islam flaminqoları

xalid hüseyninin "min möhtəşəm günəş" kitabında adı çəkilən bir ifadə.
20-ci əsrin sonlarında taliblərin əfqanıstana rəhbərlik etdiyi və kitab yazmağın, filmə baxmağın, şəkil çəkməyin qadağan olduğu bir dövrdə flaminqo şəkli çəkdiyinə görə bir nəfəri camaatın gözü qabağında kötəkləyirlər. onları ən çox hirsləndirən isə şəkildəki quşların uzun, lüt ayaqları olur. sırf buna görə həmin adamın ayaqlarını bağlayıb bədənini şallaqlamağa başlayırlar. deyirlər, seç: ya bu şəkilləri abırlı hala sal, ya da məhv elə. rəssam yazıq da fırça götürüb hər flaminqoya bir şalvar geyindirir. beləcə "islam flaminqoları" yaranır.
amma axırıncı gülən rəssam olur. sən demə flaminqolara geyindirdiyi şalvarları akvarellə çəkib, taliblər gedəndən sonra yuyubmuş.
in the end, art and intellect won

dəyər vermək

!not: sözlükdə olduğunu bildiyim, bu entry vasitəsilə nələrisə bəyan etməyə çalışdığım, amma oxuyub-oxumayacağını bilmədiyim şəxsə ithaf edirəm. entrylərimdən sizə tanış birinin ab-havasını vermirəmsə, vaxtınızı itirməməyi - oxumamağı tövsiyyə edirəm.

