10-cu sinifdə oxuyurdum. Səhər tezdən durub məktəbə gedirsən, məktəbdən çıxandan sonra evə qaçıb, yemək yeyib, çıxıb təzədən hazırlığa gedirsən. Adamın başı qazan olur. Hələ bu az deyilmiş kimi evdən çıxanda əlinə də bir zibil torbası da tutuşdururlar. Bir dəfə xiyar kimi torbanı atmağı unudub, əlimdə dəyərli bir əşyaymış kimi sıx şəkildə tutub avtobus dayanacağına qədər gəlmişəm. Avtobusa minib, zibil torbasını da o basa basda əlimdə saxlamışam. Birdən ağlıma gəldi, çantam belimdədi, yaxşı, bəs əlimdəki nədi? Surpriz !
Zibil torbası da əlbəttə ki, qara plastikdən deyil, supermarketin şəffaf torbasıdı. içərisindəki yumurta qabıqları, çay yarpaqları filan açıq aşkar görünür. Pay içini... bilmirəm mənə mi elə gəldi, yoxsa nədi, eləbil avtobusdakı insanlar mənə "allah bunun ailəsinə səbr versin" tipli baxışlar atırdılar. Həmin an "bəli zibili atmaq yadımdan çıxdı, amma bir soruşun nəyə görə, çünki yorğunam, sağlam düşünə bilmirəm sən, orda dayanan, heç mi yorğunluqdan başını qoyub yatıb, enəcəyin stansiyanı qaçırtmadın? " tipli roma senatoru ədası ilə pafoslu bir çıxış etmək istədim. Sonda hamısını utandıracaqdım. Məni alqışlayacaqdılar. Amma özüm utanacağım qədər utanmışdım artıq. Avtobusu saxlatdırıb, düşdüm. Zibili ən yaxın qutuya atıb, cool bir şəkildə yoluma davam etdim.
Həyatımda etdiyim ən böyük umbaylıqlardan biridir.