ad günü

düzgün forması doğum günü olmalıdır, amma hamımız ad günü deyirik. kimsə doğum günümü qeyd edirəm demir. il ərzində ən nifrət etdiyim gündür. və ya nifrət etdiyimə özümü inandırmışam və həqiqəti qəbul etmək istəmirəm. çünki ad günlərim adətən məyusluq, kədər, gözləntilərin qarşılanmaması ilə yadımda qalır. hər dəfə mənim üçün çox dəyərli olan kimsə unudur məni.

ən yaxşı ad günlərim 1-ci sinifə qədər idi səhv xatırlamıramsa. ibtidai sinifdə kimin ad günü olsa ya konfet, ya da popkek filan paylayırdı sinifdəki uşaqlara. mənim ad günüm həmişə payız tətilinə düşürdü, ona görə heç vaxt siniflə qeyd etməmişəm. ad gümündən 3 gün sonra məktəb açılırdı, sonra həvəs olmurdu heç. yuxarı siniflərdə popkeki tort əvəz elədi. kimin ad günü olsa bufetdə tortla qeyd edirik. və mən yenə də tortla qeyd edə bilmədim. 8-9 sinifdə isə tort da olmadı, sadəcə pul yığıb ad günü olan uşağa hədiyyə alırdıq. heç vaxt ad günümü məktəbdə qeyd etmədim və hədiyyə vermədilər mənə. düzdür, heç samballı hədiyyə olmurdu. amma ən azından özünü önəmli hiss edirdin. 10-11 sinif məşğələlərə görə demək olar məktəbə çox az getmişəm. zatən sinif içində qruplaşma var idi, hərə öz dünyasındaydı.
uni vaxtı da xoşbəxtlikdən (?) ad günüm kollekvium vaxtına düşür və əksəriyyətin kefi qara olur. onsuz qrup yoldaşlarımın çoxu ilə yaxınlığım yoxdur. düzü, onlardan heç bir gözləntim də olmur. amma bəziləri həqiqətən dəyər göstərir və bundan xoşbəxt oluram keçici də olsa.

aşağı yaşlarda ad gününü hədiyyələr üçün gözləyirsən. yaş artdıqca isə sənin üçün önəmli birinin təbriki üçün gözləyirsən, həm də o gün gəlsin istəmirsən. və adətən sən həmin insan üçün çox önəmli olmadığın üçün o təbrik gəlmir çox vaxt. dəyər verdiyin insanın səni önəmsəmədiyi isə çox acıdır... il dəyişdikcə təbrikini gözlədiyin insanlar da dəyişir. bu isə artıq bizim düşüncələrimizin dəyişdiyinin göstəricisidir. hər nə qədər dəyişsək də, məyusluqlar həmişə olur. yaşın artması artıq məsuliyyətlər gətirir, üzücüdür.

ps: bu gün ad günüm deyil, keçən doğum günümdən notlarda qalmış yazıdır.

apparat

Alman musiqiçi Sascha Ringin moderat qrupundan ayrılıb qurduğu solo proyekti.

techno, synth, dark ambient kimi elektronik musiqiləri daha çoxdur. "dark" sayəsində "goodbye" adlı mahnısı ilə çoxları tərəfindən tanındı. həmçinin " capri-revolution" filmi üçün bəstələdiyi musiqi hımin il venesiya film festivalında "ən yaxşı soundtrack" noominasiyası üzrə qalib olub.

Ümumiyyətlə, gözəl işləri çoxdur. Dinləməyə dəyər.
apparat - goodbye

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

unreqvited

*Billy Melsness* tərəfindən yaradılmış kanadalı Atmospheric / Depressive Post-Black Metal janrında solo proyekt. hərdən *dsbm*, yaxud *ambient* havası da olur.
son albomu "beautiful ghosts" 2021-ci ildə yayımlanıb. digər albomlara nisbətən daha soft işləyib sanki. bir də ki, albom coverləri möhtəşəm olur.


mahnıları möhtəşəm olmasa da, dinləniləsidir.
unreqvited - kitsunebi

(youtube: )

the prince and the pauper

(bax: şahzadə və dilənçi)

alexandre cabanel

1823-cü il doğumlu fransız rəssam, *adkademizm* incəsənət cərəyanının simalarından biri. əsərləri əsasən tarixi, klassik, dini və mifoloji mövzulardadır. gözəllik mövhumu ön planda olur və rəng seçimləri də əsasən pastel rənglər olur.

