49. aztv mənim uşaqlığımdır. uşaq vaxtı qəsəbənin təzə salınmış yaşayış massivində iki göz evdə yaşayırdıq, baxmayın iki göz deyib bəzəməyimə bildiyiniz iki dənə yanaşı dam idi. bir odun peçimiz var idi yananda odunlardan inanılmaz çıtırtı səsləri gəlir adam dünyadan uzaqlaşır bu səslə həmahəng bir də anamın cehizlik çaydanı var idi peçin üstündə həmişə lüləyindən buxar çıxır isti olduğun bildirmək üçün də cızıldayırdı qışda biz ailəlikcə o peçin ətrafına yığışıb televizora baxardıq bir aztv tuturdu o da güc bəla tuturdu atamın dəmir antenaya eləmədiyi zülm qalmırdı ondan sonra bu kanal göstərirdi. mən də elə sevinirdim sanki dünyadakı bütün şokoladları yemə sərbəstliyi verirdilər mənə ya da istədiyim qədər banan yeyə bilərdim. tapa bilmirdik o vaxtlar belə şeyləri. aztvdə konan cizgi filmi gedirdi ona baxmaq üçün məktəbdən evə qaça-qaça gəlirdim arada 2 km məsafə var idi. indi daha qısa görünür amma nə bilim boyum balaca olduğundan hərhalda həmişə dəhşətli uzun gəlirdi mənə o yol. amma qaçırdım çünki yolun sonunda aztv var idi. bir gün "qraf monte kristo" filmini verirdi aztv 8 yaşım var idi. atam harasa göndərmişdi məni o qədər çox baxmaq istəyirdim ki o filmə ağlaya-ağlaya getmişdim, yolda bir uşaq gördüm küçədə oynayırdı ona "niyə gedib monte kristoya baxmırsan ?" demişdim. bu qədər axmaqcasına səmimi danışdığıma görə biraz utanmışdım hətta. yəni aztv həyatımın ən günahsız illərinin tək dostudur. indi ümumi götürsəm il ərzində cəmi 24 saat tv`ə baxmıram amma hər aztv qarşıma çıxanda o günlərə aparır məni rəngsiz televizor və parlaq xəyallarımın olduğu günlərə