pərviz bülbülə

"bir rokerşanın gizli eşqidir Pərviz Bülbülə"
"Bayrama brat deyərəm,
oturaram rahat diyərəm
24 saat deyərəm
Ondan Ona, Ondan Ona."

(youtube: )

xoşbəxtlik

tanım: tanım yoxdu.
amma, insanın ən böyük stimulunu "yaxşı insan" olduğuna inandığında tapırmış.
hansı etik dəyərlərə inanırsan, inan, o etik dəyərlər çərçivəsində "doğru"-nu eləyirsənsə, eləməyə davam edirsənsə bu adıkeçən hiss gəlirmiş. inandığın etik kriteriyalarda yalnış elədəyivin fərqində olmadığın və ya yalnış eləsən belə, o yalnışın səndən başqa birinə zərər vermədiyini düşündüyün müddətcə gəlməyə davam edir bu hiss. cəmiyyətdəki "duty"-vi yerinə gətirirsən, buna əlavə olaraq yaxşı deyə tanımladığın işlərlə məşğulsan və bu uzun müddət belə davam edirsə o hiss gəlir. musiqi ilə gəlir misal üçün, yerində dura bilmirsən. musiqinin janrından asılı olmadan o musiqi xöşbəxtlik verir sənə. yaxşı insanı keçib çox yaxşı insan olduğunu düşündüyündə isə daha da coşursan. hər xırda şey sənə sevinc verir. o sevinc uzunmüddətli olanda xöşbəxt hiss eliyirsən özüvü.
bir gün yaxşı insan olduğuna dair o inanc ya çox yalnış olduğunun fərqinə vardığın ya da başqasına fərqində olaraq/olmayaraq zərər verdiyini gördüyün bir davranışın nəticəsində qırılır. heç nəyə layiq görmürsən özüvü. eyni musiqilər xöşbəxtlik hissininin yanından da keçmir, söndürürsən musiqini də. çünki sən xöşbəxtliyə layiq deyilsən. heç nə xöşbəxt eləyə bilmir səni. çünki içində xöşbəxtliyin sənin haqqın olmadığını düşünürsən, yaxşı insan olmadığını düşündükcə dünyaları da versələr sənə xöşbəxt olammırsan.
insanın ən böyük stimulu yaxşı insan olduğunu düşündüyündə imiş. sırf yaxşı olduğu üçün də hər şeyin yaxşısına layiq olduğun üçün çalışırsan, çalışdıqca daha da xöşbəxt olursan. loopa girirsən. etik dəyərlərindən qırağa çıxdığın zaman loop qırılır. qısacası, deyəsən xöşbəxtlik, inandığın kimi yaşamaq- yaxşı insan olmaq imiş.

gaspar noe

özünəməxsus və möhtəşəm stili olan rejissor.
(bax: enter the void )

ən yaxşı kosmos filmləri

kosmosa baxmaq istəyirsinizsə, öz zamanının sci-fi janrına cavab verən,
(baxma: 2001 a space odyssey )
(bax: interstellar)

love

2015 çəkimli dramatik, realist, bir az da psychedelic filmi. sonlarına doğru bir az da romantik.
filmi izləyən tanışlarım porno deyə tanımladı kinonu.
təbii, kino çox sayıda açıq səhnəyə sahib olduğu üçün mümkün qədər narahat edilməyəcək zamanda və məkanda və bir dəfəyə izlənməlidir.


--spoiler--

filmin ssenarisində qəhramanların ağzından
"i want to make movies out of blood, sperm and tears.
that's so sweet.
this is like the essence of life. i think movies should contain that.
or should be made of that."
-deyərək rejissor və ssenarist gaspar noe özüözünüaçıqlayıcılıq verir filmə.
kino romantik sevgi kinoları ilə müqayisədə çox çox realistdi. yəni romantik bir kinoda qız və oğlanın sevişmə səhnəsini izləmədən son anını göstərirlər bir də başlanğıcını. bu filmdə bütün prosesi saniyəbəsaniyə göstərir, demək olar ki.
kinoda 2001 space odyssey filmi haqqında yuxarıdaki dialoqdan sonra aztv dublyajı ilə
"-ən çox sevdiyin film hansıdır?
-2001. səncə, o kino nədən çəkilib?
-baxmamışam.
-sən heç vaxt 2001 kinosuna baxmamısan? dərdin nədi sənin? heç vaxt baxmamısan? sən cahilsən. sənə işığı göstərməliyəm. o filmə görə mən rejissor olmağı seçmişəm."
dialoqu keçir. 2001 filminin bir yerində

