ataya demək istənilənlər

yəqin bilirsən ki yaxşı ata yoxdu və sən də deyilsən, mən də olmayacam.

çünkü ikimiz də bilirik ki yaxşı davam edən nələrsə nə qədər yaxşı olabilər ki? çünkü bizi bir birimizin varlığını xatırladanlar problemlərimizdir. problemlərin ağrıları bir birinə oxşayır. eyni olması mütləq deyil, onsuz da biz mütləq olana inanmırıq.

yəqin bilirsən ki mən səni ata kimi, sən məni övlad kimi dəyişdirmək istəyərdin.

çünkü biz əlimizdə olmayanlara daha yaxın hiss edirik özümüzü. idealist bir atanı oynamaq hər ata üçün keçərlidir. mənim isə idealizmimlə işim yox idi, xarakter məsələsi. bəlkə də var idi. sən idealizminə görə məni, mən idealizmimə görə səni itirmək üçün çalışdıq.

yəqin bilirsən ki sən mənim yaranmağım üçün tələsmişdin, mən isə doğulmaq üçün gecikmişdim.

çünkü hər kişi həyatının baharında ata olmaq üçün çırpınır. bunu bildirməyə bilər. və hər kişi yaşlandıqca həyatının baharını itirdiyinə inanmağa başlayır və tələsməyi özünə borc bilir. övlad isə onsuzda bütün həyatı boyu aid olmadığı ailədə, ölkədə, illərdə doğulur.

yəqin bilirsən ki haqqımızda heç nə bilmirik.
sən məni meterka, şəxsiyyət vəsiqəsi, mən isə səni kafka qədər tanıyıram.

yəqin bilirsən ki artıq nə sən ata olacaq, nə də mən övlad olacaq yaşdayam. ikimiz də susub yaşamağa çalışacağımız yaşdayıq.

və yəqin bilirsən ki heç nə düzəlməyəcək.

hitler haqlıymış

hitlər qatil ola bilər, holokostun əmrini vermiş ola bilər, amma bu onun güclü siyasətçi olmadığı anlamına gəlmir. mən ilk seçimindən %96 almış adamın, %4 itirdim deməsini alqışlayıram.
holokost isə aktual və riskli bölgədir. ikinci dünya müharibəsinə və o qədər insanın öldürülməsinə haqq vermirəm. amma siyasətçi olmadığım qədər, siyasi tələb və prinsiplərə görə bu qərarların niyə verildiyini sosyo politik və psixolojiq olaraq başa düşməyə çalışıram. ikinci tərəfdən hitler bunları sadəcə ölkənin prinsiplərinə görə reallaşdırmadı deyə fikirləşirəm. mein kampf dərinləməsinə heçnəyi açıqlamır. hitlerin yəhudilərlə davası yeniyetməliyi ilə də əlaqəlidir.əslində hitler, nazi, holokost və anti semitizm səhv anlaşılmağa və həsas mövzu olmağa davam edir. bu da anlaşılandır. ortada öldürülən insanlar var. amma bu insanlar öldürülüb deyə, niyə öldürülüb sualından özümüzü ixtisarlaşdırmaq nə dərəcədə məntiqlidir?
hitlerə haqq vermirəm, amma yəhudilərin son əlli illik tarixlərinə qısaca baxdığım vaxt, fələstinin ortasında eyni ikinci dünya müharibəsinə bənzər formada meyidlər sıralanmaşdı. nəticə olaraq bir hitleri öldürmək, yeni bir hitleri yaratmaqdır.

