seks fantaziyaları

bu əslində biraz etiraf tərzidir.

seks kimilərinə görə müqəddəsdir, onu zen budizmiylə açıqlamağa çalışanlar yaranır. kimilərinə görə seks ritual, törəmə vaistəsidir. kimilərinə görə seks sadəcə zövqdür və kimilərinə görə isə seksdən daha maraqlı nələrsə var. seks fantaziyaları, fetişistik insan tələbləriylə də açıqla bilər. hər insanın içində, instinktlərində faşizm, sadizm, mazoxizm, izmlər olduğu qədər, fetişizm də mövcuddur. fantaziya fetişim olduğuna görə, bu hissləri fantaziya olaraq dəyərləndirəcəm.
kimisi sevir, kimisi sevmir, amma mənim üçün seksdə dialoqlar vacibdir. susan, danışmayan partneri - seks hər nə dərəcədə möhtəşəm olursa olsun - yarıda qoya bilərəm. çünkü seksin ruhunun biraz da sözlərlə ifadə edilməsinə inanıram. insanların sevişdiyi vaxt, açıq işığın mütləq olmasıyla bərabər, bir birilərinə deyəcəkləri nələrsə olmalıdır.
ikinci fantaziya isə partnerin mimikalarıyla əlaqəlidir. sifətində monotonlaşaraq mismarlanmış mənasızlıq görmək mənə maraqlı gəlməz. bu sadəcə biraz boşalmağımı gecikdirər. mimikalar olmalıdır. bunu təbii ki, partner yaradır. zövqün, ağrının, orqazmın, şəhvətin yaratdığı mimikalar həddindən artıq mənim üçün şeirsəldir.
üçüncü isə klassik musiqi ilə sevişmək istəkləridir. bachın, handelin sergei rachmaninoffun yaxınlığda notalarıyla seksiniz yanında olmasını fikirləşmək, möhtəşəmdir.

albert camus

sartre nə qədər müəllimdirsə, camus o qədər yaxşı tələbə idi. camus-u müəllimləşdiyi vaxt, sartre qocalmışdı və yolları ayrıldı. başqaldıran insanı oxuyaraq başlasaydım, yəqin camus-nun digər kitablarıyla maraqlanmayacaqdım. başqaldıran insan modelini nietzschevari ifadə etməsi, foucault qarışığı sosyologiyayla açıqlamağa çalışması alınmamışdı. bərbad olmasa da, normal da deyildi. camusu istər taun, istər yad romanlarıyla dramanın iliklərini qurutmağı bacarmışdı. xoşbəxt ölüm isə bütün roman boyu ölməyə ac olan birinin cənnətin qarşısındaki evdə ölümünü təsvir edirdi. romantik vaxtlarında, ağzında siqaretiylə, dramasını ortaya qoyan camus-nu bəhsi keçən üç roman üçün alqışlamışdım. digər esseləri haqqında isə danışsam, alınmayacaq. meursault xarakteri isə fikirimcə raskolnikovun alter eqosudur. türkiyədə bir dəfə zeki demirkubuza bu sualı vermişdim. hardasa eyni fikirlərlə ortaq məxrəcə gəldik. dostoyevski küləyinin, meursault-da hiss edilməsi bariz idi. xoşbəxt ölüm, yad romanından qabaq yazılmışdı. və hər ikisinin xarakteri meursault idi. meursault-nu yad romanıyla daha yadlaşmış olaraq tanısaq da, mən meursault-nu xoşbəxt ölümün sətrlərində daha çox bəyənmişdim.
uzun sözün qısası; kgb tərəfindən öldürüldüyü fikirlərinə inanmaq istəməyərək, avtomobil qəzasıyla möhtəşəm ölümlərdən birinə imza atmış - köhnə yazıçılarımdan - biri kimi camus-u üçün darıxıram.