sevginin, yaxşılığın və bu kimi insana yaxşı hiss etdirən hislərin qarşılıqsız olması ona bir özəllik qatır, eləcə də dəyər verməyin - həmişə belə düşünmüşəm. qarşılığı da içdən-içə gözləmişəm, amma zərrə büruzə verməmişəm. hər şey öz içimdə daha gözəldi, daha toxunulmazdı, haqqında kimsə bilsə səpiləcək, dağılacaq və mənasını itirəcək sanki.
iş orasındadır ki, verdiyin dəyər, sevgi və s. nə qədər məxfi olursa, o qədər qırılğan, o qədər həssas olursan. bu gün yenə sentimental ruhumu geyinib, "kədər" girdabında yuvarlanıram, sözlük.. :d
bir köhnə tanışım var, hardasa 5 illik bir tanış, aramızda xüsusi nəsə yoxdu, amma yeri məndə tamam başqadı. qıraqdan götüqalxıq, özündənrazı, yersiz egolu biri kimi görünür ilk başdan, amma bir şey var ki, necə görünür görünsün, içində çoox kövrək, saf və həyata qırılmış birinin yatdığını bilirəm. nə qədər düzgün tanıdığıma əmin deyiləm, ancaq onu tanımlamaq lazım gəlsə istifadə edəcəyim sözlər bunlardı: vicdanlı, sülhsevər, transformasiyaya ac, söhbətcil və həmişə məna ehtiva edən, keçmişdə aldığı layiq olmadığı "dərs"lər üzündən sevgidən qorxan və sevgidə məğlubedilməz utancaqlığı olan pam-bıq kimi adamdı. qısası, dəyər vermək üçün yaradılmış adamdı mənim gözümdə. nəysə.
uzun müddətdən sonra (3-4 il) hardasa 5-6 ay əvvəl əlaqəmiz yenidən yarandı və 4 ay əvvəl 1-2 günlük tez-tez danışırdıq. 1 dəfə də görüşmüşdük və eynəyi məndə qalmışdı, vaxt edib verəcəkdim. nəysə e, sonradan danışmasaq da həmişə maraq dairəmdə olub və sosiallarda əməllicə izləmişəm onu.
hə, bunun ən sevdiyi bir film və ordakı bir xarakter var. bu cümləni bir as şişirdin, çox çox çoox sevdiyi bir filmdən gedir söhbət. bir gün qabağıma həmin obrazın posteri çıxdı, dedim aha bu onun üçün istehsal olunub, onun üçün gəlib türkiyədən bura, qoy çatsa da mənim əlimlə çatsın və sevindiyini bilib mən də sevinim, hətta xoşbəxt olum. ad gününə qədər görüşmək qismət olmasa, yanına bir zippo alaram, ad günü hədiyyəsi olaraq verərəm, daha maraqlı olar deyə düşünürdüm, heyif pulum olmadı almağa və həmin posterə özlüyümdə daha artıq dəyər yükləməyə başladım.
posteri alıb 3 ay saxladım, dedim bakıya gedəndə 2 dəqiqəlik eynəyini qaytarmaq adıyla görüşüb elə posteri də verərəm gedər. hər posteri görəndə onun da bəyənəcəyini düşünüb sevincimdən göylərə uçub, eynəyi qaytaracağım günü iplə çəkirdim.
2 gün əvvəl planladım ki, sabah dərsi qırıb gedim bakıya, mənə vaxt desin onda ona ən yaxın olan yerdə görüşək, yaşayaq neçə aydı gözlədiyim və ancaq təsəvvür etdiyim həmin 2 dəqiqəni. buna mesaj yazdım, cavab vermədi. ümumiyyətlə, adamda mesaja cavab vermə fobiyası var elə bil, ya da mən mesajına cavab verdiyi adamlar siyahısında deyiləm, neçə ay əvvəl vpdan mesaj atmışdım, hələ də cavab gözləyirəm, lənət olsun.. hər nə, bunun aktiv olduğunu görürdüm, cavab vermirdi, amma mən yenə yazırdım. posteri də, eynəyi də götürüb, "mən yolda olanda cavab verər" ümidiylə vurub bakıya getdim. çatanda gördüm yenə cavab verməyib.. bu dəfə yazmadım, çünki artıq gec idi, ömrümdə yaşadığım ən böyük qırğınlıqlardan birini yaşamışdım..
poster, eynək və mən - üçümüz necə getmişdiksə elə də qayıtdıq sumqayıta. yolda gördüm story atıb, reply atıb olan-bitəni yazdım ki, bəlkə içimdə coşub-daşan o qarmaqarışıq hislərim bir az həfifləyər və həfiflədi də. yazdığımı yazıb hər yerdən unf elədim, adını hər görəndə yenə üzüləcəkdim çünki, bilirəm özümün nə qədər mal olduğumu. üzrxahlıq edib həmin gün işlərinin çox olduğunu dedi, amma bu cavab deyil. heç olmasa deyərdin işim var, ümid yeri saxlamazdın və mən də o qədər həngamə çıxarmazdım öz-özümə, ay zalım..
uzun entrinin sonu - məndə dəyər verməyin ən pis halı qarşılıqsız dəyər verməkdi. qarşı tərəf "üf" eləsə, 2 qat olub yıxılacaq dərəcədə axmaq oluram. daha bir entrymin sonu.
(baxma: mən bu qızı böyüdəcəm)

uşaqlığı xatırladan şeylər

piknik peçenyesi.
əvvəllər şəhərdə də olurdu, sonradan yoxa çıxdı və ancaq kənddə görürdüm. kəndimizdə 2 mağaza var idi və bizə ən yaxın olanı ilə aramızdakı məsafə 1-1.5 km olardı. o boyda yolu basa-basa gedirdim piknik almaq üçün. paçkası 10 qəpik olurdu, 3 uşağa 3 manatlıq 30 dənə alıb gətirirdim evə. heç biri yemirdi, elə mən də buna görə alırdım ki, hamısını özüm yeyim. kvadrat formasında üstü naxışlı müxtəlif aromalı peçenye idi. 3-4 növ fərqli dad çeşidi olmasına baxmayaraq hamısı eyni dadırdı, hamısından qurumuş, azacıq yanmış şirin çörək dadı gəlirdi. mən də alanda rəngləri cinsə görə ayırıb qardaşlarıma mavi, özümə bənövşəyi alıb, sellofanı əlimə keçirdib tullana-tullana evə gəlirdim.
bayaq məqsədsiz şəkildə marketə girdim, gəzəndə piknik gördüm bəbəklərim bərəldi, özümü çox xoşbəxt hiss elədim və az qaldım ağlayam. bir peçenye adama bu qədər təsir edər heç? bu dəqiqə onu yeyə-yeyə yazıram entryni. forması dəyişib, portağal aromalısından az-maz portağal dadı gəlir, əvvəlki kimi kövrək deyil - bir sözlə, piknik əvvəlki piknik deyil. amma eybi yox, hələ də istehsal olunmasına həqiqətən çox sevindim. adını görməyim bütün uşaqlığımı gözümdə canlandırmağa bəs elədi və bu hissi heç nəyə dəyişmərəm. könül istər yenə həmin illərə qayıtmaq..