--spoiler--
kosmonavt kosmos gəmisi error verəndən sonra gəminin xaricindəki bir parçanı düzəltmək üçün gəmidən çıxır kosmosa və bir neçə dəqiqə kosmonavtın ağır nəfəsi ilə o səhnəyə baxırıq. deyilənə görə, rejissor o səhnə ilə insanoğlunun kosmosdaki fiziki və mənəvi vəziyyətini çatdırmağa çalışır izləyiciyə. o kosmonavt ilə empati eləməyimizi istəyir.
--spoiler--

bu filmdə də normal romantik filmlərə xas olmayan uzun öpüşmə, sevişmə səhnələrində eyni niyyət olabilər. film bir çox noe filmi kimmi xronoloji ardıcıllıq olmadan davam edir. sevgi münasibətinin içinə daxil olan hər şeyə-sevgi, sahiblənmə, qısqanclıq, poliqamizm/monoqamizm, sosial həyatdaki rollar- yer verir. sadəcə bunu romantizmə yer vermədən, standart əxlaq anlayışı ilə uyğunlaşmadan edir. adı sevgi olan bir film üçün çox realistdi, sadəcə.


--spoiler--

evlilik

yükdür. istər məcburi bir şeyi daşıyın söyə-səyə, istər sizə dəyərli bir şeyi daşıyın sevə-sevə, o qədər ki, yük olaraq gəlməsin sizə- sizdən bağımsız bir şey deyilmiş, elə özüvüzü daşıyırmış kimi. amma nəticədə o sizdən bağımsızdı, hərəvizin öz ağırlıq mərkəzi var- yükdür.
evli deyiləm, amma elə hissetdirir. evlənəndə bu sözü xalçaya yazdırıb asacam toyxanadan.

statistika elmi siması ilə vicdan əzabımdan gələn əlavə: birləşmiş cisimlərin ağırlıq mərkəzi tək olur. iki cismin ayrı-ayrılıqdaki ağırlıq mərkəzi koordinatları və sahələri ilə birləşmiş cismin ağırlıq mərkəzi tapılır. bu ağırlıq mərkəzi ikinsidən birinin ağırlıq mərkəzinə yaxın olur.
yəni münasibətin ağırlığını iki nəfərdən biri daha çox hiss edir, çünki cisimlər kimi sabit deyil insanlar. bütün münasibətlərdə var bu. evlilikdə isə bir baxıma o yükü xəstəlikdə sağlıqda daşıyacağva imza atırsan. sonra qaynatanın, baldızın, uşaqların anasının dayısının-hamısının yükü də əlavə olunur. uşaqların olanda var olan yük uşaq sayısı qədər n sayısı ilə vurulur. məsuliyyətdi. hamının istədiyi bir şey deyil, o məsuliyyətin altından qalxa biləcəyini düşündüyü bir şey deyil.

stairway to heaven

bəzən pis əhval ruhiyyədəykən sadəcə musiqi ilə təsəllivi tapırsan. əvvəlcə dərdivi başa salır, sonra musiqi ilə yüksəldir səni. sonra

"yes, there are two paths you can go by, but in the long run
there's still time to change the road you're on.
and it makes me wonder.

your head is humming and it won't go, in case you don't know,
the piper's calling you to join him,
dear lady, can you hear the wind blow, and did you know
your stairway lies on the whispering wind?"

sözləri ilə üçüncü gözüvü açır. sonra da yerində dingildəməyə başlıyırsan. musiqi və sözlər gərçəyi qəbullandırır, qəbullanışdan sonra da sakitləşirsən və yüksəlirsən.

bəzən əhvalın pis olmayəb qulaq asanda da əvvəlcə əhvalıvı pozur, sonra digər proseslərə keçir.
qısacası, çox təsiredici musiqidir.