iran

iran, ucuz kompleksləri olan ölkələrdəndir. niyə ucuz deyirəm? çünkü kompleks anlayışları fərqlənir və lazımlı olan komplekslər bəzən kompleks yox, insanın keyfiyyətləri sayılmalıdır. iran islamafob insanların rahatlıqla söyəcəyi ölkələr sinifinə daxildir. amma normal olaraq indiki zamanda islamafob olmağı bacarmaq, uğurdur. bu ölkəyə fərqli statuslar verən insanlar, təşkilatlar, quruluşlar, intellektual birliklər niyə bunun arxasında dayan stimula bu dərəcədə yeniyetmə kimi yanaşırlar? tənqid etdikləri başlıca səbəb islamdır və islam nevrotik tanrısından tutmuş, sərt maddələrinə qədər onsuzda 1400 ildir ağır tənqidə açıqlığını qoruyur. iran və islam mövzusunda tək tərəfli fikirləşmək heç nəyin həllini gətirməyəcək.* əslinə qalsa həll edilib edilməməsi vecimə deyil sadəcə haqqında bu qədər uzunlamasına və bu dərəcədə şiddətlə hücum etdikləri mövzu, mövzular yəqin ki həll edilmək dərdiylə ciddiləşdirilir. hər dini, hər popsta olmuş tipi, birlikləri təmsil edən biriləri və ölkələr mövcuddur. bu min il əvvəl də belə idi, bugün də və üç yüz il sonra da belə olacaq. bəzi mövzular dəyişmir və onları həqiqətən həll etmək istəyirsinizsə, o ölkənin ya da insanın psixolojiq vəziyyətlərinə diqqət kəsilməyiniz lazımdır. yox əgər iran islamafob təhqirdən ibarət dövlətdirsə, bu qədər vaxt itkisinə lüzum yoxdur.
verdiyim misalı bir də siyasi olaraq açıqlayacam. nə qədər amerikanı sevməsəm də, amerikasız bir dünyanın daha maraqlı olduğunu iddia etsəm də, dini oblats olaraq tənqid olan iran, siyasi tənqidlə üzləşən amerikayla, mahiyyətcə bərabərdir.

sadəcə iran və hindistan kimi topluluqlarda sevmədiyim tək cəhət, sənətlə bağlıdır. bu toplumlar əzilmiş, basdırılmış və kiçiliblər. bu bastırılmağın, içinə atmağın nə olduğunu qavrayan bəzi insanlar, ədəbiyyat, film kimi sənət axılarından basdırılmışlıq tüccarlığıyla məşğul olaraq uğur qazanırlar. başı bağlı bir qadının almanyay getməsi və orada fahişələrlə dərdləşə dərdləşə həyatı görməsi mövzusunda, minlərlə film çəkmək olar və iran bunu ədəbiyyat və filmdə bacarabilir. eynən hindistanın kasıbçılığını ekranlaşdırdığı kimi. mən də buna qarşıyam.

normal şərtlər altında

normal şərtlər altında insanlar iki hissəyə bölünür; pink floyd dinləyənlər və pink floyd dinləməyənlər
normal şərtlər altında bir solçunun stalinə nifrət etməsindən qabaq onu tanıması, oxuması, analiz etməsi daha məntiqlidir.
normal şərtlər altında tom waits az bilinən, bilindiyi qədər qorunması lazımlı olan musiqiçidir, amma siz onun sürətlə mainstreamləşdiyini görə bilərsiniz.
normal şərtlər altında yaşı pensiya almağına və ya fiziki vəziyyəti pensiya maaşına möhtac hala gətirilmiş ölkə vətandaşları, aldıqları absurt rəqəmə etiraz edəcək qədər özlərinə hörmət etməldirlər.
normal şərtlər altında yaşamaq sıxıcıdır.

ilham əliyev vs recep tayyip erdoğan

ilham əliyev normal şərtlər altında siyasətçi yox, varlıqlı ailənin ərköyün uşağıdır. bu tip insanlar sərhədsiziklə qısıtlanır və nə qədər varlıqlı olsalar belə aid olmadıqları yerlərdə xoşbəxt ola bilmirlər.
ilham əliyev normal şərtlər altında prezident yox, heydər əliyevin təqlidçisi və klonudur. ayrıca yenə normal şərtlər altında siyasi tarixdən xəbəri olması lazımlı olan halda bu mövzuda bilgisiz, idman mövzusunda daha real məlumatlara sahibdir. ilham əliyev normal şərtlər altında diktatordur, amma diktatoryal şəxsin tərsi olaraq mülayim cümlələrdən istifadə edən, yetəri qədər zəhimli olmağı bacarmayan, ölkənin bu hala salınmasını daha çox başqalarının ayağına pas olaraq atan, komiks vətəndaşdır. aid olmadığı yerdən istefa verməsi öz seçiminə qalır, ki xalq bu mövzuda gücsüzdür.

rte, normal şərtlər altında cəm şəkilçilərindən istifadə edən, əzilmişlik kompleksi yaşayan, uğursuz futbol keçmişi olan, orta standart türk insanıdır. rte yenə normal şərtlər altında dini motivləri əlində öldürücü silaha çevirməyi bacaran, bunun müqabilində bir çox insanın ölümünə səbəb olan, emosiyanal çıxışlarıyla nə dərəcədə kompleksli olduğunu isbatlamış türk faşistidir. rte, normal şərtlər altında güclü siyasətçi və beyin olaraq peyğəmbər ehtiyacı hiss edən kütlələri cəlb edəcək qədər vurucu cümlələr quran kasımpaşalıdır.