Rəssam 11 yaşından incəsənət məktəbində dərs alıb, maddi sıxıntılar səbəbilə təhsilini irəlilədə bilməsə də, 16 yaşında incəsənər yarışmasında qalib olaraq təqaüd qazanıb və rəssam *françois-edouard picot*un yanıında 6 il rəsm dərsləri alıb. bundan sonra çeşidli mesabiqələrə qatılıb, əsas rəqibi *leeon benouville* idi. yarışlardan da təqaüd qazanaraq romaya gedib və burada da incəsənət təhsili alıb. Qısacası, gözəl rəsmlərinin arxasında uzun illərin incəsənət təhsili, əziyyət, təcrübə durur.

baxarkən insana zövq verən rəsmləri çoxdur, *fallen angel* xüsusən favorimdir.
"Orestes" (1846)

"Fallen Angel" (1847)

"Albayde" (1848)

"The death of moses" (1851)

"*birth of venus*" (1863)

massenpsychologie und ich-analyse

*sigmund freud*in 1921-ci ildə yayımladığı, əsasən kütlə pisixologiyası və eqonu təhlil etdiyi kitabı.
Freud kitabında *gustave le bon*un *kütlə psixologiyası* haqqında yazdığı "*psychologie des foules*" kitabı üzərindən xeyli alıntılar götürərək təhlillər edib. əsasən insanın kütlə, müəyyən bir qrup daxilində davranışı, onlarən analiz və izahı, kütlənin insan psixologiyasına təsiri və s. ön plandadır.
kitabda terminologiya biraz çox olduğundan oxuduqca hamısını araşdırırdım, səhifə sayısı az olsa da vaxtımı aldı oxuyub bitirmək. yenə də, dili qəliz olsa da öyrəniləcəkeylər çoxdur içində. düzü, razılaşmadığım fikirlər də oldu, amma fikrimcə, kütlə psixologiyası heç də pis təsvir edilməyib. Sadəcə olaraq, yazarın hər şeyi libido və egoya bağlaması məndə qıcıq yaratdı.

freud belə izah edir ki, insanlar müəyyən bir kollektivə daxil olduqda daha rahat olurlar çünki özləri kimi düşünən biriləri var yanlarında, fikirlərinə qarşı çıxan birisi olduqda ona qarşı tək yox, qrup şəklində etiraz edirlər. Artıq şəxsi duyğu və hisslər də qrupun istəyinə, tələbinə görə formalaşır və fərd bundan xoş olur. çünki özü kimilərin olduğunu bilmək rahatladır onu.

Kitabda həddindən çox dərinlik və mövzulara toxunulub. Kütlə psixologiyası haqqında nələrsə öyrənmək istəsəz, maraqlıdır.

(baxma: Group Psychology and the Analysis of the Ego)

sevmək qorxusu

Fikrimcə, kökündə "itirmək qorxusu" dayanan fobiya.

münasibətə başlamamışdan artıq sonunu düşünürsən, "bir gün bitəcək, bəs onda neynəyəcəm?" deyə özünə sual verirsən. bir gün bitəcək onsuz da, onda niyə başlayım? ya ayrılsaq və məndən həmişəlik uzaqlaşsa?
itirməkdən, itirməyin gətirəcəyi çətinliklərdən qorxur insan. məsuliyyət altına girmək istəmirsən, buna görə, sevmək və sevilmək hissindən məhrum edirsən özünü.

mənim də daim içində olduğum qorxu olub. onsuz çox problemlərim var idi, bir də sevmək, sevgili, ayrılıq sonrası yaranan çöküşlə "vaxt itirə" bilməzdim. münasibət boyunca bağlanıb hər şey bitdikdə itirib tək qalacağımdan çox qorxurdum. ona görə, sevməyə qarşı daim fobiya vardı içimdə. sevmək qorxusu altında məsuliyyətdən qaçış, itirmə qorxusu, digər şeylər dayanırdı.