little miss sunshine

2006 hollivud çəkimli drama, komediya janrlarında film.
film heroinman baba, proustşünas- intihar meyilli dayı, nihilist-pilot olmaq istəyən qardaş, evə iş gətirən yaşam koçu ata, ortanı tapmağa çalışan güclü anaya sahib, balaca bir az kök gözlüklü bir qızın uşaqlar arasında keçirilən "little miss sunshine" adlı gözəllik yarışmasına qatılmaq istəməsi ilə başlayır. müəyyən səbəblərlə bütün ailə yola biryerdə volsvagen "raf"-ı ilə yola çıxırlar. əsas məsələ bununla başlayır. bu fəqrli xarakterlərlə yolda maşında gedən müzakirələr, başlarına gələn hadisələrlə film ilərləyir.
öyrədici və əyləndirici filmdir. sonda da bir təbəssüm verir insana.
sifarişi verən: timidus

the walking dead

6 sezon 9 bölüm möhtəşəmüstü sezon arası dönüşü ilə bir daha standart aksiyon zombi serialı olmadığını göstərən serial. son 20 dəqiqəsinə üst-üstə 3 dəfə baxdırmışdır. içində hər janr çox qəşəng ahənglə mövcuddur. drama desən, drama. aksiyon desən aksiyon. çəkim keyfiyyəti də hbo səviyyəsində. yazanın, çəkənin, oynayanın hamısının əməyinə sağlıq.
belə yazmaqla başa salmaq da olmur, baxın baxdırın, xanımlar və cənablar. bir zombi serialından nə qədər şey öyrənə bilərsiz, sizi nə qədər düşündürə bilər, bir zombi-dünyanın sonu serialı necə çəkilər görün.

--spoiler--

"faith without works is dead" james 2.20

yandır alexandrianı, tazə gülüstan tələb eylə.

sonda carlın dünyaya yeni gələn uşaq kimi dədəsinin əllərini tutmağı da ayrı bir mükəmməl incə məqam.

--spoiler--

david bowie

tanım: c.r.a.z.y kimi bir çox kinoya musiqiləri və həyat izi ilə ilham vermiş musiqiçi.
bəzi insanlar haqqında söz yazmaq olmur, deyəsən. nə yazsan varlığı qarşısında belə aciz qalarkən, o varlıqdan yoxluğa keçişində, ümumiyyətlə, mənasız, boş qalır.
ölümündən gec xəbərim oldu, öyrənəndə bədəni də soyumuşdu. təəccübləndim. niyəsə, əfsanələrin bədən tapmış halları ölməyəcək kimi gəlir insana, deyəsən. əfsanələrə şahid olan əfsanələr belə ölür artıq. yadımda həmişə "ground control to major tom" sədalarıyla qalacaqdır.
keçənlərdə lemmy kilmister, indi david bowie... belə insanlar ölmür, onsuzda. üzüntüm biz geridə qalanlaradı. huzur içində yatsın(lar).

can u hear me?..

(youtube: )

(youtube: )

qol saatı

bu gün tam da haqqında düşündüyüm, sözlükdə başlığını da görəndə-bu təvafükə-məni gülümsədən əşya.
səhv xatırlamıramsa, 5-ci sinifdən başlayaraq istifadə eləyirəm özündən. üstündən keçib 16 il. bu 16 ildə də hər bayıra çıxdığımda qolumda olub. hər yerə gecikirəm hələ də, o mövzuda bir faydası olmur. yəni mən saata uyğun hərəkət eləmirəm, qol saatı insanı çərçivələrə soxur kimi mənasız bombalıqlar-ki bunu edən insanlar tanımışam- onun üzərindən edilməməlidi, qısacası.
bu gün fərqinə vardım ki, hədiyyə eləməyi ən çox sevdiyim əşyadı ki, birinə hədiyyə düşünəndə xüsusi bir ehtiyacı yoxdusa, ilk seçimim qol saatından yanadı. tək məqsəd də saat zamanı ölçdüyü üçün, o zamanın rəqəmlərlə qarşılığını bilməsi üçündü. zaman da bir az izafidir, məlum. bəzən çox tez keçir, bəzən keçmək bilmir. amma ortalama insan ömrü 569400 saatdı. bunun da 35040 saatı uşaqlığın "şüursuz"-luğu ilə, sağlam və ayıq bir beyin üçün ortalama 155855 saatı yuxuda, ən az 44530 saatı təbii ehtiyaclarla keçsə, geriyə qalacaq 333975 saat. hələ bunun avtobus, məktəb-iş, bir şeylərin növbəsi, youtube videoları arasındaki reklamların 4 saniyəsi və s. və s. var. yəni öz iradəmizlə birinə, bir şeyə həsr elədiyimiz zaman rəqəmsəl olaraq çox-çox azdı. qol saatı o zamanın azlığının bəsit bir qol hərəkəti ilə gözümüzə soxmaq üçün yaxşı vasitədi.
bəlkə də, bu qədər mübaliğəyə səbəb , bu qədər "fəlsəfə" kaçatdayacaq bir nəsnə deyil. əsas olan onun markası, qolda necə görünməyi zaddır bəlkə də.

