Son yazılanlar
yazarların ruh halı
qolqota təpəsi
kitsune
sözaltı fotoqrafiya
sözaltı fotoqrafiya
sözaltı fotoqrafiya
sözaltı fotoqrafiya
digər adıyla neyroleptik, *psixoz* müalicəsində istifadə olunan dərmanlardır.
əsasən *hallusinasiya*ları aradan qaldırır, həmçinin *anxiety* reducer təsiri göstərir. *şizofreniya*, *bipolyar pozuntu* və kliniki depressiya müalicəsində istifadə edilir. *seqoruel*, *Aripiprazole*, *risperdal*, *ketilept* kimi dərmanlar bu kateqoriyadandır.
*major depressiya*, *şizofreniya*, *bipolyar pozuntu* və bu tipli psixoloji xəstəliklərin müalicəsində istifadə edilən *antipsixotik dərman*dır. Kimyəvi formulu C21H25N3O2S şəklindədir.
Seroquel, *ketilept* və bir çox dərmanların əsas tərkib hissəsidir. çox gözəl yuxu gətirir. Sayəsində artıq qarabasmalar filan görmürəm. Yan təsiri isə baş ağrısı, ağızda quruluq, əzələlərdə gərginlik, bütün gün yuxulu olmaq və biraz baş hərlənməsidir. amma yersiz narahatlıq və *mood swings*i aradan qaldırdığına görə sevgimi qazanmışdır.
həkim nəzarəti altında qəbul edilməlidir.
diş pastası, krem və bu kimi sıxmalı qutuların arxa üst hissəsindəki zolaqlar məhsulun tərkibi haqqında məlumat verirmiş.
qara zolaqdırsa - məhsul sırf kimyəvidir.
Qırmızı zolaqdırsa - təbii və kimyəvi qarışıqdır.
Mavi zolaqdırsa - məhsul təbii və dərman qarışığıdır.
Yaşıl zolaqdırsa - məhsul sırf təbiidir.
*edm*in sakit, rahatladıcı sub-janrlarından birisi. sakit, adamı rahatladan tərzdə olur. sanki *dubstep*lə *ambient* arasında bir şeydi. vocallarda əsasən sakit səslər olur, təkrarlanır.
ambient sevən bunu da sevər. bir neçə sevdiklərimdən atım bura:
))))
avrstryalı alternativ, gothic rock qrupu.
çox əjdaha işləri var, məncə biraz underrated qalıblar hətta. mahnılarında özünəməxsus bir tərz var, dinlədikcə dinləmək istəyir adam. *amnesia* albomları favorimdir.
)))
hadisələrin ikinci dünya müharibəsi dövründə keçdiyi, 1987-ci ildə çəkilmiş louis malle filmi. mənası "görüşənədək, uşaqlar" deməkdir.
sonluğu ilə gecə-gecə ağlatmışdır.
film 1944-cü ildə fransanın özəl məktəblərindən birində baş verən gedişat haqdadır. məktəbin rahibi sığınacağa ehtiyacı olan bir neçə yəhudi uşağa məktəbdə gizlicə yer edir və hadisələr əsas bunun üzərində qurulub. film əsasən yəhudi soyqırımını, insanların xəsisliyini, kini tənqid edir.
çox axıcı olmasa da, gərəksiz uzun səhnələr də yoxdur. 1 saat 45 dəqiqə boyunca gərilimdə olur insan, nəsə olacağını gözləyir. bir də klassik musiqilər filmi müşayiət edir ki, bu da ayrı bir gözəl idi. baş rolda olan uşaqlar da film çəkilərkən 12 yaşında olublar, amma mükəmməl aparıblar rollarını.
Fikrimcə, ən az the boy in the striped pyjamas yaxud the pianist qədər diqqətə layiq olan filmdir. Nədənsə gözdən uzaq, könüllərdən iraq qalıb. izləyin, izlətdirin.
"- bu gün günlərdən nədir?
- 17 yanvar, çərşənbə.
- bir daha əsla 17 yanvar, çərşənbə günü, 1944-ün olmayacağı heç ağlına gəldimi? bir daha, əsla olmayacaq! Yəni 40 il ərzində buradakıların yarısı ölmüş olacaq və basdırılacaq."
