bugün wiki təsadüfi son
sözaltı sözlük
məsləhət postlar mesaj Profil

mariya kürüsü


383   0   0   0

məndən bir də olmayacaq...


blok başlıqlarını gizlət

Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
ümumdünya tualet günü

tualetsiz qalan yaxud təhlükəsiz idarə olunan kanalizasiyadan istifadə edə bilməyən 4.2 milyard insan problemini qabartmaq məqsədilə 2001-ci ildən etibarən hər ilin bu günü qeyd olunan gün.

bu günün qeyd olunmasında məqsəd qlobal sanitariya böhranını 2030-cu ilə qədər aradan qaldırmaqdır.

belə ki, iqlim dəyişikliyi sürətlənir, daşqın, quraqlıq və dəniz səviyyəsinin artması sanitariya sistemlərini - tualetdən, septik çənlərə təmizləyici qurğulara qədər yararsız hala salır. daşqınla gələn çirkablı sular içməli su üçün olan quyuları çirkləndirə və zərər verə, bununla da insan tullantıları qida məhsullarına yayılaraq ölümcül, xroniki xəstəliklərə səbəb ola bilər.

iqlim dəyişikliyi ilə mübarizədə tualetlər də bizə kömək edə bilər. bildiyimiz kimi tualetdən çıxan tullantılar qiymətli su, qida və enerji ehtiva edir. davamlı sanitariya sistemləri bu tullantılardan kənd təsərrüfatında, enerji üçün emissiyaları azaltmaqda və s. məhsuldar istifadə edirlər.

davamlı sanitariya üçün də bizə insan tullantılarını təhlükəsiz, əlçatan bir şəraitdə və şəkildə toplaya bilən tualet lazımdır. tullantılar toplanıb bir çəndə saxlandıqdan sonrakı iş ondan təhlükəsiz şəkildə yenidən istifadədir. bu bizə suya qənaət etməkdə, enerji istehsalı üçün istixanaların azaldılmasında, təsərrüfatda su və qida mənbəyi kimi kömək edir.

bu gündə əsas diqqət çəkilir:
-dünya əhalisinin yarsından çoxunun təhlükəsiz sanitariya şəraitinin olmamasına;
-əhalinin 40%-inin evdə sabun və su kimi təməl əlyuma vasitələri olmadan yaşamasına;
-gündə 800-dən çox, ildə isə təxminən 297 min 5 yaşdan aşağı uşağın pis gigiyena, sanitariya və içməli su səbəbindən ishal xəstəliklərinə tutularaq ölümünə;
cəmiyyət tərəfindən yaradılan tullantı suların 80%-inin təmizlənmədən təkrar ekosistemə qayıtmasına.

və bütün bunlar qarşısı alınmazsa, 2050-ci ilə qədər 5.7 milyarda qədər suyun az olduğu yerdə yaşayan insan arasında su üçün görünməmiş rəqabət yarana bilər.

yazarlara verilən ən dəyərli hədiyyələr

dünən şagirdlərimlə səhər idmanı etməyə çıxanda gördüm biri əlində ipə düzülmüş muncuq fırladır "təsbeh" əvəzi. bijuteriya ilə aramın heç olmamasına baxmayaraq şagirdimin muncuqları nəsə xoş gəlmişdi mənə və deyəsən hiss etdirmişəmmiş bunu..

bu gün dərsdə otaqdan çıxmışdım, qayıdanda gördüm yanındakı qıza tələm-tələsik nəyisə göstərir çantanın qabaq cibində. özü də şam sönməsin deyə əlimizi qıraqlarına divar kimi tuturuq ha, birdən görərəm deyə, bax, elə tutub bap-balaca yeməli əlini. yaxınlaşan kimi tələm-tələsik özlərini düzəldib üzümə qımışdılar. başa düşdüm ki, çantada nəsə özəl bir şey var. amma ağlımın ucundan keçməmişdi mənə aid olduğu, ona görə təkidlə soruşdum "o nədir?" deyə. axırda çarəsiz qalıb dedi ki, müəllimə dərsin axırında sizə bir şey verəcəm. amma axırında, indi yox..

