3. son səhnəsinə gözlərim dolan bir film. ümumiyyətlə baxsaq, imadəddin nəsimi yaradıcılığı azərbaycan ədəbiyyatında ən hörmət etdiyim, ən sevdiyim əşarlardandır. sufizmə, hürufizmə də rəğbətimin olduğunu düşünsək, demək ki, film tam sevdiklərimdəndir.

düzdü, müəyyən qüsurlar var: işıq düzgün istifadə olunmayıb, 1-2 yerdə "skaçok" var, soundtrack'lərin səsi dialoqlardan daha çox çıxır. amma yenə də bunlar filmin gözəlliyinə xələl gətirmir.

bildiyim qədərilə:
film heyəti hələb şəhərinə getmir/gedə bilmir deyə orda olan dostlardan hələb küçələrindən görüntülər çəkib göndərməsini xahiş edirlər. onlar da boş, insansız küçə kadrları çəkib göndərirlər. elə bu kadrlarda yerdə kanalizasiya lyuku görünür. filmin buraxdığı ən böyük tarixi fakt səhvlərindəndir bu. həmin vaxt kanalizasiya ola bilməzdi.
film 2 dəfə çəkilib. birinci dəfə məşq xarakterli olub, ikinci dəfə isə lentə alınıb.
edam səhnəsi rejissor həsən seyidbəylinin xoşuna gəlmir və rasim balayevi çox sıxışdırır. axırda rejissor aktyoru azı 24 saat ac, yuxusuz saxlayır ki, edam səhnəsini istədiyi kimi çəkə bilsin.