sözaltı günlük

ən son 30 mayda yazmışdım ki, heç vaxt deməyə, etməyə cəsarət edə bilməyəcəyim şeyləri deyirəm və edirəm. həqiqətən o qədər çox mübarizə apardım ki, özümü özümə isbat etdim. güclü olduğumu gördüm bir daha. hərçənd istədiklərim alınmadı, amma mənə görə yox, başqasına görə alınmadı. hansı ki, bütün bu çətinliklərlə həm də onunçün mübarizə aparırdım. xəyalımdakı kimi olmadı, amma içim çox rahatdır. çünki, mən əlimdən gələndən qat-qat artığını etdim. və sonda tüm həqiqətləri gördüm. artıq heç önəmi yoxdur. bəzən nə olursa olsun alınmır. bundan sonra nə olacaq bilmirəm. ən azından qeyri-müəyyənliklər yox deyiləcək qədər azalıb. uzun müddətdir hiss etmədiyim duyğuları hiss etməyə başlayıram. bundan narahatam. həqiqətən xoşuma gəlmir. nələr olacaq bilmirəm. axışına buraxmışam sadəcə. uzun, qarışıq və mənasız oldu, amma bu burda qalsın.



14 iyul 2018
01:10
sevgilər,

hüseyn cavid

iblis!.. o böyük ad nə qədər calibi-heyrət!
hər ölkədə, hər dildə anılmaqda o şöhrət.
hər qülbədə, kaşanədə, viranədə iblis!
həp kəbədə, bütxanədə, meyxanədə iblis!
hər kəs bəni dinlər, fəqət eylər yenə nifrət,
hər kəs bana aciz qul ikən, bəslər ədavət.
lakin bəni təhqir edən, ey əbləhü miskin!
olduqca müsəllət sana, bil, nəfsi-ləimin,
pəncəmdə dəmadəm əzilib qıvrılacaqsın,
daim ayaq altında sönüb məhv olacaqsın.
bənsiz də, əmin ol, sizə rəhbərlik edən var:
qan püskürən, atəş savuran kinli krallar,
şahlar, ulu xaqanlar, o çılğın dərəbəklər,
altın və qadın düşgünü divanə bəbəklər.
bin hiylə quran tilki siyasilər, o hər an
məzhəb çıqaran, yol ayıran xadimi-ədyan;
onlarda bütün fitnəvü şər, zülmü xəyanət,
onlar duruyorkən bəni təhqirə nə hacət?!
onlar, əvət onlar sizi çignətməyə kafi,
kafi, sizi qəhr etməyə, məhv etməyə kafi...
bən tərk edərim sizləri əlan nəmə lazim!
hiçdən gələrək, hiçliyə olmaqdayım azim.
iblis nədir?
- cümlə xəyanətlərə bais...
ya hər kəsə xain olan insan nədir?
- iblis...

sözaltı günlük

heç vaxt etməyə, deməyə cəsarət etməyəcəyim şeyləri edirəm son vaxtlarda. qorxmuram desəm yalan olar, amma hardan olduğunu xatırlamadığım bir yerdən yadımda qalıb ki, cəsarət; qorxusuz olmaq deyildir, qorxduğun halda özünə qalib gəlib edə bilməkdir, deyə. bu səbəbdən də düşünürəm ki, burda dönüş yoxdur. azca tərəddüd bütün azadlıq arzularıma son qoymağa bərabədir və bu mən deyiləm. axı, mən uşaqlıqdan bunların xəyalını qururdum. bu qədər yaxınlaşmışkən olmaz, bilirəm. lakin, son vaxtlar bəzi şeylərdəki, ən çox da insanlarımda gördüyüm dəyişikliklər məni vazkeçmək həddinə qədər gətirir ki, bu da heç xoşuma gəlmir. bir müddət sonra hər şey dəyişəcək. yaxşı və ya pis. bu burda qalsın, sonrasında bir edit edərəm. bəlkə.
23:08
30 may, 2018.

sevgilər,
..