1 saatı tikan üstündə oturubmuş kimi birtəhər yola verdi. dəqiqə başı da "axırı gəlsin deyə həyəcanlanıram e, müəllimə" deyirdi, mən monqol da elə bilirdim oxuduğum mətnin axırını deyir. sən demə dərsin axırını deyirmiş...

dərs qurtardı. çantasından 2 qolbaq çıxarıb dedi ki, "müəllimə, birini siz seçin, o biri də mənim olsun". mən də sadəni seçib digərini qaytardım. yanındakı qız qayıtdı ki, "hə, müəllimə, onu sizə düzəltmişdi, düz seçdiz". uşaqdakı düşüncəyə bax. birdən mənə verdiyini yox, özünə düzəltdiyini bəyənərəm deyə hər ikisini seçmək şansı verdi mənə, halbuki əminəm özünə düzəltdiyini daha özənlə və əziyyətlə hazırlamışdı, çünki daha mürəkkəb düzülüşü var idi ondakı muncuqların...

qolbağı görəndə çox pis kövrəldim, bəbəklərim böyüdü, gözlərimdən çıxan xoşbəxtlik qığılcımları gözümü, üzümü, bütün bədənimi isitdi. uşağın hər üzündən bir dəfə öpüb, bir dəfə dişləyib yola saldım..

qızı axşama çağırmışdım gəlib 5 dəqiqə dərsi danışıb getsin deyə. gələndə o da mənə düzəltdiyi qolbağı verdi, getdi. ümumiyyətlə, hansısa uşaq 1 dənə gül də gətirsə, gülü necə əzizləyib, necə xoşbəxtliklə güldanda evin ən görkəmli yerinə qoyduğumu görüb digərləri də gül gətirib* sonradan xəbər tutdum ki, qonşunun onları danlamasına rəğmən bağdan gizlincə qırıb gətirirmişlər evi doldurur. mən gül almışam deyə, onlar da gül verib deyə əl-ələ verib xoşbəxtlikdən göylərdə uçuruq. sevgi bu idi də, hə?.. özü də əsl xoşbəxt olan mən deyiləm, onlardı. erich fromm demiş, sevgi almaqdan daha çox verməkdir. çünki vermək, güclü olmağın ən gözəl izahıdır. məsələ konkretlik deyil, mücərrədlikdir. zənginliyini vermək, üstünlüyü vermək, xoşbəxtliyi verməkdir məsələ. və bunun yaşatdığı canlılıq, coşqu içində üzmək, verdikcə daha da zənginləşmək... əminəm, onlar məndən daha doludurlar, daha xoşbəxtdirlər. kaş, həmişə elə bu cür qalalar. amma ki.., eeehhhhhh...

məni heç olmadığım qədər dəyərli hiss etdirən həmin hədiyyələr bunlardı.

qəhvəyi rəng oğlan düzəltdiyidi. pul rezini ilə düzəldib özü də. yeyərəm axı...
digəri də 10 yaşlı qız uşağına xas çəhrayılıqla, bəzək-düzəklə... özü də qolbağı bağlamaq üçün yer qoymayıb, taxa bilmirəm. gərək deyim fix eləsin birtəhər...

iş orasındadır ki, heç birinin ağlı kəsməyib müəllimin biləyinin onların biləyindən daha qalın olduğu. hər ikisi öz biləyinə uyğun qolbağı düzəldib gəlib. ürəyim gəlmir birinin rezinini söküb, digərinə də təzə ip calaq edib öz ölçümə uyğunlaşdırmağa. ona görə sıxıla-sıxıla taxıram indi, taxacam da..

yox, əşi, entryni yazanda heç kövrəlmədim, gözlərim də dolmadı. nə danışırsız, kövrəlmək və mən?...

nərgiz operası

azərbaycanda müasir mövzuda yazılmış ilk opera.
opera bəstəkar müslüm maqomayev tərəfindən hüseyn cavidin "çobanlar" radio-pyesinin süjeti əsasında 1935-ci ildə yazılmış və səhnələşdirilmişdir. operada azərbaycan kəndlərinin birində xalqın mübarizəsi, əməyə, zəhmətə münasibəti və sevgisi musiqi dili vasitəsilə təsvir olunur.