jean paul sartre

niyəsə heç vaxt solçu olduğuna inanmadığım insan idi sartre. 1968 fransız milli məclislərində solçulara qarşı işlətdiyi ifadələr, kollektivizmin artıq ölümə yaxınlaşdığını - ekzistensializm- in çıxış yolu olduğu fikirini ömrünün sonuna az qalmış formada dəstəkləməsi, məni fikirimdən yayındırmışdı. solçu olmadığı halda, solçuluqdan bu qədər gözəl istifadə etdiyinə görə onu, ikinci dəfə sevmişdim. filosof təqlidləriylə uğursuz hesab etdiyim, jurnalistik esseləriylə ortabablaşan, romanlarıyla yazıçılıq ruhunu bədəninə keçirmiş yazıçıdır. o vaxtlar - indi deyəsən basqıları yoxdur, ya da adı başqadır - oyanış romanıyla sartreı fərq etdikdən sonra, davamlı oxuyucusuna çevirilmişdim. əlxüsus uşaqlıq illərini əhatə edən etiraflarına baxdıqca atanızla, ananızla, ailənizlə qarşılaşdıqca, sartre üçüncü dəfə sevilirdi. avtobioqrafiq reportajlarını oxuduğum vaxt, tərəfimdən dördüncü dəfə sevilməsi, sartre-ın öz yazdıqlarına çevirilməməyi idi. simone de beauvoir sartre və che guevara triosunun şəkilini gördüyüm vaxt isə, tərəfimdən beşinci dəfə sevilmiş yazıçı olmuşdu.
uzatmayacam, sartre-ı sevirəm.

richard brautigan

yalnızlığın memarı.


bruatigan intihar etdiyindən sonra, meyidi bir ay sonra tapıldı. o dərəcə yalnızlığı var idi. salinger qədər səssiz və şeirsəl idi.

montana 70ci ilin sonlarına tərəf o insanı tanımırdı. yəni külək hər şeyi aparmayacaq kitabından sonra fərq olunsa da, heç nə dəyişmədi. əlvida edward və edward əmilər, bəxtsiz qadınlar, amerikanın quru balıqları, yerini dəyişdirmədi. bəlkə də inanmayacaqsınız amma, margaret də, çirkinliyi bütün keçən vaxta rəğmən qorumağı bacardı.
brautigan beatnik deyildi. yaponiyalı da. o qədər gözəlsən ki, yağış başladı cümlələrini yazdığı vaxt da beatnik olmağı istəməmişdi. * bu entry brautigan tərzi yazılır
supermarket sevgilərinə inanan, uzun müddətli ola bilməyən, qısa şeirlər yazan, vaxt aşırı ağlamağı bacaran, qəhvə içmək üçün nostaljiq sevgililərinin qapısını döyən bu insanın - ən az- bir şeirini, düz yazısını oxumağınız lazımdır.
bəzən fikirləşirəm ki brautigan bütün sinir sistemini abort etdirir və möhtəşəm abort romanını yazır. abort romanı biraz sözlük-ə oxşayır.

güvənsizlik

güvən - güvənmək, güvənməmə - güvənsizlik; böyük sözlərdir. insanlıq tarixi boyunca kütləvi formada böyüdülmüş, bəzi vaxtlarda ucuzlaşdırılmış, iyirmi birinci əsrə güvənməməyə qədər gətirilmişdir. güvənmək inanmağı, güvənsizlik inanmamağı təmsil edir. hər iki hal - inanmaq və ya inanmamaq - bəlkə də keçicidir, amma keçiciliyi üçün tragediyalar şərtdir.