bon pour l'orient

saianın otonom piyade albomunda dinlədiyim track. sonra mənasını araşdıranda gördüm ki, 1960-cı illərdə bəzi fransız universitetlərində diplomlarda yazılırmış. diplomun qərbdə işə yaramayacağını, ancaq şərq ölkələrində istifadə edilə biləcəyini ifadə edirmiş. yəni 'şərq üçün yetər də artar' deməkdi. məzun olmağıma az qalan bu günlərdə bu ifadəni tez-tez düşünürəm.

sokak yok twitter'da, tespit solcusu üryan
kalbin batıda atar fakat kafa kağıdında bon pour l'orient
türk dendi mi hamiyetten gözlerin dolar
anlamazsın kendi vicdanından bile çünkü arapça ve bipolar

(bax: saian sakulta salkım)
(baxma: otonom piyade)

xoşbəxtlik

mənə çox sevdiyim bir filmdən bir monoloqu xatırladır.

"qonşular.. qonşular.. yoxdular, ölüblər. bircə mən qalmışam, bir də daş hasar. salam, hasar müəllim, gözün aydın olsun. haqqın ən sadiq qulu bugün öldürdü özünü. boğdu özünü dəryada. dözəmmədi. haqqsızlığa dözəmmədi. soyuqluğa dözəmmədi. dərdini deməyə adam tapmadı. içini yiyə-yiyə, yiyə-yiyə,yiyə-yiyə öldi. daş qəlbli insanları neylərdin, ilahi? insanlar öldürdü onu, insanlar arasındakı sərhədlər öldürdü onu. bu daş hasar öldürdü onu. sən öldürdün onu. sən. sən.. itirə-itirə gəlirik. biri qeyrətini, namusunu itirir. biri ağlını, biri də bəxtini. kimlər itirmir axı, ey. kim itirmir ki, bu dünyada.. itirə-itirə gəlirik, son günümüzdü ölüm. bu qədər çirkaba dözmək olmur axı..



"xoşbəxtlik, saadət. ömrü boyu xoşbəxtliyə qafiyə axtarıb. moşu, tapa bilməzsən. mənim böyüdüyüm detdomu söküb yerində saadət sarayı tikiblər."

elə hamımızın bütün həyatı xoşbəxtliyə qafiyə axtarmaqla keçmirmi? elə həyat bu axtarışa sərf etdiyimiz zamandan ibarət deyilmi?



"tanrıver dayı, mən bu ağacı böyüdəcəyəm, böyüdəcəyəm. bir adam ağırlığına davam gətirsin. sonra ordan özümü asacağam."

bəs görəsən, tapırıq? ya sezen aksu'nun dediyi kimi, "hayat dediğin üç-beş kısa mutlu andan ibaret"mi?


(bax: bəxt üzüyü)

leyla ile mecnun

"ismail abinin aşk acısı"adlı bir video var youtubeda. leyla ile mecnun 17.bölümünün 1:16:32'dən etibarən başlayır. nə vaxt "gitsin ya yürüsün gitsin" demək gəlsə içimdən açıb o səhnəni izləyirəm ki, mecnun mənim yerimə desin. davamında ismail abinin "ama ben onu çok sevdim" deməsi isə mecnun "yürüsün gitsin" deyərkən hiss etdiyim boşvermişlik hissini yıxıb sürüyür. niyə? çünki, "gitmeyince de olmuyor, geliyor yine olmuyor." çünki, "benimki de gitti, benimki gelmişti bir de. ona rağmen gitti."


bir də deməsəm olmaz, indilərdə çox darıxdığım bir dostumla izlərdik leyla ile mecnunu. "ismail abi..sensin zaten ya.. sen benim en kral arkadaşımsın, ismail abi." deyir mecnun, mən də bu replikanı ona deyərdim həmişə. harda olmağından asılı olmayaraq o qədər güvəndiyim bir köhnə dost var. heçnə eyni qalmır amma bir yerlərdə bir şeylər qalır. mecnunun "kafasına sıktığı" səhnə və həmin səhnədə dedikləri insanlarıma demək istədiklərimdir. "ya valla çok yoruldum ben. o kadar yoruldum ki, böyle kafamı koysam, yıllarca uyurum. artık oyun oynamayın bana. ben bu oyunu bozarım ama" deyir və özünü vurur ya. lap elə.."