əsərin qəhrəmanları kəndli qız nərgiz və çoban əlyardır. sonralar bəstəkar "nərgiz" operası üzərində bir daha işləmək qərarına gəlir. lakin 1937-ci ildə qəfil dünyasını dəyişir. operanı reynqold qliyerniyazi işləyib tamamlayır. 1938-ci ildə "nərgiz" operası moskva şəhərində elə həmin ildə də azərbaycan dövlət akademik opera və balet teatrında tamaşaya qoyulur. bəstəkar operada mahnı janrına yaxın təsniflərdən, rənglərdən geniş istifadə etmişdir.

operanın I pərdəsindən "əlyarın ariyası"nı rəşid behbudov ifa etmişdir.

(youtube: )


lirik xarakterli bu ariyada operanın qəhrəmanı nərgizin əlyara olan sevgisi çox emosional şəkildə öz əksini tapır.
çkx qəmli melodiyası olan "nərgizin qəmli mahnısı" ("nərgizin ariyası") isə sona aslanova tərəfindən səsləndirilmişdir və "şüştər" muğamının intonasiyalarına əsaslanıb kədərli xarakterə malikdir.
(youtube: )

(youtube: )


bəstəkar xor üçün yazdığı musiqidə "turacı" azərbaycan xalq rəqsinin melodiyasından, "nərgizin qəmli mahnısı"nda "çıxdım qaya başına", III pərdədə səslənən xorda "bağçadan gələn səs", I pərdənin final xorunda isə "gün, çıx" azərbaycan xalq mahnılarından istifadə etmişdir.

mənbə: ümumtəhsil məktəblərinin 9-cu sinfi üçün musiqi fənni üzrə dərslik; səh - 52;53.

ahmet kaya

bu gün ölümündən 20 il ötən türk karifeyi.

seçim etmək nə qədər çətin olsa da, ən vurucu mahnı sözlərindən bəziləri* mənim üçün :
-ağladım, gözyaşlarım döndü denize
ben derdimi kimseye söyleyemedim.

bağıra-bağıra yazdım seni içime
bir kez olsun yüzünü güldüremedim.

(youtube: )


-saçlarına yıldız düşmüş,
koparma, anne, ağlama..

(youtube: )


-sevdim inanamayacağın kadar seni, esmer kız.
şimdilik hoşçakal, yaban çiçeğim,
yasal mermisiyle bir komiser yaklaşmakta..


başım belada,
tabancımı unutmuşum helada..

(youtube: )


-yağmur yağar, ıslanırsın, vay aman
güneş doğar, kaybolursun, vay aman
"ay ışığı" der durursun, vay aman

yakamozsun sen

sessiz-sessiz ağlar gibisin, vay aman
zaman geldi, gidecek misin? vay aman

bırak ay gitsin, sen kal bu gece, vay aman
umudumsun sen

(youtube: )


-ah ne fayda, ah ne fayda
kefen beyaz, ah ne fayda
bir hayine yaş dökersin
kadrin bilmez, ah ne fayda

(youtube: )


-sakin göllerin kuğusuyduk,
salınarak suyun yanağında
yarılan ekmeğin buğusuyduk
gözüm yaşarıyor,
yüreğim yanıyor.

olmasaydı sonumuz böyle..
(youtube: )


-yalnızlığım benim pasaklı kontesim,
ne kadar rezil olursak o kadar iyi..


yalnızlığım benim çoğul türkülerim,
ne kadar yalansız yaşarsak o kaday iyi..