qızların oğlanlarda baxdıqları ilk yer

xarici görünüşü nə qədər 3-4-cü planda tutsam da, indi fərqinə varıram ki, içdən-içə həmişə özümə, yanıma yaraşan birini istəmişəm. etiraf edirəm sözlük, bu qədər kiçicik adamam mən. ya da adam idim. əvvəl enli kürəyə, əzələli qola, hündür boya, səliqəli burun və bu kimi başqa boş-boş şeylərə baxırdımsa, indi baxışım dəyişib.
təxminən 1 həftə əvvəl həyatıma biri girdi. bacımın işdən dostudu, məndən 5 yaş böyükdü. haqqında çox açıqlayıcı şeylər yazmaq istəmirəm, amma insanlara dəyər verməyi bacaran, səmimi, ən əsası uşaqları və heyvanları sevən biridi. cümlə çox şey izah etməsə də, adam tam mənasıyla mü-kəm-məldi mənim üçün.
burdan tanıyan bilir instagram storilərimin "boş"luğunu. bir dəfə reply atdı ki, bəs sənin kruquna necə düşə bilərəm? :d dedim səmimiyyət :d qayıtdı ki, hə, keçdik onda. bu sözlərindən mənə marağı olduğunu hiss elədim. düz-əməlli heç danışmamışıq nə vaxtsa, amma bir dəfə 2-3 dəqiqəlik lgbt-dən söz düşəndə və iki ən yaxın qız dostumun bisex olduğunu deyəndə zarafatla "onları bisex olmağa sən vadar eləmisən. çox cool və rahatsan, sayəndə meyilləri dəyişib" cümləsiylə mənə marağını daha da biruzə verdi. hələ üstəlik "səni tanımaq istəyirəm, məzuniyyətimi götürəndə mümkünsə 1 saatını mənə ayır, səni tanıyım" da dedi və nöqtəni qoydu.
böyük bacım çoox seçici adamdı və xüsusiləşdirdiyi 2-3 adam var həyatında, hansı ki adları çəkiləndə ağızdolusu danışır. dostunun mənə rəftarı haqqında söhbət açanda bildim ki, bu da həmin 2-3 nəfərdən biri imiş və qızın ağzı açıq qaldı. sual verdi ki, iş yerində o qədər gözəl-göyçək, səviyyəli, ağıllı pro qızlar var, necə olur onları qoyub sənə yaxışlaşmaq istəyir elə adam? bu sualdan sonra bir cümlə də dedi və bacım məni ikiyə qatlayıb əzişdirdi: "görüşün, o onsuz da səni tanıyanda bəyənməyəcək, onluq deyilsən"...
xarici görünüşünə gəlmək istəyirəm. ağ və sarı oğlanları heç vaxt bəyənməmişəm, bu ağımtıl-sarışın bir şeydi. ayaqları düz deyil, enlikürək, çiyinli deyil, səliqəli düz burnu yoxdu, xarizmatikası yoxdu. hə, nolsun?
gəldi, bütün xarici görünüş stereotiplərimi qırdı, getdi, çox sağ olsun. hələ bir mənə bəzi şeyləri təzədən düşündürdü.
bir insanı xarici görünüşünə görə bəyənmək və dəyər vermək nə qədər düzgündü? mən qısamüddətli münasibətlərdə demirəm, yanına kukla axtaranları demirəm, həqiqi münasibət deyirəm. yaraşığı üçün sino gedirsən, okay, hara qədər? 1 il, 2 il, 3 il. sonra bəs? axtardığının bu yaraşıq olmadığını dərk edəndə bəs? həqiqətən əsl vacib olanın daxil olduğunu başa düşəndə və gec olanda necə?
xarici görünüş üstündə qurulan münasibət bir yerdən o yana getmir. əsl münasibıt üçün lazımlı deyil onsuz. bunları həmişə bilirdim, söhbətlərdə də həmişə atıb-tutub özümü daxili aləmə önəm verən "ali" adamlar kimi göstərirdim, amma indi vəziyyət başqadı, sözlük. zahiri nə qədər böyütdüyümü indi iliklərimə qədər dərk edib, bu məqama çatdığım üçün sevinirəm.
hamısı onun sayəsində oldu. niyə? çünki ona baxanda özümü əskik hiss edirəm. adam deyir "sahib olduğum ən dəyərli resurs, ətrafımdakı insan resursudu". mən o qədər dəyər verirəm ətrafımdakı insanlara? bilmirəm.. 50 qəpiyə yem alıb parkdakı göyərçinləri yemləməkdən, uşaqlarla vaxt keçirməkdən, aztəminatlı ailələrə illərdi yardım aksiyası təşkil edib, cəmiyyətə xidmətdən xoşbəxtlik duyan biridi. demirəm mən mənəviyyatsızam, mən bu şeylərə önəm vermirəm filan, xeyr, sadəcə o bunları həqiqətən yaşayır və həyatı bunlar üzərində qurulub. mənim həyatım bəs? mən bəs? məqsədim nədi, hardan gəlmişəm, hara gedəcəm dəqiq bir fikrim var? yox, yoxdu. başımı qaldırıb dünyaya başqa səmtdən baxmağa cəhd etmişəm, hə, səhv yerə baxmışam, səhv yerdən baxmışam. sayəsində mənim üçün nələrin əsas olduğunu, kim olduğumu, nələrdən həqiqətən xoşbəxt olduğumu bilmiş oldum.
ola bilər bunları neçə vaxtdı fikirləşirəm və heç kimə danışmamışam deyə dəxlisiz başlığın altına yazmışam. amma bir məsələ var. bundan sonra "oğlanlarda baxdığım ilk yer" haradı?

