keçmişindən utanmaq

utanıram.özüdə çox.ərgənlikdə etdiyim hərəkətlər,oturub durduğum yanlış insanlar,uçurumun kənarından geri dönməyimi yada salanda indiki halıma görə şükür edirəm.1ci kursa qədər oturub durduğum tiplər qaqalar idi amma qaqa tipinin də ən aşağı sivilizasyadan ən uzaq qalmış növündən idilər.bir siqaretə görə oturub durduğu insanlara söyüş qoya biləcək,onu bunu öz aləmində peysər çıxartmaqdan alçaltmaqdan həzz alan insanlar idi daha doğrusu idim məndə elə idim.amma həyatda insanın məqsdədinin olması və sadəcə özünü düşünmək başqalarını əsas da valideynlərini düşünməyinin lazım olduğunu sanki bir anda şillə kimi insana həyat üzünə vurur.oturub durduğum insanların çoxu bilmirəm indi hardadılar görmək də istəmərəm heç amma onlardan biri ilə uzun müddət sonra qarşılaşmaq insanın başına qaynar su tökür elə bil.mən çünki onlara görə dastoynu bratlardan biri idim və birdən birə onlarla görüşməməyə başlamağım daha sonra universitetə başlamağımla başqa şəhərdə başqa mühitdə yaşamağım onlarla aramda məsafə yaratdı artıq onların zarafatlarına gülməməyə başlamaq,qəlyan çəkmək və siqaretdən tüstülər çıxararaq o qız bu qız haqqında qəhbə qəhbə danışmaqdan imtina etmək,söyüş zarafatları ilə kimisə alçaldmaqla guya ki əylənmək (mırt tutmaq) ın səhv olduğunu desəydim yəqin ki onlar məni onsuzda özləri çıxdaş edəcəkdilər avtomatik olaraq elə buna görə də mən özüm onlardan imtina etdim.üstündən 6 il keçib artıq bunun üstündən və 6 ildən sonra o köhnələrdən biri ilə görüşdükdə və onun hələdə həmin həyatı sürdüyünü gördükdən sonra onun neçə il sonra yenidən bu bataqlıqda batan dost "kruqu"ilə birlikdə çay içmək və yenidən əlaqə saxlamaq "divijeniyalara" dəvam etmək təklifini rədd etdikdə nə qədər düzgün qərar aldığımı indidə hiss edirəm.hə düzdü məndə bir zibil deyiləm dostum yoxdu ətrafım yoxdu "zato" valideynlərdən ayrı tək yaşadığım evim qazancım tək də olsam sakit həyatım var.hələ yenədə həyatımı qurmağa devəm etmək məqsədim var sevgilim,qarşı cinslə sevgi münasibəyim olmayıb heç vaxt indi də yoxdu amma onlar kimi olsaydım heç şansım olmayacaqdı buna əminəm indi heç olmasa ümidim var)) amma ən əsası valideynlərimin mənimlə fəxr etdiklərini demələri və onlardan gizli qalmış bu utanc "kruqumudan" xəbərləri olmaması mənim üçün ən böyük uğur oldu həyatda.....həyatda nəisə dəyişmək həmişə öz əlində olmasada bir çoxu insanın özündən və ətrafından asılı imiş zərərin harasından qayıdsanda kardır

söhbətdəki yazarları tanımıram.amma entryləri oxuduqdan sonra bir şey yazmaq istədim ki sadəcə azərbaycanlı kosmosa da çıxsa atom da parçalasa nirvanaya da çatsa qeybət və sözdən söz çıxarmaq hətta ən mənasız yerdə belə ən mənasız söhbətdən əks məna çıxararaq qiybət-dava-söz söhbət yarada biləcək potensiala sahibdir.təklif edərdim ki tanışlıq başlığı açılsın orda da kim kimlə istərsə tanış olsun tanış olmaq pis bir şeydiki aq? abazalığa keçmədiyi müddətcə yeni insanlar tanımaq məncə hər normal insana xoş gələn bir şeydir istər qadın olsun istər kişi (bknz: niçivo sibe çort vazmi)

