çayxanalarda yaşanan ləpə problemi

deməli problemi qısa olaraq anlatmağa çalışacam, əminəm ki, hamınızın da başına gəlib. gedirsən çayxanaya, dost kruqu ilə filan, normal dəstgah deyirsən. hər çayxanada dəstgah-da müxtəlif ölçüdə ləpələr gətirir, və bütün müştərilərə də standart olur. problem də elə bundan sonra başlayır, a kişi. nə bilim, deyək ki, həmin çayxanaya iki nəfər getmisən, orda bəs rəhbərlik qayıdır ki, burda oturmusunuzsa mütləq dəstgah deməlisiniz, deyirsən, ləpə gələndə damarın tutur. başlayırsan yeməyə, elə də şeydi ki, bir başladın dayanammırsan, iki nəfərə qurtarmalısan temasına düşürsən. bu hamımızda var yəqin, özü də əsas uşaqlıqda öyrəşmişik yeməyin az zad olmasına, indi arxada yemək qoyanda nəyəsə xəyanət edirmişsən kimi gəlir. yeyirsən elə o ləpədən, çox da yedin, vsyo. həmişə oxumuşam ki, deyirlər enerji verir zad bu. harda verir? həmişə yeyirsən, daha da əhval-ruhiyyəni zibilə qoyur, durduğun yerdə bir dəxlisiz kədər gəlir, guya çayxanaya dostunla oturub söhbət edəcəksən adı ilə gedib, o ləpələri bütün qurtardığın üçün nəsə dəxlisiz bir ağırlıq hissi ilə çıxırsan.
bu birinci hal, biri də var gedirsən çayxanaya, 7-8 nəfər dost qrupu ilə. yenə deyirsən dəstgahı, eyni ləpəni gətirirlər. pul vermisən axı, beynində tez hesablayırsan ki məsələn dəstgah 20 manatdı, adama 3 manat, deməli azı 3 manatlıq yeməliyəm. dostunun da biri düşür e ləpənin qırağından. düşürsən ləpənin canına ki, birdən o 3 manata düşən pay qədər ləpə çatdırmazsan, çay zad qalır qıraqda, eləyəcəyin söhbət yaddan çıxır, tez 5 dəqiqəyə ləpəni qurtarırsan. fikir versəniz görərsiniz ki, çayxanalarda zad ancaq söhbət eləməyə bütün dəstgahdakı ləpə, konfet zad qurtarıb qənd qalanda başlamaq olur. yoxsa ilk 5-10 dəqiqədə elə bil aclıqdan çıxmış adamlara ilk dəfə yemək verirsən.
ona görə də burdan çayxana və restoran rəhbərliklərinə səslənirəm, adam sayına görə dəstgahlardakı ləpələrə diqqət edin zəhmət olmasa, az adam olanda az ləpə qoyun, çox olanda da çox. bizi bu dərddən qurtarın. indidən təşəkkürlər.

pampiniformis

sözlükdən real həyatda tanıdığım yeganə adamdır. üzünə də vurmaq kimi olmasın, məncə facebook'dakı statuslarınla filan soz6'da yazar olduğunu lazımsız yerə çox reklam edirsən. ümumiyyətlə mənə elə gəlir ki, o facebook'dakı soz6 qrupunda filan da paylaşım etməmək lazımdır. niyə? ona görə ki, burda anonim olmaq önəmlidir. day məsələn əgər kimsə bilirsə ki, mən burda yazaram, avtomatik məni axtarmağa başlayacaq, işin dadını qaçıracaq, tapandan sonra da bəlkə mən öz yazılarıma daha çox sərhəd qoymağa başlayacam. nəysə, temadan çox yayınmayım.
çox bekarsan e. səni tanıyıram deyə rahat-rahat deyirəm, birinci nəsil olub da umbay qalan adamların siyahısını tutacaq qədər hansı bekarlığı yaşamısan sən? ə bir qızdan zaddan tap, arada yazıb elə, həyatında məqsəd soz6'ya uzun entry-lər yazmaq yox, sevgilindən elə uzun mesajlar almaq zad olsun. yəni düzdür, soz6'nı sevirik hamımız, əladır, bütün yazarlar komplekssizdir, fərqlidir filan, amma ən pik həddində belə virtual məkandı bura, deyil virtualda xan olunca, real həyatda dilən gəz. bunu qulağına sırğa eləməyin diləyi ilə...
not: ümid edirəm bu entry-ə də bekarçılıq edib 1 səhifə cavab girməyəcəksən. -*