"-mənə görə gerçək təhsil azadlığınızın doğru istifadəsini öyrənməkdən ibarətdir."
formatdan xəbəri olmayıb entrysi silinəndə mız qoyan yazarların olduğu sözlük.
Facebookda görüb bəyəndiyiniz şeyləri bura copy-paste edib sonra da entryim silindi deyə şikayətlənməyin.
"baydenin əslində oğuz elindən türk olduğunu bilirdinizmi? əsl adı da bəydandır. qəşəy bir şüarı da var:
"gəl turanda görüşək, ayələrə bölünək iranda görüşək"" tipli entry yazıb nə gözləyirdiz ki? əlbəttə həqiqəti əks etdirmir və silinməlidir.
100 dəfə deyilib qaydaları yaxşı oxuyun. əks halda bu halları təkrar edən hər kəs umbay taxtına geri göndəriləcək.
bir insanın könüllü şəkildə öz həyatına son verməsidir.
neçə vaxtdı mənə yük olmuş mövzudu, gecələr də ağlımdan çıxmır. artıq yazıb qurtulmaq istəyirəm bundan.
ilk olaraq, intiharın cəsarət yaxud zəiflik olduğunu müzakirə eləmək düşüncəsizlikdir. intihar həyatdan bezəndə, çıxış yolu olmayanda, insanlardan uzaqlaşıb özünə qapananda özündən bezərkən son çarədir. Bəli, son çarə. intihar edən birinin arxasınca "kaş biraz da yaşayardı, yaxşı olacaqdı hər şey" demək düşüncəsizlikdir. Bir insan intihar edibsə, demək həyatındakı bütün ümid işıqları sönüb. Yaxşı olacaq şey indiyə qədər olardı.
Həyatınızda intihara cəhd etməmisizsə yaxud o həddə gəlməmisizsə, həyatına son vermiş birini qınamayın. 2018-də mən də intihara cəhd etmişdim, adamın nə ailə, nə dostlar, nə də başqa bir şey vecinə olmur. içdiyim dərmanlar 16 saat yuxu yatırtmışdı mənə, amma ölə bilmədim. Burdan bir yazarla danışanda "niyə yenə cəhd eləmədin? Demək sadəcə diqqət istəyirdin." Demişdi mənə. Məsələ diqqət deyil, zatən heç kim bilmədi mənim cəhdimi, sadəcə insanın yenə o həddə çatması vaxt aparır. Asan bir şey deyil intihar həddinə gəlmək. Gərək səni həyata bağlayan bütün bağlar qırılsın.
intihar nöqtəsinə gəlmiş insan bütün yolları araşdırır, amma yenə də, ən acısız ölümü axtarır. Dərman? Ya özünü asmaq? Bəlkə də, atasan özünü hündür bir binanın başından. Bu həddə gələndə artıq həyatda heç nə sənə maraqlı olmur.
Ölmək üçün səbəblərim çox olsa da, yaşamaq üçün bəhanələrlə ört-basdır edirəm həmişə. Özümü hər şeyin yaxşı olduğuna inandırmışdım demək olar. Amma 4 gün bundan əvvəl ölümünə içib sərxoş olanda, sanki üzləşmək istəmədiyim çox şey sifətimə çırpıldı. "*rehber* - sorgu" dinləməyə başlayanda hönkür-hönkür ağladım. Ən son 2019 yanvarda belə ağlamışdım imtahandan kəsildiyim üçün. Amma bu dəfə "mən ölmək istəyirəm" deyə ağladım. içtən, ağrıyla ağlayırdım. Həm də ölmək istəyi pik həddə idi. Neçə vaxtdı beynimdə gizlətdiyim intihar düşüncəsi içkiylə üzə çıxdı. içkili olsam da, ölüm istəyimin yaşamaq istəyimdən çox olduğunu gördüm. Həyatda olmayan hər kəsə qibtə etdiyimin fərqinə vardım.
Son günlər hər gecə intihar düşüncəsi ilə yuxuya gedirdim. Bu gün isə daha fərqi hiss edirəm, yaşamaq həvəsi var içimdə. Və hər şeyin yaxşı olacağına inanıram.