iyirmi birinci əsr və güvənsizlik, şəxsi təcrübələrimə əsasən keçmişlə əlaqəlidir. keçmişdə əldə olunan təcrübələr - bunlar təbii ki neqativ təcrübələrdir -, ailə, cəmiyyət əlaqələrindən yaranır. bəzən də onlardan yox, tanımaqla əlaqəlidir.
fikirimcə mən insanları sevmirəm. bu sevginin yox olmasına, yaranmamasına səbəb güvənsizlikdir. amma hamımız insanıq, istisnalar yaranır. o istisnalara güvənmək istəyi, keçmişdə qarşılaşdığımız acı təcrübələr, bir insanın bu mövzuda dəyişməməsi faktorları ilə üst üstə gəldiyi zaman, ortalığa dağ böyüklüyündə inamsızlıq çıxır. bir insana inanmamaq - sevdiyin halda, dəyər verdiyin halda - qədər, inanmayanı narahat edəcək çox az şey var.
uzun sözün qısası;
güvənsizlik qarışdırılır və ucuzlaşdırılıb. heç kim xoşbəxt deyil, hamı yorğundur. hamının kiçik, amma yorucu, heç kimə inam yeri qoymayan problemləri var. heç kim heç kimi olduğu qədər qəbul edəcək deyil. qəbul edənlər isə bitəcəyinə inanır. qəbul edənlər isə təcrübəyə acdır. hamı, hər şeyi biləcək, öyrədəcək, güvənməyəcək qədər gəncdir. gənc olduqları qədər də, yaşlıdırlar.
indi fikirləşin. çıxılmaz anlarda, başınızı söykəyəcək çiyniniz varmı? yoxsa o çiyin olsa belə, fiziki olaraq yerindən çıxacağınamı inanırsız?
hər şey olur və bitir. bəzi hallarda güvənmək lazımdır. mən tam bacarmıram. heç güvənmədiyim qədər güvənmiş və parçalandığımda olub. amma keçmişi və təcrübələri ara sıra unutmağa çalışıram. yoxsa yaşamaq mümkün deyil.

erkən boşalma

penisin normal ölçüləri insanın əlində olmadığına görə, böyüklüyü və ya kiçikliyi problem yaratmamalıdır. amma tez və ya gec boşalmaq isə, - normal şərtlər altında - problem ola bilir. kişilərin tez boşalma narahtçılıqları, bəzi qadınların bunu kompleks halında dəyərləndirmələri artıq normallaşıb. tez boşalan kişinin iki səbəbi var:
1.psixoloji
2. fiziki.

birincisi, ikincisinə istinadən biraz daha rastlanılan problemdir. tez boşalmaq üç hissəyə ayrılır:
1. önsevişmə vaxtı
2. penisin vaginal bölgəyə girişi vaxtı
3. seksin ilk beş dəqiqəsi.

aparılan araşdırmalara əsasən tez boşalmaq problemini gecikdirmək üçün, fərqli düşüncüləri yoxlamaq lazımdır. 48x32 - ni hesablamağa çalışmaq, qlobal istiləşmənin fəsadlarını fikirləşmək, retro musiqi kolleksiyası yığacağınız təqdirdə ilk beşliyinizdə qərarlaşacaq musiqiçiləri seçmək; fikir olaraq prosesi normallaşdırır. tez boşalma, kişilərin ereksiya ola bilməmə problemindən də qabaq, ilkin kompleksidir. bunu isə gec boşalma problemi olan qadınlar yaradıb.

charles bukowski

kimilərinə görə charles, kimilərinə görə bukowski, mənə görə hank. linda üçün də hank idi. egosantrik çıxacaq, amma onu tanıyanlar üçün o hank-dən başqası deyildi.

hank-i on altı yaşımda tanımağım təsadüf nəticəsində olmuşdu. son sinifin son partalarında oturan, beş il sonra hara aid olacağını bilməyən, hədəfsizlik ucbatından onlarla insan itirmiş, passiv bir şagird idim. o günlər üçün insanlar təsəlliyə, onları başa düşəcək bədənlərə ehtiyacı olur. hər iki ehtimaldan ixtisarlaşdıqca kitablara tərəf hərəkət edirsiniz. hank-ə qədər çox kitab xətm, bəzilərini də xədim etmişdim. onun da ifadə etdiyi kimi: sizi parçalaya bilməyən yazıçı, kitabı boşuna yazıb. məni parçalamışdı. indi parçalamır. çünkü o həyata çevirilmişdim...

