413. bu gün kürəyi zəncirbəndli (sepli) donumu bağlaya bilmədim; bircə onu bildim ki, boğazım qəhərdən düyünləndi; zəncirbəndə çatmayan əlim boğazıma çatdı; oturub uşaq kimi zar-zar ağladım. deyəsən ilk dəfə idi özümü bu qədər gerçək şəkildə yalnız hiss edirdim! ancaq bütün yalnızlıqlarda olduğu kimi anamı və onun həmişə dediyi sözü xatırladım: “tək yaşayırsansa, arxasını bağlamağa əlin çatmayan paltar alma”. yalnız bu qədər nəhəng olan yalnızlıq belə kiçik detallarda gizlənə bilər...
bel bağlaya biləcəyimiz bir əlin yox olduğu dünyada yaşayırıq. o əllərin çiynimizdən asılması belə heç nəyi dəyişmirsə, bütün gözəl donları qara gəlsin – zəncirbəndli, zəncirbəndsiz... belə vecsiz ələ-qola elə zəncir yaraşır...