azərbaycanlı qızlar

bir allahın qulu da çıxıb demiyib ki, (baxma: azərbaycanlı qadınlar )
tanım: çoxluğu yazıq olan qadınlardır. bici var-safı var, gözəli var-çirkini var. amma bir ad altında toplamaq-ümumi bir tanım vermək lazımdısa, mən bu ada "yazıq" deyərdim.
çoxluq gözəlliklərindən, özlərini dartmaqlarından dəm vurub.
azərbaycanlı qız- xarici gözəllik və daxili gözəllik: azərbaycanda bir qız evləndirilmə məqsədi ilə böyüdülür. 5. sinif şagirdinə ad günündə hədiyə cehiz gətirilir. hər bir balaca qız uşağının ona ad günlərində cehiz gətirən bir qohumu vardır. həmişə xarici görünüşdən danışır ətrafındaki qadınlar, ya da nəsə bir ev işindən. o da uşaq vaxtı nə anlayır? gözəl olmaq lazımdı. beləcə, yüklənir xarici görünüşünə allah verəndən. heç bir ana oğluna qız seçəndə ən bəsitindən demir ki, bu qıza iq testi eliyim, bilgisini sınıyım. deyir gözəldisə, ev işinə yatğındısa, bəsdi. deməli, qızın məqsədi evlənmək də deyil, ərə getməkdi və bunun üçün gözəl olmaq lazımdı. nə qədər gözəl olsa o qədər varlı və yaxşı oğlanla evlənə bilər. niyə varlı? çüki azərbaycanın günümüzdəki insanları 90lar sonrası aclığı görüblər . insan aclıq çəkəndə duyğuları önəmsəmir, dolayısı ilə sevginin qarın doyurmadığını bilən azərbaycan anaları da qızlarına bunu yedirir. beləcə, qızın iç gözəlliyini, inkişaf etdirməyə ehtiyacı olmur, onsuz da. necə ki, hər dərsdə “məllim biz bu bilgini işdə- həyatda harda istifadə eliyiriy?” sualı verilir universitetdə səssiz bir şəkildə də olsa. qız da deyir ki, mən bu “hərb və sülh”-dü, “səfillər”-di, nə bilim nədi, mən bunları harda istifadə eləyəcəm ki? ondansa, oturur daha rahat olan seriala, moda jurnalına baxır. çünki, ətrafında da, eyni növ rəfiqələri olur. kitab oxuyanda belə, tvvilight oxuyur və ordan da qadın kişi münasibətinə fokuslanır. yəni qısacası, o təbiətdə varlığını qorumaq üçün lazım olan şəkillərdə təkamül göstərir.
azərbaycanlı qızlar – özünü dağ başına qoymaları: biri mənə çıxsın desin ki, niyə bunu eləməsinlər ki? naz eləməsə bu necə qızdı, elə dünəndən razıymış. əslində bunun azərbaycanlılıqla çox da bir əlaqəsi yoxdu. insan təbiəti- uğruna çox çalışdığın şey insana şirin gəlir, tez əldə elədiyin şeyin dəyəri olmur. qız bilir ki, birbaşa üz versə, üç gün sonra qapının ağzında qalacaq. adı da olacaq “yüngül”.
azərbaycanlı qadın deyəndə, ağlıma iki üç spesifik insan gəlir
1- evlənmə proqramında idi. qadın çıxıb verilişə deyir ki, mənə elə bir kişi lazımdı ki, icazı versin ki, mən irəliləyim. misal üçün, mən maşın sürmək istəyirəm. ona icazə versin.
2- yenə evlənmə proqramına çıxan qız kişi qırığı ilə telefonda danışır verilişdə. deyir nə vaxt gələcəksən? tez gəl də… sabah gəl. telefondaki deyir, işim var bakıda deyiləm 3 gün sonra gələcəm. qız: yaxşı. daha tez gələ bilməzsən? gədə (səsindəki oğraş ton ilə): nolub? dözəmmirsən?
3- məsələ çox uzundu. qısası, tovuzda bir qız ərə gedir və toy gecəsi bakirə çıxmır. həyat yoldaşı çıxır otaqdan ki, ailəsinə car çəksin. qız o vaxt evdən qaçır. polisə xəbər verilir. axırda qıza bir köprüdə çatırlar. bir tərəfdən polis, bir tərəfdən qızın, bir tərəfdən oğlanın ailəsi- qız özünü atır körpüdən və ölür. otopsi nəticəsində, qız bakirə çıxır. hamı rahatdaşır.