pis moruğun notlarıı ilə başlasam da, ikinci dəfə həyata gəlsəm, o kitabla başlamayacaqdım. la free press-ə içki almaq adına, həyatını davam etdirərcəsinə yazdıqlarını oxumaq istəməzdim. səhv etmirəmsə hank-ə ilk kitabıyla - ekmek arası - la başalamaq məntiqli olacaqdı. burada hank-in avtobiyoqrafiyasını yazmaq istəmirəm. səhv anlaşıldığı, ucuzlaşdırıldığı, nöqtələrə biraz işarə verəcəm.

səhv anlaşılmaq, ucuzlaşmaq, dayaz ola ola dərinlik haqqında fikir ifadə etmək hank-i güldürürdü. çünkü ona görə hərkəs tərəfindən sevilmək, nələrinsə yolunda getmədiyi mənasını veriridi. hamı tərəfindən sevilmək yazıçılıq kariyerasının sonudur. amma işarə vermək istədiyim yer - nə qədər hank-in vecinə olmasa da - səhv anlaşılmaq bacarığıdır.
bacarığıdır, çünkü səhv anlamaq asan, insanlığın asanlıqla mühakimə etmə potansiyalını inkişaf etirir. insanlığın ilk peşəsəi fahişəlikdirsə, ən ustalaşdığı peşə səhv anlamağıdır.
onu mühakimə etmək bir kitaba sığımır, külliyyatını bitirməyə də. hank-in varlığı şeirlərində yatır. onu onsuzda düz yazsısını, şeirindən çox sevənlər, yanılırlar. ya da şeirin tanrı olduğu məntiqini anlayacaq dərəcədə böyüməyiblər.
hank, yazdıqları şeirlərdir.
hank, ironiyadır.

ironiyadır, çünük yazdıqlarının altında, subniminal olaraq əxlaqçı, romantik, insanlıq və həyat haqqında beş cümləsi olan yazıçı ola bildi. sizə kiçik bir sirr verim: yazıçı, yazdıqları deyil.
ironiyadır, çünkü celine, hemingway, tolstoy paranoyalarını yaradaraq oxuyucusunu aldatdı.
əvvələ onu oxduqca fikirləşirdim, indi isə mətnlərin altında gizlənən ironiyaları fərq etdikcə gülməkdən başqa əlimdən heç nə gəlmir. hank klassika deyil. klassika ilə tək əlaqəsi chopin dinləyərək yazdıqlarıdır. bəsit anlatım səviyyəsində avtobioqrafiq təsəvvürlərini, yaşadıqlarını yazdı. səhər oyandığım vaxt başqalarının ayaqqabılarını geyinmirəmsə, öz yaşadıqlarımı, avtobioqrafiq üslubla yazmağım məntiqlidir dedi. yazıçılıq hank üçün qarnını doyudzdurmaqla başlamışdı. sonra şəraba, şeirə, qadınlar çevirildi. içkili halda çeçələ barmağını l hərfinə oxşasın deyə sındıran insandan daha başqasını gözləmək məntiqli deyildi.
məni niyə oxuyursunuz ki sualını vermişdi hank. ya içiniz sıxılır, ya da təksiz, ya da populist olacaq qədər vaxt saxlıyırsınız özünüzə. başqa edəcəyim heç nə yox idi hank.
hank haqqında bacardıqca yazacam. səhv anlaşılmağı, həyatının sadəcə içki, sikiş, qadınlardan ibarət olmadığını görəcəksiniz. bəlkə də yazmayacam. hank insanlara mənasılzığı öyrədir. bunlar mənə - sabah - mənasız gələ bilər.
nəticədə bura yazmağıma səbəb şərab içmək istəyimdir!

sərxoşkən hamını çox istəmək

an etibariylə yaşadığım hisslərdir.

mən illərlə dostluğa inanmayan, dostluğun keçici, insanların təkliyinə müharibə açmaq adına yaratdığı paranoya olduğuna inanırdım. sonra hər şey kimi dəyişdi. illər əvvəl içdiyim, içdikcə dostluğuna inandığım, inandıqca içki sifarişi verən adam çevirildim. on və onun üstündə tekilla, jack daniels, vodka shotları içdikcə insanları sevməyə başladım.

normal insan hissləriyıə insanlardan nifrət etmək mümkünləşir. amma o insanın mənə öyrətdiyi bir düstur var idi: içki, beynimizdəki zəyifləmiş, ölməyə məhkum hüceyrələri yox edir, və nəticə olaraq beynimizdə güclülər qalır. bu güclü hüceyrələr optimisləşir. insanları sevməyə, dəyər verməyə başlayır.

