yazarların velosipedlə bağlı xatirələri

uşaq vaxtı qardaşıma 3-4 dəfə velosiped alınmasına baxmayaraq, mənə sadəcə 1 dəfə 4 yaşımda alınmışdı əgər doğru xatırlayıramsa. 3 təkərli balaca velosiped idi. təbii ki böyüdüm və həmin velosipedə sığışmamağa başladım. qardaşıma həsrətlə baxırdım. 2 təkərli velosiped sürə bilirdi və mənə heç kim öyrətmək zəhmətinə girməmişdi. Bəzi günlər o evdə olmayanda kələ kötür həyətimizdə, 2 addımlıq yerdə sürməyə çalışardım ama bacarmazdım. Bəxi günlər də elə olurdu ki, məhəllədə olurdu, mən marketə gedmiş olurdum, məhəllə dostlarının evdə olduğu vaxtlar məni arxasına mindirib evə gətirirdi, çünki beyinsizlər qardaşımı lağa qoyurdu bacısını gəzdirir deyə. Nəysə heç vaxt velosipedim olmayıb yəni. Sonra bir gün qərar vermişəm, hansı ki keçən yay hüzünlü günlər yaşayırdım. Hazırlıqda tanıdığım oğlan dostumdan mənə Velosiped sürməyi öyrətməsini istədim. onun sayəsində 1-2 dəfə sürərək öyrəndim. bəzən ağaca girdim , bəzən camaatın qabağında yıxılıb utanc verici anlar yaşadım, ama öyrəndim. Hətta bayraq meydanı tərəfdəki parkingdə qarşımdan gələn velosipedçilərə yol vermək adına yoluma dəyişərkən, gedib dəmirlərə girib yıxıldığım oldu. Birisi mal kimi gəlib yavaşş yavaşş deyirdi məni qaldırmağa çalışaraq. yıxılmışam uje, yavaşı sürətlisi mi qalıb. Nəysə, professional şəkildə olmasa da indi sürə bilirəm. Hərşeyi özüm öyrəndiyim kimi, bunu da özüm öyrəndim. Dostumun haqqını yeməyim, o da velosipedi tutaraq, qorxumu yenməyimə kömək oldu.

yazarların yaşadığı varoluşsal sancılar

duyğusal cəhətdən tükənmiş ama bir o qədər də duyğularını zirvədə yaşayan biriyəm. Bəzi gecələr yatmazdan qabaq mahnı açıb tavanla baxışıram. niyə doğulmuşam bilmirəm, gələcəyim necə olacaq düşünə düşünə qalmışam. hər gecə rutin olaraq beynimdə varoluşumun sualları məni yeyib bitirir. Uşaqlığımda yaşadığım çətinliklərdən aldığım saysız hesabsız travmalarımında buna qatqısı əlbətdə ki çoxdur. Sonra hər səhər duranda da tavanla baxışma rutinimə davam edirəm. məsələn durub nə eləyəcəyimi düşünürəm. hə yeməyimi yeyərəm sonra da başımı qataram yaçölə çıxıb gəzərəm falan. indi deyəcəksiniz ki, həyatında maraqlı birşey yoxdur. əslində var. Bir çox şeyə marağım var. yeni şeylər araşdırmağı sevən biriyəm. qolbaq düzəldməyi, birşeylər çəkməyi, ki əvvəllər çox qəşəng rəsmlər çəkərdim, indi ona da həvəsim yoxdur. Bi aralar kod yazırdım məsələn, yenə başlamaq istəyi gəlir, sonra axotsuzluqdan heç notebookumun qabağına keçə bilmirəm. Həyatımda sevdiyimi düşündüyüm biri də var, onunla maraqlı şeylər də edə bilərəm lazım gəldikdə ama bəzən yatıb heç yerimdən qalxmayasım var. Niyə bu bədəndə doğulduğumu, niyə belə həyat yaşadığımı sorğulayıram. insan doğulmamışdan qabaq özü seçirmiş öz həyatını deyə bir deyim var. inanıram mən buna, ama niyə seçdiyimi də bilmirəm, hələ ki axtarış səviyyəsindəyəm. Düşünürəm ki, bəlkə də, gələcək illərimdə insanlığa və özümə çox faydam toxunacaq bit həyat yaşayaram. indi çəkdiyim əziyyətlərin bəhrəsini gələcəkdə görərəm. Bəzən də, bütün duyğulardan yoxsun kimi hərşeyi boş verib yaşayıram. Bütün beynim boşalır elə bil. Hərşey mükəmməl, həyatımda heç bir problem yoxdur kafasında oluram. Həmişə bu kafada olmaq istəyərəm. Onda daha rahat olur varoluşsal səbəblərimi axtarmadan yaşamaq. içimdə çox sancı çəkirəm bu mövzu ilə bağlı, ya da mən çox drama queen də ola bilərəm. Deyəcəklərim bu qədər, əgər ağlıma yeni fikirlər dolsa, bura gələcəm.