yalnızlıq

3ildi yalnız yaşayıram.əvvəllər rayondan gələn kirayədə yerlim olan fərqli uşaqlarla qalırdım.klaasik rayondan gələn tələbə kimi.elə o zamanlarda da tək hiss edirdim özümü çünki ətrafımdakilərin çoxuyla fikir ayrılıqları həyata baxış tərzlərində fərqliliklər çox olurdu.bir iki nəfər var idi dostum kimi.onsuzda elə çox ətrafı olan insan da deyiləm nə də hamıyla əlaqə yaratmağa çalışan.valideynlərim bakıda ev aldıqdan sonra isə əsl yalnızlıq başladı sanki.birinci birinci insana maraqlı gəlir təksən evdə qab yu evi təmizlə deyənin yox evdə siqaret çəksəndə tumanla dolaşsanda heçnə deyən yox onsuzda valideynlər çox vaxt xaricdə olur onlarda ildən aydan bir gəlir.həmişə soruşurlar birinci deyəndə evə qız atırsan yəgin zad kimi suallar olur həmişə ama qızlarla əlaqələrimin yoxluğu hətta insanlarlada əlaqlərimin zəif olmağı buna imkan vermir.versədə istəmirəm heç.mənlik deyil.amma zaman keçdikcə aylar illər insan təklikdən bezir hələ darıxmaqdan tək gecə küçələri gəzib evə gəlib səhərəcən siqaret çəkib mahnılarla sabahladığım günlər olur.bəlkə də bir gün tək olmayacam bu günləri özləyəcəm (mi bilmirəm) amma təklik də həddində yaxşıdı sonradan psixologiyada probləmlər yaradır mənim kimi.yaxşı tərəfləridə var evi idarə etməyi öyrənirsən ən azından.amma evdə uzun müddət tək qalmaq əsasəndə mənim kimi həm sosial həyatı olmayan həm sevgilisi olmayan həm də depresiyaya meyilli insanlara məsləhət görmürəm şəxsən.təbii ki aid olmadığın bir ətrafdansa təklik min dəfə yaxşıdı

universitet müəllimi olmaq

birinci kursdan axırıncı kursa qədər baxsam bir iki nəfər dərsini keçən həqiqətən dərsə maraq oyadan müəllimdən başqa qalanları kes.ya yuxarda qeyd olunduğu kimi dərsdən özü də bezib 90 dəqiqəni keçirib vaxtında evinə getməyə tələsən (bu müəllimlərlə çox vaxt problem olmurdu) bir digər növü də asan kəsən fənnə qarşı nifrət yaradan müəllimlər idi.anlamaq bu qədər çətindi ki görəsən onsuzda sən məni kəsməyə çalışsan o bir iki balı qəsdən kəssən belə çox vaxt heç bir fərqi olmur əksinə tələbədə əsəb imtahana qədərki müddətdə həyəcan yaradıb dərs keyfiyyətini aşağı salırsan özünü bu qədər mənəm mənəm aparmağın mənası nədi? qarğış sahibi olmaq ləzzət edirsə bu tip insanlar artıq mazoşistdi mənə görə çünki uşaq deyil ki tələbəni qəsdən çətinə soxmaqla alqış almayacağını təxmin edə bilməsin.nə qədər ki tələbəni mal özlərini alverçi universitetləri də bazar kimi görəcəklər bu təhsildən bir zibil olmaz.tələbələrdə də günah 0 deyil təbii ki,elə tələbə də var ki müəllimdəki tələbəyə işkəncə etmə hisslərini oyandırır sonra özü day day və ya nəisə bir şey hesabına söhbətən sıyrılır müəllim də gəlib hirsini fağırdan çıxır.o fağır çox vaxt mən olmuşam tələbə vaxtı ama həyat dəvam elədikcə görürsən ki tək universitetdə deyil həyat da əslinə belə imiş.kimin kimə gücü çatır onu da əzir.