Edit: görüşmədik. indi də adamın 2 aylıq qızı var artıq.

yazarların xüsusi istedadları

bu sifarişi verən: benedictus
bilmirəm nə qədər xüsusidi, amma maşınsız, xüsusi alətsiz, metrəsiz, tək adi qayçı və iynə-sapla istədiyim paltarı tikə bilirəm. heç əllə tikilməyə də oxşamır.
o gün köhnə atılası şalvardan bir dənə kupalnik tikmişdim, mənə adi bir şey kimi gəlirdi,ta ki qızlar hardan və neçəyə aldığımı soruşana qədər. çönüb baxdım və özümə dedim ki, sən bu işi bacarırsan, qızım.
bu istedad mənə bibimdən, ona da xalasından keçib. 40-50 il əvvəl kənddə sırf əl işləməsi gəlinlik hazırlayırmış bibinin xalası. halbuki ona da heç kim öyrətməyib, heç yerdən öyrənməyibmiş.
bibim də həmçinin. vaxtında ağlı olub istedadından istifadə edib, indi azərsun, bazarstore və s. kimi şirkət və holdinglər üçün uniforma tikir işçiləri. özü də oturub evindən hər şeyi idarə edir. kef. gel paralarım, gel.
mənim həvəsim yoxdu amma. 4 il əvvəl bir dərzi sexində əlaltı işləyirdim, düymə, kəmər tikmək filan, mənə təklif gəlmişdi orda qalıb öyrənim, olum oranın dərzisi. oranın dərziləri də ki, pullarını balta kəsmir. təklifi rədd etmişdim, it kimi peşmanam.. kim bilir indi hansı gələcək guccinin, max&co-nun sahibəsi idim, altımda hansı maşın var idi, hansı rayonda hansı villamın terrasında anamla keçmiş günlərimizi yad edirdik.. bir az ağ eləmiş ola bilərəm, amma ciddən peşmanam. o qərarı verəndə uşaq idim, universitet oxuyub sıradan ofis xəyalları qururdum özüm üçün. üstünə düşmədikdə böyüdükcə qabiliyyət itir, vaxtında işə girişsəydim, indi azərbaycanın 20 yaşına çatmamış uğurlu gənc xanımları siyahısında idim, 100 faiz....

