25. paralel dünyalardaki vaxt məhfumu həmişə diqqətimi çəkir; və teoriyamda yanılmıramsa, orada insanlar qoca doğulub, uşaq ölürlər. beləliklə də ölüm maksimum sıfır yaşa qədər davam edən - insan üçün bilinən - periyoda çevrilir.

yüz altı yaşında, üç nəfərlik bir ailədə doğuluram. atamın yetmiş dörd, anamın isə qırx səkkiz yaşı var. anam obezite və çirkin olduğu halda, atam arıq və cılız, iki sözü arxa arxaya gətirib cümlə qurmaqda çətinlik çəkən, ailənin böyüməyən uşağı, kompleksli varlıqdır. makedon köçkünü olaraq, avropanın immiqrantlar üçün ayrılmış kiçik bir məhəlləsində yerləşən yataqxanada qalırıq.

tək otaqlı yataqxana mənzilində bir yataqla, bir televizor var. tv-dən səhər xəbərləri gedir: aparıcı qadın, yaxın on gündə havaların kəskin keçəcəyini, mümkündürsə küçəyə çıxmamağı məsləhət görür. həmçinin aparıcı bilmir ki, o eyni anda, işsiz atamı sevindirməklə, başqalarının alt paltarlarıyla, yemək masalarını təmizləyən anamı hüzünləndirir. belə bir ailədə böyüyür və atama oxşayıram.

avropalı uşaqlarla məktəbə gedirik. onlar tarix dərsini daha çox gözləyirlər. müəllimə - qeyd edim ki onu çox sevirəm - avropanın müharibə tarixinin, sənət cərəyanlarını hansı formada inkişaf etdirdiyindən, qısacası, müharibənin lazım olduğundan danışır. onun selülitli baldırlarını fikirləşirəm o bunları ifadə edərkən. biraz daha böyüyüyb ereksiya olmağı bacarsaydım, mənimlə yatardımı deyə fikirləşirəm. birgün gözünün altındaki qırışlara baxıb, onu nə qədər sevdiyimi qışqırmaq istəyirəm. heyif ki getdikcə cavanlaşırıq. mənim cavanlığım çox çirkin keçəcək...

yetmiş iki yaşındayam. yəqin ki ölkə iqtisadiyyatında yaranan böhran nəticəsində yenə də işsizəm. yoxsa, məmnuniyyətlə mühəndis olardım. özü də qida mühəndisi. anam bütün bu keçən tarix boyu cavan yaşında, infarktan dünyasını dəyişib. atam isə hələ də eyni yaşamağa davam edir. üzündən qırışlar getdikcə, saçları qaraldıqca çox yaraşıqlı hala gəlib. bu gediş onu hansısa reklam dərgisinin üz qabığı edə bilər. qadınsal sifəti var.

bütün hollywood filmlərinin bizə öyrətdiyi həyat düsturuna xəyanət etməyərək, paralel dünyadaki mövqemi xoşbəxt sonluqla bitirirəm: gənc və bacarıqsız aktrisayla sevgiliyəm. ikimiz də otuz yaşındayıq. fransız bir filmdə rol təklifi alıb. daha doğrusu bu şərəfə öz gözəlliyi ilə, on səkkiz min qadın arasından seçilərək nail olub. adı jeandır. qısa saçları var. uğursuz kişiləri sevmə sendromundan əziyyət çəkir. ona isə qışqıraraq ifadə etmək istəyirəm: jean, əzizim, bütün hər şey, on il sonra sona çatacaq. sən həmişə cavan qalacaqsan. bəli jean on il sonra, kiçik bir avtomobil qəzasında - açığı, bu amerika politik propoqandasının işidir - ölür.

özüm isə indi, on yeddi yaşında, - jeansız - həyatın ən çətin periyodunda yaşamağa davam edirəm.