36. bir nöqtədən sonra insan, olacaq en xırda müsbet bir şeye bele en içden duyğularla sevinir, gün erzinde üzünün güldüyü o tek tük saniyeler günün yorğunluğunu atır üstünden. en son 1-2 saat evvel, bir qızdan gelen 4 setirden uzun cümleni görende xoşbext oldum, nolsun qız mene köhne sevgilisinden danışır. * zato ki, orda "yaxşı" sözünden ibaret olmayan cümle var idi, hem men sual vermemiş yazıb. ondan evvel facebookdakı bildirim qırmızısı bir xeyli xoşbext eledi meni, açmadım, girmedim, baxmadım, qoy çoxalsın orda 4-5 olsun, bes edecek. lap bayaq, avtobusa minende lap arxadan qaqaşın birinin qalxdığını gördüm, sevindim, yara yara özümü birteher o yere soxdum,ordan heç kim qaldıra bilmezdi meni, ayaqüste geden qızlara baxdım hezz aldım. gece qalxanda ağzım dilime yapışmışdı, susuzluqdan qupquru olmuşdu, elimi yana attım, stekan! ve içinde su. onu ora bir melek qoymuş olmalıydı, beli anam qoymuşdu. bezen terif edilmeyecek qeder kiçik şeylere sevindiyim olur. sevinmek demeyek de xoş olur içim çölüm. çox xırda şeylere, meselen konturu telefona bir defeye yığmaq, metroya düşerken gedeceyin xettin ekranda yazılı olmasını görmek, kart yerinde heç kimin olmadığını görmek, maqazinde cibindeki axrıncı 40 qepiye albeni görmek, bir qız terefinden qısqanıldığını bilmek, işi düşmeyen birisinin sadece söhbet üçün adımı çekmesi, başaltının soyuq terefi, "umut sarıkaya tipi" bütün xoşbextlikler. ve s. ve s.