ikisinin ortaq cəhədləri olduğu kimi, ortaq olmayan cəhətləridə çoxluq təşkil edir. nəticə olaraq ikisi də aid olmadıqları yerdə tədiginlik yaşayan, addım başı qarşılaşacağımız insanlar tipini təmsil edirlər. sadəcə yerləri səhv düşüb. taksi şoferinin prezident olması və ya ptt 1. liga baş məşqçisinin baş nazir olması qədər.

alan moore

19. əsrdə məhşur olmaq üçün vur tut min nəfər tərəfindən tanınmağınız bəs edirdi. bunun üçün papa olmağınız lazımdı. məhşurlaşmaq üçün dənizlərə açılmaq lazım idi və dənizlərə açılmaq üçün üzməyi öyrənməliydiniz. amma 20. əsrdə inkişaf edən texnolojiq icadlar daha sonrasında gələn sosial əlaqələr hər şeyi dəyişdirdi. artıq məhşur olmağınız üçün hər hanısa bir işi daha yaxşı icra etməyiniz və bir pop qrup qurmağınız bəs edir. artıq sürətli formada məhşurlaşırıq. və böyük ehtimalla da bir müddət sonra zibil yeşiyinə çevirilmiş, narkotikadan uyuşmuş* gicdıllaq olmuş halda sona tərəf çatırıq.

moore.

punk

"no future!"

punk, fəsəfəsini özünə aşılayaraq intihar etməyi seçmişdi. intiharından qabaq isə arxasında nihilizm və xaos dayanırdı. punk kimi topluluqlar, bütün zamanlar üçün yaranması olan boşluqlardan idi. insani ehtiyac halına gələn etiraz, ayaqlanma, qarşı olmaq, yox demək, punkın ingiltərə ərazisində yaranmasıyla nəticələndi. amma bu məlumatların səhv olma ehtimalı da yüksəkdir. nəticə olaraq mənbələrə əsasən punkın ataları 75 ingiltərəsinin anti faşizan, anti kapitalist, polis qarşıtı bir neçə nəfərdən qurulan sex pistols idi. illegallıqla özünü qıdıqlayan bir kulturanın legallaşması paradoksuna görə, punkın tarix olaraq daha gerilərdə yatdığına inanıram. ingiltərədə yaranan sosyo-politik çaxnaşmalar, günlərlə davam edən işçi sinifi qrevləri, gettolarda, tərk edilmiş qatar stansiyalarında aclıqdan ölən ölkə vətəndaşları, immiqrantların varlığı, etiraz dalğası olaraq bir neçə hərəkatı yaratmışdı. politik anlamda yaranan bu hərəkatların bəziləri mərkəzi küçə divarlarında marksist mesajlar verir, bəziləri yeraltına çəkilərək molotovlarla strategiya planlaması qururdular. punk isə təməlində bəsit tonlamalı musiqisiylə, nihilistik insanların etiraz forması halına gəlmişdi. ingilis anarxiyası bu axımla güclüləşdi. heç bir maddi yardımları olmadan, ticarətin və reklamın fahişəsinə çevirilməmək əsas prinsipləri olmalıydı, istisnaları çıxsam, oldu da. zamanla punk yaşam tərzi halına gəldikcə, avtoritarizmin onlarla başlayan mübarizəsi ölkəni hardasa iki hissəyə bölmüşdü. amma avtoritarizm öz sərhədləri çərçivəsində qaldığı üçün, punk rahatlıqla dünyaya açılmağı bacarırdı. anarxiyanın terrorizm, anarxistin terrorist damğalarıyla qarşılaşdığı və ağırlıq təşkil etdiyi illər punkın bu dayandırılmaz çağlarına təsadüf edir. 79cu il gəlir və pistols dağılır. bu dağılmadan sonra hərkəsi fikirləşdirən tək sual punk idealogiya və fəlsəfəsinin bundan sonra hansı istiqamətdə ilərləyəcəyi olur. pistols zamanın inqılabı olduğu üçün, demək olar ki alternativləri yox idi və 79un ortalarında onların yox olması (nihilizmə çatmaqları) punkın gələcəyini sual altına qoymuşdu. punk is dead?
sonradan, qısa quraqlıq dönəmindən sonra alternativ qruplar çıxmağa başladı və imiclərin inkişafında fərqlər hissedildi. ilk yarandığı ildən etibarən yox dedikləri və dəstəklədikləri prinsiplərə böyük ölçüdə dəstək verildi. amma punkın intiharı onun öldüyü yox, komada olduğu mənasına gəlir.
not baby, punk is not dead, punk is not dead...