çox olub, kiminləsə flörtləşirsən, hər şey maraqlı gəlir, amma qarşı tərəfdən ciddi jest görən kimi anidən uzaqlaşıb aranı soyudursan. çünki içimdə qarşı tərəfə qarşı hörmət və rəğbət yaranır, bir gün sevgili olub ayrıldıqdan sonra itirmək, o insandan məhrum olmaq istəmirsən. amma onsuz da, flörtləşib sonra araya məsafə salınan insanla heç vaxt yenidən yaxın olmaq olmur. nəysə, mövzudan çox kənara çıxmayım.

hə, əsas məsələ reallıqdan qaçmayaraq gerçəyi qəbullanmaqdır. bir gün bitəcəksə, eybi yox. ən azəndan gözəl vaxt keçirəcəksiz, yeni nələrsə öyrənəcəksiz, dəyər vermək, dəyər görmək, sevilmək, sevmək duyğusunu yaşayacaqsız. təbii ki, doğru partnyor seçsəz. yanlış seçim olunsa belə * toxic relationship məsələn nəsə təcrübə qazanacaqsınız. raskolnikov yoldaş nə deyib? "o şey ki olmalıdır - olacaqdır"! ona görə, anlıq içimizdən gəldiyi kimi yaşamağı öyrənək gərək.

ümumiyyətlə, sevmək və sevilmək çox gözəl, tərifedilməz duyğudur. ona görə, qorxularınızı yenib yaşamağa çalışın. -*

isao takahata

1935-ci il doğunlu yaponiyalı anime rejissooru, senarist, animator.
*hayao miyazaki* ilə birgə *studio ghibli*nin qurucularından biridir. Miyazaki ilə birgə işləyənə qədər 1960-80-ci illərdə televiziya üçün çoxseriyalı animelər çəkib. 1985-ci ildə miyazaki ilə studio ghiblini qururlar və uzunmetrajlı anime filmləri çəkməyə başlayır.
rejissor 2018-ci ildə vəfat edib.

əsasən bir neçə anime ilə tanınır:
(bax: grave of the fireflies)
(bax: only yesterday)
(baxma: pom poko)
(baxma: my neighbor the yamadas)
(baxma: the tale of the princess kayuga)

7 rings

artıq beynimə plagiat kimi həkk olmuş mahnı. "*the sound of music*" filmini izləyərkən "my favorite things" adlı mahnını eşidəndə "mən bilirəm la bunu, amma haradan?" Deyə düşündüm, birdən ariananın mahnısı yadıma düşdü. yenə də, hər ikisinin öz yeri var. ikisini də dinləsəz oxşarlığı görəcəksiz. bir də ki, filmdə mariya mahnını kapitanın 7 uşağı üçün oxuyur. hmm...
*julie andrews* - my favorite things

(youtube: )

(youtube: )