(youtube: )


-sana boncuktan kuş yaptım,
konacak pencerene..

(youtube: )


-bir kenar mahalleliyim,
mecburen parasızdır ceplerim.

bir kenar mahalleliyim,

mecburen uzaktan severim..
(youtube: )



bir post gördüm indicə, "16 kasım 2000, ahmet kaya hayatını kaybetti" yazırdı. əsas həyat onu itirdi, biz onu itirdik.. heyif, çox heyif...

lalə məmmədova

səsindəki incəliklə məni özünə aşiq etmiş müğənni.
"gecikməyin sevməyə" coveriylə mahnının originalından soyutmuşdur..

(youtube: )


hər iki mahnı sözləri də ayrı aparır e adamı, eh. link link

mirzə ələkbər sabir

hamısın tapa bilirəm, birin tapa bilmirəm

Bir belə məsel vardır ki, “doğru danışanın papağının qulağı yırtıq olur”. Mən bu barədə çox fikirləşmişəm ki, əcəba, doğru danışanın papağının qulağı niyə gərək yırtıq olsun? Fikirləşirəm, fikirləşirəm… axırda yəqin edirəm ki, hələ gərək belə də olsun.
Məsələn, götürək ki, Məhəmməd Cəfər ağa vəfat edir, bir qədər pulu, mülki, malı və neçə nəfər uşaqları da qalır.
Təşbihən, hacı Molla Feyzi əmi, bu imanın Allah kamil eləmiş kişi, hər növ olur isə uşaqlara qəyyum olub və hər ixtiyarı da yədi-təsərrüfünə keçirir. Söz gəlişi, uşaqların anasına naməhrəm olmasın deyə, nigah da oxudur. Bəli, müsəlman olan adam gərək belə də olsun… Və səğirlərində pulundan çox xərc olmamaqdan ötrü nökərləri-zadları da azad edir. Ancaq uşaqlar nökərlərin xidmətlərin dəröhdə edə bilirlər, eləməselər də yaramaz; çünki Hacı əmi şapalaqlayır. Qaldı ki, mülk, mal və pul - onları da icarəyə və muamiləyə verib işlədir.
Bəli, vəqt o vəqt olur ki, uşaqlar böyüyürlər, indi gərək Hacı əmi uşaqlara hesab versin.
Hesab isə barmaq hesabından başlanır, yanında yatır, palçığa batır, elə qabil bir şey qalmayır ki, Hacı əmi uşaqlara versin. Burasını istəyirəm ərəbcə deyim ki, başa düşən olmasın: deməli ki, Haci əmi “bəllətü” edib “həzmi-rabə”dən oturmuş olur.
Hə, imdi deyəcəksən ki, bu sözlərinin yuxarıda dediyin misal ilə nə münasibəti var?
Yox, əzizim, bir dayan, qoy sözümü ayağa kim deyim, gör münasibəti var, yainki yoxdur.
Vəqt ki, iş bu məqamə yetişir, cəmaət arasında bu söz danışılır, məsələn, bir qəzetə müxbiri də bu sözləri eşidir, götürüb qazeteyə yazdırır.
Hərçənd Hacı əmi oylə israfçı adam deyil ki, ildə beş-on manat verib bir qəzeteyə abunə olsun və yainki gündə bir şahı verib bir nömrə alıb oxusun. Ancaq qonşudan alıb oxuduğu müftə qəzetedə nagah görür ki, bu əhvalat yazılıb, hələ olan kişinin acığı tutub, iki əlli bir qapaz müxbirin başına oylə ilişdirir ki, yazığın papağının nədir ki, öz qulağı yırtıq olur. Odur ki, deyirəm, hələ belə də gərək olsun…
Amma burada yenə bir az fikirləşirəm; fikirləşirəm ki, Hacı əmi müxbirin başına qapazı neçün ilişdirdi?
Tapıram ki, Hacı əminin elədiyi əməlin yazdığına görə…
Fikirləşirəm ki, müxbir bu sözlərin yalandan yazıb imiş, yoxsa doğurdan?
Tapıram ki, doğurdan yazıb imiş.
Fikirləşirəm ki, bu əməl yaxşı əməl [deyil] imiş, hətta hacı əminin xuşkə möminliyinə də yaraşan əməl deyil imiş.
Fikirləşirəm ki, pəs Hacı əmi qapazı öz başına ilişdirməyib müxbirin başına neçün ilişdirdi və halonki bu əməli işləyən hacı əmi özü imiş, müxbirin təqsiri nə imiş? Əcəba, buralarını hərçi fikirləşirəm, tapa bilmirəm ki, tapa bilməyəcəyəm. Deyirəm, görəsən diqqət edim, bunu tapa biləcəyəmmi?
Tapa bilsəm də Hacı əmini başa sala biləcəyəmmi? Amma, heyhat!.. Indi hər kəs bunu tapa bilsə və Hacı əmini də başa sala bilsə, buyursun, bu iş mənim işim deyil!..