muza

ilk buraxılışını 1 avgustda yayımlamış milli elektron incəsənət jurnalı.
bu jurnalda siz, incəsənət, musiqi, kinematoqrafiya, ədəbiyyat və digər sahələrlə bağlı müxtəlif müəllif yazılarını və tərcümələri tapa bilərsiz.
türkiyənin kafkaokur jurnalına bənzədirəm bir növ. başlanğıc üçün möhtəşəm iş çıxarıblar, ümid edirəm layiq olduqları diqqəti və dəstəyi görüb daha daha yaxşı yerlərə çatarlar.
oxumaq üçün buradan keçid edə bilərsiz
1-ci buraxılış: https://issuu.com/muzajurnal/docs/muzajurnali-no1
2-ci buraxılış: https://issuu.com/muzajurnal/docs/2

marşrutda yer verməyən gənclik

əvvəl az qala yaşıdlarıma belə yer verirdim, indi babat arsızlaşmışam. ancaq nənə-babalara, uşaqlılara və uşaqlara yer verirəm, vəssalam. belə də olmalıdı, məncə. səhər 6-dan durub basa-basa bakıya dərsə getmişəm, dərsdə leşim çıxıb, üstəlik dərsdən sonra başqa işlərim də olub konkret ayaq üstə ölürəm. mən də adamam, ya yox? heç mənə elə tərs-tərs baxma, xalacan, canımı çöldən tapmamışam, üzrlü say. üzündən məndən daha yorğun olduğun yağsaydı, gəl otur təpəmdə, amma maşallah üzün işıldıyır.
hə bir də, bəzi oğlanlar oturmağa padlo kimi baxırmış və bunu heç cürə başa düşə bilmirəm. bir dəfə bir qaqaş gəldi durdu başımın üstündə, yetim ayaq üstə güclə tutunmuşdu metroda. yer təklif elədim ki, gəlsin otursun. vallah mənə elə baxdı ki, tutduğum əməldən utanıb lap yerin dibinə girdim. sanki metroda seks təklif eləmişəm, zalım oğlu. o-bu, heç bir oğlana yer verməyə risk edə bilmirəm. təhlükəlidi

kiçik xoşbəxtliklər

həyatıma rəng qatan, qıraqdan kiçik, mənim üçün böyük və dəyərli görünən təkanlar.
gülümün qönçələndiyi gördüyüm an xoşbəxtəm.
anamın evə təzə buraxdığı bala pişik yatdığım yerdə yanıma gəlib məni cırmaqcıqlarla oyadanda xoşbəxtəm. sən axı pişiksən, niyə evdə baş qatmalı o qədər dermə-deşik varkən heç vaxt görmədiyin yatmış adamın sinəsinsə uzanasan axı? möhtəşəm bir şeysən, pişik!
yolda gördüyüm uşağa baxıb gülümsəyəndə o da mənə gülümsəyirsə, xoşbəxtəm. gülə-gülə mənə yaxınlaşmaq istəyirsə, ekstra xoşbəxtəm.
skamyada oturanda ağacdan üstümə yarpaq düşürsə, xoşbəxtəm.
mağazada sevdiyim mahnını eşidəndə, xoşbəxtəm.
"ürəyim filan yeməyi istəyir, evə gedim mamaya deyim bişirsin" fikirləşə-fikirləşə evə gedərkən, anamın həmin yeməyi bişirdiyini görəndə xoşbəxtəm.
kimsə haqqımda kiçicik detalı saxlayıb nə vaxtsa mənə xatırladanda xoşbəxtəm.
bu kimi n dənə şey yaza bilərəm bura və hamısını bir yerə yığıb yazanda xoşbəxt adam olduğumu görmüş oldum. onsuz da xoşbəxtlik sadəcə bir an deyil ki? mənim həyatım dəyər verdiyim o anlarla doludu. "böyük xoşbəxtlik"ləri gözləmək, onları da yaşamaq istəmək çox normaldı, yaxşı. bəs gözümüzü yuxarı dikib ətrafımızdakıları görməmək necə?
həyatımda həmişə inanılmaz dərəcədə böyük problemlər olub, həmişə də olacaq. olmasa mənası qalmaz zatən. əsas məsələ dərdini də dibinə qədər çəkməkdi, adını kiçik qoyduğumuz xoşbəxtlikləri də dibinə qədər yaşamaqdı. bu cümləni həyatımda şüurlu şəkildə tətbiq etməyə başladığım andan etibarən üz tutduğum səmt dəyişdi və yaxşıya doğru dəyişdi. ümid edirəm ömrüm boyu indiki məni qoruyub saxlaya bilərəm.
bu həyatı bir dəfə yaşayırıq, bilmirik 1 saat sonra hələ də yaşamağa davam edəcəyik, ya yox. daha yaxşısını istəməklə və onun üçün çalışmaqla bərabər, sahib olduqlarımızı da nəzərdən çıxartmayıb anı yaşamağı bilməliyik, məncə. uğurlar.