sözaltı günlük

biraz dərindən düşündükcə özümü çox aciz və çarəsiz hiss edirəm.
əslində, yaxşıyam. amma həqiqətən yaxşıyammı, bilmirəm. özümü yaxşı hiss etməyimi içdiyim dərmanlara borcluyam. çünki, dərman içdiyim müddətcə daim havada oluram, overthinking etmirəm, düşünmə qabiliyyətim zəifləyir. dərman içdiyim müddət bütün gün yuxulu oluram, fikrim havada uçuşur, taqətim olmur heç nəyə. çox fikirləşib üzülmürəm deyə yaxşı olduğumu düşünürəm. deyiləm əslində. ayıq başla çox kreativ, daim nəsə axtarışında olan, hər şeyin içinə yetən məntiqli insan oluram. o gün dərman içməmişdim, cin kimi idim bütün gün, vaxtımı çox verimli keçirdim. saat 12-də yatmaq məcburiyyətində deyildim. hə, amma və lakin, düşüncələr yedi gəmirdi beynimi. ayıq başla daha depressiv oluram, çünki hər şeyə hərtərəfli baxıram, dərin düşünürəm. dərman içib başımı yastığa qoyanda 10 dəq keçməmiş yatıram. amma içməsəm yerin içində azı yarım saat eşələnirəm aq. gözlər yorğunluqdan yumulur, amma beyin oyaqdır, dəxlisiz fikirlər düşünür. keçmiş səhvlərim, gələcək qayğım, indinin çarəsizliyi yorur məni.
bilmirəm, dumanlı, ayıq düşünə bilməyən beyinlə özümü yaxşı hiss edim, ya hər şeyi ətraflı, məntiqli, ağıllı düşünən beyinlə depressiyada boğulum? çünki, dərmanı kəssəm yenə intihara meyillənəcəyimi bilirəm. yenə də arabir durduq yerə ağlımdan keçir. hər şey qaydasındadır oysa ki. sadəcə, bezginəm, qurtulmaq istəyirəm. həyatımdakı yaxşı şeylərə rəğmən. amma, yaşayıb yaxınlarıma, dostlarıma dəstək olmaq istəyirəm. dözə bilmirəm onların çöküşünə, heç nə edə bilməmək boğur məni. hamı əllərimdən süzülüb gedir, əlimdən heç nə gəlmir. onlara dəstək olmaq üçün özüm toparlanmalıyam. bəs özüm? bilmirəm. onsuz indi ölən deyiləm, elə haqqım yoxdur.

verdiyim ani qərarlara görə özümən qorxuram. bir an içində tamam gözlənilməz qərarlar verə bilirəm. elə bu gün oyandım, anidən düşündüm və çox önəmli qərar verdim özüm üçün. başlasam geri durmayım gərək, bütün gücümü ortaya qoyum. eybi yox, edərəm. belə önəmli, böyük addım qərarını bir neçə dəqiqə ərzində, yox yerdən verməyim, wtf da.
və fərqinə varmışam, etiraf edim. bacarıqsız olmağı, kimdənsə zəif qalmağı qəbul edə bilmirəm. özümə əsəbiləşirəm. başqasının uğurlarına paxıllıq etmirəm, əsla və əsla. paxıl insan olmamışam heç vaxt. sadəcə, "niyə bacarmırsan, nell?" Deyə özümə əsəbiləşirəm. özümü özümə sübut etmək üçün hər şeyə əl atıb dözərəm. qorxudur bunlar məni.

yorğunam. rahat yata bilmək istəyirəm sadəcə. heç nəyin qayğısını çəkmədən, heç olmasa bircə gecə yata bilsəm kaş. eybi yoxdur amma. öyrəşərəm, öhdəsindən gələrəm. çox şeyin altından qalxmışam, keçər bu da. heç kimdən kömək istəmirəm, kiminsə yazıb "buradayam" deməsini də istəmirəm. çünki hamısı mənasızdır, özüm həll etməliyəm, başqa yolu yoxdur.
hə, daha bir iç tökmə entrisinin sonuna gəldik. ehtiyacım var idi yazmağa.