las dos fridas

frida kahlonun həyat yoldaşı diego rivera ilə boşandığı dönəmdə ərsəyə gətirdiyi əsərlərdən biri.
ispancadan ingiliscəyə tərcüməsi "the two fridas" olan əsər 1939-cu ildə çəkilmişdir. əsərdə fridanın diegonun tərkedişini dərin bir ağrıyla çəkdiyinə dair maraqlı detallar var.

əvvəla şəkildə yan-yana oturmuş 2 frida təsvir olunub hansı ki, soldakı avropa mədəniyyətli, victoria dönəminə aid ağ paltar geyinən, sağdakı isə sıradan meksika paltarıyla bildiyimiz meksika yerlisi fridanı təsvir edir və əslində bu iki frida bizə onun həyatının iki fərqli dönəmlərini işarə edir.
əl-ələ tutmuş fridalar bir-birinə damar vasitəsiylə bağlanıblar. meksikalı fridanın böyük ürəyi diegonun sevdiyi fridaya, avropalı fridanın kiçik və kəsiklərlə dolu ürəyi diegonun tərk etdiyi fridaya aid olmasıdır.
hər iki fridanın əlində bir əşya var. ağ geyimli frida əlindəki qayçı ilə meksikalı fridanın əlində tutduğu diegonun şəklindən başlayan damarı kəsmiş və üstünə qan tökülmüşdür. kəsilmiş damar ayrılığı, qan isə saldığı uşaqları işarə edir.
arxa planda qaranlıq, fırtınalı səma fridanın daxili aləminin əsərə yansımasıdır.
frida kahlo bu əsəri yaratdıqdan 1 il sonra, yəni 1940-cı ildə diego riverayla yenidən evləndi və bu evlilik ömürlərinin sonuna qədər davam etdi.

əsər yağlı boya ilə işlənmişdir və kahlonun ilk böyük ölçüdə olan əsəridir. ölçüləri 173.5 sm x 173 sm olan əsər sürrealizm cərəyanına aiddir və hal-hazırda meksika müasir incəsənət muzeyində saxlanılır.

Qəfil gedən dostlar

haqqınız yoxdur belə etməyə, vallah, yoxdur, billah yoxdur.
hər şey yaxşı gedərkən və daha da yaxşı olacaqkən necə bacarırsız bunu? niyə adamın sevincini qursağında qoyursuz, hə? heç olmasa bir səbəb deyin, sonra gedin, a kişi. niyə adamı bütünlüklə sizdən gələcək olan bir bildirişdən, bir mesajdan, bir zəngdən asılı qoyursuz axı?
gedəndə tək getmirsiz, əziz dostlarım, gedəndə ağıl-fikrimizi də, özgüvənimizi də söküb aparırsız özünüzlə. adamın ağlına on min cürə dəxlisiz, narahatedici fikir gəlir. özü haqqında hər cür mümkünsüz şeylər düşünür. əskik, dəyərsiz hiss edir adam özünü, bir səbəb, bir xəbər vermədən tərk ediləcək qədər dəyərsiz.

