçə vaxtdır mesajlaşdığım, görünüşünü maraq etdiyim o qızdır və mən onu görürəm, bu reallıqdır. mənim bəxtimə işiyələr, axı bu necə ola bilər? bu götsüz, döşsüz qıza görəmi neçə vaxtdır bir bir bişirmə metodları həyata keçirirmişəm? ay blə, neyniyim? görəsən yanıma çatmamış götürülüb qaçım? ay blə bu nə gündü, bu nə bəxtdi axı içini sikim? gəldi çatdı, salamlaşdıq. bunu gündüzün kafesindəki kabinetə aparmaq istiyirdimsə, indi heç köhnə bakı çayxanasına gedib nərd atmağım da gəlmir. düşündüm daha girən girib onsuz da, yazıqdı, kobud şəkildə qırmıyım. həmin günki görüşü bir təhər yola verdim. qısa bir aradan sonra isə bunu bacısı ilə metroda təsadüfən gördüm. bacı nə bacı... elə bil eyni ata ananın uşağı deyillər. ölüm şey desəm az olar. tanışdırdı bizi. bacısına görə bir yerlərə dəvət elədim bunları və ünsəyyət zad qurdum. mehribançılıqla nömrəsini belə aldım. qısa bir aradan sonra isə iki bacını bir birinə düşmən elədim və qəşəng bacıyla görüşməyə başladım.

insanı sevindirən şeylər

ilk olaraq ağla pul gələr. çünki milyon dənə arzumuz var hansılar ki gerçəkləşməsi üçün külli miqdarda pul lazım gələ bilər. amma tırığ kimi pulumuz olsa, istədiyimiz hər şeyi alsaq, villalar, maşınlar, qızıllar, ən nadir tapılan əşyalar, ən dadlı yeməklər, səhər günorta axşam bazdığ, bütün dünyanı gəzmək kimi hər şeyi yaşasaq pulla alına bilən şeylərdən sizcə də bezməzmiyik? pulla alınan hər şey əlçatan olar və bu hal bizə hər şeyi adi göstərər. sevinməyə heç nə tapa bilmərik. bax onda, bizi isti bir baxış da sevindirə bilər. səmimi bir tərif və ya sevdiyimiz biri ilə qucaqlaşmaq da.