Sadəcə beynimdəki qatmaqarışıq düşüncələrə aydınlıq gətirmək istədim özümlə, sözlüyə yazmaq tamam başqadır. Bəlkə sona qədər oxuyan olarsa, çalışın ətrafınızda heç kəsi həyatdan bezəcək həddə gətirməyin.
Di sağolun, hamınız sevilirsiz...
)
biləyimdən biraz yuxarıda dərin kəsik izi var. 13 yaşım olardı, evdə pəncərəni örtmək istəyəndə çərçivədən yox, şüşədən möhkəm itələmişdim. o da sınıb qoluma tökülmüşdü, dərin kəsmişdi qolumu. o çapıq izini mənə sevdirən isə, vena ilə arasında uzağı 1mm qədər fərq olmasıdır. həmin gün evdə tək idim, vena kəsilsə öləcəkdim yəqin. hər dəfə baxanda ölümdəm 1mm ilə döndüyümü xatırlayıram, çalışıram heç olmasa yaşamağa dəyər nələrsə edim.
bir də sol əl baş barmağımda yara izi var. təzə doğulan vaxtlarımda anamın saçı dolaşıbmış barmağıma, günlərlə fikir verməyiblər. saç da dərimi kəsib ətimə giribmiş bayaa. indi yeri aydın görünür. bütün həyatım boyu yanımda olub, olacaq deyə bu yara izini də sevirəm elə.
artıq play storeda əlçatan olan app.
sayəsində sevincdən uçuram hal-hazırda.
imtahan sessiyasında həvəslənib dərs oxumaq üçün təqaüdlə alacağım nə qədər şey planlaşdırmışdım. guya rus dili kursuna gedəcəkdim, mənim üçün maraqlı olan xeyli şey-şüy alacaqdım. təqaüdə düşsəm də, pul yetmir planlarımı həyata keçirməyə. Ev, paltar, xərclər, yolpulu, zir-zibil bir də görürsən bitdi təqaüd pulu. Evdən istəməyə də üzüm kəsmir.
Xəyallarımı yerinə yetirmək üçün əziyyət çəkib təqaüdə düşdüm, indi isə xəyallarım suya düşdü.
bütün kirli boşqab, qaşıq, daha nə varsa yuyub bitirirsən. sonra qab yuduğun süngəri yuyub yerinə qoyursan, əlini də sabunlayıb qurulayırsan. bir də görürsən ki, qazın üstündəki yağlı qazan və tavalar sifətinə gülür. işini bitirdiyini sandığın halda kənardan paz olan hər şey adamın əsəbini pozur.
youtubeda nəsə axtararkən sözü yanlış yazmaq səbəbilə tam da ruh halına uyğun, əvvəllər heç eşitmədiyin gözəl bir mahnı kəşf etmək. insan xoşbəxtlikdən qanadlanır, rəsmən səhv etdiyinə sevinir.
bu da bu günkü səhvimin nəticəsi, 13 il əvvəl yüklənibmiş yt'a:
)
orta məktəb vaxtı tarix müəllimimiz sağlamlığa aid belə bir şey demişdi:
"ayağını isti tut, başını sərin
yeməyinə diqqət et, düşünmə dərin."
ilk üçünə haradasa diqqət etmək olar, amma sonuncu ömrümüzü çürüdür.
2007-ci ildə *Achim Bornhak* rejissorluğu ilə çəkilmiş alman filmi. mənası vəhşi, yabanı həyat deməkdir.
playboy modeli *uschi obermaier*in həyatı haqda bioqrafik filmdir. ümumi mövzu haqda başlıqdakı digər entrylərdə yetərincə məkumat var, mən subyektiv fikirlərimi yazacam.
filmin əvvəlində uschi hirslə evini tərk edir. səbəb isə model olmaq istəyinə çıxan ailəsi idi. anası qızı "yığışdır özünü, normal qız ol. qonşularımız nə deyər" deyə danlayır, uschi evi tərk edir. rv ilə başqa şəhərə gedir.
uschi özünün və bədəninin gözəlliyini bilir, ona görə həmişə özünü yüksək tutur. Ona sahib çıxacaq birini tapacağını yaxşı bilir. ona görə bütün kişiləri asanlıqla tərk edir və ürəyi istəyəndə qayıdırdı. özünün də qeyd etdiyi kimi, tək bir kişiylə ilişib qalmaq istəmirdi.
filmin janrı erotik/bioqrafik kimi göstərilir. amma mənə görə daha çox macəra/dram janrında idi. film boyu uschi ruhunun azadlığı axtarışında olur, ona görə də bir yerdə dura bilmir, daima səyahət edirlər. azadlığını itirmək qorxusuna görə də bockhornla evlənməyə qorxurdu.
bir sözlər, tam bir *femme fatale* idi uschi.
