62. nə üçün darıxdığını bilməyəndə lap pis olur. gecələr tək otururam. yay olanda pəncərələr açıq olur. küçədən keçən adamların səsi gəlir. ara bir itlər hürür. hamsının səsi kəsiləndə üst mərtəbədəki qonşunun uşağı ağlayır. qonşunun ayaq səsləri gəlir. payız ya da qışda pəncələr bağlı olur. ara bir pəncərələri açıram. səs gəlsin deyə az qala ağlayım. uzaqdan bir it hürür. elə bilirəm qubadayam. bir yandan bərk soyuq olur. yeri gəlmişkən qubada olduğumu hiss edəndə rahatlıq gəlir. uşaqlığımın ən düzəməlli vaxtları orda keçib deyə yəqin ki. sonra itin səsi kəsilir. yay vaxtı heç olmasa avtoşluq edən 07 lər olur. indi onlarda yoxdu. səsləri gəlmir. hamı yatıb. üzbəüz binada saat biri keçən kimi tək tək işıqlar sönür. qonşunun uşağıda ağlamır. yayda yaşadığım evdən köçmüşəm deyə. darıxıram. boğazıma qədər boğuluram elə bil. sonra balaca, sarı rəngdə olan dərmanlardan ikisini qəbul edirəm. ürək dərmanıdı. keçmir. beş dəqiqə sonra sözlükdə yatır. heç kim yazmır. sizə bir şey deyim. mən sözlükdə entry belə yazmasam onlayn olanlara həmişə baxıram. onlayn olan birini görəndə darıxmıram. biraz keçmir gözlərim dolur. ən pisi bütün bunların səbəbi yoxdur. yəni elə ciddi problemim, ölümcül xəstəliyim və s. yoxdur. niyə belə oluram ala mən? sonra intihar düşüncələri beynimdə gah gəlir, gah gedir. niyə beləyəm nə özüm nə də iki saylı psixiatriya xəsstəxanası bilir. bir resept antidepresant yazırlar məsəlçün. mən darıxıram bunlarsa dərman yazır.