27. bəhsi keçən bu əclaflığı da eləmişəm, heç fikrim digər uşaqlarda olmayıb, əziyyət çəkib yazmışdım deyə onun da əziyyət çəkib yoxlamağından daha ədalətli şey ağlıma gəlmirdi. amma ən çox utandığım, ədəbiyyat müəllimim ən öndə oturub, dərs uzunu qolumu yellədiyim halda məndən şeiri soruşmayanda və zəng çalınıb evə getmə vaxtımız gələndə özümü saxlaya bilməyib ağlamağım idi. yanımdakı oğlan da müəllimə xəbərləmişdi. altıncı sinifdə oxuyan eşşək boyda şagirdinin bu şövqünə artıq səssiz qala bilməyən qadın isə bütün sinifi beş dəqiqəlik saxlayıb, məni tərifləyərək, lövhəyə çıxarmışdı. ən dəhşətlisi isə o idi ki, necə pis olmuşdumsa, şeirin neçəsə sətirini unudub deyə bilməmişdim. o boyda özünü öldür, axırda da şeiri deyə bilmə. bu da belə bir biabırçı xatirəmdir. növbəti dərs danışmalı olduğumuz şeiri elə keçilən dərsdə əzbərləyib qiymət aldığım da olub, yadımdadır. böyüdükcə əzbərləmə qabiliyyətimi itirdim. əzbərçiliklə keçən illərdən də boş bir baş ilə çıxdım.