--spoiler--
filmin sonunda bockhornun ölüm səhnəsi çox təsirli idi. xüsusilə uschinin nitqi. fikrimcə, filmdə ən gözəl replikalar idi.
oradaca uzanıb yatırdı və mən hər şey üçün gecikmişdim. Ona dedim ki, "eqoist bir heyvan kimi davranacağıma kaşki ara-sıra sənə qarşı daha mülayim olardım". Kaşki onu nə qədər çox sevdiyimi ona daha tez-tez söyləsəydim.
Öz-özümə, görəsən bəzi şeyləri başqa cürmü etsəydim deyə düşündüm. cavabım "yox" idi.
--spoiler--
fiilm insana həyatını, nə olmaq istədiyini, əslində nə olduğunu düşündürür. bir filmi təkrar izləməyi sevməsəm də, deyəsən nə vaxtsa təkrar izləyəcəm bu filmi. ayrıca, filmin musiqiləri çox möhtəşəmdir. tam da atmosferaya uyğun musiqiləri seçiblər.
)
iranlı yazıçı *pərinuş sənii*nin avtobioqrafik romanı.
kitabı yaxın tanışlarımdan biri məsləhət görmüşdü mənə. iran ədəbiyyatından olduğu üçün mənfi önyarğılarım var idi, ona görə oxumağı xeyli yubatmışdım. hələ bitirmədiyim kitabım var deyib vaxt uzadırdım, amma araya 3-4 kitab salıb oxumuşdum. sonra oxumağa qərar verdim, dərslərin ortasında 3 günə bitirmişdim 400 səhifəlik kitabı, elə maraqlı idi.
Kitab sevdiyindən ayrılaraq başqasına məcbur ərə verilən məsumənin həyatı haqdadır. cahillik, din, ailədəki ağır rejim əsas tənqid nöqtələridir. çoxlarının fikirləşdiyinin əksinə, bu feminist bir kitab deyil, irandakı qatı cahil kütləni və tapdanan haqları tənqid edən bir romandır. Yaşadığı hər şeyə rəğmən məsumənin öz prinsiplərinə sadiq qalıb arzuları uğrunda mübarizə etməsi təqdirəlayiq idi. qısaca oxuyun, oxutdurun.
--spoiler--
kitabın sonunda məsumə ilə səid görüşür. Hər ikisi dul olmasına və bir-birlərinə qarşı sevgi hiss etmələrinə rəğmən münasibətlərini davam etdirmirlər. pərinuş sənii bunu belə açıqlamışdı:
-bu bir avtobioqrafik romandır və nə qədər mümkün görünsə də, iran hələ buna hazır deyil.
--spoiler--
Kitabdan qeyd etdiyim bəzi alıntılar:
Gənc olanda gələcəyi fikirləşirik. Gələn il necə olacaq, beş ildən sonra nə olacaq? Tələsirdik ki, günlər tez-tez keçsin və biz gələcəyə çataq. Amma elə ki yaşa dolursan, daha gələcək olmadığına görə keçmişə baxırsan...
Və son cümlələr:
Anam həmişə deyirdi ki, hamının payını ayırıb kənara qoyurlar ki, o payı özü yeyə. Hərdən mənə elə gəlir ki, mənim payım olmayıb. Yeniyetmə vaxtı atama, qardaşlarıma görə öz payımdan keçməli oldum. Sonra ərimə görə. Mənə ya bir qəhrəmanın, ya bir vətən xaininin arvadı kimi baxırdılar. Sonra bir müxalifətçinin anası kimi tanıdılar. Sonra savaşçı anası oldum. Neçə dəfə məni gah yuxarı qaldırıb, gah yerə çırpıdılar. Bunların heç biri mənim payım deyildi. Heç vaxt heç kim mənim özümün kim olduğumu, nə istədiyimi soruşmadı.