(bax: düşün ki o bunu oxuyur)


entrylərin birində bu insanlar "siz fərqində olmasanız belə xətrinə dəydiyiniz dostlar" kimi tanımlanır. bax, canım-gözüm, demirəm məndə hər şey yerindədi, demirəm məndə səhv yoxdu, ola bilər, kobud eşşəyin yekəsiyəm, bəlkə nəsə səhvim olub, görməmişəm, xətrinə dəyib bundan xəbərsiz davam etmişəm münasibətə. fərqi yoxdur e, nə olur-olsun bunu mənə deyib getməliydin, ən azından incidiyini, küsdüyünü, nəsə bir problem olduğunu hiss etdirməliydin, gizli bir mesaj buraxmalıydın. bu qədər xətirsiz olduğunu bilmək və düşünmək adamı dəli, gic edir qoyur ora.

bilirəm, hər şey kimi buna da alışacam, fikrimi yayındırmaq üçün, yaşadığı, işlədiyi yeri tapıb qapıya dikilmək kimi boşdan şeylər etməmək üçün hər cürə dəxlisiz şeyləri eliyib birtəhər gələcəm öz öhdəmdən. nə bilim e, eh, bəlkə də həqiqətən dedikləri kimi "heç gəlməmiş gedənlər"-dənsən, amma gəlsən yaxşı olar,
(youtube: )

payız fəslini sevmə səbəbləri

Yağışlı havada başıaçıq* gəzmək, islanmış saçlarla oynamaq, gəzəndə ağızdan "tüstü" çıxarmaq, qurumuş yarpaqları tapdalamaq, benzin tökülmüş gölməçələrdəki "göyqurşağı"na baxmaq, səhər isti yerindən duran kimi pəncərəni açıb melanxolik ruhlu təmiz havanı bütün ciyərlərinə çəkib dərindən nəfəs almaq və hər dəfəsində orhan velini özünə daha da yaxın hiss etmək..

Beni bu güzel havalar mahvetti,
Böyle havada istifa ettim
Evkaftaki memuriyetimden.
Tütüne böyle havada alıştım,
Böyle havada aşık oldum;
Eve ekmekle tuz götürmeyi
Böyle havalarda unuttum;
Şiir yazma hastalığım
Hep böyle havalarda nüksetti;
Beni bu güzel havalar mahvetti.


Bir də özünü daha təmiz, daha içdən, daha orijinal hiss etmək. Sanki təbiətlə bərabər sənin də ruhun təzələnir, sən də başdan başlayırsan. Təmkinlə, tələsmədən, keyfiyyətli şəkildə. Monotonluqdan çıxıb yeni "sən" inşa edirmişsən kimi..
Hər şeyə çılpaq gözlə baxıb doğrunu səhvdən ayırma qabiliyyətin, perspektivliyin artır. Beynin daha açıq olur və qarşına çıxan hər problemi asanlıqla çözür, ən ağır kitabları rahat şəkildə üyüdə bilirsən. Sırf buna görə yaydan kitablar ayırıb qoyursan "payızda oxuyaram" deyə..

Bunca məni nirvanaya qaldıran dəyərli hislərin məcmuəsidi payız və sevməmək əlimdə deyil. Sevin payızı, a kişi.

