7. sevdiyim adamlara qarşı çox-çox həssas, mühafizəkar, hər nə deyilirsə ondan olmağım..

3 ayın söhbətidi. deməli, oktyabrın əvvəlləri idi, hələ havalar yaxşı keçirdi. mən də, adətən, məhlədə nə qədər uşaq var yığıram başıma maraqlı söhbətlər edirik, ya oynayırıq. qonşuda da bir gəlin var, yolda başqa qonşuyla danışanda deyibmiş ki, "bu mariya da yığır bütün gün oğlanları başına, otururlar orda". oğlanlar dediyi mənim uşağım yaşda.. bunu eşidən şagirdim həmin gəlinə söz deyib, savaşıblar. şərəfsiz də qıçı boyda uşağı vurub. bunu eşidəndə dedim yaxşı, vaxtı gələcək.-* bu 1.
sonra yolda görəndə özümü tuta bilmədim bir az danışdım, dedi elə söz deməmişəm. saldı şüvənliyinə, bu səfər bacım çıxdı, bacıma qışqırdı, hətta dəxlisiz təhqir də elədi. dedim yenə yaxşı, 3-cüdən özünü qoru.
lap sonra bunun qaynı gəldi, o da bacıma söz dedi, ağlatdı. dedim, vəssalam, bəlanızı tapdız siz. evlərinə çəkiləndə mən gicin qan vurdu beyninə, onlar tərəfə gedirdim, bilmirdim amma niyəsini, ətrafda da qonşular səs-küyü eşidib tökülüşüb yola. biri qolumdan tutur, biri məni dilə tutur getməyim deyə. mən də hulk kimi hərəsin bir tərəfə itəliyib şığıyıram e gəlin-qayın üstlərinə. çatanda gördüm iksi də durub üzümə baxır lom kimi, boyları da maşallah şlaqbaum, qolumu inspektor qacetin qolu kimi uzadıb şillə vurdum. ürəyimdə də fikirləşdim ki, şillənin iksindən birinə dəyməsi labüddü, hansına dəysə məqbulumdu, iksindən də yığmışam.* qaynı yolda məni görəndə özün buraxırdı, əsəbimə işləyirdi əməllicə nəysə şillə oğlana dəydi, bir dənə "şarapp" elədi əlim oldu qıpqırmızı, səsi də qulağımdadı. mən də bacımı, şagirdimi indiciblər deyə əsəbdən pomidor kimi qızarmış halda tullana-tullana qayıdıram evə. camaat da arxamca baxır ki, bu dəlini kim çölə buraxıb da, nağarır bu...
səhəri gün gəlinin əri, yəni oğlanın qardaşı gəldi bizlə uzuun-uzun danışdı. üzrxahlıq etdi onların adından. utandım girdim yerin dibinə ki, gör hansı söbətin içində olmuşam, gör neyləmişəm, hələ bir gəlib məndən üzr istəyirlər. biyabırçılıq...

həmin gün ömrümdə ilk dəfə idi adam vururdum. qəribə hisdi, amma heyifini çıxmısan deyə içdən-içə özünlə də "fəxr" edirsən, əsəbin soyuyub, dərs vermisən deyə ümumiyyətlə relax olursan. amma mən hələ də o oğlanı görəndə utandığımdan yer axtarıram girim çıxmıyım. ondan utanmıram ha, özümdən utanıram adam vurduğum üçün. çünki məsələyə sonradan baxanda gördüm ki, cəld tərpənmişəm, boşuna özümü yormuşam. daha sakit özümə yaraşan şəkildə həll edə bilərdim, ya heç vecimə almaya bilərdim. amma di gəl ki, hirsli başda ağıl hardan?