4- aytac babayevanın bibisi. video röportajda deyir ki, aytac ağıllı qız idi. onun oğlanla zad işi yox idi. nə görüşmək nə mesajlaşmaq. belə bir şey olsa anası özü onu bütün məhəllədə saçından sürütdüyərdi.
misalları daha da uzadaram, amma nə başıvızı ağrıdım. azərbaycan qadını atdığı hər addım üçün icazə istəyir. irəliləmənin, özünü inkişaf etdirmənin, istədiyi şeyləri etmənin evlənməkdən- kişidən keçdiyini düşünür. safdı, seksin nə olduğunu bilmədiyi üçün çəhrayı bir dünyada yaşayır. o heç bir şəkildə anlaya bilmir, oğlanların ona niyə baxdığını. bilir ki, cinsi münasibət deyə bir şey var. amma onu yaşamadığı üçün heç bir şəkildə onu anlaya bilməz. yəni, qısacası maksimum 2-3 günlük sevgi mesajlarına inanır. öpmənin-öpüşmənin, tamamilə, duyğusal olduğunu düşünür. və əsas məsələ isə, bir şəxs olaraq özünə inanmır, güvənmir. o qədər ki, üçüncü misaldaki şəxs kimi, eləmədiyini bildiyi bir şey üçün belə mübarizə apara bilmir. bundan daha artıq nə ola bilər ki? anasna, atasına belə güvənmiyib, artıq bilinməz nə fikirlərlə ölüm ona bu həyatdan yaxşı olur. indi bir nəfər mənə çıxsın desin ki, niyə qadın haqları üçün mübarizə aparmır bu yetim? bir halda ki, o yüngül əxlaqlı olsa öldürülsə belə öz bibisi (başqa bir qadın) anasına da saxlamadan saçından sürütdüyər. insanoğlu təsdiqlənmə ehtiyacı olan varlıqdı. o cümlədən, bir qadını heç kimin onu təsdiqləməyəcəyi bir davranışı eləməz. bu təsdiq ailədən olar, padruqalardan olar, amma bir yerdən olmalıdı. onu fərqli bir addım atmağa vadar edən heç nə olmadığı kimi, bu addımını təsdiqləyəcək bir canlı da yoxdu.
bunlar rayonlardaki vəziyyətlər idi. mən çox saf olanların ələ aldım, sözsüz. amma təməl olaraq heç biri bunlardan fərqli deyil. pivə-siqaret=bombalıq yollarına baş qoyanlar da. birincilər sadəcə üsyan eləmirdilər, ikincilər bilinçsiz şəkildə üsyan (pivə-siqaret onların dünyasında bir üsyandı) eliyirlər. və bunların üçüncüləri də var, dördüncüləri də, n.ciləri də.
çox-çox uzun məsələdi bu. kıssadan hisse, demək istəyirəm ki, yox iyrənirəm, yox gözəldirlər, yox özlərin açıb buraxıblar, yox come to your “daddy”, bla-bla-bla eləməyin. görmək istəmədiyiniz bir mənzərə varsa, onu dəyişdirin. bir qadın olmaya bilərik və ya çox da qozuvuza olmaya da bilər. amma mən nə bir balaca- 5 dəqiqəlik söhbət-dəstəklə haqsızlığa, absurdluğa qarşı içindən ayaqlanan qızlar-balaca qadınlar gördüm. bəzilərinə bir alternativin olduğunu demək belə kifayətdi. azərbaycan qızı bu gün “bu gündə”dirsə, bunda hamımızın-böyükdən kiçiyə-hamımızın payı var. burda göt baş atmaqnan deyil. ya görmək istədiyiniz dəyişim üçün barmaq tərpədək, ya da soxaq içimizə, qadınlar istəmədikləri şəkillərdə yaşayıb mahnılarını oxumağa davam etsinlər.

orta məktəb

yollar dünyada çoxdur,
sayı hesabı yoxdur.
bostan yolu, bağ yolu,
aran yolu, dağ yolu.
bir yol var ki, dünyada,
onu getmirsən hədər.
həmişə düşür yada
qoca olana qədər.
bax uşaqla doludur,
bu yol məktıb yoludur.

