47. dünən bir park kimi yerdə çay içirdim. səhərin gözü təzə açılıb, mənim gözlərim səhərdən də təzə. oturmuşam, çay içirəm, gün içində eləməli olduğum şeyləri fikirləşir, fikirlərşir, fikirləşir, fikirləşir, beləcə lomkaya düşürəm. quşların ağacdaki cikkiltiləri başıma düşür, çay dilimi yandırır, çayla bərabər yediyim xəmir məlumatından un tamı gəlir. karoçe lomka üstünə lomka. bir də baxdım çox qəşəng, ağ rəngdə, quyruğu boz bir pişik mən xəbərim olmadan düz ayağımın altında uzanıb...

heyvanlarla aram o qədər də yaxşı olmayıb. yaxşı olmayıb deyəndə nəzərdə tutduğum nifrət deyil. hamı sevimli, şirin heyvan videolarını paylaşanda mən həmişə kənar qalmışam. gülməli gəlməyib mənə məsələn hər hansısa bir itin, pişiyin hərəkətləri. `onlar da canlıdır, onlara yaxşı davranmaq lazımdır` fikrinə yem verərək, maşınla gedəndə yanımdakinə `ala pişik/it var` deyərək riayət etmişəm. nə başınızı ağrıdım, uzaqdan bir ünsiyyət, davranış şəklini mənimsəmişəm onlara qarşı.
bir evdə pişik varsa əməlli başlı narahat olmuşam ki gələr, sürtüşər mənə. və tərslikdən də həmişə belə olub –on nəfərin içində gəlib imenni mənə sürtüşüb. bu narahatçlığın adına qorxmaqmı deyirsən, hürkmək, çimtişməkmi deyirsən nə deyirsən de qısası uzaq durmuşam. işin qəribə tərəfi, istisnalar arasında at var. at gördüm minirəm, çapıram zad. halbuki at vurub hər an götbaş eliyə də bilər.


pişiklərə qayıdaq... arada estetik cəhətdən gözəl gördüklərimə toxunmaq, bu öz-özümə qoyduğum səddi aşmaq istəmişəm. oğlan xeylağısan da ala qıznan oturmusan məsələn pişik gəlir əməlli palit eliyirsən özünü ki narahatsan, ləzət vermir axı.
dəfələrlə olub ki niyyət eliyib əlimi yaxınlaşdırmışam amma nə bilime belə bir təhər duyğu kimi gəlib mənə bunlara toxunmaq. ümumiyyətlə bu beş duyğum arasında ən seçici duyğumdur bu duyğu. birbaşa bədənlə yəni sənin bədəninlə, biraz daha materyalist desək, məninlə birbaşa təmas var çünki burada. insanda belədir bəli, toxunmaq və onun bir uzantısı olan dadmaq duyğusunda seçici olmaq. amma baxırdım ki yox hey, məndə nəsə daha seçicilik var bu mövzuda. millət nəyə gəldi toxunur, nəyi gəldi yeyir. ala mən belə deyiləm də! vasvası sözün ünvanıma eşitməkdən yorulmuşdum uşaq vaxtı.

nəisə, oturmuşam, çay içirəm, gün içində eləməli olduğum şeyləri fikirləşir, fikirlərşir, fikirləşir, fikirləşir, beləcə lomkaya düşürəm. quşların ağacdaki cikkiltiləri başıma düşür, çay dilimi yandırır, çayla bərabər yediyim xəmir məlumatından un tamı gəlir. karoçe lomka üstünə lomka və yanımda da pişik var.

o an bilmirəm hansı fikir, hansı duyğu məni sövq elədi buna amma yenə 100-cü dəfə elədiyim hərəkəti eləməyə başladım: əsə-əsə əlimi uzatdım, buna toxundum. toxundum ki, təzədən reski dala çəkəm. amma çəkmədim. o qədər möhtəşəm bir hiss gəldi ki mənə. o vaxta qədər heç vaxt yaşamadığım bir hiss. və bu pişik o qədər möhtəşəm bir reaksiya verdi ki mənə. bu vaxta qədər çox az canlının mənə yaşatdığı bir reaksiya. semimi şekilde "ala, hə, davam elə, sən öl yeri var" deyirmiş kimi (kimi deyirəm nəticədə yadam bunlara) gülmeye benzer hərəkətlər elədi. davam elədim, pişik gəldi oturdu düz qucağımda. yenə biraz fikirləşdim ki `ala birinci dəfə üçün bu çox deyil mi? bəlkə biraz yavaşlıyaq?` yavaşlamadım dedim davam eləyee.... bir uzanmaq uzandı qucağımda. məsum-məsum, o qabaqdaki iki incə ayaqlarını çarpazladı və mənə sığındı körpə uşaq kimi. bu təsvirin pişiklərə yaxın olan insanlar üçün heç bir mənası yoxdu çünki çox-çox tanış səhnələrdi. amma mənim kimilər üçün çox-çox yad səhnələrdi. toxunmağa, sığallamağa, davam elədim. toxunaraq tanımağa, onu öyrənməyə başladım. (birgə oturduğum tanış mənə ona necə davranmağı öyrədirdi o da var) tanıdıqca necə yaxın olduğumuzu, bənzədiyimizi əyani şəkildə gördüm. özümdə yatmış olan, keyitdiyim bir hissi təcrübə elədim-sevgini! özümüzü qorumaq üçün çəkdiyimiz səddlər, güvənsizlik nəticəsində içimizdə üstünü toz-torpaq bağlayan cövhəri.
birin bir parçası olduğumuzu təfəkkür elədim. ən ləzət eliyən yeri də boğazına toxunmaq imiş onu gördüm. fiziki olaraq o mənə pişik sevərlərin bəhs elədiyi faydalı enerjini hiss elədim.


dəyişdi elə bil hər şey. ağacdaki quşların cikkiltiləri ləzzət elədi, ikinci istədiyim çay pramoy qana işlədi, çayla bərabər yediyim xəmir məlumatının söhbətə dəxli yox imiş, həqiqətən də keyfiyyətsiz imiş onu fərq elədim. yad elədim gəlmiş keçmiş məxluqatın ən gözəlini, libasında yatan pişik narahat olmasın deyə əvvəlcə gözləyib sonra libasın o hissəsini kəsəni. mənə biri, birliyi, birdən bir parça olduğumu öyrədəni.


və dünenden harda pişik görürəm sığallayıram. hətta evə pişik belə almağı düşünürəm. madam bu qədər yazdım, bir mesaj da verim mənim kimi olanlara. demək istəyirəm ki, qorxmayın, əmin olun dişləmir! əmin olun çox-çox faydalı bir şeydir. çox sağ olun.