yazarların favorit filmləri

(bax: interstellar)

başa gələn qorxunc hallar

gecələr oyananda, yenidən yatmaq üçün başımı yastığa qoyuram ama sallanıram. Kimsə kravatımı sallayırmış kimi hallar baş verir. Tək öz kravatımda yox, divanda da yatanda, eləbil divanı silkələyirlər. Axır vaxtlar cinlərnən beynimi pozduğuma görə bu da beynimin bi oyunudu deyə düşünürəm.
Ya da gecələr kimsə qəflətən gəlib oyadırmış kimi yuxudan oyanıram bəzən. Yuxu və oyanıqlıq arası bi keçiddə olurmuşam kimimə gəlir, o keçiddən çıxmağa çalışıram. Belə belə də gecə bitir, səhər açılır, bir də görürəm saat 7di. Gəl indi bundan sonrasını yatmağa çalış.
Hə bir də kuklalarnan bağlı travmam var deyəsən. Üzü mənə tərəf olan kuklaların üzünü döndərib yatıram uje, bunu bir dəfə xalamgildə qalanda eləmişdim ordaki kuklalara. Otaqda 10 oyuncaq var idi və hamsını tərs üzə çevirmişdim, səhər də geri çevirməyi unudmuşdum, xalam otağa girib görəndən sonra hamının içində mənim çevirib çevirmədiyimi soruşmuşdu, mən də utanıb hə demişdim, halbuki kuklalardan yox içinə girəbiləcək cinlərə qarşı qoruyuram özümü. Düşünün gecə yatmısız və o muncuq gözlər sizi izləyir. Bərbad bi hissdi. Buna görə 3-4 gün tək yatmamağa çalışdığım olub. Və ya bəzən yaxın biriylə zəngləşərək yatmışam bu kimi hadisələrə görə. Qulağımda nauşnik, onla danışdığım üçün içim arxayındır, çox rahat yata bilirəm. Ama danışmadığım hallarda səhərə kimi dəli olmamaq üçün beynimi qorumağa çalışıram.

evin balaca uşağı olmaq

Məncə evin böyük və ya balaca uşağı olmaqda problem yoxdur. Ən pisi ortancıl uşaq olmaqdır. Böyükdü deyə söz deyə bilmirsən, hörmət göstərməlisən, kiçikdi deyə də o hələ qanmır, görməzdən gəlməlisən. Evin kiçik uşağı şımartılaraq böyüdüldüyünə görə də ona çox yük düşmür, hələ ki indiki dövrdə yaşayırlarsa. lap da sər-səhman içində, yeni və müasir dövrümüzün texnologiyaları ilə zəngindilər. Böyük desən uje böyüyüb deyə ona da söz deyilmir, öz həyatını yaşayır. Ortancıl olaraq bütün qadağaları qəbul edən və bütün məsuliyyətləri öz üstünə götürmək məcburiyyətində qalan sən olursan. Ədalətin bu mu dünya?

sözaltı etiraf

xalamgil bize gelmisdi, bizde de balaca sirin bi oyuncaq var idi, hardan xatire qaldığını bilmesem de çox sevirdim, evde olanda heç çox da fikir vermerem ama hansi ki bi gün xalamgil geldi ve xalamqizi o oyuncagi istedi, herseye sahib ve çox şımarık, ama başqasında gördüyü adi birşeyi bele isteyecek meymun iştahlıdı, ne olsun ki 6 yaşı var, yene de eledi. Neyse men axşam uşaq oyuncağı elinden kenara qoyub yatanda, aldım gizletdim, çünki bilirdim ki seher oyananda götürüb eve aparacaq ve men söz haqqına sahib ola bilmeyecem. Seher oyananda ağladı zırladı ama yene de oyuncağı ortaya çıxarmadım. Evin içini çox axtardılar, mennen de soruşdular ama bilmirmiş kimi davranıb men de axtarırmış kimi etdim. Yarım saatdan çox evi axtardılar, hetta o vesileyle de evi seliqeye salmış oldular. Biraz sonra uşağın başı qarışsa da, yadına düşende mamasına zırlayırdı ki o oyuncağı isteyirem. O oyuncağı men götürmemiş olsam bele, itmiş olsa ve tapsam yene de ona vermezdim. Etiraf eleyirem ki, neçe gündü bunu içimde tutmaqdan yorulmuşdum. (gözünden yaş axan ama gülümseyen emoji)