əlli min il (rəqəmlə 14) keçib üstündən, amma hələ də bu şeiri əzbər bilməmə səbəb məktəb.
sonradan pozuldu, deyəsən, hər şey. biz payız, məktəb, vətən şeirləri əzbərləyirdik adı bəlli olmayan şairlərin müəllifi olduğu. yol boyunca lobyaya oxşayan o bitkiləri lobya bilirdik v\ yenidən ac qalsaq evdə ondan bişirə bilərik deyirdik. içi bit birə dolu mənasız sarı çiçəkli bir kol var idi yolunda. yol da 2 km. kim məktəbə gedəndə hər gün tank görürdü iki dənə?
necə olurdu ki, bufetində satılan bir məmmədlik, souz olaraq bir qaşıq tamata bir litr su qarışımı o "qamburger" o qədər dadlı olurdu? və ən səmimi totemlər, dualar tarix dərslərində müəllim məni durğuzmasın ayağa niyəti ilə edilirdi. hər dəfə gələn dəfə oxuyacağma söz verib, o gələn dəfədı dı üzümü tuturdum allaha. müəllimin dalınca sinifdə atılan kağızdan samalyotlar, dərsdən qaçıb internet kluba getmələr və interpol səni axtarırmış kimi olan o qorxu. internet də ancaq counter strike, porno ve mirc üçün idi.
süpürgəçi pulları, 8 mart çiçəkləri, əlifba bayramları, üstü çox kremli üstü bəzək içi sana yağə tortlar yanındaki üstünə piknik peçenyesi tökülmüş səmimi ev torları. şəhid həyat yoldaşı sinif rəhbərimiz və iki il sonrasında da qarabağ müharibəsi iştirakçısı vətənpərvər sinif rəhbərimiz.
11 sentyabr hadisəsində biri corc buş, o biri ben laden qaçdı-tutdu uynuyurdu iki sinifqom sinifdə.bu bucaqdan idi həyata baxışımız. ən böyük şiddəri parrol-parol oynayanda görürdük ki, parol hər zaman "bilmirəm" idi. ən böyük ayrımçılıq da 8 martda müəllimə 5 şirvan verən uşağa olan idi. ən böyük haqsızlıq voleybol komandasına yazılabilmək üçün istənən 5 şirvan rüşvət idi. o 5 şirvanı vermədiyi, verəmmədiyi üçün nə idmançılar indi qəlyan düzəldir çayxanalarda.
dünyanın ən qorxunc insanı da məktəb direktoru idi. sağ olsun, bir neçə sinifi riyaziyyatdan küt buraxdı zehmi ilə. nə dvoyşniklər var idi saçında bir var deyə yanı həmişə boş qalan.
həftədə bir naftalin iyi verən trainspotting kinosundaki tualetdən sonra dünyanın ən iyrənc ikinci tualetinə sahib idi. və o tualetlərdə ən baba pornolarda beıə görülməyən hadisələr "baş verirdi".
zibil yığanı alkoqolik kimi duran bəxtiyar idi, süpürgəçisi üzündən kasıblıq yağan yasəmən. eyni zamanda zavuçu da var idi qırmızı saçlı irina və həmişə duxu iyi verən zaur. necə olurdu bu iki qrub insan eyni dünyada yaşayırdı.
indiki dünya sci-fi qalır o məktəb üçün. və bu spesifik bir məktəb olaya da bilər, o vaxt üçün bakının hər hansı bir yerində olan n nömrəli məktəbdən insan manzaraları.