P.s: keçən dəfə 1-də oxuyan şagirdim kənddə yağış yağanda göyqurşağı görməyi haqda danışırdı. Mən də başladım haqqında əlavə məlumatlar verməyə, sözümü bölüb həyəcanla dedi ki, müəllimə, mən göyqurşağını görəndə gün yox idi, özü də əlimlə toxunmuşdum ona. Dedim necə? Qurban olduğum qayıdıb nə desə yaxşıdı? (italik: yağış yuyub yerə tökmüşdü...)

kefi pozan xırda şeylər

yuxu vaxtımdan kəsib, 3 saata güclə fikrimi cəmləyib başlıq açıb entry girirdim, axırda səhvən əlim dəydi, səhifə yenilənib yazdıqlarımı havaya uçurtdu. uzun zamandı kefim belə qaçmamışdı. yazdığım şeylərin yerində artıq heç nəyin olmadığını görmək çox pis qoydu mənə, lənət olsun..

ayda-ildə bir dəfə düz-əməlli nəsə yazmağa çalışırsan, onda da belə..

sevilən yara izləri

5 yaşım olanda həyətdə danayla oynayırdım. boğazına ip keçirib mıxa bağlamışdıq deyə rahat əsəbiləşdirə bilirdim heyvanı. (bax: uşaqlıqda heyvanlara verilən işgəncələr)

üstünə gedib arxaya itələyirdim, sonra o mənim üstümə gələndə arxa-arxaya qaçırdım. bu hərəkəti 5-6 dəfə təkrarlayandan sonra gördüm dana özündən çıxdı, üstümə şığıdı. elə bildim ipini qırıb, qorxumdan arxa-arxaya necə qaçdımsa, dizim boyda olan başqa mıxa ilişdim, dizimi çox dərin çərtib keçdi. o qədər dərin idi ki, dümağ sümük görünürdü, qan çıxmırdı..

sağalma müddəti çox uzun və ağrılı keçsə də, sağalandan sonra yaramın da başına oyun açmağa başladım. sol dizimin bir az sağ tərəfində balıq formasında 2-3 sm-lik yara idi. "balığ"ın üstünə üzgəc, qəlsəmə, pulcuq, göz, dodaq və s. bir də qırağına çoxlu balıq çəkib özüm üçün dizimdə "su dünyası" qurmuşdum. həqiqətən suyun dibindəymişəm kimi hiss edirdim özümü və dizimdəki dünyaya baxmaqdan doymurdum. iş orasındadır ki, çəkilmiş digər balıqlar onun qədər mükəmməl görünmürdü. ona görə ayrı sevirdim həmin balığımı* yaramı .

getdikcə yaranın forması dəyişsə də, hələ də üstündə nələrsə yaratmaq üçün çoxlu alternativlərim var. bir də gördün gəmi olub dənizdə üzür, ya da quş olub göydə uçur. olmadı göy qurşağının sevdiyim rənginə çevrilir. üstündə natürmort çəkilən molbert ayağı olmuşluğu da var...

güldürən hadisələr

əmimqızı "r" hərfini deyə bilmir. mənim adımda da "r" hərfi var, deyəndə "y" ilə deyir. keçən dəfə adımı bir "r" ilə - mariya* , bir də "y" ilə - mayiya* yazıb göstərir ki, sən bu mayiyasan, yoxsa bu biyi mayiya?

şəhid atası

itkin düşmüş əsgər atasına baxanda təsəllisi daha çox olan atadır.

