29. Deməli belə gənclik
1299cu ildə anadoluda yaranmış türk əsilli(vurğulayaraq deyirəm türk əsilli) dövlət. 1453cü ildə konstantinopol (bax: istanbul)

şəhərini fəth edərək yeni bir çağ açan, avropa tərəfindən ciddiyə alınmağa başlanılan bir dövlət.
Səfəvilərlə olan münasibətlərinə gəlirəm. Osmanlının Avropada irəliləməsinin ardınca sarayda və ölkə daxilində bir çox assimilyasiya prosesləri başlandı. Yavuz Sultan səlim dövründən etibarən andoluda ələvi məzhəbinə mənsub şiələrin və ya indiki türkmənlərin təqibinə başlandı. Əvvəllər də bu tip hadisələr olurdu amma ələvi şiələrin sığınacaq bir dövləti yox idi. səfəvilər isə bir baxıma möhkəmlənmiş, vahid bir türk-müsəlman dövləti idi və ələvilər çıxış yolunu səfəvilərdə gördülər. Yüzlərlə ələvi tayfası ya anadoludan səfəvi torpaqlarına köç edir, ya da üsyanlar çıxarırdı. Yavuz sultan da qəzəblə əhalinin üstünə hayqıraraq qıca cavan demədən hamısını atların quyruğunda sürüyüb aparıb atırdı qara dənizə. Çıxış yolunu səfəviləri əzməkdə gördü və hamımızın yaxşı bildiyi çaldıran döyüşündə səfəviləri anadolu torpaqlarından çıxartdı.
Sarayda əsasən yunan əsilli qadınlarla evlənən osmanlı sultanları, bəzən özlərini türk belə saymamaqda, ya yunan, ya da ərəblər tərəfə yönələn dövlət başçılarına dönüşməyə, bir baxıma yozlaşmağa başladılar. Bu yozlaşma xalq üzərində də böyük təsirə malik idi
(baxma: anadoluda türk soyqırımları)
(baxma: osmanlıda türk sözünün söyüş kimi işlədilməsi)
Son hökmdar olan sultan vahidəddinin qanından analiz zamanı cəmi 4 faiz türk genləri tapılmışdır. Uzun illər ərzində ölkənin yıxılmasının əsas səbəblərindən biri yunan qadınlarla evlənib, onların istədikləri kimi oturub durmaq (ən bariz misal (baxma: xürrəm sultan) ), bu qadınların da çox vaxt diasporaya işləməsi.
ikinci dünya müharibəsindən sonra, atatürk və silahdaşları tərəfindən millət üzərində özünə dönmə kampaniyaları başladılmış, tədricən də olsa millətə yenidən türk olduqları xatırladılmışdır.
Osmanlı dövlətinin fateh sultan mehmetə qədər olan dövrü türk əsilli sultanlar tərəfindən idarə olunan zamanlar deyə tərif edilir. Sonrasında yunan ərəb qarışığı o dərəcədə beyinlərə hopur ki sultan istanbulda oturub özünü islam dünyasının xəlifəsi saymağa başlayır. Halbuki xəlifəlik ərəb dövlətinin başında duran "müqəddəs"lərə verilən rütbə idi.
Bütün dünyanın qarşı qoymağa çalışdığı güc olduğu barədə gəzən şaiyələr, nə bilim ala Avropa amerika birləşib bunu bölməyə çalışırdı zad hamısı osdurağ temadı. Maraqları üst üstə düşürdü, öz başlarına görə istədikləri qucağa atırdılar. Zaman zaman rusiyanın da, ingiltərənin də, fransanın da qucağına oturduğu olub. Birinci dünya müharibəsində antanta dövlətləri ilə ittifaqa girmək istəsə də cəhdlər boşa çıxmış, ondan sonra əlacsız şəkildə üçlər ittifaqına girməyə "məcbur edilmişdi"
(baxma: ittihat və tərəqqi cəmiyyəti)
Türkiyədə bu gün neoosmanlılar çıxıb güya köhnə imperiyanı geri qaytaracağını dilə gətirirlər. 1cisi 21ci əsrdə (radikal) milliyətçilik elədiklərini sanıb islamçılıq elədiklərinin fərqində deyillər, 2cisi də belə bir şeyə o ölkədəki kemalist kəsim izin verən deyil. Çayçıda oturub zər atan ülkücülərdən getmir söhbət.
Uzun sözün qısası bu bir türk imperatorluğu deyil, düzü düzünə ərəb xilafətidir. Nə qədər türk əsilli dövlət olsa da.
(bax: yavuz sultan səlim və şah ismayıl xətai)