barlar insanları böyüdür. sonra böyüyen her insan kimi, aid olduğunuzu terk edirsiniz. artıq o güc sizde var. getmek üçün vaxt itirmek lazım deyil. bar insanı yalnızlığın ne olduğunu, tekliyin nelere sebeb olduğunu öyrenir. barda danışılacaq, o barın içinde qalacaq mövzulardır hamısı ve bar insanı rahatlayır. tequila sonrası meksikan maçoya çevirilmek, j&b sonrası irland romantiki oynamaq, vodkadan sonra qadınlara problemlerini unutdurmaq mümkünleşir. amma yene de tek qalmağa davam edirsiz. bar sonrası sekslerin ne derecede yaxşı olması, üç gün sonra külli miqdarda işıq pulu ödemeli olduğunuz reallığını deyişdirmir.
uzun sözün qısası, bar ve barlar mekteblerden daha çox öyredirler heyatı. içmeye ve onları xatırlamağa davam edin, bacardıqca.
blok başlıqlarını gizlət
stalin
andrei rublev
sigmund freud
Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
amateur partner terefinden reallaşmadığı müddetce, zövq veren, deyeri, mahiyyeti olan, seksin başlanğıcıdır.
oral seksin felsefesi var. ne qeder qadın ve qadınlar üçün zövq "g" nöqtesi olmasada, kişi üçün oralın derinliyi seksin gedişatını, hissini texmin etmekde kömeklik ede biler.
iddia edirem; oral seksin performansı, qadının yataqda nece olacağını isbatlayan en ince faktordur. mene göre oral seks iki hisseye bölünür.
bir, içkiden qabaq. iki, içkiden sonra. men ikincilerdenem. birincisinin semimiyyetini başa düşmürem. içki sonrası ise qalatika ile olan elaqelerdir. o müddetde şeir de yazmaq mümkündür. ilıqlığın, istiliye çevirilmesi ve bütün bunların fonunda yaşadığını hiss etmek, özünü yaxşı hiss etdirir.
adında, üz cizgilərində, mahnılarında elə bir soyuqluq var ki, bu mənim üçün çəkiciliyini saxlayır. saatlarca danışmadan dərdlərinizi başa düşəcək insanlar sinifindən hesab edirəm.
on beş yaşım var. litsey cəbhəsində dəyişən heç nə yoxdur. siqaretə təzə başladığımız aylardır və litseyi bitirib, ölkədən siktirib getmək dərdindəyik. o vaxtlar coolluğun təzə başladığı vaxtlardır. saçlar uzanmalı, gitara öyrənilməli, qadınlar kəşfedilməlidir. on beş on altı yaş, iki üç ortaq məntiqli dostlarla bunları fikirləşirdik.
təhlükəli məhəllərdə böyüməsəm də, yetəri qədər samballı küçələrdən keçirdim. o vaxtlar aliye deyə serial var idi və krosnu adlanan peykimiz də yox idi. izləmirdim. amma bir dəfə günorta nejat işleri və serialı fərq etmişdim. maraqlı gəldi. sırğasını fərq etdim. ağ halqa o qədər xoşuma gəldi ki, həftəsonu iynəylə, gigiyenik dəyərlərə məhəl qoymayaraq qulağımı deşdim. on altı yaşında, nejat işler dəstəyi ilə.
sonra o adamı izləməyə, nələr etdiyinə fikir verdim. oxşar tərəflərimiz var idi və oxşar tərəflər insanları bir birinə çəkirdi. hər nə isə. qulağım şişdi, yara tökdü. deşik qapqara olmuşdu. bakı kimi yerdə küçədə cool olacam deyə deşilən qulağın deşiyi bir həftə keçməmiş öz özünə bağlandı.
litseyi bitirib, bir təhər siktir olub getdik. qulaqlarda deşildi, saçlarda uzadıldı. rock "n" roll girmişdi həyatımıza.
punk, rocknroll, underground, estetikalar, nə isə. sonra zamanla böyüməyə başladıq. nejat bütün bu müddətlər boyu yaddan çıxmamışdı. barda əfsanəsiylə egzozcu selim-in verdiyi ayarı qayıdıb təzədən izlədiyim olur...
sonra sırğalar çıxardıldı, saçların kəsildiyi də oldu. bugünlərdə isə öyrənirəm ki, nejat işler ölüm yatağındadır.
birincisi onun 27-lər klubuna niyə girmədiyini soruşuram. ikincisi isə, bu qədər asan, xəstəliyə uduzaraq ölmələidir. öləcəksə klişevari səhnədə ölsün. ya da intihar etsin. amma belə ölməməlidir. on altı yaşlı insanlara cool olmağın mahiyətini göstərmiş adamın ölümünü bu qədər tez, boşu boşuna istəmirəm, istəmirik.