20 yanvar 1990-cı il hadisələri

hər mənasız abbreviatura qısaltmasına uyğun gənclər təşkilatı yaradıb, aldıqları müxtəlif dəstləklərlə mənasız kampaniyalar (kitab oxumaq flashmobu, isti geyin, soyuq düşün və s.) həyata keçirən müasir gənclər 20 yanvar tarixi gəldikdə birdən tənqid donuna bürünürlər, bəs nəyə görə ancaq bu gün profil şəklini dəyişir insanlar, bəs ayın 21-i yenə hər şeyi unudacağıq filan. elə bil bütün bunu yazan şəxslər məsələn 8 mart tarixində dərsə getməyib evdə oturanda dərdə düşür ki, buna bax bir, bizim 20 yanvarımız var, 20 faiz torpağımız işğal altındadır, amma biz hansısa bayramı qeyd edirik. səmimi olmaq lazımdır. ta qədim zamanlardan insanlar öz yaxınlarını itirdikdə bunun hansısa vasitə ilə yasını saxlayıblar onsuz. (baxma: cümə axşamları, üçlər, yeddilər, qırxlar, illər.) qədim romada döyüşçülərin həmişə müharibəyə getməmişdən əvvəl "memento mori" (ölümü xatırla.) yazılan lövhənin altından keçdiklərini oxumuşdum bir yerdə. yenə ölüm həmişə sizinlə bir yerdədir. onun nəfəsini hiss edirsiniz onsuz da. bir nəfərdən çox insanın ölümü artıq statistikaya girir, yəni bütün gün xəbərlərdə nə qədər insanın ölməsi haqqında müxtəlif başlıqlar oxuyursunuz və adi statistika kimi də keçirsiniz. təsəvvür edin ki, bu sizin yaxınınıza baş verir. bəs onda necə olacaq? atanız ölsə onun ildə bir dəfə yasını tutmayacaqsınız? ya bacınız onun hər il qəbri üstünə gedir deyə lağa qoyacaqsınız bəlkə onu? demək istədiyim odur ki, ölümdən qaçış yoxdur, 20 yanvar günündə ölən 150-dən çox şəxsin hansı amal məqsədilə həyatına itirməsini belə buraxsaq (baxma: vətən uğrunda canından keçmək.) həqiqətdir ki, onlar artıq həyatda deyillər. düz 25 ildir yoxdurlar, düz 25 ildir ki, onların ailəsi bu itkini hiss edir, və bəlkə də, həmin ailələr bu tədbirin belə geniş keçirilməsi vasitəsilə öz övladlarının xalq tərəfindən unutulmadığını görüb az da olsa təsəlli tapır. siz isə isti yerinizdən rahatlıqla tənqid edirsiniz. əslində siz nəyi tənqid etdiyinizi də bilmirsiniz ki, belə baxanda. bu gün qarabağ qaytarılsa belə, 20 neçə ildi niyə geri qaytarılmayıb deyib tənqid etməyə çalışacaqsınız. siz həmişə stəkanın o boş tərəfində qalacaqsınız.
yəqin ki, kalendarında bizim qədər qara kvadratlar olan ölkələr azdır. tarix belə istəyib, bu dövlətdə anadan olmusunuz, təbii ki, fəxr etmək məcburiyyətində deyilsiniz, nə aşırı milliyyətçi olmalısınız, nə də dövlət sevən biri. amma ən azından bu dövlətin dilində düşünürsünüzsə bəzi standart anlayışlara hörmət etməlisiniz. o qara kvadratlar bizimdir, nə bilim, sən beyrəyi də, yalançı oğlu yalancıqı da eyni şəkildə öz tarixinin parçası qəbul etməlisən, ruslarla meyilli ibrahimxəlil xanı da, iranı seçən cavad xanı da. bunlar sənin millət kimi formalaşmağının parçası olan şeylərdir. bu millət, bu mentalilet, bu dil. - doğrudur, sən seçməmisən. bəlkə sən də la-da doğulan bir amerikan olmaq istəyərdin, bəlkə deyəndə ki, elə hamımız da istərdik, amma hal-hazırda bunu oxuyursansa deməli elə deyil. ona görə də "oyunu qaydalarına görə oynamalısan". necə ki, səni 20 yanvarda yas saxlamadığına, profil şəkli dəyişdirmədiyinə görə tənqid etmirlər, sən də edənləri tənqid etməməlisən. heç kim demir ki, qara geyinməlisən filan bu gün. öz həyatını yaşa, sırf normal günlərdəki kimi. sadəcə sərhədlərini bil, sənin azadlıqların mənim azadlarım başlayan yerdə bitir. bu prinsipi yaddan çıxartmamaq lazımdır. çox da şey eləməyin yəni.
not: nə profil şəkli dəyişirəm, nə də dəyişənləri tənqid edirəm.