Çayı içib qurtarandan sonra stəkanın dibindəki yarım dilim limonu yemək.
həyatımda nəsə çatmır, ya da nəsə artıqdı amma hələ tuta bilməmişəm nədir. imtahan vaxtı dərin boşluğa düşmüşdüm, dərslərin boynuna yıxırdım. amma indi də eyni durumdayam, hətta daha betərəm. yaxşı olduğuma inandırıram özümü, amma olmur. imtahanları müvəffəqiyytlə bitirdim, tətil vaxtıdır. amma ölü kimi keçirirəm günümü. özümə və hamıya yaxşıyam deyirəm, amma deyiləm. durduq yerə gələn boşluq və kədərin içində itib batıram. dərdimi kiminləsə bölüşmək olmur, nə deyib bölüşəsən ki? kefim yoxdu desəm, niyə kefim yoxdur sualı çıxır ortaya, ona da cavab yoxdur. zatən həmişə özüm həll etmək istəyirəm bütün problemlərimi, amma bilmirəm haradan başlayım.
huşum da özümdə deyil, kimsə yazmasa heç xatırlamıram varlığını. bayaq yaxın dostuma yazdım 14 fevrala g. nə alacaqsan? exinin adını yazmışam gic kimi, deyir biz onunla ayrılmışıq e nell keçən ildən.
işin gülünc yanı bütün bu problemləri həll etmək üçün heç bir addım atmaq iatəmirəm. sanki hər şeyin başını buraxmışam. boğulduqca boğulmağa razıyam, təki heç nə etməyim. həll edəcəyim o qədər iş məni gözləyir, amma heç nə etməməklə məşğulam mən ancaq. kiminsə mənə kömək etməsini, ya məsləhət verməsini də istəmirəm, zatən içimdən gəlmədikcə əməl etməyəcəm heç nəyə.
bu səhər yeməyə yulaf bişirirdim, üzərinə darçın əvəzinə istiot tökdüm. işin trajikomedik yanı, istiot olduğunu dərk etdim amma əlimi saxlamadım. beynim dərk etdi yanlış etdiyimi, amma düzəltmək istəmədi. sonra da durub elə qazana baxdım. artıq hər şeyə qarşı elə olmuşam, səhvlərimi düzəltmək üçün hərəkət eləmək istəmirəm.
keçən il bu vaxtlar günlüyümə "If you want to fly like a butterfly, don't flap like a crow!” deyə bir şey yazmışam. bu gün isə, i just wanna die like a butterfly.
)
Yaponiyanın fuji dağı ətəyində sərtləşmiş lava üzərində yerləşən meşə, həmçinin jukai*
ağac dənizi
olaraq da bilinir.
son illərdə meşədə intihar edənlərin çoxalması səbəbilylə intihar meşəsi adlandırılıb. həmçinin overdose səbəbilə meşədə ölənlərin sayı da çoxluq təşkil edir.
meşə həddindən çox qarışıqdır. ağaclar dolaşıq və sarmaşıqlı olduğu üçün ziyarətçilərin yolu itirməsi ehtimalı çox yüksəkdir. lava qatı üzərində yerləşdiyi üçün telefon signalı tutmur. ona görə ziyarətçilər gəldikləri yolu yapışqan bandlarla işarələyirlər.
haqqında belə videolara baxa bilərsiz:
))
çox əclaf şeydi bu panik atak. adətən yatmaq istəyəndə, əsəbiləşəndə, həyəcanlananda tutur. əvvəlcə yüngül titrəyirsən, sonra nəfəsin kəsilir, bədən sanki qıc olur, qışqırıb ağlamaq istəyirsən amma səsin boğazında, göz yaşın gözündə ilişib qalır.
müharibədən sonra yarandı məndə də. xüsusən gəncənin vurulmasından sonra.
adam deyilən hər sözə qarşı həssas olur. özünü hamıdan uzaqlaşdırıb izolyasiya etmək istəyirsən. universitetlər də açılır, mən isə hələ də adam içinə çıxmağa hazır deyiləm.
Son bəyənilənlər