əlaqəm olmasa da, yaxından tanımasam da, dəyər verdiyim insandır. nejat işler-lə bağlı ortaq hekayəmiz var. hekayələr asanlıqla ölmür.
qadının kişiden fiziki olaraq da mentiqli olduğunu isbatlayır. ayaq üstünde işemek tibbe göre prostata sebebiyyet verir.
kundera sonrası ya yarım yamalaq qalırsan, ya da o otağın içinde, ve ya tuvaletin her hansısa nöqtesinde, küçede, metroda, barda - yoxsan.
varlığı yüngülleşdirerek, yox eden - bütünleşdiren - yazıçıdır. romanlarında ayaqüstünde dayanacaq gücleri qalmayan qadınlarını sevmek, onlara xeyanet etmek, dara düşende onlara qayıtmaq, bütün zamanlar üçün keçerlidir. o qadınları ferq etmek üçün, kunderanın yaratdığı kişi prototiplerini daşımalısınız.
güclüler gücsüzleri terk edebilmeyecek qeder gücsüz olduqlarında, gücsüzler gede bilecek qeder güclü olmaq mecburiyyetinde qaldılar.
yorğunluq, təklik, boşluq, heçlik, mənasızlıq xəstəlik olsaydı bu qədər uzun yaşamazdım. sabah öləcəm. meyidimi kimin tapacağı maraqlı deyil. tək qorxum, ölümüm hamıya şamil ediləbilər. çünkü hərkəs biraz öldürüb, sadəcə texnik olaraq özümü öldürməyim qalıb. xəstəxanaya aparan ambulansların da qəza etmə ehtimalı var. çünkü o gün tanrı da yaşamağımı istəmir. üçüncü elektro şokdan sonra oyanma ehtimalımı da fikirləşmirəm. həyat qaldığı yerdən davam edəcək. həmişə olduğu kimi. yenə insanlar mümkün olduğu qədər vəhşiləşməyə davam edəcək, xəyanətlər qaldığı yerdən davam edəcək, ağ paltarlarla, fərqli rənglər ayrı vaxtlarda yuyulacaq. bastırılmağımı istəmirəm. bir il sonra -əgər tanrı varsa, ruhum ağrını hiss edəcəksə - cücülərin penisimi, göbəyimi, əllərimi yox etməsinə dayana bilmərəm. ona görə yanaraq öləcəm sabah.nə ambulans kömək edəcək, nə də elektroşoklar.
18. əsrdə ağrı 3, 19 da ağrı 2, 20. əsrdə ağrı bir il davam edirdi. 21.əsrdə hər şey qısa çəkdi, ölümüm də qısa çəkəcək.
bəzilərinizi sevdim.
eyvallah..
+
keçməsi üçün, təxmin etməkdə hər zaman çətinlik çəkəcəyiniz müddətlər yaranır. ilk vaxtlar rüşeym halında kiçik və oralarda bir yerlərdə olduğunu təxmin edirsiniz. ilk boşluq krizisləri isti - isti olduğuna görə çox fərq edilməyə bilər, amma dediyim kimi, təxmin etməkdə çətinlik çəkdiyimiz, keçməsi üçün inandığımız saatlar, aylar, qısacası zaman faktoru var.
öldürməyən boşluq, təkləşdirir. hər şey riyazi hesabla kimi gəlir. o vaxtlar üçün təkliyə ehtiycınız yoxdur, normallaşmaq üçün çalışırsız və hər nə səbəblə olur olsun yaranır və mənəvi ağrının ən pik həddlərinə qədər, yavaş yavaş hərəkət edirsiz.
fiziki ağrı və mənəvi ağrı qiyaslamasında, seçimində, birincisini seçərdim. fikirləşmədən. sakitcə.
əvvələr mənəvi boşluq və ağrılardan zövq alsam da, indi iyrəncləşməkdən başqa işimə yaramırlar.
boşluğun axırı olmur.
thomas mann
dostoyevski, çexov, maupassant, gogol
hemingway, tolstoy, sartre, camus
kundera, calvino
bergman babanın (bergman mənim babamdır) səssizlik qədər səssiz ağrını təmsil edən filmidir. film ilk dəfədən başa düşülmür, ikinci dəfə izləmək şərtdir. ikinci dəfə izləyərkən götümə sözün bütün hallarında güvənmişdim. amma üçüncü dəfə bu hələki mümkün deyil. ilk səhnədə görünən, uşaqlığımı xatırladan uşağın kimliyini ikinci izləyişimdən sonra başa düşmüşdüm. sifətlərin yer dəyişməsi zamanı istifadə olunan eyni monologlar, yetərindən çox bergmanvaridir. skandinav soyuğunu iliklərinizə qədər işləməsinə səbəbiyyət verir bu film.
irvine welsh tərəfindən yazılan kitab, daha sonra pornoda davam etdirildi. film isə normal standartlardadır. iggy pop, lou reed faktorlarının olması, perfect dayə çəkilə bilinən ən yaxşı klip səhnəsinə sahibdir.