isa şahmarlı

bir müddət əvvəl yerli saytlardan birinə lgbt və özü haqqında müsahibə verən, mədəni cəsarətinə heyran olduğum.
şərq ölkələrində gay, transseksualların öldürülməsi, intihar etməsi sıradandır. türkiyədə heç bir transseksual əcəliylə ölmür misal üçün. isanın ölümü isə azərbaycanda ilk gay intiharı idi. günə bu xəbərlə başlamaq məni üzərdi, amma ümidsizləşdirməzdi xəbərin altındaki kommentləri görməsəydim. nəsə yazmaq fikrim də yox idi, çünki boşdu. gayləri müdafiə edən belə "xəstədilər də, nolsun ki onlar da adamdı" deyir. bu cahilliyə qarşı veriləsi cavab yoxdur.
insanın yaşamı onun ən dəyərli şeyidir. ölməmək üçün insan əti belə yeyəbilərik. indi düşünün ki, cavan bir oğlan o ən dəyərli varlığından əl çəkir.
məsələ dalınca deyilən sözlərdədi. allahlığını elan edib cəhənnəmə göndərib yandırdılar, məzələndilər. həvəsim olsa bir bir kommentləri bura kopyalayardım nə qədər iyrənc olduqlarını göstərmək üçün. ama asan asan iyrənmiyən məni səhər yeməyini yeyəbilməyəcək səviyyəyə gətirən "pambığını bir az bol eliyəllər" sözündə bir durdum artıq. bu homofobiklik deyil. çünki fobiya qorxudu. ortada olan şey nifrətdi. gaylər atanızı mı sikti?

beyinlər o qədər kütləşib ki, "ölümümdə siz günahkarsız" sözü çatmır. mən özümü günahkar hiss eliyirəm. ən azından mədəni cəsarətinə heyran olduğumu yaza bilərdim, yazmadım. allah rəhmət eləsin sözünü yaza bilmirəm. tanrı da, insanlıq da öldü. onu da biz öldürdük.
diri ikən rahat olmadı, ölü ikən də olsun heç olmasa. huzur içində yatsın.

qarabağ əlilinin özünü yandırması

yanvarın 20-si və fevralın 25-i ortaya çıxacaq vətənşüvənlərin, profil şəklinə "justice for xodjali" və "20 ocak`ta ne olmuştu" qoyacaqların bu dərəcədə səssiz qaldığı fəlakət. fəlakət deyirəm, çünki 2 balaca uşağını qoyub gedib. onlar nə edəcək deyə düşünmədən gedib. o, bu səviyyəyə çatıb-çatdırılıb. bir insanın intihar etməsi-özünü yandıraraq intihar etməsi- 2 uşağı arvadı anası atası varkən intihar etməsi fəlakətdir.
qarabağ mövzusu azərbaycanın ən həssas yeridi. rüşvətə öyrəşmişik, pis təhsilə, keyfiyyətsiz səhiyyəyə, ədalətsizliyə hamısına öyrəşib adını azərbaycançılıq qoymuşuq. ama qarabağ ayrı söhbətdi. nə olursa olsun qarabağ mövzusu,şəhidi, əlili ana bacı kimi dəyərlidi. vətən xaini çıxardarlar adamı. bu günümüzü borclu bildiyimiz insan günün günörta çağı şəhərin mərkəzində özünü yandırır və heç kim heç nə eləmir. cınqırları da çıxmır aq. "azərbaycan xalqı səbirli xalqdır"mış. çooox səbirli xalqmış.

ata olsa qocalar evinə qoyulası adamlar

mənəm.
cavanların heç bilmədiyim dünyasına girib özümü cavan kimi aparacağıma və ya gic-gic köhnə kişilik taslayacağıma öz yaşıdlarımla oturaram sakit. türkcəsi "huzur evi"-di bunun. 70 il yaşamısan, görəcyin bir şey qalmıyıb, bir az olgun olmalısandır. uşaöı dünyaya gətirmə səbəbin gələcəkdə onun sənə baxması deyil, uşaq kapital deyil çünki. sənə məni dünyaya gətir deyən yox idi. gətirmisən, baxmısan eyvallah.
nəvələrimin gic gic suallarına cavab verəcəyimə, gəlinimin sifətini çəkəcəyimə - ki bunlar olmasa belə necə ki, inci 94-lüləri çəkəmmiriy, ondan özümdən bir nəsil balacalarla necə eyni evdə yaşıyıb takılaram. evim varsa tək yaşayaram, yoxdusa da qocalar evinə köçərəm. qocalar evi yetimxana deyil.
mən atamı qocalar evinə göndərərəm mi? yox. çünki o məsələyə atanı atmaq kimi baxacaqdır. amma mən qocalanda evim olmasa qocalar evinə köçərəm.