bülent ortaçgil

ortaçgil deyə bir musiqi növü var və o musiqilərin sözlərindən onlarla hekayə yazmaq mümkündür. ortaçgili hansı ruh halıyla dinləyirəm dinləyim, cavab dəyişmir, ağırıyla, nostalgiyanan qarşı qarşıya qalıram. çətin keçən gecələr üçün arxiv kolleksiyamda ortaçgilin ayrı yeri var.

nəticə olaraq, rakı içdiyin və ortaçgil dinlədiyin gün ölüm qadağandır.

(youtube: )

nihilizm

nihilizm hər insanın şüurlu, şüursuz yaşamalı olduğu və şüursuzluqla daha çox yaşadığı olan heçliktir. həyatı mənasız olaraq görmək, mənasızlıqdan qurtulmağın belə mənasız olduğunu fikirləşmək, intiharla cinayəti eyniləşdirərək, hamısını heçlik olaraq analiz etmək nihilistin fəlsəfəsini yaradan maddələrdir. nihilizm xarizmatik və çəkicidir. amma fikrən nihilist olmadan, özünün nihilist olduğuna inandırması insanın, keçicidir. bazarov personajı sonrası təsir ediciliyini saxlayan bu axımın, nietszchedən gəldiyinə inanmıram. nietszche sadəcə heçliyin varlığını fikirləriylə böyütmüşdü. nietszchenin nihilist olub olmadığını bilmirəm və bədənə nietszche kimi önəm verən insanın nihilist olduğunu fikirləşmirəm.

jim morrison

jim morrison, william blakein alter egosudur. ayrıca bugün doğulduğu gündür, life* people is* are strange.

(youtube: )

orqazm təqlidləri

bu seks müddəti boyunca qadın tərəfindən aktuallığını qoruyan problemdir. problemin yaranması partnerini (kişini), məmnun etmək üçün qadın tərəfindən edilən orqazm təqlidləridir. tibbi və təbiətin buyruğuna əsasən qadın ortalama olaraq gec orqazm yaşayan varlıqdır. kişilərin böyük əksəriyyətinin tez boşalması və daha çox şərq kişilərinin yaşadığı penis həcmi problemi qadının boşalmağına problemlər yaradır. penis məsələsinə real yanaşmaq lazımdır və əlinizdə olmayan səbəblərə görə özünüzü günahlandırmağınız axmaq olduğunuz mənasına gəlir.
orqazmı təqlid edən və orqazm yaşayan qadınları tanımağı və kategoriyalara bölməyi sevirəm. müddət başlanğıc üçün vacibliyini qoruyur. bu qadının hormonlarına və partnerinin aktivliyinə görə dəyişəbilər, amma 35-40ın altında yaşanacağı inandırıcı deyil. ikinci periyod səslərlə bağlıdır və o artıq kişinin partnerini nə səviyyədə tanıdığıyla bağlıdır. orqazm təqlidi etməyən qadın bədənin gərginliyinə görə, normal həyatda çıxartmayacağı zövq qışqırıqlarıyla seçilir. bu da dəyişkənliyini qoruyur. üçüncü periyod isə, bədən gərginliyidir. bədən zövq nəticəsində gərginləşir (kasılır) ayaq baş barmaq dikəlir və sudurqa keçirən insanın gərginliyi ilə 30 saniyədən çox eyni qalır. bu həmçinin əl barmaqları üçün də keçərlidir. döş uclarına görə də partnerinizin təqlid edib etmədiyini aşkarlaya bilərsiniz. normal ön sevişmə mərhələsidə qadının döş uclarına fikir versəniz, onlar itiləşir. seks davam etdiyi müddətcə yavaş yavaş normal halına qayıdır. son olaraq isə orqazm yaşayan qadın, ön sevişmə zamanı itiləşən döş ucuna yenidən qayıdır. müddət, səslər, bədənin gərginliyi(!), ayaq baş barmağı, döş uclarının itiliklərini eyni anda aşkarlasanız, ortada təqlid yoxdur.