*leprous* - the price

(youtube: )

domates biber patlıcan

*barış manço*nun hüzünlü sözləri olan pozitiv mahnısı. yalan-gerçək hekayəsi də var imiş, bu gün öyrəndim.
1968-ci ildə, barış mançonun 25 yaşı olarkən bir qıza aşiq olub, çoox sevirmiş. evlilik təklifi etmək istəyib, çox həyəcanlıymış, cümlə qura bilmirmiş həyəcandan. özünü toparlayıb sözə başlamaq istəyəndə küçədə səyyar satıcı "domates, biber, patlıcaaaan" deyə qışqırıb, adamın sözü ağzında qalıb. qız da deyib ki, 2 kəlmə sözü bir araya gətirə bilməyən sənin kimi birisiylə birgə olmaram. adamın sevgisi ürəyində qalıb, bu hadisədən 20 il sonra da mahnısını yayımlayıb.

uşaq vaxtı 4-5 yaşım olanda bizim kompüterdə var idi bu mahnı, əmim qulağ asırdı. həmişə "domates birden patlıycak" deyə başa düşürdüm, türkçəm zəif idi. küçədə yeriyən gombul pomidor təsəvvür edirdim, birdən partlayır, "bir anda tüm dünya karardı, bu ses sokaklara yayıldı". lyrics beynimdə belə idi, buna uyğun təsəvvür edirdim.
bu gün maşında radioda eşitdim mahnını. lyricsə fikir verəndə gözlərim doldu, gəlib evdə yenidən dinləyim dedim. onda bildim hekayəsi var, hekayəsini biləndə sözlər daha ağır gəlir.

(youtube: )

dorohedro

Q Hayashida tərəfindən yazılıb rəsmləşdirilmiş manga seriyası. 2000-2018-ci illər arasında yazılıb tamamlanıb.
fantastik, *sci-fi* janrdadır.
psychedelic, şiddət dolu dünyada yaşayan kərtənkələ başlı kaiman yaddaşını geri qaytarmağa çalışır, dostu nikaido ilə birgə macəralara atılır.

2020-ci ildə Yuichiro Hayashi tərəfindən manga üçün anime çəkildi. 12 bölüm, 6 ovadan ibarət.
mənə görə ən underrated animelərdən biridir. çox pschedelic, manyak, şiddət dolu, maraqlı səhnələr var. vəhşi animedir. kaş 2-ci sezonu çıxsaydı.
hadisələr "hole" adlı qəsəbə kimi bir yerdə baş verir. sehrbazlar, döyüşçülər, hər tip insanlar var. ilk çıxdığı gündən izləyib heyranı olmuşdum. maraqlı, sıradan olmayan bir şey axtarırsızsa, izləyin.
Bura bir neçə amv atım, təxmin edəcəksiz necə bir şeydir.

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

house of gucci

26 noyabrda ekranlara çıxacaq, ridley scott rejissorluğu ilə çəkilmiş dram, cinayət filmi.
Baş rollarda Lady Gaga, Adam Driver, Jared Leto, Al Pacino, Salma Hayek kimi çox tanınmış heyət var. Güman edirəm ki, 2021-ci ilin ən uğurlu və səs-küylü filmlərindən olacaq. Çünki aktyor və aktrisa heyəti olduqca tanınmışdır, elə hərəsinin öz kütləsi izləsə reytinqlərdə yüksələcək.
Film, 1980-ci illərdə ailəiçi və ümumi qalmaqalları ilə tanınan Gucci ailəsi, həmçinin, 1995-ci ildə Maurizio Guccinin öldürülməsi kimi hadisələri işıqlandırır.
Trailerdən niyəsə xoş təəssürat ala bilmədim, filmin marağımca olacağını düşünmürəm. Düzdür, izləmədən bilmərəm. Film çıxanda izləyib təəssüratlarımı bölüşəcəyəm.

(youtube: )

