13. Bu vaxta qədər şişirtmirəm azı 20 dəfə entri yazmağa və içimdəki hisləri yazmağa çalışsam da yarıda ya düşüncələrə dalıb hər şeyi unutduğum üçün ya da ağlamağa başladığım üçün* bircə bu mövzu barədə ağlaya bilirəm və nadir hallarda ağlayıram deyə bir başlayanda qarşısını ala bilmirəm. Aralıqsız davam edir hönkürtü aq gerisini yazmaqdan vaz keçirdim və başqa səfərə saxlayırdım. Beynimdə hər gün dolanan fikirlərin elə başında yer alır "nənə" fikri. Ölümündən 2 il keçir amma arvadın beynimdən çıxmadığı 1 gün belə yoxdur. 2 il boyunca hər gün onun barədə düşünürəm və dərin düşünməsəm də ən azı adı ağlımdan keçir hər gün. Bilmirəm bəlkə də ölən sevdiyi olan insanlar üçün normaldır. Normalın nə olduğunu belə unutmuşam artıq. Ölməzdən qabaq həmişə mənə "sən məni heç istəmirsən. Bilirəm ki mən öləndə heç vecinə olmayacam və məni unudacaqsan" deyirdi. Zarafatyana həmişə deyirdim "hə, düzdü. Sadəcə pul lazım olanda qəbrinə gəlib ağlayacam". Gülürdük bu mövzuya həmişə amma mən bilirdim ki nə eləsəm də insanlar və həmçinin də nənəm onlara verdiyim dəyəri göstərə bilmədiyim üçün onlardan "zəhləm getdiyini" ya da onları sevmədiyimi düşünür. indi 2 ildir ki ölüb. Dediyinin əksinə evdə bəlkə də elə ən çox onu düşünən mənəm. Öldüyündən bu yana elə ən çox onun otağında vaxt keçirirəm. Kitablarının hamısını özümə saxladım və atılmasına icazə vermədim. Onu xatırladan demək olar ki hər şey boğazımda düyünlənmə hissi yaradır. Hərdən düşünürəm ki ölmək onun üçün ən yaxşı seçim idi. Hazırda o burda olsa idi indi eləyə bildiyim bir çox şeyi edə bilməzdim və sairə. Yenə də içimdəki "kaş o sağ olsa idi" düşüncəsinə qarşı çıxa bilmirəm. Normalda ölümlərdən belə təsirlənən insan deyiləm. Hətta heç təsirlənən insan deyiləm. Bəlkə də nənəm ölüm ayağında ikən özümdə yaranan o günahkarlıq hissindən dolayı belə hiss edirəm indi? O anlarda düşünə bilmirdim heç. Nənəmin dəqiq öləcəyini hamımız bilirdik. O vaxtlar allaha inanmasam da içimdən bir səs dua etsəm hər şey düzələr deyirdi. Mən isə özümü məntiqlə işləməyə məcbur edib yalan olduğunu özümə deyirdim. Ki bilirdim ki dualar faktı dəyişdirməyəcək. Öldükdən sonra da bunu düşünüb bütün gecə ağladım həyətdə. Evdəkilərə bu üzümü göstərə bilməzdim çünki. mən heç kimə bu duyğuları hiss etdiyimi göstərə bilməzdim. Ailəmə belə* burda yenə dərib fikirlərə gedib nə yazacağımı unutdum . Ondan sonra həyatım daha da çökdü elə bil. Təhsil həyatım normal gedirdisə daha da aşağı səviyyəyə düşdüm elə bil. Karantin zamanları idi deyə hamı ilə də əlaqəni kəsməyə başladım və danışacaq insanım qalmadı. O zamanlar elə bu hamıya kiçik səbəblərdən nifrət edib öz-özünə barışma xasiyyətim yarandı. Demək olar ki köhnə dostlarımdan heç biri ilə indi əlaqəm yoxdur. Əvvəlki qədər ünsiyyətcil də deyiləm. Əsəblərimi daha az idarə edə bilirəm və zərərini çox görürəm. Köhnə məndən əsər əlamət qalmayıb. Kimsə "əvvəllər daha şən və deyib gülən idin. indilərdə paslanmısan" deyəndə stolu başına çırpasım gəlir. Sanki 7/24 kloun kimi haradasa işə başlamışam xəbərim yoxdur. Nənəm yaşasa idi indi bu duyğusal problemlərlə başımı yormayacaqdım sanki. Pandemiya da o qədər təsir etməzdi hətta. Özümü anasını itirmiş uşaq kimi hiss edirəm. Sanki yolun ortasında qaranlıqda tək-tənha qalmışam. Gecələri ən azından yuxumda görürəm onu. Danışmır amma ən azından məni dinləyir. indi yaşasa idi əminəm ki hazırda keçmişi axtarmağa və ona çatmağa çalışmazdım. Həyat rəhbərimi itirdim sanki. Hər düşünəndə ümidsizliyə qapılıb beynimdən güllə ilə vurmaq istəyirəm.


Not: Axır ki bu başlığın entrisinin sonuna çata bildim. Yenə ortasında düşüncələrə dalıb ağladım amma bitdi bu dərya. Rahatlamış hiss edirəm