çünkü içdikcə dərdləriniz zəyifləyir. insanlar isə dərdlərin baş memarlarıdır. bir neçə saatlıq o memarların vəzifələrindən istefa verməsini təsəvvür etmək, rahatlamaq, onları içkili beyinlə, ölməmiş, güclü hüceyrələrlə analiz etmək insanı yaxşı hiss etdirir.
bu yazıdan başı düşüləcək tək şey insanları sevmək deyil, içməkdir. içdikcə böyüyürsünüz.

əzizbəyov körpüsünə çıxaraq intihar edən adam

intihar və cinayətin hər şey kimi səbəbi, səbəbləri var.

burada tək səbəb mövcud iqtidar deyil, amma yaranan fikirlərə əsasən iqtidar tərəfindən sürətləndirilmiş hadisədir. hadisə və intihar edən şəxs haqqında qısıtlı məlumatlara sahib olduğuma görə geniş həcmli fikir bildirməyim alınmayacaq.

bu bir etiraz metodudursa, inqılaba aparan ən qısa yoldur. keçən dəfə mərkəzi küçədə özünü yandıraraq(!) öldürən insanla, bir neçə gün sonra fərqli üsul, amma oxşar səbəblərlə(?) ölən insanın varlığı birilərini fikirləşməyə aparacaq.
quru etiraz cümlələriylə harınlamış, kresloya çevirilmiş şəxsləri fikirləşdirmək mümkün deyil. amma belə acınacaqlı metodlar ölkədə baş verə biləcək mümkün dəyişikliyə apara bilər.

səbəb sadəcə psixoloji və ya o minvalda nələrdirsə, burada intiharın çıxış yolu olmadığı ədəbiyyatını danışmaq faydasızdır. intiharlar və cinayətlər yaxındır və səbələri var, kiminə görə bu cəsarət, kiminə görə axmaqlıqdır. cəsarətdirmi bilmirəm, amma axmaqlıq deyil.

bütün bu yaşananlar heç nə ifadə etməyə də bilər.zamanla nəticələri ortalığa çıxacaq.
çətin vəziyətdir, amma son deyil.

sherlock

dünən bbc one tərəfindən, iki illik fasilədən sonra üçüncü sezonun ilk seriyası yayımlandı. not olaraq isə bu entry, seriyanı və serialı izləməmiş olanlar tərəfindən oxunulmasa, daha maraqlı olacaq.


--spoiler--


sherlockun on üç versiyalı xilasından üçünü gördük. üçünün də məntiqi var, amma fikirimcə heç biri deyil. ilk versiya* ip andersonun fikirləriydi. sherlockla, moriartynin öpüşməsi, yerə yıxılan sherlockun oyuncaq olması isə, ssenaristlər tərəfindən yaradılmış sherlock xəyalından başqa bir şey deyildi. üçüncü versiyanı isə bəyənmədim. bu qədər qısa vaxtda küçədə teatr səhnəsini sərgiləmək, o qədər də mümkün deyil. nəticə olaraq, final seriyasında buna aydınlıq gətiriləcək. üçüncü versiyada lazarus və incil kodlaması möhtəşəm sayılmalıdır.
watson və sherlockun həll etməyə çalışdığı bomba məsələsi, v for vendettaya salam oldu. yeraltı terror və ingiltərə parlamentini partlatmaq fikiri, anarxiyaya verilmiş yersiz salam oldu. amma bombanın koduna söz ola bilməzdi: 051113.
ingilis ironiyası, soyuqluğu, hər səhnənin didik didik edilməsi, gələcək seriyalara atılan paslar və son səhnədəki riyaziyyat professoru yaşlı moriarty...

uzatmayacam. iki il gözlədiyimə dəydi.