frank capra

1897-ci ildə doğulmuş rejissor.
Karyerasının zirvəsində *hollywood*da ən böyük rejissorlardan olub. depressiya illərində çəkdiyi komediya filmləri ilə *oskar* mükafatı qazanıb.
1903-cü ildə beş yaşında Sicilyadan Los Angelesə köçüblər. Kimya mühəndisliyi üzrə təhsil alıb, amma pul qazanmaq üçün əlavə işlərdə işləyib. San-Fransiskodakı kinostudiyaya daxil olmasından sonra Hollivudda işə düzəlmiş, komediya ustalarından olan Hal Roach ilə səssiz filmlər çəkmişdir. Mühəndis bacarıqları sayəsində səs işlərini asanlıqla həll edən Capra 1930-cu illərdə öz müəlliflik hüquqlarını alıb. ikinci Dünya müharibəsi zamanı təbliğat filmlərinin çəkilişindən sonra onun ulduzu sönməyə başladı; ən məşhur "it is a wonderful life" filmi kommersiya hiti ola bilmədi.
Hollivudda filmlərindən gözləntiləri qarşılanmır deyə, 1950-ci illərdə Elmi, təhsil haqqında filmlər çəkməyə başlayıb. Rejissor 1991-ci ildə vəfat edib.
Bəzi filməri:
(bax: It Happened One Night)

alexander pope

1688-ci il doğumlu ingilis yazıçı, şair, tənqidçi, satirik.

Şair Londonda Katolik ailəsində anadan olub. atası uğurlu bir kətan taciri, anası Edith orta təbəqədən olan evdar qadın olub. Pope'un gənclik həyatı ingiltərədəki böyük çevrilişlərə təsadüf etdi; doğulduğu il William və Mary *Şanlı inqilab*da II james'i devirdilər. Katoliklərin ictimai həyatına ciddi məhdudiyyətlər qoyuldu. Bu səbəbindən Pope Londondakı qanunsuz, gizlicə dərs verilən Katolik məktəblərində təhsil aldı.
12 yaşında olarkən ailəsi londondan berkşirə köçdü. yazarın təhsili burada məhdudlaşsa da, öz üzərində çalışıb öyrənməyə davam etdi. Lakin *tuberculosis* keçirməsi səhhətində ciddi problemlər yaratdı. Buna baxmayaraq, öyrənməyə davam edir və ədəbiyyata xüsusi maraq salır.
"*The Pastorals*" adlı iilk əsərini 1709-cu ildə çap etdirir və olduqca yüksək rəğbət görür. Həmçinin, bir çox yeni yazıçılarla tanış olur və dostluq münasibəti qurur. *Jonathan Swift*, *Thomas Parnell* və *John Arbuthnot* ilə birlikdə "*Scriblerus Club*" adlı satirik dördlük qururlar. Ümumiyyətlə, yazarın dövlətə yönəlik satirə və tənqidi onun üçün xeyli təhlükə yaratmış, hətta bir neçə dəfə həyati təhlükəylə üzləşmişdir.
şeirləri və əsərləri ingiltərədə ən çox quote edilən yazıçılardan sayılır. Satira və digər əsərləri bir tərəfə, mənim üçün daima "*eloisa to abelard*" ilə ürəyimdə qalacaq... qəliz dili olmasına baxmayaraq, çox gözəl şeirdir.
Yazıçı 1744-cü ildə vəfat edib.

(bax: eloisa to abelard)

uzaq məsafəli münasibət

insana çox çarəsiz hiss elətdirir...
Toxuna bilməmək, yaxınlığı hiss edə bilməmək ağırdır, ağrıdır. sevdiyinin kefi olmayanda yanında olub dəstək ola bilməmək əzabdır. gecə yatarkən birgə olmaq, görüşmək xəyalları qurulur, "kaş bu gecə yuxumda görsəm, heç olmasa yuxuda görüşək" deyə beyninə yalvarırsan. yatmazdan əvvəl çox düşünürsən ki, yuxuna girsin. yuxuda görəndə isə insan xoşbəxt olur, ayılanda yastığı qucaqlayıb içindəki boşluğu doldurmağa çalışırsan. yuxuda görüşməyin xoşbəxtliyi ilə hər şeyin sadəcə yuxu olmasının kədəri birləşir, qarışıq duyğu yaranır. vivid dreams xoşbəxtlikdir, səhər ayılanda sanki dünən görüşmüş kimi hiss edirsən. yenə də, canlı təmas başqadır.
bir də ki, "wish you were here" dinləmək daha təsirli olur...

(youtube: )