hər başlığa söyüşlü nəsə yazmaq

#90940 saylı entry-mi yenidən xatırlatmaq məcburiyyətindəyəm. söz6.com - insanların azadcasına fikirlərini ifadə edə bildiyi məkan filan, hamısı okay-dir, amma ki dəxli olmayan yerlərdə söyüşdən istifadə etməyinizə səbəb nədir axı? özünüzü ifadə etməkdə çətinlik çəkirsiniz, məncə. təbii ki, bəzi yeri gələndə insan ehtiyac hiss edə bilir, amma ümumi götürdükdə belə şeylər eləməyin də.
tamam, bəzi başlıqlar var, ora mütləq söyüş yazmaq istəyir adam, razıyam. amma qəribə deyimlər adlı bir başlıq açmışam, bu sözlük-də elbebek-gülbebek bir ildir xoşuma gələn deyimlərdən ora yazıb, sonra da izah edirəm, ora sanki mənim özüm və sözlük üçün balaca maraqlı məlumat ensiklopediyası kimidir, niyə girib söyüşləyirsiniz axı oranı? nəysə, yenə də özünüz bilərsiniz.
çox danışdım bu gün mən, başınızı ağrıtdım. çox söyüşməyin.

səməd vurğun

burda yeniyetmələr görürəm, utanmaz-utanmaz səməd vurğunu bəyənmirlər filan, siz də məni çox üzrlü sayın amma ki, "azərbaycan" şeirini əzbərləyib ədəbiyyat tanıyırsınız, hal-hazırda koelyo zad oxuyursunuz ha, ona görə bəyənmirsiniz? (koelyo oxuyanları ümumiyyətlə ədəbiyyatdan başı çıxmayıb tənqid edənləri fərqləndirmək üçün xüsusi vurğuladım, yoxsa saramaqo, böll, lagerkvist filan da oxuyan şəxslərə eyni zamanda bunu aid edə bilərəm.) yox, siz bəlkə 1930-cu illərdə yaşamısınız, dövrün konkret şəraitini yaxşı bilib dəyərləndirə bilirsiniz buna görə də? ümumiyyətlə hər şeydə marjinal olacaqsınız deyə bir məcburiyyətiniz yoxdur axı, inanın mənə, yəni ola bilər ki, hər hansı bir şeyi atanız da, siz də bəyənirsiniz eyni anda, ya bəyənmirsiniz. sırf atanıza, geniş mənada götürsək ümumiyyətlə keçmişə bütün adət-ənənələrimizə əks gedəcəksiniz deyə bir qayda yoxdur. ədəbiyyatı təhlil etmək istərkən, təbii ki, dünya ədəbiyyatını hamımız oxumalıyıq filan, amma vurğunun ədəbiyyatı olmasaydı, bu dəqiqədə azərbaycan ədəbiyyatı olaraq füzulinin qəzəllərində metaforaları təhlil etməklə məşğul idik, indi həvəslə oxuduğumuz aqşinlər, ramiz rövşənlər, kəsəmənlilər, novruzlar (və ya sevdiyiniz hər hansı başqa müasir şair.) - hamısına səməd vurğunun təsiri vardır, birbaşa və ya dolayısı yolla.
rus ədəbiyyatında söz var ki, bəs bütün ədəbiyyat qoqolun "şinel"indən çıxıb, mənə görə də yeni azərbaycan poeziyası vurğunun "azərbaycan"ından çıxıb.
hə satqınlıqla əlaqədar filan, siz sadəcə heç vurğun həyatını oxumamısınız, ümumi bilgiləriniz 11-ci sinif ədəbiyyat kitabından və facebook-da yazılan paylaşımlardan o tərəfə keçmir təəssüf ki, həmin dövrdə digər şairlərin də şeirlərini (hamısına aid ssri təbliği olan şeir göstərə bilərəm.), bağırovun vurğuna konkret münasibəti haqda filan hansısa ədəbiyyatçı belə olmayan sərdar-mərdarlardan eşitmisiniz və bununla özünüz mühakimə hüququ tapırsınız hardansa.
repressiyada səməd vurğun və ya rəsul rza filan, öldürülməyib deyə fəxr eləməlisiniz yoxsa müşfiq, cavad filan da repressiyada qurban olmasa indi onlar haqda da belə sözlər deyirdiniz, siz insanı yaşam - həyat naminə verdiyi mübarizə üçün günahlandırırsınız və bunu edərkən çoxunuz əsgərliyə getməmənin yollarını axtarırsınız. uğurlar sizə.