--spoiler--

haber.sol.org.tr

haber sol bu dəqiqə türkiyə mətbuatının ən düzgün xəbər orqanıdır. analizləri obyektivlikdən çıxa bilir, bunun səbəbi marxsist və leninist bir partiyanın qazeti olmalarıdır. amma bu o demək deyil ki haqqında önyarqıdan ibarət entrylər girilməlidir.
mən bu adamların mübarizəsini ayda bir çıxartdıqları haber soldan, daha sonraları komünist yayınlarından bilirəm. yay qış ideologiyalarının inkişafı üçün taksimdə 5 tldən satmağa çalışırdılar. universted standları vaxt az təpiklənmiyiblər. halka yalan söylemek suçtur devizi, 2013-ün dünyasında, türkiyəsində başlı başına mübarizədir. enzam olunmuş müxbirlərindən tutmuş, kemal okuyana qədər mübarizələrini iqtidarla aparırlar. solçu olarsan, ya da olmazsan, ikisi də mənasızdır. məsələ o deyil. bugün onlarla insan qaz yeyib xəstəxanalıq olanda, ana medya "demokratik talepler için canımız feda" mesajını verirdi. bunu yeddi qazet davam etdirdi. amma haber sol ilk səhifəsinə abdullahın katili akp-nin polisini yazmağı bacarırdı. obyektiv xəbərdir, çünkü yaşanan hadisədir. bunun qabağında susmaq artıq marjinallıq yox, biraz götlük sayılır. başqa sərhədsiz sahələr var marjinallıq üçün.
1 aydan, hər gün nəşr edilməyə qədər gətirilən və mümkün qədər haqqı tələb edən qazet və xəbər portalına hörmət edirəm.

sözaltı sözlük

sözlük haqqında ikinci ciddi fikirlərim var.

fikirlərimizi bölüşdükcə ortaq tərəflərimiz ifşa olur. burada ailə üzvlərinə edilən etiraflar olsun, qarşılaşdığı, amma danışa bilmədiyi hekayələrini bölüşən insanları fərq etdim. yazdığının altında qalmamaq üçün araşdıran insanlar var. biz irq olaraq bir birimizi dolayan və bundan zövq alan insanlarıq. mən hələ də eləyəm. amma zövqü kəskin ironiyadan almağa çalışıram. burada mənim hisslərimi ifadə edən entrylər var. yəqin ki eynisi mən tərəfindən də yazılır. təbii ki bəzi çatışmamazlıqlar var. olmasaydı, olmazdı. beş il əvvəl heç kim belə fikirilərini ifşa etmirdi. nə qədər səmimi olmağınızın, kimliyinizin fərqi yoxdur. hər kəsin bir hekayəsi var. ortaq olan hekayələrin detallarını sevirəm.
beş il sonra daha fərqli olacaq. amma əsas ifadələrdə, yaşadıqılarımızı görməkdir. yavaş yavaş önyarqılar azalır. yeri gəlsə hərf hərf önyarqıları azaldacaq entrylər yazılacaq. uzun sözün qısası, bəlkə də qısa sözün uzunu: tout va bien

45lik

köhnə 45lik plaklar(vallar) var. yanında rakısı, rakının yanında pendiri, pendirinin yanında gülə bildiyin bir neçə insanın olduğu anlardır. bizim əvvələr 45lik deyə kiçik kafemiz var idi. bizim sözündən qəsdim, tez-tez gedib dinlədiyimiz yer idi. ilk gecə 70lik rakının dibini, ayten alpmanla görmüşdük. küçədə, bankın dibinə qusub, gülmə krizinə girmişdik. bütün yolu "insan pul verib içdiyini
niyə qusur?" sualını vermişdik. sonraları tanju okan var idi. kadınımı tanımadığımız qadınlara az oxumamışdıq. nil burak susmağımız üçün oxuyurdu. sonra hər hekayə kimi bitdi.