nymphomaniac

7 saatlıq filmi məcburiyətə görə 90 dəqiqə kəsən və nəticədə 5 saat 30 dəqiqəlik sənətsəl porno olan bir lars von trier filmi. imdb-nin isararıyla drama yazılan, amma von trierin normal drama anlayışından daha sərt çəkəcəyini gözlədiyim film. anthichrist və breaking the waves qarışığı olacağına inandığım və azı üç dəfə izləyəcəyimi fikirləşdiyim əsərdir.

chapter one - The Compleat Angler

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

kitab personajına aşiq olmaq

normal olan bir hissdir. bunu təbi ki fərqli yaş aşamalarına görə ələ alabilərik. aşiq olmaqla, kitabın personajı kimi davranmaq, insana aid olan xarakterin tapılmamasıyla əlaqəlidir. bu daha çox kitablara yeni başlayan və ara vermədən oxuyanlar üçün labüd olur. axtardığın qadın prototipininin təsvirini kitabda tapmaq ayrıca əla hiss olmalıdı və qarşılaşmağı yenidən istəyirəm. əksik qalan bir hissin doldurulması nəticə olaraq problem yox, o boşluğun bəlli miqdarca artıq doldurulduğu mənasını verir ki, bu pozitivdir. yuxarıda bəhs etdiyim xarakter hissəsini boş vermək lazımdır, nə qədər fərqli xarakterlər yaşayırsınızsa o dərəcə maraqlı yaşamaq mümkünləşir. -*

black metal və alt kultura

nietzschean ayaqlanmayla, cəmiyyətə qarşı agressiv yanaşmalar və insanlığın qara tarixinə açılan müharibə black metal alt kulturasını yaratmışdı. əslində yaratmışdı ifadəsinin yanlışlığını fərq edirəm, b.metal celtic frostdan, venomdan etibarən qara musiqi və alt kulturanın özü halına gəlmişdi.
darkthronedan fenrizin black metal və metalın alt kulturası ayininə görə: black metal fərdi və qanla əlaqəli olan bir topluluq idi. konsertlərdə baş verən çaxnaşmalar, özünü itirmək bahasına yaradılan şovlar və bütün bu ayinlərin çəkilişləri nəyin nə, kimin kim olduğunu sübut edirdi.
mayhemin tragedik gitaristi blasphemerə görə isə: biz çox pul qazanmırıq, açıq danışsam heç qazanmırıq. black metal mövzusunda dibinə qədər idealistəm. cəmiyyətin bir parçası olmayacam və fərd olaraq prinsip və dəyərlərimə görə yaşayacam. bu şübhəsiz ki ölənə qədər davam edəcək.
jyri vahvanen isə epik metalın təmsili olaraq canlı olmaqlarının, black metal alt kulturasında böyük bir inqılab olduğunu iddia edir.
gaal isə bergen havasında yanaşır mövzuya: nələrisə ifadə edəcək musiqiylə məşğuluq. bu şeytandan xaosa, xaosdan brutala qədər. soyuq insanlarıq, belə də davam edəcək.

black metalın ruhu skandinav soyuğu və sərtliyidir.

the 400 blows

hərkəsin uşaqlıq travmaları var və onları dolaylı yollarla bildirmək istəkləri yaranır. bəziləri bunu istəməyərək ifadə edirlər, bəziləri o travmaların ağırlığını yüngüllüşdirmək üçün. bəzən ifadə formaları dillər, bəzən isə hərəkətlərlə ifşa edilir. ifadələrin dili danışıq yoluyla, biraz daha dərin fikirləşsək, yazıyla, musiqi və filmlə ortalığa çıxır. the 400 blows isə uşaqlığına, travmalarına qayıtmaq istəyənlər üçün iki saata yaxın bir müddətə sıxışdırılmış bir truffaut filmdir. truffaut bu filmdə öz uşaqlığına qayıdır. anası və ona soyadını verərək atalıq edən atasıyla qarşılaşır. addım başı qarşılaşmaq ehtimalımız yüksək olan bu fransız ailəsindən savayı, məktəb, məktəb vaxtı susan və dəyər görməyən uşağın halları ilə yenidən üzləşir. truffaut ilk uzun metraj filmində öz uşaqlığını kameranın qarşısına qoyaraq suallarla travmanın ağırlığını ölçməyə başlayır. normal ailə dəyərləriylə böyüyən uşaqların yad hissiylə izləyəcəyi olan bu film, antonio doinelin, yəni truffautun keçmişinə verdiyi suallardır.