atanı çox istəyirsən yoxsa ananı

mənim dayımoğlu bu suala özünə görə bir cavab geliştirmişdi, yadımdadı bir-iki dəfə sual verən böyükləri sındırdığı olub belə. deməli dialoqu təqdim edirəm:
- atanı çox istəyirsən ya mamanı?
- bir əldə beş barmağın var, hansı barmağını kəssən daha çox ağrıyıb hansı daha az ağrıyar?
- nə bilim, hamısı eyni ağrıyar yəqin.
- onlar da mənim üçün bir əlin barmaqları kimidir, ikisinin də öz yeri var və olmamaları eyni cür ağrıdar.

təbii ki, bu fəlsəfi cavabdan sonra qabaqdakı adam ərk eləyib "ə cavabı denən" deyə girişəmmir, bir müddət cavabı təhlil etmək üçün qaranlığa çəkilirdi zad, dayım oğlu da hər dəfəki kimi kuzenlər arasında yenə hamımızı sındırır və özünün "kral" olduğunu isbat edirdi...
(bax: həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlar)

yeniyetmələrə məsləhətlər

qızıl qaydanı yaddan çıxartmayın:
- sinif yoldaşı, qrup yoldaşı və iş yoldaşı ilə sevgili olmayın.

təbii ki, əgər sevginizə belə dərindən inanırsanızsa ola bilər, yuxarıda sadaladıqlarımdan da çoxlu cütlüklər çıxıb hansı ki həyatlarını indi xoş-firəvan davam edirlər, amma ki, dünyada qız qurtarmayıb ha. başqalarına yönəlin, bax sonra sevgili olursunuz, ayrılırsınız, qalırsınız belə, siz bütün gün unutmağa çalışırsınız, əslində şəhərdə ondan qaçmağa, onu unutmaq üçün tamam uzaq yerlərə getməlisiniz, amma ayaqlarınız hər səhər məcbur onun olduğu yerə gedir, hələ üstəlik sizdən ayrılan bu adamın bəzən sizin qabağınızda başqa insanlarla necə yaxınlaşdığına filan şahid olursunuz, çətindir de, çalışın uzaq olun bu temadan.

köpəkbalığı sindromu

daimi iş fəaliyyətində olan bir şəxsin hər hansı bir fasilə verəcəyi təqdirdə işin məhv olmasına verilən ad. bildiyiniz kimi yarıəfsanəvi bir həqiqətdir ki, köpəkbalıqları həmişə dənizdə üzməyə - hərəkət etməyə məcburdurlar, çünki verəcəkləri hər hansı bir fasilə zamanı bu onların ölümünə səbəb olacaqdır. adını bu fenomendən alan bu deyimlə əsasən bütün gün çalışan, həyatları öz işindən asılı olan insanları adlandırırlar, bu insanlar işdən kənarda məhv olmağa (depressiyaya düşmək və s.) məhkumdurlar.
təbii ki, pensiyaya çıxıb evdə bütün gün sıxılıb qadın işləri ilə maraqlanan atanız bu sindromdan əziyyət çəkir.

if i were a boy

yeni tanıdığım, entry-ləri xoşuma gələn bu yazarın plagiatçı olduğunu bilməyimlə yerlə-yeksan oldum bu gün. əvvəlcə plagiatı göstərim:
#134649 entry'nin axrı tamamilə http://kulis.az/news/9565 məqaləsindən götürülmüşdür.
qəbul edirəm, söz6-da həmişə fav almaq, entry-lərinin bəyənilməsi filan adama xoş gəlir, hətta bəzən sırf bunun üçün çalışırsan ki, qəşəng entyrlər atasan filan. Amma səncə də dəyər yuxarıda görünən, entry-nin bəyənildiyini xəbər verən o qırmızı parçasına görə kiminsə əməyini, konkret bu nümunədə Qismətin məqaləsini oğurlayasan, bir (c) işarəsi göstərmədən, sanki özün belə düşünürmüşsən kimi paylaşasan?
Biz səni, ümumiyyətlə bütün sözlük yazarlarını öz entry-ləri, öz dəsti-xəttləri ilə sevirik. Bizi biz edən, söz6-ya maraq qatan hərəmizin individuallığı, nə bilim 33-cü dərəcədən masonun siyasi düşüncələri, qasimin gicləmələri, timidusun söz6 məhəbbəti, rumpeletskinin məlumat yağan entry-ləri filan deyilmi?
Fərqlənmək üçün səhv yolu seçmisən, gec olmadan qayıt. söz6 səni qəbul edəcək!