7. (bax: dua )

Bir çox dinsiz kimi mən də əvvəllər müsəlman(inanclı) olmuşam. Düşünürəm ki, kimsə anadan gəlmə ateist/deist/aqnostik olmur. Hər gecə yatanda dua edirdim. Özüm üçün yox, anam, atam və nənəmin sağlam olmağını, yanımda olmağını istəyirdim. Aralıqsız hər gecə. Bir gün belə dua etmədən yatmırdım. Sonra atamın ağır xərçəng olduğunu öyrəndik. Xəstəlik öz işini görmüşdü. Kimyaterapiya və digər müalicə üsulları faydasız olacaqdı. Əməliyyatın bir xeyri yox idi. Həkimlər 1 ay və daha az ömrü qaldığını dedi. Hərçənd 6 ay yaşadı. Əgər yaşamaq demək olarsa. Duaların sayını artırdım. Hər gün hər fürsətdə dua edirdim. Uşaq ağlı, bir ümid olduğunu düşünürdüm. Onun isə ağrıları gündən-günə çoxalırdı. Elə bil hər dua etdikcə sözlərimi səhv başa düşürdülər. Son ayı dili tutuldu, ağrıdan qışqırırdı. Əlacsız qalıb morfiyə başlandı. Bu da ölümü tezləşdirdi. 6 mart 2015-ci il səhər əzanına yaxın atam öldü. Cümə namazı qılındı və basdırıldı. Sonra sadəcə nənəm və anam üçün dua etdim. 2 il sonra nənəm də öldü. Ölümünü görə bilmədim, yanında ola bilmədim. Mənim üçün həyatda ən dəyərli 3 insandan 2'si üçün heçnə edə bilmədim. Bundan sonra dua, din və digər əfsanələrin nə qədər boş olduğunu bildim. 13 yaşında namaza başlamaq istəyirdimsə 14 yaşında qəribə bir kin var idi içimdə. Hələ də davam edir. Möcüzələrə inanmayın. Möcüzəni özünüz yaratmağa çalışın.