axşamçağı şəhidlər xiyabanına getmişdim, bütün günü xoşbəxt hiss etməyimə səbəb olan qəhrəmanlara bir baş çəkməyə. getməz olaydım, ürəyim param-parça oldu, qayıtdım.
xiyabanın sonunda təzə gələn şəhidləri dəfn edirdilər, analarının üzünə baxmağa cəsarətim çatmadı, çöndüm başqa tərəfə. nə görsəm yaxşıdı? itkin düşmüş əsgərlərin siyahısı həkk olunmuş daşın üstündə bir adın üstünü yumruqlayır yaşlı bir dayı. çarəsizcəsinə ağlayaraq, ehmalca, səssiz. üz ifadəsi elə idi ki, görən kimi dünyayla əlaqəm kəsildi elə bil. sən demə səssiz ağlamırmış həmin dayı. içindəki hayqırıq səslərini eşidər oldum, eşidən kimi də qulaqlarım tutuldu. içimi parçaladı çəkdiyi nalələr, qışqırtılar. bir anlıq ağlımdan keçdi gedib ayaqları altına düşüm, qucaqlayım, təsəlli verim, nəsə bir söz deyim.. söz də ki, nə söz e? hansı sözün gücü çatar həyatın belini büküb 2 qat etdiyi adama təsir etməyə? şəhid valideynlərinə "torpaqlar alınır, oğlunun qanı yerdə qalmır, ruhu şaddır" demək olur ən azından. bəs bu? heç bilmir oğlu sağdı, ölüdü. sağdırsa hardadı? necədi? kimlədi? nə edir? nə işlə məşğuldu? ölübsə hardadı? basdırıblarmı heç olmasa, yoxsa elə itlərə yem ediblər, ya da yandırıb külünü havaya sovurublar nəşinin?.. bilmir, heç nə bilmir oğlunun müharibədən sonrakı müqəddəratı haqqında..

bu yerdə süleyman rüstəmin həmin misraları düşür yadıma:
Sorurdu: – “Balam hanı?” – Hər cəbhədən gələndən
Ondan xəbər gəlməyir, xəbər gəlir öləndən.
Yerəmi batdı oğlum, göyəmi çıxdı oğlum?
Bəlkə mən yanılmışam, əzəldən yoxdu oğlum?!
El bilir, uşaqlıqdan o naxələf olmayıb.
Ürəyimə damıb ki, oğlum tələf olmayıb…

tıq-tıq xanım

nə az-nə çox, düz 8 il rolunu apardığım personaj.
baxça(4 il) və ibtidai sinif dövründə hər nə qədər səhnələşdirildisə, hamısında mən çıxış edirdim. niyə? həm qaralığımla, həm danışıq və hərəkətlərimlə tıq-tıq xanımı anımsadırdım deyə.

həmin vaxtlar tv-dən braziliya serialı gedirdi, serialdakı qara qızların adı maseyna, preyta, lolo, deyusa idi, dayım da gündə bir adla çağırırdı məni. hələ də elə çağırır, lənət olsun... nəysə ki, bir gün o qədər bezmişdim ki, dayımın məni həmin adlarla çağırması və "üzünü göy sabunla yu, ağar", "gəl üzünü maşının təkərlərinə sürt, o qara olsun, sən də ağ" deməsindən bezib, sabun temasını icra edəcəkdim. məqsədim ağarıb qışda qar qız, yazda bahar qız olmaq idi, qarayam deyə pıspısa xanım olmaq yox. o da anamın göy sabunu istəmə səbəbimi bilib qəşş etməyindən başa düşdüm dayımın mənlə alay geçtiğini...

elə ondan sonra qara olmaqdan zəhləm qaçırdı, ta ki müəlliməm mənə "qara qızıl" deyənə qədər. ilk dəfə deyəndə "qara" sözünə görə kefim qaçmışdı. müəllimə ağ qızılla, qara qızıl haqqında məlumat verib fərqlərini izah edəndən və mənə "qara qızım, qaysı qızım" yaxud "qara kişmiş" deyəndən sonra qara olduğuma görə ayrıca xoşhal olub, özümü çoox çox özəl hiss edirdim.

günlərdi dilimdən düşməyən, mənə uşaqlığımı xatırladıb, "gözümdə canlanır kos-koca mazi" dedirtən və yıxıb-sürüyən misralar:
bir körpə böcəyəm mən,
çiçəkdən göyçəyəm mən.
dost axtardım tapmadım,
təkcəyəm, təkcəyəm mən..

hərtərəfli insan

"acame of" (acam ee oooff) mesajıma "ingilisim zəifdi" cavabı verərək gecə-gecə güldürən yazar. yerdəyəm...

« / 20 »
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1336


blok -   başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1343