31. indiyədək stadionda izlədiyim heç bir oyunda qalib gəlməyən komandadır. əvvəllər bunun sadəcə bir təsadüf olduğunu düşünürdüm, günahın məndə yox, komandada olduğuna inanırdım - ta ki, sırf qələbəsini görüm deyə basa-basa boluya gedib ziraat türkiyə kupası maçını izləyənə qədər. səhər saat 5də formamı geyinib, atkımı boynuma atıb otogara getməyim, yol boyu içmək üçün aldığım pivələri hələ avtobus yola çıxmadan bitirməyim, tanımadığım şəhərdə stadionu axtarmağım, kara borsadan bilet almağım, quaresmanın sağa-sola harcadığı pozisyonlar, ferhatın qolu, çarşının bolunun altını üstünə gətirməsi - hamısı bir şizofrenin həqiqətlə üzləşdiyi anda keçirdiyi beyin amcıqlaması kimi qoydu mənə. reallığı qəbul etməmək, özümün qurduğum xəyal dünyamdakı rahatçılıqdan əl çəkməmək üçün nələri desən verərdim... amma ki, olmadı. marcee'nin böyümədiyini görmüşdüm və geri dönüşü olmayan cığıra ayaq basmışdım.

tam əminliklə deyə bilərəm ki, əgər mən stadionda olmasaydım fənər oyununda cenk barajı düzgün quracaqdı... olcay trabzon oyununda o son saniyə şansını qaçırmayacaqdı... ilk yarısını 2-0 öndə bitirdiyimiz gənclərbirliyi oyununda ikinci yarıda 4 qol buraxmayacaqdıq... graffitinin qırmızı kart aldığı oyunda wolfsburg'a qol vuracaqdıq...


(baxma: abi beni sev)