(youtube: )

ölümə yaxınlaşmaq

ölüm haqqında heç nə bilmirik. ayrıca ölüm bir aktyorun yaşamadan, oynayacağı ən çətin roldur. ölümü iki halda başa düşürük. ona yaxınlaşdığımız vaxt (bəlkə də ölümün bizə yaxınlaşdığı vaxt) və yaxınlarımızın ölümü.

sudan çəkinmirdim, amma üzməyi üç ilə öyrənmişəm. üzməyi öyrəndiyim vaxt on iki yaşım var idi. doqquz yaşımdan on iki yaşıma qədər dəfələrlə çalışsam da, alınmırdı. on iki - on beş yaş aralığında üzgüçülüklə məşğul oldum. klassik texnikalarla üzürdüm. dənizi o qədər sevməsəm də, çox az halda çimməyə gedirdim. iki il əvvəl isə dəniz vaistəsiylə ölümə yaxınlaşdım.
dünyada ən ağrı verici iki hal var: yanaraq ölmək və hamiləlik sancıları. ən ağırı isə hamilə qadının sancılarıyla yanmasıdır. nə isə. insan doğulmasını seçə bilmir. ən azından ölümünü özü seçməlidir deyə fikirləşirəm. suda boğularaq, nəfəs çatışmamazlığından ölmək ən absurd və qarşılaşmaq istəmədiyim ölümdür. dənizləri sevmədiyimi demişdim. xəzəri də sevmirəm. amma bir ara getdik və girdim. coğrafi dalğalar haqqında tutarlı heç nə bilməsəm də, xəzərin torpağı göt və baş hissəsini ciddi formada qarışdırır. normal şərtlər altında giriş hissəsi dayaz olmalıdırsa, bəzi ərazilərdə bu həddindən artıq dərindir. ortalarda dayazlaşma başlayır. sonra ki periyod isə yenə dərinlik.
bizim getdiyimiz yerdə fhn-nin müxtəlif rənglərlə işarələndirdiyi şarlar yox idi. hava biraz küləkli və ölmək üçün maraqlı gün sayılmırdı.
dostumla üzməyə başladıq. giriş hissəsindən biraz ayaqla gedə bilərdim, amma üzdüm. dostum artıq ortaya çatmış, əlləriylə tipik hərəkətlər edərək, məni ora çağırırdı. üzdüm. sonra qollarım boşalmağa başladı, ayaqlarım taqətdən düşdü. suyun üstündə dayanacaq qədər gücüm qalmamışdı. gözümü açıb məsafəyə baxdım, məsafə kiçik idi. ayağımı atdım, yerə dəymədi. ağzıma gedən su, taqədsiz bədən və dənizin ortasında panika yaşamağa başladım. qışqırmaq istədikcə su ağzıma doldu. dincəlməyə ehtiyacım var idi, amma bura qədər imiş deyə fikirləşdim. dostum mənə çatıb qollarımdan tutdu. bədənimin və suyun ağırlığı onu da aşağı çəkirdi. iki ölümə birdən səbəb olmaq üçün yenə idela gün deyildi...
bilmirəm. ayağımı yerə atdığım vaxt torpağın (dənizin ortası) üstündəydim. bilmirəm necə oldu. ikimiz də bir birimizə baxdıq. taqədsiz halda, yenidən yaşayırdım. o dənizin ortasında indiyə kimi ölüm haqqında dediklərimi fikirləşdim. hamısı absurd idi. sıfır. heç nə ifadə etmirdilər. boğularaq ölməkdən çəkinən birinin, belə tragedik ölümünü özüm üçün fikirləşməmişdim. ondan sonra dənizlərə qarşı kiçik fobiyalarım yarandı. böyük ehtimalla artıq dənizdə çimməyəcəm. çünkü bəzən o halı, nəfəs darlığını, taqədsizliyi fikirləşdikcə, pis oluram. oturduğum yerdə boğulmağa başlayıram.

ona görə də ölüm haqqında heç nə bilmirik.