"son vuruş her zaman daha iyidir!"
uşaq vaxtı xalçalara işəmək fikirini məntiqli hesab edənlərin, bunun müqabilində döyüləcəyini də fikirləşən insanların gülmə səbəbi olan filmdir. lebowskidən sonra bowling oynama hisslərinizdə aktivləşir, normaldır.
avropa filmlərini bacardıqca kateqoriyalaşdırmaq mümkündür. mənə görə dramanın, komediyanın, romantikanın yanına david lynch kateqoriyası əlavə edilir. bütün filmlərdə dəyişik, giriş səhnəsindən filmin lynch-ə aid olduğunu öyərənmə reallığı, buna ən incə sübutdur. the elephant man isə yanılmıramsa david-in ən maraqlı filmidir mənə görə. fildən qorxaraq filə bənzər övlad doğan ananın ölümü və sonrasında o adamın eybəcər formada, özü kimi, insanların, sirklərin məsxərəsi halına gəlməsini göstərən film, kolleksiyanızda yerini tutmalıdır.
çılğın olmağın, cəmiyyətlə məzələnəməyin, oğurluğun, hətda qatilliyin, "dövlət" strukturları tərəfindən dəyişdirilməyə çalışılması göstərilir. insan özü kimi olmalıdırmı, yoxsa cəmiyyətə "tərbiyyələndirilmiş" fərd olaraq qazandırılmalıdırmı sualını verən stanley kubrick dövlətə ən yaxşı cavabı final səhnəsində verir.
son gedişiylə bizləri mat etmiş gənc şahmatçı...
vladimir nabokovun təxminimcə yüz il sonra da aktuallığını qoruyub saxlayacağı əsər olmaqla bərabər, kubrickin dəsti xəttiylə çəkilə biləcək ən yaxşı filmlərdən biridir. əsər şübhəsiz ki filmdən daha ağır və genişdir.
lo li ta!
chopinlərin, johan sebastian bachların, mozartların notalarıyla havada uçuşduğu, sadomazoxist michael haneke filmidir. anasıyla yaşayan pianist bir qadının təkliyini, porno filmlər izləyərək masturbasiya etməsini, özünü tələbəsinə döydürməsini mövzu alan film, qadınlığın tarixinə enən, onları didik didik edərcəsinə araşdıran instinktlərin üstündə qurulub.
lars von trierin andrey tarkovskyni təqlid edərək - fikimcə çox uğurlu təqlid - çəkdiyi ilk uzun metraj filmidir. danimarka dövlət film şirkətindən əziyyətlə aldığı pulları, dostlarıyla birləşərək çəkmişdi. tarkovsky fetişi sayılan su səsləri, ölü işıqlar, palçıq, gölməçələr, kanalizatsiya çəkilişləri bu filmin məzmunun görüntü halıdır. tarkovsky filmi izləyərək bərbatdır fikirinə gəlmişdi.
film əzan səsiylə başlayır və kahirədən gələn polis dedektivin manyak qatili axtarmasıyla əlaqəlidir. trier səhv etmirəmsə bu filmi 27 yaşında çəkmişdi. 27 yaşın çox üstündə olan bu film, kolleksiyalarda mütləq olmalıdır.
lars von trierin amerika üçləməsinin ilk filmi olmaqla bərabər, klassik film texnikalarına müharibə elan etmiş film olaraq da dəyərləndirilir. bu trier-in filmə, filmin tarixinə qarşı işlətdiyi ikinci inqılab fəndi sayılırdı. fikirimcə brechtyen tərzdə, bir dekorun üstünə sıxışdırılmış insanlıq, cəmiyyət, üç saatlıq ağrılar, inqılabın özüdür. dogville-i üç dəfə izlədiyim təqdirdə ondan doymaq bilmirəm. bu aclığımı sevmək kimi bir şeydir. dostum ona bir dəfə baxmışdı və etiraf etmişdiki trier gicdıllaqdır və dogville-i ikinci dəfə izləməyə götüm yoxdur. nicole kidman faktorunu bir tərəfə qoyaraq, son səhnədə baş verənlərə görə əfsanəyə çevirilmiş filmdir. hər nə qədər cannes film festivalı bu şahəsərə heç bir mükafat verməsə də, trier, filmdən sonra: əsl provokasiyanı göstərəcəm! demişdi... illər sonra bu provokasiyaları propoqanda etməyə davam etdi.
dogville cəmiyyətin üzbəüz dayanmış iki güzgüsüdür. sonsuzluqla heçlik arasında bütün insani və heyvani istəklər, yalvarışlar, təcavüzlər, ölümlər, sevgilər üç saat ərzində tamaşaçıya çatdırılır. məhz tamaşaçıya, çünkü dogville filmdən qabaq, teatrdır.
səssizlikdən nə dərəcədə gərginliyin yaranacağını insana öyrədən tarkovsky filmidir. stalker-ə film demək haradasa imkansızlaşır. ilk dəfə izlədiyim vaxt yarımçıq başa düşdüyüm səhnələr mövcud idi. ikinci cəhdim məni, zonaya biraz daha yaxınlaşdırdı. üçüncü cəhd filmlə bütünləşməyimə səbəbiyət verdi. çətin, bəzi anlarda insanı nəfəssiz qoyan şahəsər stalker, tərəfimcə daha dəfələrlə izlənilməlidir.
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1336
blok - başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1343