yazarların fobiyaları

bu sifarişi verən: benedictus
bu gün nə az, nə çox düz 5 il sonra cəsarətimi toplayıb dənizə girdim, ancaq yenə üzmək bir yana, dizdən yuxarı suda dura bilmədim..
5 il əvvəl bibimqızı dənizdə mənə üzməyi öyrədirdi, bir az öyrəndim sonra yanımdan uzaqlaşdı. elə o uzaqlaşan kimi mən batmağa başladım. çağırmaq istəyəndə su boğazıma girdi, vəziyyət lap da çətinləşdi. bilmədim öskürüm boğazımdan su çıxsın, yoxsa çabalıyıb suyun üstündə qalım ölməmək üçün. iksini idarə edə bilmirdim, bunu bilməyim də ayrı ağırlıq salıb məni psixoloji olaraq boğurdu. boğazımdan su çıxsaydı, heç olmasa birtəhər 1 dəfə qışqırıb diqqət cəlb edə bilərdim. heç biri olmadı. dənizdə boğulub öləcəyimlə təzə-təzə barışmağa başlamışdım, son anda özünü yetişdirdi, sudan çıxdım. yoxsa əlli-ayaqlı gedirdim bildiyin. elə bu hadisədən sonra dənizə girə bilmədim, nə qədər çalışıram olmur. ayağım suya dəyən kimi 5 il əvvəl çabalamaqdan yorulub özümü suya tapşırmaq haqqında fikirləşməyim yadıma düşür, geri çəkilirəm.
əvvəl üzmək istəmirdim, ancaq indi çox istəyirəm və üstünə düşüb aşmalıyam bunu. məsləhəti, fikri olan varsa, yazsa çox şad olaram. həqiqətən ehtiyacım var..

gic gülmək

məndə gic gülmək bir az fərqlidi.
hər 5 gülməyimdən 3-ü elə gic olur. o qədər içdən və çox gülürəm ki, bir yerdə nəfəsim kəsilir, boğuluram bildiyin. və güləndə müqavimətimi saxlamaq üçün asqıya ehtiyacım olur. qapıdan tuta bilərəm, yanımdaki adamın dizlərinə başımı qoyub əlimlə sinəsinə çırpa bilərəm, harda olur-olsun yerə otura, hətta uzana bilərəm, nə bilim a stolun üstünə çıxdığım da olub belədi ki. bir də normal gülmək "ahahahah"dısa, mən "hıııııııııııaxaxaxaxaxqüqüqüqüqqüqüqyhyhyhyhyhyhahahühühüyhüyhü" gülüb aləmi qatıram bir-birinə. ya da toyuq kimi qaqqıldayıram. məni bu cür şiddətli ancaq bacım güldürə bilir və bu halımı da çox vaxt yaxınlar görür deyə rahatam. vay o günə çöldə-bayırda tuta hırım, allah uzaq eləsin.. heç kimə arzulamıram məni elə görməyi. qısası, hərfi mənada gic gülənlərdənəm.